தமிழச்சி தங்கபாண்டியன்

2004 ஆம் ஆண்டு எம்.டெக் ப்ராஜக்ட் செய்வதற்காகச் சென்னை வந்து சேர்ந்தேன். கனவுகளின் காலம் அது. சனி, ஞாயிறுகளில் எந்த யோசனையுமில்லாமல் காலையில் கிளம்பி இரவு வரைக்கும் சென்னையின் தெருக்களில் சுற்றித் திரிந்த இலக்கற்ற பருவம். அப்படியான ஒரு நாளில் ‘எஞ்சோட்டுப் பெண்’ என்ற புத்தகத்தின் திறனாய்வு மைலாப்பூரில் நடப்பதாகவும் வைரமுத்து கலந்து கொள்வதாகவும் நிறைய போஸ்டர்கள் ஒட்டியிருந்தார்கள். வைரமுத்துவைப் பார்த்துவிட வேண்டும் என்பதற்காக அந்த அரங்குக்குச் சென்றேன். அது தமிழச்சி தங்கபாண்டியன் எழுதிய புத்தகம். வைரமுத்துவுக்கு முன்பாகவே கவிஞர் மனுஷ்ய புத்திரன் வந்திருந்தார். அங்குதான் அவருடன் எனக்கு அறிமுகம் கிடைத்தது. எனது வாழ்நாளில் எழுத்து, வாசிப்பு சார்ந்த பயணத்துக்குக்கான தொடக்கப்புள்ளி அந்தக் கூட்டம்தான்.

ஒரு மார்ச் 15 ஆம் நாளில், மனுஷ்ய புத்திரன் பிறந்த நாள் கொண்டாட்டத்துக்காக சுமதி என்கிற தமிழச்சி தங்கபாண்டியன் வந்திருந்தார். ராணி மேரிக்கல்லூரியின் பேராசிரியராகத்தான் அறிமுகம். அப்பொழுது நான் மாணவன் என்பதால் பேராசிரியர்களிடம் காட்டும் தொலைவை அவரிடமும் காட்டினேன். அவர் கிளம்பிய பிறகு அவரைப் பற்றி மனுஷ்ய புத்திரன் சொன்னார்.  அவரது புத்தகத்தை ஒரு பிரதி கொடுத்து அனுப்பினார். 

அப்பொழுது செல்போன் எல்லாம் இல்லை. நினைத்தவுடன் தொடர்பு கொள்வதும் சாத்தியமில்லை. தமிழச்சியுடன் பெரிய அறிமுகமுமில்லை. ஒன்றிரண்டு வருடங்களுக்குப்  பிறகு இன்னொரு புத்தக வெளியீட்டு நிகழ்வில் ‘மணி நல்லாருக்கீங்களா?’ என்றார். எனது பெயரை நினைவில் வைத்துக் கேட்டது வெகு சந்தோஷமாக இருந்தது. அதன் பிறகு அவ்வப்போது மின்னஞ்சல் அனுப்புவதுண்டு. ஏதாவதொரு நிகழ்ச்சிகளில் சந்தித்துக் கொள்வோம். அலைபேசி வந்த பிறகுதான் அவரிடம் நிறையப் பேசினேன். கடந்த பத்தாண்டுகளில் பல குழப்பங்களுக்கு அவரிடம்தான் தீர்வு கேட்கிற அளவுக்கு நெருங்கியிருக்கிறேன். எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்று அவர் எதையுமே சொன்னதில்லை. ‘பத்து நிமிஷம் டைம் கொடுங்க’ என்று கேட்டுவிட்டு பத்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு திரும்ப அழைத்துப் பேசுவார். நம்முடைய பிரச்சினைகளுக்காக பத்து நிமிடங்கள் யோசித்துவிட்டு தீர்வு சொல்கிறவர்கள் எத்தனை பேர்கள் இருப்பார்கள்? அவரை நன்கு அறிந்தவர்களுக்கு இது தெரிந்திருக்கும். 

நம் பிரச்சினைகளுக்கு எல்லோரிடமுமா தீர்வு கேட்போம்? அவரிடம் தீர்வு கேட்க ஒரு காரணமிருக்கிறது. 2009 ஆம் ஆண்டில் ஒரு சாலைப் பயணத்தில் மிகப்பெரிய விபத்து நடந்தது. அவரது எதிர்காலமே முடிந்துவிட்டது என்றார்கள். ஆனால் சில மாதங்களில் அதே மனதைரியத்துடனும், புன்னகையுடனும் எழுந்து வந்தார். அவரது மன தைரியம் அபாரமானது. விபத்து குறித்து, அந்தத் தருணத்தில் அவரது மனநிலை குறித்து அவரிடம் நிறையப் பேசியிருக்கிறேன். அளவுகடந்த மன உறுதி கொண்ட இரும்பு மனுஷி என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வாய்த்த தருணங்கள் அவை. 

பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பாக எப்படி மேடம் என்று அழைத்தேனோ இன்றைக்கும் அப்படியேதான் அழைக்கிறேன். இன்று வரைக்கும் ‘நல்லாருக்கீங்களாப்பா?’ என்று அதே வாஞ்சையுடன் பேசுகிறவராகத்தான் இருக்கிறார். என்னிடம் மட்டுமில்லை- பழகுகிறவர்கள் அத்தனை பேரிடமும் அப்படித்தான் இருக்கிறார். இரும்பு மட்டுமில்லை- எளிய மனுஷியும் கூட. எனக்குத் தெரிந்து அவர் பகையாளியை உருவாக்கியதில்லை. அவரளவுக்கு மிகப்பெரிய நட்பு வட்டம் கொண்டவர்களும் எனக்குத் தெரிந்து வேறு யாருமில்லை. அவர் வழியாகவே நிறையத் தொடர்புகள் எனக்கு உருவாகின.

ஏதோவொரு திமுக மாநாட்டில் கொடியேற்றுவதற்கான அழைப்பு வந்தவுடன் பேராசிரியர் பணியை ராஜினாமா செய்கிறார் என்று கேள்விப்பட்டவுடன் கடும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. ஆனால் இதை எப்படி நேரடியாகக் கேட்பது என்று தயங்கிக் கேட்டதில்லை. பல வருடங்களுக்குப் பிறகு அவருடன் நட்பானவுடன் ‘இப்போ நீங்க வேலையில் இருந்திருந்தீங்கன்னா பிரின்ஸிபல் ஆகியிருப்பீங்க மேடம்’ என்றேன். சிரித்துக் கொண்டார்.  இதுதான் தருணம் என்று ‘தவறான முடிவு எடுத்துட்டோம்ன்னு எப்பவாச்சும் நினைச்சிருக்கீங்களா?’ என்று கேட்டேன். ‘ச்சே..ச்சே...யோசிச்சுத்தானே முடிவு எடுத்தேன்..’ என்றார். 

ஒவ்வொரு தேர்தலிலும் அவருக்கு சீட் கிடைக்கும் என்று சொல்வார்கள். பதினைந்து வருடங்கள் கழித்து இப்பொழுது அவருக்கு வாய்ப்புக் கிடைத்திருக்கிறது. 

சுமதி என்கிற தமிழச்சி தங்கபாண்டியனிடம் ஆச்சரியப்படுகிற அம்சங்கள் நிறைய உண்டு. அவரைப் பாராட்டி எழுதினால் அது தேர்தல் நோக்கத்துக்காக எழுதப்பட்டதாகி விடக் கூடாது என்ற தயக்கம் இருக்கிறது. ஆனால் இதுதான் சரியான தருணம் என்றும் கூடத் தோன்றுகிறது. எந்தவொரு கூட்டத்திலும் தயாரிப்பில்லாமல் வந்து பேசி பார்த்ததில்லை. அவரது பேச்சில் நிறையத் தரவுகள் இருக்கும். மேற்கோள்கள் இருக்கும். ஆங்கிலமும் தமிழும் பேச்சில் நடனமாடும். 

மிக ஆச்சரியமாக, தமிழச்சி தங்கம் அணியமாட்டார். தெருவோரக் கடைகளில் விற்கும் பாசி மணிகள்தான். இப்படி அவரைப் பற்றி சின்னச் சின்னச் செய்தியாகச் சொல்லிக் கொண்டேயிருக்கலாம். தேர்தல் முடிந்த பிறகு நிறைய எழுதுகிறேன். அவரிடம் குறைகள் ஏதேனும் இருக்கிறதா என்று கேட்டால் எனக்குத்  தெரியவில்லை. நிறைகள்தான் முன்னால் வந்து நிற்கின்றன. 

வாழ்வின் மிகப்பெரிய உயரங்களையும் வீழ்ச்சிகளையும் பார்த்தவர் அவர். கடந்த பதினைந்து ஆண்டுகளாக அறிந்திருக்கிறேன். அவர் இன்னமும் அதே மல்லாங்கிணறைச் சார்ந்த சொமதியாகத்தான் இருக்கிறார். அதுதான் அவரது மிகப்பெரிய பலமும் கூட. ஆழ்ந்த புலமை, விரிவான வாசிப்பு, தீர்க்கமாகப் பேசுகிற திறன், கள்ளமில்லாத நட்பு எனக் கலந்து கட்டிய ஆளுமை இந்தச் சுமதி. 

தென் சென்னையின் பாராளுமன்ற உறுப்பினராக வேண்டும் என மனப்பூர்வமாக வாழ்த்துகிறேன்.

Facebook
Twitter