இன்னமும் எதற்கு இடஒதுக்கீடு?

அம்மாதான் அவரது குடும்பத்தில் முதல் பட்டதாரி. சித்தி பள்ளிக்கூடம் தாண்டவில்லை. மாமனும் அதே நிலைதான். திண்ணைப் பள்ளிக்கூடத்தைத் தாண்டாத அப்பிச்சி ‘ஒருவேளை, அவ படிச்சா காட்டை வித்துடலாம்’ என்று அம்மா படித்துக் கொண்டிருந்த போது சொன்னாராம். காட்டை விற்பதற்குத் தயாராக இருந்தார்களே படித்தே தீர வேண்டும் என்றெல்லாம் வற்புறுத்தவில்லை என்பதை கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். எங்கள் அப்பாவின் கதை வேறு மாதிரி. பெரியப்பா டிப்ளமோவில் தோல்வியடைந்துவிட்டார். அப்பா எஸ்.எஸ்.எல்.சி தேர்ச்சி. ஆனால் அதன்பிறகு படிப்பதற்கான சூழல் வீட்டில் இல்லை. ஒண்ணேமுக்கால் ஏக்கர் வயலைத் தவிர வேறு சொத்து எதுவுமில்லை. அப்பாவுக்குப் பிறகு அத்தை இருந்தார். அவரது திருமணச் செலவு, சித்தப்பா  என்றெல்லாம் கணக்குப் பார்த்துவிட்டு வேலை தேடத் தொடங்கிவிட்டதாகச் சொல்வார். அப்பாவின் தரப்பிலும் ‘படிச்சா படி இல்லைன்னாலும் பிரச்சினையில்லை..செலவு பண்ண முடியாது’ என்கிற கதைதான். 

மூன்றாம் தலைமுறையான எங்கள் தலைமுறையில் நிலைமை மாறியது. என்னையும், தம்பியையும் அம்மாவும் அப்பாவும் அடிப்பது உண்டு, மிகக் கடுமையாகக் கண்டிப்பார்கள், அம்மா அழுவார், அம்மா அழுவதைக் காட்டி அப்பா வருந்துவார் ஆனால் இதையெல்லாவற்றையும் ஒரே காரணத்துக்காகவே செய்தார்கள் என்றால் அது ‘ஒழுங்கா படி’ என்பதை வலியுறுத்த மட்டும்தான். ‘படிப்பு மட்டும்தான் சொத்து’ என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்வார்கள். ஒவ்வொரு முறையும் படிப்பிலிருந்து விலக முயற்சித்து அகப்பட்டுக் கொள்ளும் போதெல்லாம் அப்பா அடித்தும், அம்மா அழுதும் மாற்றுவார்கள். அம்மாவும் அப்பாவும் சொன்னது போலத்தான் நடந்தது. படிப்புதான் இன்றைய வாழ்க்கைக்கு ஒரே அடிநாதம். ஒருவேளை படிக்காமல் இருந்திருந்தால் அம்மாவும் அப்பாவுக்கும் இருந்த வசதியை விடவும் கூடுதலான வசதியை அடைய இன்னமும் பல வருடங்கள் ஆகியிருக்கலாம் அல்லது சாத்தியமே இல்லாமல் போயிருக்கலாம். 

இதை எதற்காகச் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது என்றால்  ‘படிச்சே தீரணும்’ என்று ஒற்றைப் பாதையில் தம் குழந்தைகளைச் செலுத்த குறைந்தபட்சம் மூன்று தலைமுறைக் காலமாவது தேவைப்படுகிறது. படித்தால் படிக்கட்டும் இல்லையென்றாலும் பிரச்சினையில்லை என்னும் பெற்றோர், ஒருவேளை படித்தால் படிக்க வைக்கத் தயாராக இருக்கும் பெற்றோர், படித்தே தீர வேண்டும் என்று மாறும் பெற்றோராக மாற இத்தனை பெரிய தொடர்ச்சி தேவையாக இருக்கிறது. கூடவே அமர்ந்து, இப்படித்தான் படிக்க வேண்டும், இதெல்லாம் நமக்கான வாய்ப்புகளாக இருக்கின்றன என்று மகனிடம் என்று சொல்கிற நிலைமைக்கு வர நான்கு தலைமுறைகளாகிவிடுகிறது- என் மகனுக்கு நான் சொல்லக் கூடும். 

நான்காவது தலைமுறையில் ‘இனி உன் மகனுக்கும் இட ஒதுக்கீடு தேவையா?’ என்று யாராவது கேட்டால் தேவையில்லை என்று சொல்வேன். ஆனால் அதே சமயம் ‘பொருளாதார அடிப்படையில் இட ஒதுக்கீடு’ என்றெல்லாம் தூக்கிக் கொண்டு வந்தால் ‘முட்டாள்’ என்று எகிறிவிடத் தோன்றும். அப்படித்தான் ஒரு கூட்டம் உருட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. இப்படி உருட்டுகிற கூட்டத்தில் மூளைச்சலவை செய்யப்பட்ட நிறைய இடைநிலைச் சாதியினர் இருப்பார்கள். கவுண்டர், நாடார், தேவர், வன்னியர் என அந்தச் சாதிக்கார இளைஞர்கள் புரிதலே இல்லாமல் ‘பள்ளனும், பறையனும் நம் இடத்தைப் பறித்துக் கொள்கிறார்கள்’ என்பார்கள்.  ‘ஆமாம்ல’ என்று அதில் இருக்கும் விஷமத்தைப் புரிந்து கொள்ளாதவர்கள் ‘இட ஒதுக்கீட்டை ஒழிப்போம்’ என்று கிளம்புகிறார்கள்.

உண்மையில் கவுண்டர், நாடார், தேவர், வன்னியர் உள்ளிட்ட இடைநிலைச் சாதிகளும் கூட முழுமையாக முன்னேறிவிடவில்லை. அத்தனை பேருக்கும் கல்வி கிடைத்துவிடவில்லை. இன்னமும் பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகே ‘படித்தே தீரணும்’ என்று சொல்லக் கூடிய பெற்றோர்கள் அமையும் வாய்ப்பு அமையக் கூடும். எஸ்.சி, எஸ்.டி பிரிவுகளில் நிலைமை இன்னமும் மோசம். இன்னமும் எவ்வளவு ஆண்டுகள் ஆகும் என்று தெரியாது. பல லட்சக்கணக்கான குழந்தைகள் பள்ளியில் பாதியில் நின்றுவிடுகிறார்கள். பெற்றோர்களும் கண்டுகொள்வதில்லை. நிலைமை இப்படியிருக்க, இட ஒதுக்கீடு குறித்து தவறான புரிதல் மூலமாக இடைநிலைச் சாதியினரை ஒரு கூட்டம் இழுத்துவிடக் காரணமாக என்ன இருக்கிறது என்று யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது. ‘இட ஒதுக்கீடு இனி தேவையில்லை’ என்று உருட்டுகிறவர்களின் கண்களுக்குத் தெரிவதெல்லாம் எங்கேயாவது அரசு அலுவலகத்திலும், ஆசிரியராகவும், அரிதாக பொறியியல் முடித்துவிட்டு வேலைக்குச் சென்றுவிட்ட ஒரு சிறு கூட்டம்தான். ‘அவனுகதான் மேல வந்துட்டானுகளே’ என்று அவர்களைச் சுட்டிக்காட்டித்தான் பேசுகிறார்கள். ‘அவனுகளுக்கு என்ன...பைக் வெச்சிருக்கானுக’ ‘அரசியல் பேசறாங்க’ ‘திமிரா நடந்துக்கிறாங்க’ என்பதில்தான் இடைநிலைச்சாதி இளைஞர்கள் எரிச்சலைக் காட்டுகிறார்கள். 

இத்தகைய தம்பிகளிடம் மனப்பூர்வமாகச் சொல்ல வேண்டியது ஒன்றே ஒன்றுதான் - உங்கள் கண்களை உறுத்துவது மிக மிகச் சிறு கூட்டம் மட்டும்தான். இன்னமும் ஏகப்பட்ட மக்கள் மேலேறி வர வேண்டியிருக்கிறது. அவர்களைப் போலவேதான் கவுண்டர்களிலும், வன்னியர்களிலும், தேவர்களிலும் மோசமான பொருளாதாரச் சிக்கல்களில் லட்சக்கணக்கான குடும்பங்கள் சிக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. இங்கு சமத்துவம் கொண்ட சமுதாயம் அமைய இன்னமும் பல வருடங்கள் தேவைப்படும். யாரோ பேச்சைக் கேட்டு ‘இட ஒதுக்கீடு தேவையில்லை’ என்று குரல் எழுப்புவதும், ‘பொருளாதார இட ஒதுக்கீடு அவசியம்’ என்றெல்லாம் பேசுவதும் பள்ளர், பறையரைக் காலி செய்வது மட்டுமில்லை- நம் தலையிலும் நாமே மண்ணை வாரிப் போட்டுக் கொள்வதைப் போலத்தான். 

இட ஒதுக்கீடு குறித்து அடிப்படையான புரிதலை உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும்- தமிழகத்தில் 69% இட ஒதுக்கீடு அமலில் இருக்கிறது. அதாவது, வேலை அல்லது கல்வியில் நூறு இடங்கள் காலியிருந்தால் 30% இடங்கள் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு (பி.சி)- (26.5%- முஸ்லீம் அல்லாத பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு; 3.5%- இசுலாமியர்களுக்கு), 20 சதவீதம் மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு (எம்.பி.சி), 18 சதவீதம் தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு (அதில் 3% அருந்ததியருக்கு), 1 சதவீதம் பழங்குடியினருக்கு. மீதமிருக்கும் 31% பொதுப்பிரிவினருக்கு. (இது ஓப்பன் கோட்டா- யார் வேண்டுமானாலும் போட்டியிடலாம்). உதாரணமாக, பி.சி.பிரிவைச் சார்ந்த ஒருவன் 98% மதிப்பெண்கள் பெற்றிருந்தால் அவனுக்கு பொதுப்பிரிவில் இருக்கும் இடம் ஒதுக்கீடு செய்யப்படும். எஸ்.டி. மாணவன் 98% மதிப்பெண்கள் பெற்றிருந்தால் அவனுக்கும் பொதுப்பிரிவிலேயே இடம் ஒதுக்கப்பட்டு, எஸ்.சி.பிரிவுக்கான 18% இடத்தில் எழுபது சதவீதமோ, அறுபது சதவீதமோ மதிப்பெண்ணைப் பெற்றிருக்கும் வேறொரு எஸ்.சி மாணவனுக்கு ஒதுக்கீடு செய்யப்படும்.

இட ஒதுக்கீட்டை ஒழிக்க வேண்டும், அந்த முறையை மாற்ற வேண்டும் என்று பிரச்சாரம் செய்கிறவர்களுக்கு ஒன்றை அழுத்தம் திருத்தமாகச் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. எந்தக் காலத்தில் பொது போட்டிக்கு என இருக்கும் 31% சதவீத இடங்களையும் பி.சி பிரிவினரும், எம்.பி.சி பிரிவினரும், எஸ்.சி, எஸ்.டி பிரிவினரும் நிரப்பத் தொடங்கி, ஓ.சி பிரிவினருக்கு பொதுப்பிரிவிலும் கூட இடங்களே இல்லை என்னும் நிலைமை வரும் போது வேண்டுமானால் இட ஒதுக்கீட்டில் கை வைக்கலாம். இன்றைக்கும் கூட ஓப்பன் கோட்டாவில் எந்தப் பிரிவினர் அதிகம் இருக்கிறார்கள் என்று புள்ளிவிவரங்களை எடுத்துப் பார்த்தால் அது நமக்கு பல உண்மைகளை எடுத்துக் காட்டக் கூடும். இன்றைக்கும் கூட ஓ.சி பிரிவினர்தான் பெரும்பாலான பொதுப்பிரிவு இடங்களை நிரப்புகிறார்கள். அதற்கான காரணம், மற்ற பிரிவினர் முட்டாள்கள், படிக்கத் தகுதியற்றவர்கள் என்றெல்லாம் அர்த்தமில்லை. சில பிரிவினர் பரம்பரை பரம்பரையாக படிப்பை பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறவர்கள். பல தலைமுறைகளுக்கு முன்பாகவே ‘படிப்புதான் சொத்து’ என்று அவர்களிடம் விதைக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் தமிழகத்தில் பல சாதிகள் கடந்த ஒன்றிரண்டு தலைமுறையாகத்தான் படிக்கவே ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். அப்படியிருக்க ‘எல்லா சமூகத்தினரும் ஒரே அளவுதான்’ என்று பேசுவது எந்தவிதத்தில் நியாயம்? எப்படி தராசின் இரு தட்டுகளில் நிறுத்தி வைக்க முடியும்? இதுதான் சமூகநீதியின் அடிப்படையாக இருக்க வேண்டும். 

இதே கணக்குத்தான் ‘பொருளாதாரம் சார்ந்த இட ஒதுக்கீடு’ என்னும் தவறான புரிதலுக்கும் பொருந்தும். அரசின் பொருளாதார அளவீட்டின்படி, யாரெல்லாம் ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட சம்பளம் வாங்குகிறார்களோ அவர்கள்தான் வசதியானவர்கள். அரைச் சம்பளம் வாங்கினாலும் வருமான வரி கட்டுகிறவர்கள் வசதியானவர்கள் ஆனால் காண்ட்ராக்டர்கள், அரசியல்வாதிகள், பெருவிவசாயிகள், கணக்குக் காட்டாத தொழிலதிபர்கள் என சகலரும் வசதியற்ற ஏழைகள்தான். அதனால் பொருளாதார ரீதியிலான கணக்கெடுப்பு என்பதே இந்தியாவில் அபத்தமானது. மக்களை ஏய்க்கக் கூடியது. 

தமிழகத்தின் நிலம், இங்கே நிலவும் சாதிய அடுக்குகள், கிராமங்களில் வாழும் மக்களின் நிலை, உண்மையான பொருளாதாரச் சூழல்கள் என பல காரணிகளை எடுத்துக் கொண்டு இட ஒதுக்கீடு குறித்துப் பேச வேண்டும். இதையெல்லாம் புரிந்து கொண்டவர்கள் ‘இப்பொழுதே இட ஒதுக்கீட்டை ஒழிப்போம், மாற்றுவோம்’ என்றெல்லாம் பேச மாட்டார்கள். ஒருவேளை புரிந்தும் அப்படிப் பேசினால் அவர்களிடம் ‘மனசாட்சி எங்கேயிருக்கிறது’ என்று தாராளமாகக் கேட்கலாம். அவர்களின் மனதுக்குள் விஷமிருக்கிறது என்று அர்த்தம்.

நாம் செல்ல வேண்டிய தூரம் வெகுதூரமிருக்கிறது.