திமுகவின் ஸ்லீப்பர் செல்

நினைவு தெரிந்த காலத்திலிருந்தே நான் திமுகவை விரும்புகிறவன். இரண்டாம் வகுப்பு நோட்டுப் புத்தகத்தில் பிளேடு வைத்து உதயசூரியனை வரைய அது அடுத்தடுத்த பல பக்கங்களைக் கிழித்து 'உங்க பையனுக்கு இப்பவே அரசியல்' என்று ஆசிரியை அப்பாவிடம் சொல்லி உதை வாங்கியதிலிருந்தே அந்த உணர்வு இருக்கிறது. ஏழாம் வகுப்போ அல்லது எடடாம் வகுப்போ படிக்கும் போது  பள்ளிக்கூடப் பையில் ஒரு சட்டையை ஒளித்து வைத்து மாலையில் அதை அணிந்து உதய சூரியனுக்கு வாக்கு கோரி தேர்தல் பரப்புரையில் பேசியிருக்கிறேன். அப்பொழுது ஒன்றியச்  செயலாளராக இருந்த செல்வராஜ் 'பையனுக்கு மாணவர் அணியில் ஒரு போஸ்டிங் போட்டுடுவோம்' என்று பேசப் போக அந்த விவகாரம் அப்பாவுக்குத் தெரிந்து முற்றுப் புள்ளி வைத்தார். 

சுய வரலாறு பேச வேண்டியதில்லை. ஆனால் ஒன்றைத் தெளிவுபடுத்திவிட வேண்டும். ஒருவனின்  ஆரம்ப கட்டத்தில் உருவாகும் அரசியல் சார்ந்த ஆர்வம், பள்ளிக்காலத்தில் விதைக்கப்படும் உணர்வுகள் என்பவைதான் அவனை எதிர்காலத்திலும் வடிவமைக்கின்றன. எனக்கு கிடைத்த நட்புகளும், அவர்கள் வாசிக்கக் கொடுத்த புத்தகங்களும், அவர்களுடன் நடத்திய உரையாடல்களும், எங்கள் ஊர்ச் சூழலும் என்னைத் திராவிட சித்தாந்தத்தின் மீது அதிக ஈர்ப்பு கொண்டவனாக வளர்த்திருக்கிறது.

இதில் மறைக்க என்ன இருக்கிறது? என்னளவில் மனசாட்சிக்கு விரோதமில்லாமல் செயல்படுகிறேன்.அவ்வளவுதான்.

எந்த அரசியல் சார்புமில்லாமல் நம் சூழலில் ஒருவன் செயல்பட முடியுமா என்று தெரியவில்லை. ஏதாவது ஒரு சித்தாந்தம் ஒருவனை தனக்குள் ஈர்க்கும். தேசியம், திராவிடம், இந்துத்துவம், கம்யூனிசம்,  தமிழ் தேசியம், சாதியம் என்று ஏதாவதொரு ஈர்ப்பு ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் இருக்கும் என்றுதான் நம்புகிறேன். 'இதை வெளிப்படையாக பேச வேண்டியதில்லை' என்று வேண்டுமானால் அமைதியாக இருந்து கொள்ளலாம் அல்லது சூழலுக்கு ஏற்ப சரி தவறு குறித்துப் பேசலாம். அப்படி எதுவுமே இல்லாமல் 'புதிய இயக்கத்தை உருவாங்குவேன்' என்று கிளம்பலாம். நம்முடைய உயரம் நமக்குத் தெரிய வேண்டும். குடும்ப, பொருளாதாரச் சூழல் போன்றவைதான் நம்மை முடிவு செய்ய வைக்கின்றன. 

திராவிடக்  கொள்கைகளைச் சாரும் போது எனக்கு ஈடுபாடுள்ள  தேசியம், இறை நம்பிக்கை, காந்தியம், சுயச் சார்பு என்பனவற்றோடு  முரண்பாடுகள் உண்டாகின்றன. ஆனால் அவற்றையும் தாண்டி நான் திமுக அனுதாபிதான். அரசியல் ரீதியாக திமுக வலுவான இயக்கமாக இருக்க வேண்டும் என விரும்புகிறவன்தான்.

இன்று வரையிலும் திமுகவின் தேர்தல் அரசியலுக்கு எந்த வகையிலும் ஆதரவு தெரிவித்து எழுதியதில்லை. ஆனால் அதற்காக எப்பொழுதும் அப்படியே இருக்கப் போவதுமில்லை. வேறொரு சித்தாந்தம் சாம, பேத, தான, தண்ட வழிமுறைகளில் ஆக்டொபஸ் போல நாம் வாழும் சூழலை ஆக்கிரமிக்கத் தயாராகும் போது பால்யத்திலிருந்து நாம் நம்பிய சித்தாந்தத்தை யாராவது காப்பாற்றிவிட மாட்டார்களா என்று ஆதங்கம் கொள்வது மனிதனின் சாதாரண மனநிலை. அப்படியொரு மனநிலை உருவாகிக் கொண்டிருக்கிறது.  அந்தத் தருணத்தில் கலைஞர் மறைவு என்பது உணர்வு ரீதியாக அசைத்துப் பார்க்கிறது. 

நாம் வாழ்ந்த காலத்தில் மிகப் பெரிய தலைவர் கலைஞர் என்று நான் முழுமையாக நம்புகிறேன். இங்கு எல்லோர்  மீதும் விமர்சனங்கள் இருக்கும்.  தனிமனித தாக்குதல் இருக்கும். விமர்சனத்தை எதிர்கொள்ளாமல் பொது வாழ்க்கை என்பது சாத்தியமே இல்லை. காந்தியாக இருந்தாலும் சரி; மண்டேலாவாக இருந்தாலும் சரி. அவர்கள் வாழும் காலத்தில் எதிரிகள் இருப்பார்கள். மட்டம் தட்டுவார்கள். ஆனால் வாழ்ந்து முடிந்த பிறகு தலைவர்கள் அடையாளம் ஆக்கப்படுவார்கள். கலைஞரும் விதிவிலக்கில்லை.

அதே சமயம், லெனின் குறிப்பிட்டது போல ஒருவரின் உடல்தான் மரணிக்கிறது. அவரது அரசியல் இல்லை. கலைஞரின் அரசியல் விமர்சனத்திற்கும் விவாதத்திற்கும் உட்பட்டதுதான். அப்படியான உரையாடல்கள் வழியாகவும் செயல்பாடுகளின் வழியாகவும் சித்தாந்தங்கள் உயிர்ப்பு பெறுகின்றன அல்லது மடிந்து போகின்றன. பெரியாரும், அண்ணாவும், கருணாநிதியும் உருவாக்கிய திராவிட சித்தாந்தமும் அப்படியானதொரு செயல்பாடுகள் வழியாகவே அடுத்தடுத்த கட்டத்துக்கு நகரும்.

இது வெறும் ஒரு மனிதரின் மரணம் சம்பந்தப்பட்டது மட்டுமில்லை. இயக்கம், சித்தாந்தம் சம்பந்தப்பட்டது. 

கலைஞருக்குப் பிறகு திமுக என்ன ஆகும் என்றெல்லாம் யோசித்திருக்கிறேன். அரசியல் இயக்கத்தை சார்ந்து வளர்ந்த ஒரு சித்தாந்தம் அதன் தலைமை அசைவுறும் போது  வலுவிழந்து போக வாய்ப்புகள் அதிகம். ஆனால் ஸ்டாலின் முழுமையாகத் தன்னை தயார் படுத்திக் கொண்டுவிட்டார் என்றுதான் அவருடைய சமீபத்திய செயல்பாடுகளும் பக்குவமும் காட்டுகின்றன. 'உங்க அப்பாவுக்கு மெரினாவில் இடமில்லை' என்று சொல்லும் போது  'அதையும் பார்த்துவிடுவோமே' என்று  ஒரு கண்ணசைப்பைக் காட்டியிருந்தால் தொண்டர்கள் உணர்ச்சிவசப்பட்டு நிலைமை விபரீதம் ஆகியிருக்கக் கூடும். 

ஒரு மனிதருக்கு இதைவிடவும் ஒரு அழுத்தம் வேறு என்ன இருந்துவிட முடியும்? அப்பாவின் ஆசையான அண்ணாவின் அருகில் இடம் என்பதை நிறைவேற்ற முடியாது போலிருக்கும் சூழல். தன்னிடம் மிகப்பெரிய இயக்கம் இருக்கிறது. அடித்து நொறுக்கும் தொண்டர் படை இருக்கிறது. ஆளும் வர்க்கத்திடம் தோற்றுப்  போனால் தன் இருப்பு கேள்விக்குள்ளாக்கப்படும். அவகாசம் இல்லை. என்ன செய்ய வேண்டும்? எவ்வளவு பெரிய அழுத்தம் இது? இருந்த குறுகிய காலத்தில் பிரச்சினையை வழக்கு வழியாக எதிர்கொண்டதும், தீர்ப்பு வரும் வரை அவர் காட்டிய பொறுமையும், தீர்ப்பைக் கேட்டு மகனாக உடைந்து அழுத தருணமும் அவர் மீதான நம்பிக்கையை பன்மடங்கு உயர்த்தியிருக்கிறது. 

நான் திமுகவின் ஸ்லீப்பர்  செல் எல்லாம் இல்லை. நேரடியாகவே திமுகவை ஆதரிக்கிறேன். மாற்று சித்தாந்த, அரசியல் இயக்க நண்பர்களுக்கு இது உறுத்தலாக இருந்தால் என்னால்  என்ன செய்ய முடியும்? வெளிப்படையாக எதையும் பேசிவிடாமல் உள்ளுக்குள் வைத்துக் கொள்ளலாம். அதுதான் அவசியமா என்ன?

அவரவருக்கு எப்படி ஒரு சித்தாந்தம், அரசியல் பார்வையோ அப்படித்தான் எனக்கும்.