குளம்

காலையில் இந்த வீடியோவை ‘அடர்வனம் வாட்ஸாப் குழுமத்தில்’ பகிர்ந்திருந்தார்கள். கோட்டுப்புள்ளாம்பாளையம் கிராமத்து இளைஞர்கள் அடங்கிய குழு இது. அங்கு நேற்றிரவு நல்ல மழை. குளம் நிரம்பிவிட்டது. இந்த நாளுக்காகத்தான் வெகு நாட்களாகக் காத்துக் கொண்டிருந்தோம். பகடியாகப் பேசியிருந்தாலும் அவர்களின் குரலில் இருக்கும் சந்தோஷத்தைக் கேட்கலாம். 

மேட்டு நிலமாகக் கிடந்த குளம் இது. சுமார் முப்பதடி அளவுக்கு தூர் வாரி ஆழப்படுத்தியிருந்தோம். அதில்தான் நீர் நிரம்பியிருக்கிறது. வெகு சந்தோஷம் - ஒற்றை வரியில் சொல்லிவிட முடிகிறதுதான். 

அருகாமையில் அமைத்திருக்கும் அடர்வனமும் நன்கு செழித்திருக்கிறது. சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நீரின்றி வறண்டு கிடந்தது. தூர் வாரி அதில் நீர் நிரம்பி பக்கத்திலேயே இரண்டாயிரம் செடிகளுடன் ஒரு வனத்தை உருவாக்கி அது செழித்து என அந்தப் பகுதியை இப்பொழுது நிறையப் பேர் வந்து பார்த்துவிட்டுச் செல்வதாகச் சொல்கிறார்கள். இந்த வாரம் ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று உள்ளூர் இளைஞர்கள் சந்திப்பை ஏற்பாடு செய்திருக்கிறோம். அதற்குத் தகுந்தாற் போல குளமும் நிரம்பிவிட்டது.

‘குளத்தைப் பார்க்க வருகிறோம்’ என்று ஏற்கனவே சொல்லியிருந்த நண்பர்கள் ஞாயிறன்று வர இயலுமெனில் காலை பதினோரு மணிக்கு வரும்படி திட்டமிட்டுக் கொள்ளுங்கள். ஈரோட்டிலிருந்து நாற்பது நிமிட பயணம்தான். கோபிச்செட்டிபாளையத்திலிருந்து சத்தியமங்கலம் செல்லும் வழியில் ஐந்தாவது கிலோமீட்டரில் கிராமம் இருக்கிறது. குளத்து கரையிலேயே ஒரு கோவில் இருக்கிறது. அமர்ந்து பேசிவிட்டு வரலாம். அடர்வனம், குளத்தைத் அடுத்து அந்த ஊரில் வேறு என்ன காரியங்களைச் செயல்படுத்த முடியும் என்று திட்டமிட விரும்புகிறோம். ஏற்கனவே இது பற்றிய ஆலோசனைகளைச் செய்தோம். ஆனால் நடைமுறைப்படுத்தவில்லை. இந்தக் கூட்டத்தில் முடிவு செய்து ஆட்களைத் தேர்ந்தெடுத்து பொறுப்புகளை அவரவரிடம் விட்டுவிடலாம் என்று திட்டம். கிட்டத்தட்ட ஒரு மினி கிராமசபைக் கூட்டமாக இருக்கும்படி திட்டமிட வேண்டும்- செயலில் இறங்கும் கிராமசபைக் கூட்டம்.

அடர்வனம் நிகழ்ச்சிக்கு வந்திருந்த அரசியல்வாதிகளிடமும் அதிகாரிகளிடமும் இந்தக் குளத்தைச் சுற்றிலும் கம்பிவேலி அமைத்துக் கொடுங்கள் என்ற கோரிக்கையை முன் வைத்தோம். சரி என்றார்கள். ஆனால் செய்வார்களா என்று தெரியாது. வாய்ப்பு மிகக் குறைவு. இதையெல்லாம் இப்பொழுது பேசிக் கொண்டிருக்க வேண்டியதில்லை. இளைஞர்கள் உடன் நிற்கிறார்கள். இயற்கை துணை நிற்கிறது. நம்மால் இயன்ற காரியத்தைச் செய்து கொண்டிருக்கலாம். மற்றவர்களை விமர்சிப்பது, குறை சொல்வதைவிட ஆக்கப்பூர்வமான காரியங்களைச் செய்தால் போதும். 

இதே போன்று வேறொரு ஊரில் குளத்தைத் தயார் செய்து அடர்வனம் அமைக்கலாம் என்று முன்பே எழுதியிருந்தேன். ஒன்றிரண்டு பேர்கள் தொடர்பு கொண்டார்கள். ஆனால் அவை பொருத்தமானதாகத் தெரியவில்லை. மீண்டும் ஒரு நினைவூட்டல். உள்ளூரில் ஆட்களைத் திரட்டி இதற்காக பணி செய்ய இயலும் என்று நம்புகிறவர்களுடன் கரம் கோர்த்துச் செயல்பட நிசப்தம் சார்பில் விரும்புகிறோம். இன்னொரு குளத்தை மீட்டெடுப்போம். இன்னொரு கிராமத்தை மேம்படுத்துவோம். தோதானவர்கள் தொடர்பு கொண்டால் இது குறித்து விவாதிக்கலாம்.

உழைப்பும் அர்ப்பணிப்புமிருந்தால் எந்தவொரு மாற்றத்தையும் நேரடியாகக் காண முடியும். இந்தக் குளமே நேரடி சாட்சியம். எதுவும் சாத்தியமே.

நன்றி. 

வாசிக்க ...

பயம்

ஒரு நண்பரைச் சந்தித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு சந்திக்கிறோம். வேளச்சேரியில் ஒரு டீக்கடையில் அமர்ந்திருந்தோம். வழமையான உரையாடலின் இடையில் ‘என்னவோ தெரியல...பயமாவே இருக்கு’ என்றார். பேச்சுவாக்கில் சொன்ன வாக்கியம் அது. சட்டென்று உறுத்தியது. பொதுவாக எல்லோரிடமும் இப்படிச் சொல்லத் தோன்றாது. ‘நான் வலுவானவன்’ என்று காட்டிக் கொள்ளவே மனம் எத்தனிக்கும். அடுத்த சில கணங்களுக்கு மனம் சலனமற்றுப் போனது. சலனமற்று என்றால் அவர் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார். ஆனால் எதுவும் காதில் ஏறவில்லை.

சென்னையின் வெக்கை கசகசத்துக் கொண்டிருந்தது. 

குழந்தை மெல்ல எதையாவது பற்றத் தொடங்கும் தருணத்தில் ஆரம்பித்து மரணப்படுக்கையில் விழும் வரை- வீழ்ந்த பிறகும் கூட பயம் ஒரு நிழலைப் போல நம்மைத் தொடர்ந்து கொண்டேதான் இருக்கிறது. இந்த உலகம் தொடர்ந்து நம்மை பயமூட்டியபடியே இயங்குகிறது. எல்லாவற்றிலும் அடையாளமில்லாத ஒரு பயமுண்டு. திடீரென்று எதையாவது நினைத்து மனம் பதறிப் போகும். ‘ச்சீ..அப்படியெல்லாம் நடக்காது’ என்று சுதாரிக்கும் போது அது ஒரு துர்கனவைப் போல நம்மை அலைகழித்திருக்கும். 

நண்பரிடம்  அடுத்துப் பேச வேண்டிய வாக்கியத்திற்கான சொற்களை மனம் துழாவிக் கொண்டிருந்தது. இப்படி யாராவது ஒன்றைச் சொல்லும் போது ‘நாமும் அப்படித்தானே’ என்று யோசித்துக் கொள்வேன். ஆமாம். யாருக்குத்தான் பயமில்லை? சம்பந்தமில்லாத பயம் வந்து போகும்.  ‘ஏன் இப்படி பயந்தேன்?’ என்று பிறிதொரு சமயத்தில் யோசிப்பதுண்டு.

‘உசுரைத் தவிர எல்லாமே மசுருக்குச் சமானம்’ என்றொரு சொலவடை உண்டு. உயிர் மட்டுமே மீட்டெடுக்க முடியாதவொன்று. இல்லையா? பிற எல்லாவற்றையும் திரும்ப அடைந்துவிடலாம் அல்லது இழந்ததற்குச் சமமான இன்னொன்றை நோக்கிப் பயணத்தை அமைத்துக் கொள்ளலாம். எப்பொழுதெல்லாம் பயம் பீடிக்கிறதோ அப்பொழுதெல்லாம் இந்த வாசகத்தை நினைத்துக் கொள்வதுண்டு. 

உதாரணங்கள் இல்லாமல் இல்லை. 

முந்தைய தலைமுறையில் இரட்டை மாட்டுவண்டி பூட்டிய சவாரி வண்டியில்தான் போவார்கள். செல்வந்தர் குடும்பம் அது.  சவாரி வண்டியின் பின்னால் குடுவையில் காபி எடுத்துக் கொண்டு ஓர் ஆள்காரன் மிதிவண்டியில் செல்வான் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளலாம். அப்படி இருந்த குடும்பம் ஒரு கட்டத்தில் எல்லாவற்றையும் இழந்துவிட்டது. சம்பந்தமில்லாத தொழில் ஒன்றில் கால் வைத்தார்கள். யாரெல்லாமோ ஏமாற்றினார்கள். சில ஆண்டுகளில் தொழில் முடங்கி கடன் வளர்ந்தது. சொத்துக்கள் கரைந்தன. கடைசியாக ஒன்றரை ஏக்கர் நிலத்தை இருபது லட்சத்துக்கு விற்றார்கள். ஊரே பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது குடியிருந்த வீடு கூட மிச்சமில்லை. ஓட்டாண்டி. 

அந்தச் சமயத்தில் எங்கள் வீட்டுக்கு வந்திருந்த பெரியவர் ஒருவர் ‘செத்துப் போனாலும் போய்டுவாங்க’ என்று சொன்னது இன்னமும் நினைவில் இருக்கிறது. பெரியவர் கிளம்பியவுடன் ‘ஏன் செத்துடுவாங்க?’ என்று அம்மாவிடமும் அப்பாவிடமும் திரும்பத் திரும்பக் கேட்டேன். அவர்கள் விளையாடச் சொன்னார்களே தவிர காரணத்தைச் சொல்லவில்லை. ஆனால் அடுத்த பதினைந்து வருடங்களில் கையூன்றி கர்ணமடித்து எழுந்துவிட்டார். எப்படிச் சம்பாதித்தார் என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை. இன்னமும் ஊருக்குள் பல வதந்திகள் உலவுகிறது. பழையபடிக்கு இல்லையென்றாலும் மோசமான வாழ்க்கையில்லை. அவருக்கு இன்னமும் வயதிருக்கிறது. எப்பொழுது பார்த்தாலும் புன்னகைக்கிறார். வாழ்க்கையின் விளிம்பைத் தொட்டுப்பார்த்துவிட்டு வந்தவரின் வறட்டுப் புன்னகை எனத் தோன்றும்படியான புன்னகை அது. இதைக் குறிப்பிடக் காரணம் - எப்படியும் சம்பாதித்துவிட முடியும். அவ்வளவுதான். அதற்காக முடங்கிப் போக வேண்டியதில்லை.

மரணப்படுக்கைக்குச் சென்றுவிட்டு கூட எழுந்து வந்தவர்கள் எத்தனையோ பேர் இருக்கிறார்கள். எந்தத் தருணத்திலும் ‘அவ்வளவுதான் முடிந்துவிட்டது’ என்று நினைத்துவிடவே கூடாது. பற்றிக் கொள்ள சிறு கொடி கிடைத்தாலும் கூட பற்களை வெறுவிக் கொண்டு மேலேறி வந்துவிட முடியும் என்ற நம்பிக்கை மட்டும் உள்ளே தகதகத்துக் கொண்டிருந்தால் போதும். அது மட்டுமே எந்தவொரு பயத்தையும் கட்டுக்குள் வைக்கும். கட்டுக்குள் வைக்கும் என்றுதான் சொல்கிறேனே தவிர பயமேயில்லாமல் செய்யும் என்று சொல்லவில்லை. பயமிருக்கும் வரைக்கும் அடுத்தடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்கிறோம் என்றுதான் அர்த்தம். நாம் எதையோ துணிந்து பார்க்கிறோம் என்று பொருள். வாழ்க்கை தேங்கிவிடாமல் நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்றுதான் அது நமக்கு உணர்த்துகிறது. எவ்வளவுதான் படித்திருந்தாலும் ‘மதிப்பெண் குறைந்துவிடுமோ’ என்கிற பயமிருக்கும் வரைக்கும்தான் அந்த மாணவன் மேலும் படிக்கிறான். இப்படித்தான் எல்லாவற்றிலும்- வேலை, தொழில் தொடங்கி சகலத்திலும். பயம் தவறேயில்லை. ஆனால் பயமே நம்மைத் தின்றுவிடக் கூடாது. 

Attitude is everything.

‘எனக்கு இதுவே போதும்’ என்பது கூட நமக்கு நாமே சொல்லிக் கொள்ளும் சமாதானம்தான். மரத்துப் போன ஒரேவிதமான வாழ்க்கையில் என்ன சுவாரசியமிருக்கிறது? சலிப்புத் தட்டிவிடும். ‘போதும் என்ற மனமே பொன் செய்யும் மருந்து’ ‘இருப்பது போதும்’ என்ற மனநிலை நல்லதுதான். ஆனால் வாழ்க்கையில் நாம் அண்ணாந்து பார்க்கிற யாருமே பயங்களைத் தாண்டி வந்தவர்களாகத்தான் இருக்கிறார்கள். உச்சத்தைத் தொட்டவர்கள் யாவருமே பயமூட்டும்படியான ஏதாவதொன்றைச் செய்து அதை வென்று வந்திருக்கிறார்கள். இல்லையென்று மறுக்க முடியுமா? ஏதாவதொரு வடிவில் பயந்திருப்பார்கள். அதை உள்ளே புதைத்து மேலேறியிருப்பார்கள். வென்ற பிறகு ‘அவன் எப்படி ஜெயிச்சான்னு தெரியாதா’ என்று பேசுகிறவர்கள்தான் அதிகம். ஆனால் அவன் உணர்ந்த மேடுபள்ளாங்கள் அவனுக்கு மட்டுமே தெரியும்.

ஒரேயொரு வாழ்க்கைதானே நமக்கு? அதிகபட்சம் எழுபதாண்டு காலம் வாழக் கூடும். பயம் இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். உச்சத்தைத் தொட்டுப் பார்க்கவில்லையென்றாலும் அதற்கான முயற்சிகள் இருந்து கொண்டேயிருக்கட்டும். அடைந்தால் உயரம். இல்லையென்றால் அனுபவம். 

வாசிக்க ...

தேர்ந்தெடுத்தல்

டேட்டா அனலிடிக்ஸ் படிக்க விரும்புகிறேன் என்று நிறையப் பேர்கள் சொல்கிறார்கள். சில நாட்களுக்கு முன்பாக எழுதிய பதிவொன்றை நினைவுபடுத்த விரும்புகிறேன். இன்றைய தேதியிலிருந்து பார்த்தால் எதிர்காலத்தில் அதிகளவு கவனம் பெறக் கூடிய நுட்பங்கள் என்று சுமார் முப்பது தேறும். மென்பொருள் துறை என்று இல்லை- எந்திரவியல், தொடர்பியல் என்று பல துறைகளைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும் இந்த எண்ணிக்கை பொருந்தி வரும். பத்து அல்லது பதினைந்து நாட்கள் இணையத்தை அலசினால் கண்டுபிடித்துவிடலாம். எந்த டெக்னாலஜி எப்படி இயங்குகிறது என்று ஒவ்வொன்றைப் பற்றியும் நமக்கு மேலோட்டமாகத் தெரிந்து கொண்டால் நமக்கு எது சரிப்பட்டுவரும் என்று புரிந்து கொள்ளலாம். அதன் பிறகு நம்முடைய அனுபவம் என்ன? எதை எடுத்தால் தம் கட்ட முடியும் என்றெல்லாம் கணக்குப் போட்டுக் கொள்ள வேண்டும்.

இதுவரையிலும் நான் ஆரக்கிள் ஆப்ஸில் இருந்தேன். வாடிக்கையாளர்களிடமிருந்து பெறக்கூடிய கேட்புப் புள்ளி (கொட்டேஷன்) தொடங்கி பொருட்களைத் தொழிற்சாலைகளில் உற்பத்தி செய்து அல்லது வேறொரு நிறுவனத்திடமிருந்து பெற்று வாடிக்கையாளருக்கு அனுப்பி வைத்து அதற்குரிய பணத்தை வசூல் செய்து நிறுவனத்தின் கணக்கில் சேர்ப்பது வரைக்கும் செய்யக் கூடிய பணிகளை மென்பொருளைப் பயன்படுத்தி நிறுவனங்கள் செய்கின்றன. இதையெல்லாம் செய்வதற்கு எந்த மென்பொருள் சரியானதாக இருக்கும்? அதன் விலை என்ன? சந்தையில் கிடைக்கும் மென்பொருளை அப்படியே பயன்படுத்த முடியுமா அல்லது அதில் ஏதேனும் மாறுதல்களைச் செய்ய வேண்டுமா? மென்பொருளை நிறுவனத்தில் நிறுவ என்னென்ன செயல்களைச் செய்ய வேண்டும், அதில் ஏதேனும் கோளாறு வந்தால் அதனைச் சரி செய்து கொடுத்தல் உள்ளிட்ட ஆலோசகர் பணியினைச் செய்து வந்தேன். 

ஒரு தருணத்தில்  ‘இதற்கு மேல் நம்மால் தாக்குப்பிடிக்க முடியாது’ என்ற எண்ணம் தோன்றியது. அதற்கு சில காரணங்கள் இருக்கின்றன.  நான் செய்கிற வேலையை ஐந்து முதல் பத்து வருட அனுபவமுள்ள ஓர் இளைஞனால் செய்துவிட முடியும். அவனுக்கு வருடம் பத்து அல்லது பனிரெண்டு லட்ச ரூபாய் சம்பளம் கொடுத்தால் போதும். எனக்கு அதனைவிடவும் சம்பளம் அதிகம்.  ‘இவனை வெச்சுட்டு எதுக்கு இவ்வளவு சம்பளம் கொடுக்க வேண்டும்’ என எந்தத் தருணத்தில் வேண்டுமானாலும் நிறுவனம் யோசிக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது.  இந்தத் துறையிலேயே இன்னமும் சில வருடங்கள் தாக்குப்பிடிக்க வேண்டுமானால் வேறு சிலவற்றைப் படித்து, சான்றிதழ்கள் பெற்று என்னை நானே புதுப்பிக்க வேண்டும் எனத் தோன்றியது. எப்படியும் படிக்கப் போகிறோம்; புத்தம் புதிதாக ஒன்றைப் படித்துவிடலாமே என்ற முடிவுக்கு வந்தேன். அப்பொழுதுதான் ‘புதிய துறைகள் என்ன?’ ‘அதில் எது நமக்கு ஒத்து வரும்’ என்றெல்லாம் தேடத் தொடங்கியிருந்தேன்.

உண்மையைச் சொன்னால் எனக்கு மென்பொருள் துறையில் வெகு உயரத்துக்குச் செல்ல வேண்டும் என்றெல்லாம் எண்ணமில்லை. இன்னமும் பத்து வருடம் சம்பாதிக்குமளவுக்கு தகுதியானவனாக இருந்தால் போதும். பிழைப்புக்கு ஒரு வேலை.  அதனால்தான் துணிந்து புதியதான ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ளலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்தேன். ஒன்றிரண்டு வருடங்களில் சரிப்பட்டு வரவில்லையென்றால் விட்டுவிட்டு ஏதாவதொரு சுயதொழிலைச் செய்ய வேண்டும் என்பதுதான் திட்டம். 

மேலே சொன்னது போல புதிய நுட்பங்களைத் தேடிக் கொண்டிருந்த போது நமக்கு என்ன தெரியும் என்ற கேள்வி வந்தது. ஆரக்கிள் ஆப்ஸ் மாதிரியான ஒரு நுட்பத்தில் வேலை செய்கிறவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். இத்தகைய பணிகளைச் செய்யும் போது இந்நிறுவனங்களிடம் ஏகப்பட்ட தகவல்கள் இருக்கும். எந்த வாடிக்கையாளர் எந்தப் பொருளை வாங்குகிறார், வருடத்தில் எவ்வளவு முறை வாங்குகிறார் என்றெல்லாம் தகவல்கள் கொட்டிக் கிடக்கும். இவற்றைப் பயன்படுத்தி ‘அடுத்த மாதம் இந்தத் தேதியில் இதையெல்லாம் அவர் வாங்கப் போகிறார்’ என்று கணிக்க முடியும். ஆனால் பிரச்சினை என்னவென்றால் எந்தத் தகவலை வைத்துக் கொண்டு இதைக் கணிக்க முடியும் என்று தெரியாது. அங்குதான் டேட்டா அனலிடிக்ஸ் மாதிரியான நுட்பம் உள்ளே வருகிறது. டெக்னாலஜி என்று பார்த்தால் எனக்கு இதில் அன்னா, ஆவன்னா கூடத் தெரியாது. ஆனால் தரவுகளைப் பயன்படுத்துவதில் ஓர் ஆர்வமுண்டு.

‘வேலையை விட்டுவிட்டு புதியதான ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுப்பதா?’ ‘இப்பொழுது எல்லாமும் சரியாகத்தானே போய்க் கொண்டிருக்கிறது, எதற்கு இப்படியொரு முடிவு’ என்ற கேள்விகள் எல்லாம் எழாமல் இல்லை.

ராதாகிருஷ்ணன் என்றொரு நிசப்தம் வாசகர் இத்துறையில் பேராசிரியர். தற்பொழுது ஐ.ஐ.எம்மில் ஆராய்ச்சிப்படிப்பைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார். ‘எங்கேயிருந்து தொடங்குவது’ என நான் சொல்லித் தருகிறேன் என்று பாடத்தை அனுப்பி வைத்தார். அகிலா மாதிரியான நண்பர்கள் இந்தப் பாடத்தில் தயாரிப்புகளைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இவர்களின் உதவியுடன் நம்மாலும் கற்றுக் கொள்ள முடியும் என்ற நம்பிக்கையில் புதிய வாய்ப்பு கிடைத்தவுடன் சரி என்று சம்மதித்தேன். சம்பளமும் கிடைக்கிறது. கற்றுக் கொள்ள வாய்ப்புமிருக்கிறது. அடுத்த ஓரிரண்டு ஆண்டுகளில் நிறைவாகக் கற்றுக் கொள்ள முடியும் என நினைக்கிறேன். எல்லாமே Flying Blind தான். 

புதிதாக ஒன்றைக் கற்றுக் கொள்ள விரும்புகிறவர்கள் மேம்போக்காக ஒரு துறையை எடுக்க வேண்டியதில்லை. அனுபவஸ்தர்கள் முதலில் ‘ஹாட்’ துறைகளை அடையாளம் கண்டறிந்து அதன் பிறகு இது நமக்கு ஒத்து வருமா என்று பார்க்க வேண்டும். அப்படி ஒத்து வந்தால் எதையெல்லாம் படிக்க வேண்டும், எங்கேயிருந்து தொடங்குவது என்பதைக் கண்டறிந்து பிறகு அதில் படிக்க ஆரம்பிக்கலாம். அதுதான் சரியாக வரும். மேம்போக்காக கேள்விப்படுகிற சில கவர்ச்சிகரமான சொற்களை அப்படியே பின்பற்ற வேண்டியதில்லை. அதில் வெற்றிக்கான சாத்தியக் கூறுகள் அரிது. 

வாசிக்க ...

புதிய பாதை

கல்யாணமாகாத வரைக்கும் வீடு மாற்றுவது பெரிய காரியமேயில்லை. பெரும்பாலும் ஒட்டுண்ணி வாழ்க்கைதான். பெருநகரங்களின் ஓரமாக யாராவது நண்பர்கள் அறையெடுத்துத் தங்கியிருப்பார்கள். ஒரு பையைத் தூக்கிக் கொண்டு போனால் ஒட்டிக் கொள்ளலாம். முதல் இரண்டு நாட்கள் மட்டும் மனம் கொஞ்சம் விட்டேத்தியாக இருக்கும். அதன் பிறகு சகஜமாகிவிடும். 

அழுக்கு முடையேறிய அந்த  அறை நம் வாழ்க்கையில் ஓர் அங்கமாக மாறிவிடும். எல்லாக்காலத்திலும் அழியாத பசும் நினைவுகள் அந்த அறைகளில்தான் கிடைக்கும். அந்த அறையை விட்டு கிளம்பி வருவதாக இருந்தாலும் அதே பையை எடுத்துக் கொண்டு வந்தால் போதும். அறையில் நாம் சேரும் போது இருந்தவர்களில் பலர் மாறியிருப்பார்கள். முன்பிருந்தவர்கள் காலி செய்துவிட்டு புதிதாக யாரோ இணைந்திருப்பார்கள். அங்கேயிருக்கும் வாளி முதல் பிரஷர் குக்கர் வரைக்கும் யாருடையது என்றே தெரியாது. மூதாதையர் காலத்துப் பொருட்கள் போல அவை நம்மோடு பந்தம் கொள்ளும். அந்த வீட்டு உரிமையாளராகப் பார்த்து ‘தம்பி, காலி செஞ்சு கொடுங்க’ என்று சொல்லும் வரை அதுவொரு சங்கிலித் தொடர். சென்னை, ஹைதராபாத் என எல்லா ஊர்களிலும் இப்படித்தான். அதையெல்லாம் வீடு மாறுதல் என்று சொல்லவே மாட்டோம். ‘ரூம் மாறுதல்’தான்.

குடும்பம் என்றாகிவிட்ட பிறகு அது அவ்வளவு லேசுப்பட்ட காரியமில்லை. வீடு பார்ப்பதிலேயே தாவு தீர்ந்துவிட்டது. வீட்டில் நான்கு பேர் இருந்தால் ஆளுக்கு ஒரு தேவை. ஆளுக்கொரு ரசனை. எங்கே போய் தேடுவது? அப்படியே எல்லோருக்கும் பிடித்த மாதிரி அமைந்தால் வாடகை வாயைப் பிளக்க வைக்கிறது. இரண்டு மூன்று சனி, ஞாயிறுகளில் மண்டை காய்ந்து கடைசியாக வீட்டைப் பிடித்து அட்வான்ஸ் கொடுத்த பிறகு ‘ஏழெட்டுப் பேரா? அய்யோ பெரிய குடும்பமாச்சே’ என்று திருப்பி வாங்கிக் கொண்டது கூட நிகழ்ந்தது. ‘எனக்கு பெங்களூர்ல இன்னொரு பேரு இருக்கு’ என்று கூடச் சொல்லிப் பார்த்தேன். ‘எனக்கு கோயமுத்தூர்ல ஒரே பேருதானுங்க’ என்று சொல்லி பல்பு கொடுத்து அனுப்பி வைத்தார்கள்.  அதன் பிறகு  பெங்களூரிலிருந்து கோவைக்கு பொருட்களைச் சுமந்து வர வண்டி பிடித்து அவர்கள் ஒவ்வொன்றாய் கீழே இறக்கும் போது ‘அய்யோ...அது மரச்சாமான்..உரசாம எடுங்க’ என்று கதறி  ‘இது கண்ணாடி சார்’ என்று விழி பிதுங்கி அப்படியும் உடைந்து நொறுங்கி உயிர் போய் உயிர் வந்து புது வீட்டில் பிரித்து வைத்து..ஷ்ஷ்ப்பா.

ஆறாவது மாடி. நல்ல வெளிச்சம். நல்ல காற்று. அப்பவும் கூட அம்மாவைப் பொறுத்தவரை ‘கொஞ்சம் எடங்கோடாத்தான் இருக்குது..சொந்த வூட்ட கட்டி வெச்சுட்டு வாடகை கொடுக்க வேண்டிய பொழப்பா இருக்குது’ என்கிறார். அப்படித்தான். ஆறு மாதத்திற்குப் பிறகு சிறியவன் - திருவாசக நந்தன், மாமனார் பெயர் திருஞானம். அப்பா வாசுதேவன். இருவரையும் இணைத்து திருவாசக நந்தன்- வீடு வந்து சேர்ந்திருக்கிறான். அவனை எடுத்துக் கொண்டு காலையில் ஒரு நடை. காகம் பார்த்து குருவி பார்த்து மயில் பார்த்து வந்து கிளம்பி இனி வேலையைப் பார்க்க வேண்டும். 

எழுதுவதில் சிறு இடைவெளி விழுந்துவிட்டது. இனி பழையத் தொடர்ச்சியை உருவாக்க வேண்டும். 

‘பழைய சம்பளத்துக்கு குறைவில்லாமல் வரும்ன்னு நினைக்கிறேன்’ என்று என்று நான்கைந்து பேர்கள் கேட்டுவிட்டார்கள். அக்கறையில்தான் கேட்கிறார்கள். ஆனால் ஒருவிதமான அழுத்தம் இது. புதிய நுட்பம், புதிய பணி. கற்றுக் கொள்ள நிறைய இருக்கிறது. நான்கைந்து புள்ளியியல் புத்தகங்களை வாங்கி விடிய விடிய படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஹடூப் என்றும் ஹார்ட்டன் என்றும்  எதையெல்லாம் லேப்டாப்பில் நிறுவ வேண்டும் எனத் துழாவிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஏற்கனவே சொன்னது போல பணம் பொருட்டே இல்லை. எப்படியும் சம்பாதித்துவிடலாம். நம்முடைய அறிவும் தன்னம்பிக்கையும்தான் முக்கியம். தன்னம்பிக்கை நிறைய இருக்கிறது. அறிவை வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். எந்தவொரு ஆணிடமும்   ‘எவ்வளவு சம்பாத்தியம்’ என்று தயவு செய்து எத்தகையை வடிவிலும் கேட்காதீர்கள். அது நடிகையிடம் வயதைக் கேட்பது போல. 

புதிய பாதையொன்றில் பயணிக்க விரும்புகிறவனிடம் இந்தச் சமூகம் முன் வைக்கும் முதல் கேள்வியே இதுதான் -‘எவ்வளவு சம்பாதிக்க முடியும்?’. இந்தக் கேள்வியை எதிர்கொள்ளும் ஒவ்வொரு தருணமும் அவனுக்கு இருக்கும் கொஞ்ச நஞ்ச தைரியமும் உடைந்து போய்விடும். ‘இப்போ சம்பாதிக்கிற அளவுக்குக் கூட சம்பாதிக்க முடியாமல் போய்விடுமோ’ என்று நான்கடிகள் பின்னால் நகர்வதற்கு காரணமே இந்தக் கேள்விதான். ஒவ்வொருவருமே சம்பாதிக்க வேண்டும் என்றுதான் நினைப்பார்கள். வருமானம் பார்த்துவிடத்தான் விரும்புவார்கள். குடும்பத்தை நல்லபடியாக பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆசைதானே எல்லோருக்கும் இருக்கும்? துணிகிற ஒருவனிடம் வருமானத்தை முன் வைத்துக் கேள்விகேட்டால் ‘இருப்பதே போதும்’ என்றுதான் அவனுக்குத் தோன்றும். சிறகுகளைக் கத்தரித்து குண்டுச்சட்டிக்குள்ளேயே அடைத்து வைப்பதற்கான முதல் கேள்வியே இதுதான்.  

வேலையை ராஜினாமா செய்த பிறகு ஒரு நிகழ்ச்சியில் பேச அழைத்தார்கள். அந்த மேடையில் பேசிய பெரிய மனுஷன் ‘தெரிந்த வேலையை விட்டவன் கெட்டான்’ என்று ஒரு பழமொழியைச் சொன்னார். கடுப்பாகிவிட்டது. அந்த ஆள் மேடையில் இருந்திருந்தால் எதையாவது சொல்லித் திட்டியிருப்பேன். பெரிய மனிதர்கள்தான் பேசிய பிறகு இறங்கிச் சென்றுவிடுவார்கள் அல்லவா? சென்றுவிட்டார். தப்பித்தார்.  உண்மையில் இன்றைய நவீன யுகத்தில் தெரிந்ததை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டு தேய்த்துக் கொண்டிருந்தால் வம்பு வந்து சேரும்.  சில மாதங்களுக்கு முன்பாக மேலாளர் அழைத்து ‘நீ ஆர்க்கிடெக்ட் ஆகுற வழியைப் பாரு; டெக்னாலஜியில் புதுசா படி’ என்றார். அப்பொழுதே முடிவு செய்து கொண்டேன். எப்படியிருந்தாலும் படிக்கத்தான் வேண்டும். நமக்கு எதுவுமே தெரியாத புதிதாக ஒன்றைப் படிக்கலாம் என்று. அப்படித்தான் இந்தப் பாதை. 

புதிய தொழில் தொடங்குவது மட்டுமே ரிஸ்க் இல்லை. இருக்கும் வேலையை மாற்றுவது தொடங்கி சமநிலையைக் குலைக்கும் எதுவுமே ரிஸ்க்தான். ஆனால் அதுதான் வாழ்க்கையை சுவாரசியமாக்குகிறது. என் வயதையொத்தவர்கள், எனக்கு பிறகான தலைமுறையிலிருந்து ஏகப்பட்ட மின்னஞ்சல்கள் வந்திருக்கின்றன.  உத்வேகம் கிடைத்திருப்பதாகச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். சந்தோஷம். ஏற்கனவே சொன்னதுதான்- எங்கள் குடும்பம் கூட்டுக் குடும்பம். நான்கு பேருமே வேலையில் இருக்கிறோம். அதனால் என்னுடைய கால்கள் நிலத்தில் சற்று வலுவாக இருப்பதாக உணர்கிறேன். துணிந்து சில காரியங்களைச் செய்யும் போது விழுந்துவிடாமல் பார்த்துக் கொள்ள முடியும் என்ற நம்பிக்கையிருக்கிறது. துணிவதற்கு முன்பாக இந்தவொன்றை மட்டும் கவனத்தில் கொள்ளுங்கள். மற்றபடி ஒன்றும் பிரச்சினையில்லை.

ஆயிரத்தெட்டு வாய்ப்புகள் கொட்டிக் கிடக்கின்றன. 

வாசிக்க ...

நீ என்னவாக விரும்புகிறாயோ...

கோயமுத்தூரில் என்ன வேலை என்று நிறையப் பேர்கள் கேட்டுவிட்டார்கள். பெங்களூரிலேயே வேலை மாறியிருந்தால் இவ்வளவு கேள்விகள் வந்திருக்காது என நினைக்கிறேன். கோவையிலும் பல நிறுவனங்கள் இருக்கின்றன. பாஷ், சி.டி.எஸ், ஹார்மன் என்று பெரிய நிறுவனங்கள் இருக்கின்றன. சரியாக வாய்ப்புகளை உருவாக்கிக் கொடுத்திருந்தால் கோயமுத்தூர் மிகப்பெரிய மென்பொருள் களமாக மாறியிருக்கக் கூடும். 

நம்முடைய அரசு பற்றித்தான் தெரியுமல்லவா? எல்லாவற்றிலும் காசு கேட்பார்கள். போதாக்குறைக்கு நாயக்கர், கவுண்டர் தொழிற்போட்டியும் பெரிய அளவில் ஐ.டி வளராமல் இருக்க முக்கியக் காரணம் என்கிறார்கள். இன்னொரு காரணம்  'ஐ.டி வந்துவிட்டால் நாங்கள் நடத்தும் தொழிற்சாலைகளிலும் சனிக்கிழமை விடுப்பு அளிக்க வேண்டிய அழுத்தம் உண்டாகும்' என்று கூட தடை போடுகிறார்களாம். உள்ளூர் அமைச்சர்களாக இருந்தவர்களுக்கே வெளிச்சம்.

தமிழகத்தில் இருக்கும் நிறுவனங்களை பல நகரங்களுக்கும் பரவலாக்கினால் சென்னை மாதிரியான நகரம் மூச்சுத் திணறாது. ஈரோட்டுக்காரர்கள் கோவையிலும், திண்டுக்கல்காரர்கள் மதுரையிலும், தூதுக்குடிக்காரர்கள் நெல்லையிலும் இருந்து கொள்ளலாம். அந்தந்த துறை அமைச்சர்கள் அழைத்து 'இடம் மாற வேண்டுமானால் உங்களுக்கு என்ன தேவை' என்று நிறுவனங்களிடம் கேட்டால் அவர்கள்  சொல்லிவிடுவார்கள்.  நம்முடைய பல நகரங்களில் உள் கட்டுமானம் நன்றாகவே இருக்கிறது. அத்தனை நிறுவனங்களும் தயாராக இருப்பார்கள் என்று சொல்ல முடியாது. ஆனால் பத்து சதவீத நிறுவனங்களை பரவலாக்கினால் கூட போதும். அதற்கெல்லாம் குறைந்தபட்ச அறிவு கொண்ட அமைச்சர்கள் தேவை. 

அப்பாவுக்கு உடல்நிலை சரியில்லாத சமயத்திலேயே கோயமுத்தூருக்கு மாறிவிட வேண்டும் எனத் தீவிரமாக முயற்சி செய்தோம். கணக்குப் பார்த்தால் இரண்டு வருடம் ஆகிவிட்டது. நான் பணியாற்றும் ஆரக்கிள் ஆப்ஸ்சில் கோவையில் அவ்வளவாக வேலை இல்லை. இப்பொழுது இருக்கும் ஏரோ எலெக்ட்ரானிக்ஸ் நிறுவனத்தில் மேலாளர் எனக்கு மிக ஆதரவானவர். பெரிய கசகசப்பு இல்லை. அதனால் அப்பா மறைந்த பிறகு தேடுதலின் வேகத்தையும் குறைத்திருந்தேன். 

சில மாதங்களுக்கு முன்பாக பிக் டேட்டா பற்றியெல்லாம் எழுதியிருந்தேன் அல்லவா? அப்பொழுது அதனை இயல்பாகத்தான் எழுதினேன். ஆனால் உள்மனம் 'இது உன்னை தனக்குள் இழுத்துவிடும்' என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தது. அப்படிதான் நடந்தது. 

அந்தக் கட்டுரைகளை எழுதிக் கொண்டிருந்த சமயத்தில் சென்னையில் ஒரு பெரிய மனிதரைச் சந்தித்து பேசுகிற வாய்ப்பு கிடைத்தது. பொதுவாகத்தான் பேசினோம். அவருக்கு என்னைப் பிடித்துவிட்டது என்றுதான் தோன்றுகிறது. அடுத்த வாரத்தில் மீண்டும் சந்தித்து பேசும் போது  தமது நிறுவனத்தின் தலைமை அதிகாரியையும் உடன்  வைத்திருந்தார். அப்பொழுது சரியான தயாரிப்புகளுடன் சென்றிருந்தேன். பேசி முடித்துவிட்டுக் கிளம்பும் போது 'முழு நேர பணியாளராக சேர்ந்துக்குறீங்களா?' என்றார்.எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. ஒரு வாரம் அவகாசம் வேண்டும் எனக் கேட்டேன். 

இடையில் தலைமை செயல் அதிகாரியை ஒரு முறை சந்தித்துப் பேசினேன். அப்பொழுது சம்பளம், என்ன மாதிரியான வேலை என்றெல்லாம் சொன்னார். எனக்குப் பிடித்தமானதாக இருந்தது. கிட்டத்தட்ட டேட்டா சயின்ஸ்.  'எனக்கு அவ்வளவாக தெரியாது...ஆனால் பார்த்து விடுகிறேன்' என்று சொல்லிவிட்டேன். 

ரிஸ்க் தான். இப்பொழுது பயணிக்கும் கோட்டிலிருந்து முழுமையாக மாற வேண்டும். புதிதாகப் படிக்க வேண்டும். இப்பொழுது இருக்கும் ஸ்திரத்தன்மை கிடையாது. அப்படிப் பார்த்தால் எந்த ஐ.டி. நிறுவனத்தில்தான் வேலை நிரந்தரம்? மண்டை குழம்பியது. சில நெருக்கமான நண்பர்களிடம் ஆலோசனை கேட்டேன். இப்போதைய மேலாளரிடமும் பேசினேன். யாருமே வேண்டாம் என்று சொல்லவில்லை.

வருமான வரித்துறையின் ஆணையர் முரளி நல்ல ஆலோசகர். குழப்பத்தில் இருந்த போது ஒரு நாள் வீட்டுக்கு வந்திருந்தார். மும்பையிலிருந்து விமானத்தில் வந்து பெங்களூரிலிருந்து தருமபுரி செல்கிற வழியில்அம்மாவிடம் பேசுவதற்காக வந்தார். 'துணிஞ்சு செய்யுங்க மணி..பார்த்துக்கலாம்' என்று அவர் சொன்ன பிறகு அம்மாவும், தம்பியும் சமாதானம் ஆகிவிட்டார்கள். வேணிக்கு தைரியம் அதிகம். 'மனசுக்கு எது பிடிக்குதோ அதை செய்யுங்க' என்று முதலில் சொன்னது வேணிதான்.

ஒரு வார குழப்பத்திற்கு பிறகு 'சரி, சேர்ந்து கொள்கிறேன்' என்று சம்மதம் சொன்னேன். நியமன கடிதத்தை அனுப்பி வைத்தார்கள். மாதாந்திர சம்பளத்துக்கு வேலை செய்கிற பணிதான். ஆனால் புதிய களம், புதிய வேலை. நிறையக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

குடும்பம் கோவைக்கு மாறுகிறது. குழந்தைகள் தமிழ் படிப்பார்கள். பதினைந்து வருடங்களாக செய்து வந்த வேலையை விட்டு பாம்பு சட்டையைக் கழற்றுவது போல புதிய தோலை தரிக்கிறேன். கற்றுக் கொள்ள வாய்ப்பு உண்டாகியிருக்கிறது. நினைத்தால் சொந்த ஊருக்குச் செல்ல முடியும். இப்படி நிறைய ப்ளஸ். பெரும்பாலும் கோவையில்தான் இருப்பேன். சென்னையில் மொட்டைமாடியில் ஓர் அறை  எடுத்து வைத்துக் கொண்டு அவ்வப்பொழுது வந்து போகலாம் என்றிருக்கிறேன். நண்பர்களைச் சந்திக்கவும், வாசிக்கவும், எழுதவும் தோதான அறை. இனிமேல்தான் தேட வேண்டும்.

இதையெல்லாம்தான் விரும்புகிறேன். மற்றபடி ரிஸ்க் எடுப்பதில் தயக்கம் இருந்ததில்லை. 

எல்லாம் சரியாக அமையும் பட்சத்தில் ஒன்றும் பிரச்சினையில்லை. ஏதாவது சொதப்பினால் என்ன செய்வது என்ற கேள்வி எழாமல் இல்லை. ஆனால் அப்படியொரு சந்தர்ப்பம் வரும் போது பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்றுதான் நினைக்கிறேன். வெளியில் வாய்ப்புகள் கொட்டிக் கிடக்கின்றன. பயந்து கொண்டிருக்க வேண்டியதில்லை. கிடைக்கும் வாய்ப்பை சரியாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். அவ்வளவுதான்.

அடுத்த ஐந்து வருடத்தில் என்ன நடக்கும், பத்து வருடத்தில் என்ன நடக்கும் என்று யோசனை செய்து கொண்டேயிருந்தால் நாம் comfort zone ஐ உடைக்கவே மாட்டோம் என்று உறுதியாகத் தெரிகிறது. நாளைக்கு என்ன நடக்கும்? இன்று மாலை என்ன நடக்கும் என்று யாருக்குத் தெரியும்? எல்லாம் ஒரு நம்பிக்கைதானே.

'நீ என்னவாக விரும்புகிறாயோ அதுவாகவே ஆகிறாய்'. 

வாசிக்க ...

எப்படி இருக்கு?

அடர்வனம் இப்பொழுது எப்படி இருக்கிறது என்று ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் விசாரித்தார்கள் என்று சொன்னால் நம்பமாட்டீர்கள்.  நூறு என்பதும் கூட நம்பக் கூடிய கணக்கில்லைதான்.ஒன்றிரண்டு பேர் கேட்டார்கள் என்றால் அது மிகைப்படுத்திச் சொல்வதாக  இருக்காது. நிஜமாகவே ஒன்றிரண்டு பேர்கள் விசாரித்தார்கள். 

செடிகள் அட்டகாசமாக இருக்கின்றன. நண்பர்கள் மிகச் சிறப்பாக பராமரிக்கிறார்கள். தோராயமாக இரண்டாயிரம் செடிகளை நட்டிருந்தோம். அதிகபட்சமாக ஐம்பது செடிகள் பட்டுப் போயிருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. மற்ற செடிகள் ஜம்மென்று வளர்ந்து நிற்கின்றன. 

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பாக ஒரு நண்பர் அழைத்து 'அண்ணா செடியெல்லாம் வறண்டு போச்சா?' என்றார். திக்கென்றானது. வாட்ஸாப் குழுமம் ஒன்றை வைத்து தொடர்ந்து செடிகளின் நிழற்படங்களை கோட்டுப்புள்ளாம்பாளையத்திலிருந்து அவ்வப்போது  அப்டேட் செய்து கொண்டேயிருக்கிறார்கள். அவர் கேட்டவுடன் ஒரே நாளில் என்னவோ ஆகிவிட்டது போலிருக்கிறது என்று பதறி 'ஏன் கேட்குறீங்க?' என்று கேட்டேன்.

அரசியல்வாதி ஒருவர் ஒரு கூட்டத்தில் 'அடர்வனத்துல செடி எல்லாம் வறண்டு போனதாக'  பேசியதாகவும் அதைக் கேட்ட வேறொரு நபர் இந்த நண்பரிடம் விசாரித்திருக்கிறார். பேசுவார்கள். அரசியல்வாதிகளின் புத்தியே  அப்படித்தானே. இல்லாததையும் பொல்லாததையும் பேசிவிட்டுச் சென்று விடுவார்கள். அது வதந்தியாக உலவிக் கொண்டிருக்கும். சரியான சில்லறை புத்தி.

உண்மையில் இப்படியொன்றை கிளப்பிவிட்டு என்ன ஆகப் போகிறது என்று தெரியவில்லை. 

ஒருவன் நேரடி அரசியலுக்கு வர வேண்டும் என்று நினைத்தால் செடி நட்டு, குளம் தூர் வாரிக் கொண்டிருக்க வேண்டியதில்லை. ஏதாவதொரு கட்சியில் உறுப்பினர் அட்டையை வாங்கிக் கொண்டு கரை வேட்டியைக் கட்டிக் கொள்ளலாம். ஆனால் அரைவேக்காட்டு அதிகார வர்க்கத்துக்கு இதெல்லாம் புரியவே  போவதில்லை. 'எங்கே இவன் நமக்கு போட்டியாகிவிடுவானோ' என்றுதான் எல்லோரையும் எடுத்துக் கொள்கிறார்கள். 

உள்ளூரில் யாராவது மேடையில் பேச அழைத்தாலும் கூட இதனால்தான் தவிர்க்க வேண்டியதாகிவிடுகிறது. யாராவது உதவி என்று கேட்டாலும் கூட உள்ளூர் என்றால் தவிர்க்கவே விரும்புகிறேன். இதெல்லாம் தர்மசங்கடம்தான். காசோலைகளைச் சத்தமேயில்லாமல் தூதஞ்சலில் அனுப்புவதும், தனிப்பட்ட முறையில் நேரடியாகச் சந்தித்து கொடுப்பதும் கூட இதனால்தான். இந்த வெளிச்சம் அவசியமில்லாதது. தேவையில்லாத பகைமையுணர்ச்சியைத்தான் உண்டாக்கும்.

நமக்கு இதெல்லாம் வேண்டியதில்லை என்ற மனநிலைதான் எனக்கு. இவனிடம் பணத்தை அனுப்பினால் சரியான மனிதர்களுக்குச் சென்று சேரும் என்ற நம்பிக்கையில் யாரோ பணம் அனுப்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதை வைத்துக் கொண்டு இயன்ற வேலையைச் செய்யலாம் என்பது மட்டும்தான் நோக்கம். அப்படி பயணிப்பதுதான் சரியானதாகவும் இருக்கும். 

ஆனால்  இன்றைய தலைமுறைக்கு அரசியல் ஆர்வம் அவசியம். நடுநிலை என்பதெல்லாம் சாத்தியமில்லை. சூழலுக்கு ஏற்ப யார் வெல்ல வேண்டும், யார் தோற்க வேண்டும் என்ற மனநிலை உண்டாவதில் தவறு எதுவுமில்லை. அதே சமயம் நேரடி அரசியல் என்பதெல்லாம் எல்லோருக்கும் அவசியமில்லை என்றுதான் நினைக்கிறேன். சாத்தியமும் இல்லை. 

அரசியலில் என்னுடைய ஆர்வமெல்லாம் பின்னணியிலிருந்து வேலை செய்ய வேண்டும் என்பதுதான். இந்தக் களத்தை முழுமையாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். மக்களின் மனநிலை குறித்தான துல்லியமான அறிவு வேண்டும். எப்படி அரசியல் மாறுதல் நடக்கின்றன என்கிற தெளிவு இருக்க வேண்டும். இதெல்லாம்தான் விருப்பம். இந்த அறிவுக்காக வேலை செய்தாக வேண்டும். சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு குறைந்தபட்ச மாறுதல்களையாவது நம்மால் செய்ய முடியும் என நம்புகிறேன். ஆனால் இதை அரசியல்வாதிகள் புரிந்து கொள்வதில்லை. எதையாவது உளறி வைக்கிறார்கள்.

உண்மையில் இவர்களுக்கு ஆயிரம் வேலைகள் இருக்கின்றன. ஆற்றில் தண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. ஆனால் குளம் குட்டை எதுவும் நிரம்பவில்லை. பாசனத்துக்கு இன்னமும் நீர் வந்து சேரவில்லை. பல ஊர்களில் குடிக்க நீர் இல்லை. மராமத்துப் பணிகளுக்கு என்று கொள்ளையடித்த தொகையை விசாரித்து, எடுத்து வெளியில் பேசினால் நாறிவிடும். அரசுப் பணி நியமனதுக்கு எவ்வளவு லஞ்சம்? பணி இடமாற்றத்துக்கு எவ்வளவு லஞ்சம் என்பதையெல்லாம் ஒருவன் சாலையில் நின்று பேசினால் கதை கந்தலாகிவிடும். 

நேரடி அரசியலுக்கு வர நினைக்கிறவன் இதையெல்லாம்தான் கவனிப்பான். இந்த  பிரச்சினைகளையெல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு ஊர்ப் பகுதியில் சுற்ற ஆரம்பித்தால் போதும். குளத்தை வெட்டி செடி நட்டிக் கொண்டிருக்க வேண்டியதில்லை. முதுகெலும்பு இருக்கும் ஒருவன் சாலையில் இறங்கி இதையெல்லாம் பேசினால் ஒரு கூட்டம் சேர்ந்துவிடும். ஜெயிக்கிறானோ இல்லையோ- ஜெயித்துவிடலாம் என்று நினைங்கிற மனிதர்களின் கண்களில் விரலை விட்டு ஆட்டிவிட முடியும். 

ஆனால் ஆக்கப்பூர்வமான வேலைகளைச் செய்வதுதான் காலத்தின் தேவை. வதந்திகளைக் கிளப்பிவிடுகிறவர்கள் கிடக்கட்டும். பெரிதாக பொருட்படுத்த வேண்டியதில்லை. 

செடிகள் நன்றாக இருக்கின்றன. எவ்வளவு மனிதர்களின் உழைப்பு? விட்டுவிடுவோமா?

நம்முடைய பயணம் தொடர்ந்து கொண்டேயிருக்க வேண்டியதுதான். அடுத்தடுத்த திட்டங்களை யோசித்துச் செயல்படுத்தலாம்.

வாசிக்க ...

Kerala Flood Relief- Bank Statement

கேரளாவின் வெள்ள நிவாரணத்துக்காக நிசப்தம் அறக்கட்டளையில் சேர்ந்த நிதி விவரங்கள் இவை.

முந்தைய  கணக்கு விவரங்களை இணைப்பில் பார்க்கலாம்.

மொத்தமாக நிதியாக சேர்ந்த தொகை : ரூ.8,69,589.97 (எட்டு லட்சத்து அறுபத்து ஒன்பதாயிரத்து ஐநூற்று எண்பத்து ஒன்பது ரூபாய்). இதில் கடந்த வாரம் ரூ.4,03,200 (நான்கு லட்சத்து மூன்றாயிரத்து இருநூறு ரூபாய்)க்கு வயநாடு சார் ஆட்சியர் திரு.உமேஷ் வழிகாட்டுதலின்படி பொருளாக வழங்கி இருக்கிறோம். சென்னையிலிருந்து பொருட்களைக் கோவை கொண்டு வந்து அங்கிருந்து வயநாடு அனுப்பி வைக்க வண்டி வாடகையாக ரூ.32,300 (முப்பத்தியிரண்டாயிரத்து முன்னூறு ரூபாய்) கொடுத்திருக்கிறோம். 

மிச்சமிருக்கும் நான்கு லட்சத்து முப்பத்து நான்காயிரம் ரூபாய்க்கு இன்னுமொரு ப்ராஜக்ட் அடையாளம் கண்டறிந்து தரச் சொல்லியிருக்கிறோம். மாவட்ட நிர்வாகத்தின் வழிகாட்டுதல்படி அந்தப் பணியை விரைவில் மேற்கொள்ளலாம்.

இனி அறக்கட்டளைக்கு வரும் தொகை வழக்கம் போல கல்வி மற்றும் மருத்துவ உதவிகளுக்கு மட்டும் பயன்படுத்தப்படும்.

கேரளாவுக்கு அனுப்பி வைத்த பொருட்களின் விவரங்கள், அதற்கான ரசீதுகள் உள்ளிட்ட விவரங்களையும் நிழற்படங்களை நாளை பதிவு செய்கிறேன்.

உறுதுணையாக இருந்த அனைத்து நண்பர்களுக்கும் நன்றி

வாசிக்க ...

கோயமுத்தூர்வாசி

வெகு நாட்களாக திட்டமிட்டதுதான். கடைசியில் அந்த நாள் வந்துவிட்டது. பெங்களூரிலிருந்து கோயமுத்தூருக்கு குடி பெயர்கிறோம். இன்னும் ஒரு வாரம் இருக்கிறது. நிறைய யோசிக்க வேண்டியிருந்தது. 'என்ன இருந்தாலும் பெங்களூரு மாதிரி வராது' என்று சொந்தக்க்காரர்கள் சொன்னார்கள். 'குழந்தைகளின் படிப்பு பாதிக்கும்' என்று சிலர் சொன்னார்கள். யார் சொல்வதையும் தட்ட முடியவில்லை. எல்லாவற்றையும் எடை போட வேண்டியிருந்தது. 

என்னதான் வெளியூரில் சம்பாத்தியம் அதிகம் என்றாலும் சொந்த ஊருக்கு பக்கத்தில் இருப்பது போல வருமா?  படித்து முடித்த பிறகு பதினைந்து வருடங்களாக வெளியூர் வாசம். நிறையத் தொடர்புகள் அறுந்து போய்விட்டன. அப்பாவும் அம்மாவும் தெம்பாக  இருக்கும் வரையில் வீட்டில் எப்பொழுதும் திருமண அழைப்பிதழ்கள் நிறைந்து கிடைக்கும். இப்பொழுதெல்லாம் வெகு சொற்பம். 'அவங்களுக்கு கொடுத்தா மட்டும் வரவா போறாங்க' என்று  நினைத்துக் கொள்கிறவர்கள் அதிகம். திருமணங்கள் இல்லை. துக்க காரியங்கள் இல்லை. கிடாவிருந்துகள் கூட இல்லை. இப்படியே இருந்தால் அடுத்த தலைமுறையில் முழுமையாகத் தொடர்பற்று விட்டு போய்விடக் கூடும். உள்ளூரில் முக்கால்வாசிப் பேரை அடையாளம் தெரிவதில்லை. 

என்னதான் வெளியூரில் கிளை பரப்பினாலும் உள்ளூரில் வேர் ஓட வேண்டும் என்கிற மனநிலைதானே பெரும்பாலானவருக்கு இருக்கும்? எனக்கு உண்டு.

தமிழ் படிக்கத் தெரியாத மகன்கள், தொடர்புகளற்ற உறவுகள், சொந்த மண்ணில் செய்ய விரும்பும் எதையும்  செய்ய முடியாத தடை என எல்லாவற்றையும் தாண்டி வந்தே தீர வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டேயிருந்தேன். அப்பா இறப்பதற்கு முன்பாகவே கோயமுத்தூருக்கு மாறி விட வேண்டும் என காரியங்களை ஆரம்பித்திருந்தேன். அதுவொன்றும் அவ்வளவு சுலபமில்லை. இப்பொழுதுதான் நேரமும் காலமும் கனிந்து வந்திருக்கிறது.

தனியொருவனாக இருந்தால் பையை தூக்கி தோளில் மாட்டி கிளம்பியிருக்கலாம். வீடு தேடவே இரண்டு  மூன்று சனி, ஞாயிறுகள் தேவைப்பட்டது. எட்டு பேருக்கு யார் வீடு தருவார்கள்? அதுவும் கோயமுத்தூரில் வீட்டு உரிமையாளர்களுக்கு இரண்டு கொம்புகள் இருக்கும் போலிருக்கிறது. இப்பொழுது வீடு கொடுத்திருப்பவர் கூட 'தயக்கத்தோடுதான் தருகிறேன்...நீங்க வீட்டு உரிமையாளராக இருந்தால் என் பிரச்சினையை புரிஞ்சுக்குவீங்க' என்றார். கன கடுப்பு. எதுவுமே பேசவில்லை. 'பெங்களூரில் எங்க வீட்டை வாடகைக்கு விட்டுட்டுதான் வர்றோம்ன்னு சொல்ல வேண்டியதுதானே' என்று வேணி கேட்டாள். அவர் தன்னை பெரிய ஆளாக நினைத்திருக்கிறார். அதை ஏன் உடைத்து விட வேண்டும். பேசட்டும்.

வீடு இப்படியென்றால் பள்ளிக்கூடங்கள் அதைவிட. எவ்வளவு லோலயம் பேசுகிறார்கள்? 

கோவையில் நண்பர்கள் இல்லாமல் இல்லை. ஆனால் இதற்கெல்லாம் அவர்களைத் தொந்தரவு  செய்ய வேண்டியதில்லை என்று தோன்றியது. இப்பொழுதுதான் கிட்டத்தட்ட எல்லாமும் ஓர்ஸு ஆகியிருக்கிறது. இந்த வார இறுதியில் ஒரு வண்டியை பிடித்து சாமானங்களை எல்லாம் ஏற்றிவிட்டால் அடுத்த வாரம் கோயமுத்தூர்வாசி.

'எல்லாம் நல்லாத்தானே இருக்கு...இப்படியே போகட்டும்' என்று நினைத்துக் கொண்டேயிருந்தால் சட்டியை விட்டு நம்மால் வெளியவே வர முடியாது. அதற்குள்ளேயே குதிரை ஓட்ட வேண்டியதுதான். 'கால் நிலத்தில் வலுவாக நிற்கிறது; தலையில் தேவையான சரக்கு இருக்கிறது' - இந்த நம்பிக்கை இருந்தால் காலை எடுத்து இன்னொரு பக்கம் வைத்துப் பார்க்க தயங்கவே கூடாது. அப்பொழுதுதான் வாழ்வின் அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர முடியும் என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்வதுண்டு. பேசுவதையும் எழுதுவதையும் விட செயல்படுத்துவதுதான் கடினம். Comfort Zone ஐ உடைக்க பயம் இருக்கும். தயக்கம் இருக்கும். ஆனால் உடைத்தே தீர வேண்டும். அதிகபட்சம் என்ன ஆகிவிடும்? தலையா போய்விடும்? 

யோசித்துப் பார்த்தால் பெங்களூரில் எல்லாமே செளகரியம்தான். சொந்த வீடு. அமைதியான வேலை. நினைத்தால் வேறு நிறுவனத்துக்கு மாறிவிட முடியும். ஆனால் ஓர் எந்திரத்தனம் வந்துவிட்டது. வாரத்தில் ஐந்து நாட்கள் வேலை. வார இறுதியில் பயணம். இன்னமும் எவ்வளவு காலத்துக்குத்தான் இப்படியே இருக்க முடியும்? நாற்பதுகளைத் தொடும் வரைக்கும்தான் வாழ்க்கையை நாம் கட்டுப்படுத்த முடியும். வயது கூடக் கூட வாழ்க்கைதான் எல்லாவற்றையும் முடிவு செய்யும். அதன் போக்கில்தான் நாம் ஓட வேண்டும். நினைத்தாலும் நாம் திசை மாற்ற முடியாது. அப்படியொரு நிலைமை வருவதற்குள் அதன் போக்கை தேவைப்படும் திசை நோக்கி மாற்றி விட்டுவிட வேண்டும் என ஆசைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தேன். சாத்தியமாகியிருக்கிறது. 

'பெங்களூருக்காரன்' என்று எவ்வளவுதான் வேகமாகச் சொன்னாலும் அடுத்தவர்களுக்கு பயமே வருவதில்லை. மதுரைக்காரன் திருநெல்வேலிக்காரன் என்று இனி யாராவது வரட்டும். கோயமுத்தூர்க்காரன் என்று சொல்லி முஷ்டியை மடக்குகிறேன்.  

இனி நினைத்தால் ஊருக்குச் சென்றுவிட முடியும். எழுபது கிலோமீட்டர்தான். இனி வேறு ஒரு வேகத்தில் ஓடலாம். 

வாசிக்க ...