கொரவலியைக் கடி

லியோ டால்ஸ்டாயின் ஒரு கதை- ஆண்குதிரையும் பெண்குதிரையும் ஒரு தோட்டத்தில் இருந்தன. பெண் குதிரை வேலையே செய்யாது. இரவும் பகலும் புல்வெளியில் மேய்ந்து கொண்டேயிருக்கும். ஆண் குதிரை அப்படியில்லை. இரவில் மட்டும் மேயும். பகல் முழுக்கவும் கடினமாக உழைக்கும். பெண் குதிரை ஒரு நாள் ஆண்குதிரையிடம் 'நீ என்ன லூஸா? இவ்வளவு வேலை செய்யுற..நான் பாரு எவ்வளவு ஜாலியா இருக்கேன்..முதலாளி சாட்டை எடுத்து அடிச்சா நான் எட்டி உதை...கம்முனு போயிடுவான்' என்று சொன்னது. ஆண் குதிரை இதையே நாள் முழுக்கவும் யோசித்துக் கொண்டிருந்தது. பிறகு முடிவுக்கு வந்த ஆண் குதிரை, தனது எஜமானனிடம் பெண் குதிரை சொன்னதையே செய்தது. உதை வாங்கிய குதிரைக்காரன் கடிவாளத்தை பெண் குதிரையில் மாட்டினானாம். 

நாம் யாருக்கு சூட்சுமத்தைச் சொல்லித் தருகிறோம் என்பதில் கவனமாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக இந்தக் கதையைச் சுட்டிக் காட்டலாம். எல்லாவற்றையும் ஒருவனுக்கு சொல்லித் தந்துவிட்டால் அவனே கூட நமக்கு எதிரியாக வந்துவிடுவான்.

கார்பொரேட் நிறுவனங்களில் சில கில்லாடிகள் இருப்பார்கள். மேலாளர் அழைத்து 'இவருக்கு சொல்லிக் கொடுத்துடுங்க' என்று சொன்னால் எந்த சுளிப்பும் இல்லாமல் தலையை ஆட்டிவிடுவார்கள்.  சொல்லித் தருவது போலவே இருக்கும். ஆனால் முழுமையாகச் சொல்லித் தந்திருக்க மாட்டார்கள். நிறுவனத்துக்கு அவர்கலின் தேவை எல்லாக் காலத்திலும் தேவை இருப்பது போல பார்த்துக் கொள்வார்கள். 'அவர் கிரிட்டிக்கல் ரிசோர்ஸ்' என்ற பிம்பம் இருந்து கொண்டே இருக்கும். இதெல்லாம் கார்பொரேட் தந்திரம். ஆனால் இதை எல்லோராலும் செய்ய முடியாது. 'எதை பிடித்து வைத்துக் கொள்வது' என்ற குழப்பத்திலேயே எல்லாவற்றையும் சொல்லித் தந்துவிடுகிறவர்கள்தான் அதிகம். 

இதற்கு முன்பு பணியாற்றிய நிறுவனத்தில் இருந்த  முதுநிலை மேலாளர் ஒருவர் 'பேங்க் லாக்கர்ல ஒரு சாவி நம்மகிட்ட கொடுத்துடுவாங்க...ஆனா இன்னொரு சாவி அவங்ககிட்டவேதான் இருக்கும்..அவங்க இல்லாம திறக்கவே முடியாது' என்பார். நாமே வைத்துக் கொள்ளக் கூடிய சாவி எது என்பதுதான் கணக்கு. அந்த சாவியை கண்டுபிடித்து வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். 

யாருக்கும் சொல்லிக் கொடுக்கக் கூடாது என்றில்லை. ஆனால் அனுபவம் என்ற ஒன்று இருக்கிறதல்லவா? இன்னொருவரை விடவும் நாம் அதை அதிக நாட்கள் கற்று வைத்திருக்கிறோம். வேலை செய்திருக்கிறோம். வேண்டுமானால் அதை அடையும் வழியைச் சொல்லித் தரலாம். அந்த வழியில் அவர்கள் பயணிக்கட்டும். நாம் ஐந்து வருடங்களில் கற்றதை அவர்கள் நான்கு வருடங்களில் கற்க உதவலாம். ஆனால் ஆறே மாதத்தில் தந்துவிட வேண்டியதில்லை.  தூண்டிலை இப்படி வீசு என்று சொல்லிவிட்டு நகர்ந்துவிட வேண்டும். மீனை அவன் பிடிக்கட்டும். நாமே மீனையும் பிடித்து பையையும் நிரப்பிவிட்டால் அவன் எப்பொழுது நம்மைக் குளத்துக்குள் தள்ளிவிடுவான் என்று தெரியாது.

ஒரு வருடத்துக்கு முன்பாக ஒருவர் அழைத்திருந்தார். பொறியியல் முடித்து நான்கு வருடங்கள்தான் ஆகியிருந்தது. AngularJS இல் கில்லாடி. சிறு நிறுவனம் ஒன்றில் வேலையில் இருந்தார். பேசிக் கொண்டிருந்த போது 'அண்ணா, கம்பெனி மாறப் போறேன்...பதினாறு லட்சம் கொடுக்கிறாங்க' என்று சொன்னார். பொதுவாக ஒவ்வொரு வருட அனுபவத்துக்கும் ஒன்றரை லட்ச ரூபாய் என்பதுதான் சம்பளக் கணக்கு. நான்கு வருட அனுபவம் என்றால் ஆறு லட்ச ரூபாய்  என்பது சரி. பத்து லட்சம் கூடுதலாக கொடுக்கிறார்கள். அதுவும் சிறிய நிறுவனம்தான். 

'அண்ணா டெக்னாலஜி அந்த மாதிரி..செம ஹாட்' என்றார். சந்தோஷமாக இருந்தது.

ஒரு வருடம் தொடர்பில் இல்லை. கடந்த சில நாட்களுக்கு முன்பாக வேலையை விட்டு அனுப்பிவிட்டார்கள். அழைத்திருந்தார். 'ஒரு வருஷமா ட்ரெயினிங் ரிசோர்ஸ் மாதிரி வெச்சு இருந்தாங்க' என்றார். அவர் அதை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. கல்லூரியிலிருந்து அப்பொழுதுதான் படித்து முடித்து வந்திருந்த நான்கைந்து பேர்களை பிடித்து 'இவங்களுக்கு நீங்கதான் டீம் லீடர்' என்று சொல்லி அவர்களுக்கு சொல்லித் தர வைத்துவிட்டார்கள். எப்படியிருந்தாலும் நம் அணியைச் சார்ந்தவர்கள்தானே என்று இவர் மெனக்கெட்டிருக்கிறார். இந்த மாதிரி முக்கியமான நுட்பங்களில் பயிற்சி பெற வெளியாட்களைப் பிடித்தால் மாதம் பல லட்ச ரூபாய் கேட்பார்கள். கார்பொரேட் களவாணிகளுக்கு சொல்லித் தரவா வேண்டும்? விவரமாக ஒரு ஆளை வேலைக்கு எடுத்து 'சொல்லிக் கொடுத்துடு தம்பி' என்று கறந்துவிட்டு வெளியில் அனுப்பிவிவிட்டால் பத்து லட்ச ரூபாயில் நான்கைந்து புதிய ஆட்களை உருவாக்கிக் கொள்ளலாம். 

ஒரு அணியை உருவாக்குவதுதான் பெரிய காரியம். முதல் அணி உருவாகிவிட்டால் அதன் பிறகு அதில் சங்கிலியாக ஆட்களை தயார் செய்துவிடுவார்கள்.

'ஒன்னும் பிரச்சினை இல்லண்ணா..வேற பக்கம் வேலை வாங்கிட்டேன்' என்று சொன்னார். அது அப்படியான தொழில்நுட்பம். வேலை இல்லாமல் திணற வேண்டியிருக்காது. ஆனால் இந்த ஒரு வருடத்தில் அவர் கற்றுக் கொண்டது அவருக்கு சரியான அனுபவம். இதைத்தான் வெகு நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். 'இனி கவனமா இருந்துக்குங்க' என்றேன். எனக்கு இந்த லியோ டால்ஸ்டாயின் குதிரைக்கு கதைதான் நினைவுக்கு வந்தது. சொன்னேன். சிரித்தார். துன்பத்தில் சிரிக்கிற மனிதர். 

'நீங்க எப்படிண்ணா?' என்றார். 

'எனக்கு ஒன்றுமே தெரியாது..அதனால் பிரச்சினையில்லை' என்று சொல்லிவிட்டேன். 

ஐ.டி என்றில்லை- இந்தத் துறையிலும் இதுவொரு பாடம்தான். கொஞ்சம் ஏமாந்தாலும் சோலியை முடித்து கொரவலியைக் கடித்துத் துப்பிவிடுவார்கள்.

வாசிக்க ...

ஷோல்டரை இறக்குங்க..

ஒருவரை வாரி விட வேண்டும் என்றால் முகத்தை படு சீரியஸாக வைத்துக் கொண்டும் வாரிவிட முடியும். ஒரு மின்னஞ்சல் வந்திருந்தது. 'அய்யா  அவர்களுக்கு வணக்கம்' என்று பவ்யமாகத் தொடங்கியிருந்த அந்தக் கடிதத்தில் 'விஜய் மல்லையா தமது சொத்துக்களை விற்பதாகச் செய்தி வந்திருந்தது..எவற்றையெல்லாம் விற்கிறார் என்று தெரியுமா' என்று கேட்டிருந்தார். முதலில் எனக்கு உறைக்கவில்லை. நாம்தான் ஆல்- இன்-ஆல் அழகு ராஜாவாயிற்றே என்ற நினைப்பில் பதில் எழுதக் கூடத் தொடங்கிவிட்டேன். பெங்களூரில் அவருக்கு என்ன சொத்துக்கள் இருக்கின்றன என்று இணையத்தில் தேடவும் ஆரம்பித்திருந்தேன். நல்லவேளை- எனக்குள் தூங்கி கொண்டிருந்த சோனமுத்தான் திடீரென்று எழுந்து 'அடேய்..உன்னை கலாய்க்கிறாங்கடா' என்று சொன்னதால் தப்பித்தேன். எங்க இருந்துய்யா வர்றீங்க? 

நாங்கள் பள்ளியில் படித்த காலத்தில் ஆசிரியர் ஒருவர் இருந்தார். எல்லா வேலைகளையும் மெதுவாகச் செய்வார். நத்தை வேகம். சரக்கடிப்பார் என்று சொல்வார்கள். ஆனால் பள்ளியில் அதையெல்லாம் காட்டிக் கொள்ளமாட்டார். இப்பொழுது நினைத்துப் பார்த்தால் அவருக்கு நரம்பு தளர்ச்சி இருந்திருக்க வேண்டும் எனத் தோன்றுகிறது. அவரை எவ்வளவுதான் ஓட்டினாலும் கண்டு கொள்ளவே மாட்டார். அவர் பிரிவேளை வரும் போது கையில் நான்கைந்து எறும்புகளை பிடித்து வைத்துக் கொள்வோம். அவர் வருவதற்கு சற்று முன்பாக எறும்புகளைக் கொண்டு வந்து மேசையில் விட்டுவிட்டால் போதும். அந்த எறும்புகள் தானாக இறங்கி கீழே போகும் வரைக்கும் அமர மாட்டார். ஊதியும் விடமாட்டார். வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே நிற்பார். எங்களுக்கு பயங்கரமாக சிரிப்பு வந்துவிடும்.  வெகு காலத்துக்குப் பிறகு அவரை நேரில் பார்த்த போது 'நம்மை வெச்சு காமெடி பண்ணினா பசங்களுக்கு சந்தோஷமா இருக்குதுன்னா இருந்துட்டு போகட்டுமே..குறைஞ்சா போயிடுவோம்' என்றார். அது எவ்வளவு பெருந்தன்மை? 

தம்மைத் தாமே பகடி செய்து கொண்டு அடுத்தவர்களைச் சந்தோஷப்படுத்துவது ஒரு கலை. எல்லோருக்கும் அது வராது. தமிழ் சினிமாவில் ஒரு காமெடியன். காமெடிக்காக திரையில் தன்னைக் கலாய்க்க எல்லோரையும் விட்டுவிடுவார். ஆனால் உள்ளுக்குள் பயங்கரமாகக் குமுறுவாராம். 'என்னைப் பார்த்த அப்படியா இருக்கு..இவனுக மதிக்கிற மாதிரி ஒரு இடத்துக்கு வந்து காட்டுறேன் பாரு' என்று குடிக்கும் போது அதை மட்டுமே பேசிக் கொல்லுவார் என்பார்கள். செந்தில் என்று நினைத்துக் கொள்ள வேண்டாம். அவரில்லை. ஈகோவை ஓரங்கட்டிவிட்டு 'என்னை நக்கலடிக்கணும்..அவ்வளவுதானே.... அடிச்சுக்குங்க' என்று சொல்வது வடிவேலுவுக்கு அனாயசமாக வந்து கொண்டிருந்தது. என்ன இருந்தாலும் அவர் பிறவிக் கலைஞன்.

அல்சூரில் ஒரு முன்னாள் ராணுவ வீரர் இருக்கிறார். வயது எழுபத்தைந்தைத் தாண்டியிருக்கும். காங்கோவுக்கு சென்ற இந்திய அமைதிப்படையில் பணியாற்றியவர். அவருடைய மருமகன் எனக்கு நண்பர். ஒரு நாள் மதியம் வரச் சொல்லியிருந்தார். ராணுவக் கதைகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த போது  சோம்பே (Tshombe ) என்ற பெயரை அவர்தான் அறிமுகப்படுத்தினார். கட்டாங்கா பகுதியின் கட்டுப்பாடு சோம்பே வசமிருந்தது. கட்டாங்கா என்பது காங்கோவின் தெற்குப்பகுதி. தாது வளம் நிறைந்த பகுதி. 

அமெரிக்க-ரஷ்யாவுக்கிடையிலான பனிப்போர் உச்சக்கட்டம் அடைந்திருந்த காலம் அது. தாதுவளம் மிக்க பகுதி. விட்டு வைப்பார்களா? கட்டங்காவின் மீது உலக நாடுகள் கண் பதித்தன. அப்படி பிரச்சினை பெரிதான போதுதான் இந்தியா, அயர்லாந்து உள்ளிட்ட நாடுகளை 'அமைதியைக் காப்பாறுங்கள்' என்று ஐ.நா அனுப்பி வைத்தது. சோம்பே 'கட்டங்காவை தனி நாடு என்று அறிவித்துவிடுங்கள்' என்று கேட்டதை ஐ.நா பொருட்படுத்தவில்லை. பிரச்சினை பெரிதாகி, போர் நடந்து, சோம்பே தோற்கடிக்கப்பட்டு நாடு கடத்தப்பட்டது- அது தனி வரலாறு. கட்டங்காவில் ஒரு வானொலி நிலையத்தை கைப்பற்றிய குழுவில் இந்த இராணுவ வீரர் இருந்திருக்கிறார். 

பிரச்சினை நடந்து இப்பொழுது ஐம்பதாண்டுகளுக்கு மேலாகிறது. இந்தியா திரும்பிய பிறகு மன அழுத்தம் அதிகமாகி சிகிச்சை எடுத்துக் கொண்டு தற்பொழுது நன்றாக இருக்கிறார். 'அப்போ என்ன ஆச்சு' என்று கிளறக் கூடாது என்று மருமகன் முன்பே சொல்லியிருந்தார். மேம்போக்காக பேசலாம். ஆனால் வெகு ஆழமாகச் செல்லாமல் பேசலாம் என்பதுதான் நிபந்தனை.

வகை தொகையில்லாமல் கலாய்ப்பார். அடுத்தவர்களையும் விடுவதில்லை. தன்னையும் விட்டு வைத்துக் கொள்வதில்லை. அவர் பேசும் போது  'நான் டிப்ரஸன்ல தற்கொலை செஞ்சு இருக்க வேண்டியவன்..இந்த காமெடி மட்டுமில்லைனா செத்து இருப்பேன்' என்றார். அது பொய் இல்லை. 

பிறரை சிரிக்க வைத்துப் பழகிவிட்டால் போதும். பல பிரச்சினைகளிலிருந்து நம்மைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளலாம். 'அது எப்படி பழகுறது?' என்றால் எப்பொழுதும் ஷோல்டரைத் தூக்கியபடி விறைப்பாக இருக்காமல் கொஞ்சம் இலகுவாக இருந்தால் நகைச்சுவை தானாக வரும். நம்மைவிடவும் நமக்கு முந்தைய தலைமுறையிடம் நுண்ணுணர்வு அதிகமாக இருந்தது. நாம்தான் எல்லாவற்றிலும் வெகு 'ப்ரொஃபஷனல்' ஆகிவிட்டோம். எங்கள் அலுவலகத்தில் பதினைந்து நாட்களுக்கு ஒரு முறை 'ஸ்ட்ரெஸ் பஸ்டர்' என்று நிகழ்ச்சியை நடத்துகிறார்கள். கதை சொல்ல வேண்டும். இல்லையென்றால்  எதையாவது பேசுவார்கள். 'எதையாவது பேசுவது' என்பதே கூட ரொம்ப முக்கியமானது. அந்தக் காலத்தில் திண்ணையிலும் டீக்கடையிலும் அமர்ந்து பேசினார்கள். அடுத்தவர்களை கிண்டலடிக்கவும் தமது சுமைகளை இறக்கி வைக்கவும் வாய்த்திருந்தது. இன்றைக்கு ஒரு நாளில் நாம் வேலை தவிர்த்து, குடும்பம் தவிர்த்து பொதுவானவற்றை எவ்வளவு நேரம் பேசுகிறோம்? நாம்தான் இருபத்து நான்கு மணி நேரமும் மொபைலுக்குள் தலையை விட்டு உள்ளுக்குள் பாரத்தை சுமந்து கொண்டே திரிகிறோமே.

'விஜய் மல்லையா எந்த சொத்தை விற்கிறார்' என்று கேட்ட அந்த பெரிய மனிதருக்கு நன்றி. 'ஒரு சதவீதம் கமிஷன்னா சொல்லுங்க...முடிச்சு கொடுத்துடுறேன்'.

வாசிக்க ...

Lust Stories

'லஸ்ட் ஸ்டோரிஸ்ன்னு ஒரு படம் வந்திருக்கு' - படம் பார்க்க வைக்க எப்படியெல்லாம் பெயர் வைக்கிறார்கள். பெயரைக் கேட்டதுமே படத்தை பார்த்துவிட வேண்டும் என்று முடிவு செய்துவிட்டேன். ராதிகா ஆப்தே நடித்தால் நடித்துவிட்டுப் போகட்டும். 'பரத் அனே நேனு' நாயகி நடித்திருக்கிறார். பார்க்காமல் விட முடியுமா? அது என்ன பெயரோ- கியாரா அத்வானி.

நான்கு இயக்குனர்கள். நான்கு கதைகள். நான்கு பிட்டுகளாக - இது அந்த பிட்டு இல்லை- இணைத்துக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். நெட்ஃபிளிக்ஸ் தளத்தில் படம் இருக்கிறது. ஆனால் ஐநூறு ரூபாய் கட்ட வேண்டும். ஒரு உபாயம் இருக்கிறது. முதல் ஒரு மாதம் காசு கட்ட வேண்டியதில்லை. ஒரு கணக்கைத் தொடங்கி முப்பது நாட்களுக்குப் படங்களைப் பார்த்துக் கொள்ளலாம். ஐநூறு ரூபாயை மிச்சம் பிடிக்க விரும்பினால் இருபத்தொன்பதாவது நாள் கணக்கை முடித்துக் கொள்ளலாம். முந்தாநாள் கணக்குத் தொடங்கி இரண்டு படங்கள் பார்த்தாகிவிட்டது. இன்னொரு படம் 'ஃபுல் மெட்டல் ஜாக்கெட்' . அந்தப் படத்தைப் பற்றியெல்லாம் யாருக்காவது விமர்சனம் தேவையா என்ன?  லஸ்ட் ஸ்டோரிஸ்தான் முக்கியம்.

நான்கு கதைகளிலும் பெண்களின் காமம்தான் பிரதானம்.

முதல் கதையில் ராதிகா ஆப்தே. கல்லூரி பேராசிரியை. திருமணம் ஆனவர். தனது மாணவனுடன் உறவைத் தொடங்குகிறார். அவனுக்கு இன்னொரு தோழி இருக்கிறாள். அவளைப் பார்த்து ராதிகா பொறாமைப் படுகிறார். 

இரண்டாவது கதையில் தான் வீட்டு வேலை செய்து கொடுக்கும் பேச்சிலர் பையனோடு வேலைக்கார பெண்மணிக்கு தொடர்பு இருக்கிறது. அவனுக்கு திருமணத்துக்காக பெண் பார்க்கும் படம் அதே வீட்டில் நடக்கிறது. அதை அந்த வேலைக்கார பெண் வருத்தத்தோடு கவனிக்கிறாள்.

மூன்றாவது கதையில் மனீஷா கொய்ராலா. இரண்டு பெண்களின் தாய். அவருக்கும் அவரது கணவனுக்கும் ஒத்துப் போவதில்லை. கணவனின் நண்பனோடு உறவு ஏற்படுகிறது. 

நான்காவது கதையில், கியாரா அத்வானிக்கு திருமணம் ஆகிறது. பள்ளி ஆசிரியை அவள். கணவனோடு அவளுக்குத் திருப்தி இல்லை. காமத்தை தீர்த்துக் கொள்ள சாதனமொன்றின் உதவியை நாடுகிறாள். 

என்னதான் சொல்ல வருகிறீர்கள் என்று கேட்டால், எந்தப் பெண்ணும் கணவனிடம் திருப்தியடைவதில்லை என்று சொல்ல விரும்புகிறார்கள் போலிருக்கிறது. நான்கு கதைகளிலும் திருமணத்துக்கு வெளியிலானவர்களுடன்தான் உறவு.  திருமணமான கணவனுக்கும் மனைவிக்குமிடையில் லஸ்ட் இருக்காதா என்ன? அல்லது வெளியாளிடம் உருவாவதுதான் காமமா? முறையில்லாத உறவுகளில்தான் த்ரில் இருக்கிறது என்று சொல்லக் கூடும். 

காதலைவிடவும் காமம் அழகானது. ஆனால் நம்மவர்கள் அதன் அழகியலை விட்டுவிட்டு வெறுமனே உடல் வேட்கை என்று சொல்லிக்  கந்தரகோலம் ஆக்கிவிட்டார்கள். இப்பொழுதெல்லாம் காமம் என்பதே திருட்டு மாங்காய்தான் என்றாகிவிட்டது. இசை, ஒளிப்பதிவு, நடிப்பு என்பதெல்லாம் பிறகுதான். இத்தகைய படங்கள் எதைச் சொல்ல வருகின்றன என்றுதான் நேரடியாகப் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது.

நாம் காமத்தை வெளிப்படையாக விவாதிப்பதேயில்லை. அதுவும் பெண்களின் காமம் பற்றி? ம்ஹூம். மூச். அதனால்தான் இத்தகைய படங்களை காணாத நாய் கருவாட்டைக் கண்டது போல கொண்டாடுகிறார்கள். இதைத்தான் கரண் ஜோஹார் மாதிரியான ஆட்கள் சொல்ல வேண்டுமா என்ன? 

பொதுவாக இத்தகைய படங்களைப் பார்த்த பிறகு படத்துக்கான விமர்சனங்களையும் படிப்பதுண்டு. 'நமக்கு பிடிபடாத ஒன்றை அடுத்தவர்கள் பிடித்திருப்பார்கள்' என்ற நம்பிக்கைதான். ஒரு விமர்சனத்தில் 'ஒரு பெண் ஒரே சமயத்தில் எப்படி இரு வேறு ஆண்களுடன் உறவில் இருக்க முடியும்' என்பதற்கான தர்க்கத்தை முன் வைத்திருக்கிறார்கள் என்றெல்லாம் எழுதியிருந்தார்கள். அடேங்கப்பா. தினத்தந்தியில் தினமும் இதைத்தான் எழுதுகிறார்கள். 'என்னுடன் பேசியதைவிட அவள் செல்போனில் பேசியதுதான் அதிகம்'- திருமணமான இருபத்து நான்கு நாட்களில் மனைவியை தலையை துண்டித்து கொன்ற பாளையங்கோட்டை காவலர். இன்றைய தினத் தந்தியை எடுத்துப் பாருங்கள். 'தனது காதலுனுடன் சேர்ந்து கணவனுக்கு சயனைடு விஷம் கொடுத்த பெண்ணுக்கு ஆஸ்திரேலியாவில் ஆயுள் தண்டனை'. நேற்று படித்தேன். 

படத்தை பார்த்த போது 'இந்த கருமத்தைத்தான் விடிய விடிய ஓட்டிட்டு இருந்தியா' என்கிற கணக்காக இதற்குத்தான் இவ்வளவு பில்ட்-அப் கொடுத்தார்களா என்று தோன்றியது. ஒரு கமர்ஷியல் ஐட்டம். அவ்வளவுதான். இப்படியெல்லாம் தலைப்பு வைத்து 'கியாரா அத்வானி ஹாட்' என்று விளம்பரம் போட்டால் படம் வசூல் காட்டிவிடும் என்று நம்புகிறார்கள். அதற்கு மெனக்கெட்டு அரை வயது ஆண்ட்டிகளும் அங்கிள்களும்- என்னை மாதிரியான என்று சொல்லிவிடலாம்; இல்லையென்றால் கூகிள் பிளஸ்சில் கலாய்ப்பார்கள்-  விமர்சனம் எழுதிக் கொண்டிருப்பார்கள். 

இவையெல்லாம் பார்வையாளனை மேம்போக்காக சொறிந்துவிடுகிற படங்கள். அதற்கு ஒரு அறிவுஜீவி பிம்பம் பொருத்திக் காட்டுகிறார்கள். அதற்கு மேல் ஒன்றுமில்லை. காமத்தைப் பற்றி அழகியலுடன் விவாதிக்க எவ்வளவோ தூரம் செல்ல வேண்டியிருக்கும் போலிருக்கிறது.

சும்மா ஏற்றி விட வேண்டும் என்பதற்காகவே ஏற்றிவிடாதீர்கள் அய்யா.

இதற்கெல்லாம் போராட்டம் நடத்த மாட்டார்களா?  'கமுக்கமா பார்த்துட்டு வந்து போராட்டம் நடத்தச் சொல்லுறான் பாரு' என்று நம்மை யாராவது திட்டுவார்கள். நமக்கு எதுக்கு வம்பு? இந்த மாதிரி வேற படம் இருந்தா சொல்லுங்க பாஸ்..பார்த்துட்டு நாம விமர்சனம் எழுதிட்டு இருப்போம். 

வாசிக்க ...

மண்டையடி தைலம் - தேவி பிரபா

'எங்கூர்ல ஒரு அசலூர்க்காரரு வந்து கிருஷ்ணன் வீடு எங்கிருக்கு? எப்புடி போவணும்னு  கேட்டுகிட்டு வந்தாரு . அங்கிட்டு ஊர் மடத்துல உக்காந்துக்கிட்டு  தாயம் விளையாடுதவுகளைத் தவுத்து, மத்த  அம்புட்டு ஆம்பளைகளும் எந்திச்சு நின்னு  என்ன ஏதுன்னாக  . 

"எதுக்காவேண்டி நீங்க வந்திருக்கீக" ன்னாக ... வந்தவரு பதில் சொல்லிட்டு இருக்காங்குள்ளேயும்,  பொறுக்காத  ஒருத்தர்,  "கண்ணாடி கிட்ணன் வீட்டுக்கு போகுதீகளா  இல்ல... கொழும்புக் கார கிட்ணனனை கேக்குதீ்களா... இல்ல கோணவாய் கிட்ணன் வீட்டுக்கா?" ன்னாராம் .

விலாசம் கேட்டவருக்கு இதெல்லாம் எங்கிட்டுக்கூடி தெரியும்? ஒத்தக் கேள்விக் கேட்டுட்டு, இம்புட்டு தும்பத்தை ஒரு மனுசன் அனுபவிக்கணுமானு அவருக்கு கண்டிப்பா வெளம் வந்திருக்கும். ஆனா, என்ன செய்ய சொல்லுதீக?  எங்கூரு காரங்களே அப்பிடித்தான் . இதே அந்த அசலூர்க்கார் இவுககிட்டே, விசாரிக்கலைன்னு வையிங்க நிம்மதியாயிருந்திருப்பாரு. இவுகளும் பொன்னம்போல இருப்பாக.  பாவம்! இப்பிடி இவுகக்கிட்ட மாட்டிக்கிட்டு லோல் படணும்னு எழுதியிருக்கு போல... என்ன செய்ய?

"கொஞ்சமாச்சும் கூறு இருக்காடே உங்களுக்கு? அவுக கோணவாய கண்டாகளா? கண்ணாடிய கண்டாகளா? ஏம்டா இப்பிடி அசலூர்காரகள இந்த பாடு படுத்துறீக?  உள்ளூர்க்கார பய நீ வச்ச பேரு வெளியூர்காரவுகளுக்கு எப்பிடி தெரியுங்கேன்? செரியான கோட்டி பயலுவளாயிருக்கீகளே"

"ஐயா , நீங்க செத்த நில்லுங்க.  நானே ஒத்த ஆளை உங்கக்கூட அனுப்பி வைக்கன். எதுக்கு இப்பிடி கேட்டுக்கிட்டு கிடக்கோம்ணா, இங்கே  மூணு கிட்ணன் வீடிருக்கு. ஒண்ணொண்ணும் ஒரொரு திசையிலயிருக்கு... புது மனுசரு... உங்களுக்கு சிரமமாயிருக்கக் கூடாதில்ல. அதுக்கு தாம் இம்புட்டு கேள்விய கேக்குதோம்... நீங்கக் கேட்ட ஒத்தைக் கேள்விக்கு தாக்கல் சொல்ல இம்புட்டு நேரம் ..." அப்படினு ஒரு வயசாளி வைஞ்சு, இன்னும் ஏழெட்டுக் கேள்விய கேட்டு "ஏலே, விட்டி... இவரக் கூட்டுப் போயி கோணவாய் கிட்ணன் வீட்ல விட்டுட்டு வா. காமிச்சுட்டு வெரசா வா..அங்கியே என்ன பேசுதாக... ஏது  பேசுதாகனு....  பராக்கு பாத்துட்டு நிக்காதே" ன்னவரு , " இந்த பய சரியான லெக்கைக் காமிப்பான்" ம்னாரு .    

அதுக்காங்குளளேயும் அந்த விலாசந்தேடின மனுசன் தின்னச் சோறு செமிச்சுருக்கும் . தொண்டைத் தண்ணி வத்த அவரு பதில் சொல்லியிருக்கதுக்கு,  கிட்ணன் வீட்டுல போயி ஒரு சொம்புத் தண்ணிய மிச்சம் சொச்சம் வைக்காம  குடிச்சாதான்  தண்ணித் தாகம் அடங்கும். அதுக்கங்கிட்டு தான் கிட்ணனுக்கு கோணவாயிருக்கானு பாப்பாரு.

' ஊர்ல அனிய  ஆளுகளுக்கு பட்ட பேருண்டு.  ஆளுக்கில்லினாச்சும் செரி, அவுக வீடுகளுக்காச்சும் பட்ட பேருண்டு. அது எப்படிக்கீங்களா? இந்தா சொல்லிருதேன் . கேட்டாக் கேளுங்க. கேக்காட்டிப் போங்க... மச்சு வீடு, தகரம் போட்ட வீடு, ரட்டை யானை தீப்பெட்டி  வீடு, வேப்ப மரத்து வீடு இப்படி சில  பேரிருக்கும்'

'சிலவுக வீட்டு பேரு, அந்த வீட்டாளுக பட்ட பேரோடு ஒட்டிக்கிட்டு ஒண்ணாமண்ணா திரியும். தொந்தி் வீடு, நொண்டியான் வீடு, வெள்ளையன் வீடு, கறுத்தையன் வீடு,  சிவத்தையன் வீடு, கருவாய்ச்சி வீடு, முண்டங்கண்ணி வீடு, கோணக்கண்ணி வீடு, மண்டையன் வீடுனு பல பேரை இடும்பு பிடிச்சவுக வச்சிருப்பாக '

'பேரு வைக்க துட்டா வேண்டியிருக்கு? ஒண்ணுமில்ல. அதுனால, ஆம்பளைங்க, பொம்பளைங்க,  சின்ன புள்ளைக - இப்பிடி ஆளாளுக்கு ஒரு பேரை வச்சி உட்டுருவாக. அது பாட்டுக்கு எல்லாத்துவுக வாயிலயும் உருண்டு பிரளும். தீக்கொளுத்தி, கோழிப்பீ, சுண்டெலி, எம்சியாரு, குந்தாணி... இப்பிடி சில பேருக.புது பேரு விளங்குதப்போ , கூடம்பிட்டு யார் எதுக்கு ஏன் வச்சாக ங்கிற கதையும் திரியும் ' 

'கம்பவுண்டர் வீடு, டாக்டர் வீடு, போலீஸ் கார் வீடு, வைஸ் வீடு, பிரசிடெண்ட் வீடு, டீச்சர் வீடுன்னா கோர் இறங்கிருமா என்ன ?  அந்த வீட்டுக்காரவுகளே மத்தவகக் கிட்டே பேசுதப்போ அந்த பேரை வேணுமுன்னே சொல்லி விடுவாக . ஊரு சொல்லுதது ஒரு பக்கம்னா, இவுகளே வைஸ் வீட்டுக்குனு சொல்லுங்க . ஒண்ணுஞ்சொல்ல மாட்டாகம்பாக. அந்த நேரத்துல சொல்லுத வீட்டாளு மூஞ்சிய பாத்தீங்கன்னு வையிங்க ... அதுல அம்புட்டு கெத்தாப்பிருக்கும்'

'இன்னும் கொஞ்சவூண்டு பேரிருக்கு . ஆனா , அந்த பேரையெல்லாம் உங்கக்கிட்டே சொல்லதுக்கு ஒரு மாரியாயிருக்கு. அதுவுமில்லாம எழுதிக்காமிச்சேம்னு வைங்க... என்னை வஞ்சுப்போடுவீக. இதாம்டா சாக்குனு தூர தள்ளி வச்சிருவீக. என்னக்கென்னதுக்கு அந்த சோலி?...எதுல விட்டேம்... ஆங்! அம்புட்டும் வில்லங்கமான  பேருக . சேக்காளிகக்குள்ளே பேசி சிரிச்சுக்குவாக. அதத்தாண்டியும் , ஊருக்குள்ளே அப்படி இப்படினு கசிஞ்சிரும்.  ஊரும் அப்படி சொல்லக்கூடாதுனு எண்ணாம, எண்ணங்கெட்டு போயி் அந்த பெயருகளை சொல்லிட்டு திரியும் நேர்ல அவுகளை பாக்கையிலை நல்ல பிள்ளை மானிக்கு, முழுப் பெயரை சொல்லிக் கூப்பிட்டுக்கிடுவாக.   அயத்தும் பட்ட பெயரை சொல்லிக் கூப்பிட மாட்டாக . இதேது அந்த பட்ட பேருகளை பேர்க்கார ஆளு முந்தியும், அவங்க சொக்காரங்க முன்னாடியும் வாய் தவறி சொல்லிட்டாங்கன்னு  வைங்க, கதை கெட்டுச்சு போங்க. அப்புறம்  என்ன நடக்குங்கீக? '

'எசலிப்பை கொண்டு வந்து விட்டுறும்.  கேட்டவுக முறைக்கத முறையில சொன்னவனுக்கு தன்னால  ஒண்ணுக்கு போயி்ரும்... இல்லன்னா, வாய் நீளமுள்ளவுக, வசவா உறிச்சிருவாக. உங்க வீட்டு வசவா? எங்க வீட்டு வசவா? நாற வசவு... 

'செத்த கழுதை...கொள்ளி முடிவான்...பேதில போவான்... விளங்குவியா? நாசமா போவ" - இப்பிடி நாயாக் கொலைப்பாக கேட்குத நமக்கு "சீ"னு   இருக்கும் . வெட்கம் , மானம் , அயிமானத்துக்கு கட்டுப்பட்டவுக இப்படி மானங்கண்ணியா பேசமாட்டாக. ஒத்தச் சொல்லோட, "இங்கேரு... இதென்ன பேரு...இப்பிடி பேசிட்டிருக்காதே . சொல்லிட்டேன். அப்புறம் மரியாதைக் கெட்ரும். ஒழுங்கு மரியாதையா வாலைச் சுருட்டிக்கிட்டு கிட" னு நிறுத்திக்கிருவாக.

கை நீளமுள்ள ஆளுக, செவிட்டோடு சேத்து வச்சி இழுத்திருவாக. சிலரு, சூசாண்டிருக்காம சரிக்கி சரியா எதித்தாப்புல நின்னு பேசின ஆளோட பட்ட பேரு, அவுக வீட்டு பட்ட பேரெல்லாம், சொல்லி சந்தி சிரிக்க வச்சிருவாக.

எப்படா எவம்டா சண்ட போடுவாம்னு,  காத்துட்டு கெடக்குத கூட்டத்துக்கு, இதக் கண்டதும்  ஒரே கும்மரிச்சமாயிருக்கும். அத வெச்சே அன்னைக்கு பொழுது போயிரும். அப்பையெல்லாம் பாக்கணும்...  மடத்தில  சிரிப்பாணிக்கு பஞ்சமில்லாம இருக்கும். 

முந்தியெல்லாம் ஊர்லயிருக்கவங்க பூரா பேரோட பட்ட பேரும் எனக்கு தெரியும். இப்பம் வயசாக வயசாக பாதி அயத்தே போச்சு. உங்கக்கிட்டே நா சொன்னதுக்கூட அரைவாசி, காவாசி தான். யாபகத்துல நிக்கதத்தான் சொல்லிருக்கன். எம்புட்டு வருசமாச்சு இப்டி இந்த பட்ட பேரு பழமை பேசி ! நான் பேசினது , புரியலைனு வையிங்க ... ஓங்கிக் கேளுங்க . நா ஒண்ணும் நினைக்க மாட்டேம் .

'எங்கிட்டு ஓடுதீக ? செத்தோடம் இப்டி குத்த வைங்க ! வராதவக வந்திருக்கீக ஒரு காப்பிய போடுதேம் . குடிச்ச பிறவு போங்க ' 

'இம்புட்டு நேரம் கதைக் கேட்ட உங்களுக்கு ஒரு வா  தண்ணிக் கொடுக்கலின்னா நான் என்ன பெரிய மனிசி? வீட்டுத் துறவலை எங்கொண்டு போய் வச்சாளோ அந்த வெறுவாக் கெட்டவ? காலம் போன கடேசில என் பொழப்பு இப்டி  அதையும் இதையும் தேடித் திரிஞ்சுக்கிட்டு இருக்கு ...போங்க! '

'ஐயையோ ! ஏம்மா ... வலி உயிர் போவுதே! இப்பிடி நடக்கத பாதையில  சருவச்சட்டிய வச்சிட்டு போயிட்டாளா? என் நேரம்  இப்டியா இடிபடணும்?  என்னமா இரத்தம் கொட்டுது!'

'கிளம்பினவுகளை நிறுத்தி காப்பிய போடுதேம்னு சொல்லிட்டு வந்தவ, இப்பிடி இடிச்சுக்கிட்டேனே!  எம்புட்டு அடி பட்டாலும், அழுத்தமா நின்னு வேலை பாக்குதவளுக்கு, ரெம்ப வலிக்கவுந்தான் அமயம் போட்டுட்டேன். வயசாயிருச்சு வேற! ஒண்ணுமில்லே . சரியா போயிரும். இந்தா கட்டுக் கட்டிட்டேம். இரத்தம் நின்னிரும் '

'நின்னுருச்சு'

' நீங்க நட்டமயே நிக்கீக ... உட்காருங்க ' 

'ஏடி , எங்கிட்டு போன ? '

'ஒரு சோலியா ஒரு காட்டுக்கு போனோமா வந்தமானிருக்கணும்... அதை விட்டுட்டு,  இம்புட்டு நேரமா என்ன செஞ்ச  ?'

'நம்ம வாசலுக்கு வந்த மனுசனுக்கு கறியுஞ்சோறும் ஆக்கிக் குடுக்காட்டி பரவால்லை. ஒரு சொம்பு பச்ச தண்ணியோ காப்பியோ தர வேணாம்? '

'மடக்கு மடக்குனு வேகமாக குடிக்காதீக... பதறாம குடிங்க...  பாருங்க.. நாடியிலிருந்து  தண்ணி வழிஞ்சி  சட்டையெல்லாம் நனைஞ்சிருச்சு...அடிக்கத வெயிலுக்கும், இருக்கிற வெக்கைக்கும் செத்தோடத்துல காஞ்சிரும் ' 

காப்பி மட்டும் போதுங்கறீகளே? இனிப்பு சேவு நல்லாருக்கும். தினனு பாருங்க... நல்லாருக்கும் .

'வேற உரப்பா ஏதும் தீம்பண்டமிருந்தா எடுத்துக் கொடு ராணி..திங்கட்டும் ' 

'அது கும்பா... கூழுக்குடிக்கதுக்கு வச்சிருக்கோம். கூழு பானைலருந்து வேணுங்களவுக்கு  எடுத்து,  தண்ணி விட்டு கரைச்சு குடிப்போம் '

'இருங்க ... ரெண்டு வாய் சோத்தை அள்ளி போட்டுட்டு வந்திருந்தேம். வவுறு பழியா பசிக்கி. வெள்ளனயே எந்திச்சி அம்புட்டு பாடும் பாத்து, ஒத்த வாய் காப்பியத் தான் குடிச்சிருக்கேம். இந்தா இப்ப வயிறு கூப்பிடுது. இப்ப குலைக்குள்ளே ஏதும் போடாட்டி கிறு கிறுனு வரும். மண்டையடி வந்திரும். வந்திச்சின்னா உங்க வீட்டு வலி எங்க வீட்டு வலியில்ல. ஆளைக் கொன்னுரும் வலி! மண்டையடி வந்திச்சினா ஒண்ணும் செய்யமாட்டேன். பேசாம போய் படுத்துருவேன். கள்ளன் வந்து என்னத்தையாவது களவாண்டாலும் ஒண்ணுந்தெரியாது.  வாடைக்காத்து அடிச்சாலும் மண்டையடி வந்திரும். கெட்ட வாடையை முகந்தாலும் மண்டையடி உடனே வந்திரும். அதுனால ஊர் வழி எங்கிட்டு போனாலும், மண்டையடித் தைலமில்லாம போகமாட்டேம் '

'புழு புழுனு அந்த பய அரிச்சுக்கிட்டு இருக்கவும்,  பத்தா பறக்க  வெஞ்சனத்த செஞ்சு வச்சுட்டு போனியே! அது வாய்க்கு வெளங்குமா வெளங்கதா?'

'உக்காந்து உக்காந்து பேசினதில குறுக்கு வலிக்கி. அதை செத்த ஆத்தணும். சாப்பிட்டுட்டு கட்டைய சாய்ச்சத்தான் நல்லாருக்கும்'

'பிறகாட்டி வாறேன்'

'எம் பேரு என்னங்கீகளா? மகாதேவி'

'பள்ளிக்கூடம் போகாம இங்கன நின்னு என்ன கும்மரிச்சம் போடுதீக? ஓடுங்கடே..எங்க வாய பாத்தா எப்பிடி ? '

' என் பட்ட பேரா  ? '

' ஏலே இப்ப வந்தேம்னா பாரு! ஓடுங்கலே ! '

' இந்த புள்ளைக்காடுக என்னத்தை சொல்லுதுங்கீகளா ? '

' ஆக்கங்கெட்ட கூவைக எனக்கு  மண்டையடி தைலம்னு பேரு வச்சிருக்குக '

ஆக்கம் : தேவி பிரபா

aniruthdevi@gmail.com

வாசிக்க ...

அம்மாயி- அன்பரசு

அம்மாயிகிட்ட சொல்லீட்டு நாளைக்கு ஊருக்கு போலான்னுதா முந்தாநா வரைக்கும் நெனச்சிக்கிட்டு இருந்தேன். நா ஊருக்கு போய்ட்டா அதுதா பாவம் தனியா எல்லா வேலையும் செஞ்சு கஷ்ட்டப்படும். கோழிகூப்பட எந்திருச்சு பால கறந்து, மோர சிலுப்பி நாலூட்டுக்கு ஊத்தீட்டு,பண்டம் பாடி அவுத்து கட்டி, தீவனம் போட்டு, பெரியய்யன் கெணத்திலிருந்து முப்பது கொடம் தண்ணி சேந்தி தாளில ஊத்தீட்டு, கட்டுதரைல சாணி வளிச்சு, பட்டி ஆட்ட வெளிக்கொறைல உட்டுட்டு, ஊடு ஆசாரத்த கூட்டி கழுவி நருவுசு பண்ணி, நாய்க்கு சோறு போட்டுட்டு அப்பறந்தா கரசோறு சாப்பிடும். காச்ச தலவலின்னு ஒரு நாள் படுத்ததில்ல. வெள்ளிகெழம சந்தைக்கு தலைல கூட வெச்சுக்கிட்டு, சுருக்கு பைய இடுப்புல செறுகிட்டு  கூடய எறக்காம அஞ்சு கல்லு நடந்தே போய்ட்டு வந்துரும்.

அந்தகாலத்துலயே அம்பது பவுனு நகை போட்டு, பல்லாக்குல வெச்சு, வட்ட சொம்பு சாமானத்தோட சீறு வெச்சு  எங்கப்பிச்சிக்கு கட்டி குடுத்தாங்களாம் எங்க பாட்டைய்யன். அப்புச்சி இருந்தவரைக்கும் எல்லா பன்னாட்டும் அவுங்கதான். பண்ணயம் பாக்கறது, காசு பணம் கணக்கு வழக்குன்னு எல்லாம் அப்புச்சிதான். பக்கத்துகாட்டையனோட மாட்டு வண்டில வெறகு கட்டி, மாதாரி பயன தொணைக்கு கூட்டிட்டு மதர (மதுரை-தெற்குச்சீமை ) கட்டி போய்ட்டு வருவாங்களாம். சுருட்டு, பொகில, கள்ளு, சாராயம்னு ஒரு கெட்ட பழக்கம் கெடையாது. மூக்குபொடி மட்டும், அதும்மு வண்டிக்கு போனா ரவைக்கு தூக்கம் வரக்கூடாதுன்னு போடுவாங்களாம். ஊட்ல போயி கவுணுச்சிகிட்ட கேது சொல்லிறாதடான்னு மாதாரி பயனுக்கும் ஒரு டப்பா குடும்பங்களாம். ஊருக்குள்ள பங்கும்-பங்காளி மாம-மச்சனன்னு ஆரா இருந்தாலும் அப்புச்சீக்கண்டா அப்பிடி திரீவாங்களாம். அப்புச்சி இருந்தவரைக்கும் அம்மாயி ஊடுண்டு வேலையுண்டு இருந்திருக்கு. காடு கரைக்கு எட்டி பாக்க உடமாட்டாங்களாம்.

நல்லா இருந்த அப்புச்சி விசுக்குன்னு ஒருநாளு காச்ச வந்ததுன்னு படுத்திருக்காங்க, அடுத்த நாளே பெரியாத்தா வாத்திருக்கு. ஒடம்பு முழுசும் முத்து முத்தா காச்ச கொப்பளம். வேப்பம்தலைய வெச்சு, ஆசாரத்த கூட்டி, கொடத்துல வாசூர தண்ணி வச்சு, பதணஞ்சு நாளு படுக்க வச்சிருக்காங்க. எந்திருக்கவே இல்ல, அப்படியே போய்ட்டாங்க. அம்மாயி கும்படாத சாமியில்ல. மினீப்பனுக்கு பொங்க வக்கிற, பொடாராயன் கோயலுக்கு கெடா வெட்டறன்னு வேண்டியும் ஒரு புண்ணியமும் இல்ல. ஒரு கூட தீய ஒருமிக்கா கொட்னமாறி அப்புச்சி செத்துப்போய்ட்டாங்க. அப்புச்சி போயி பதனாறு நாலு, எல்லா பொறுப்பும் அம்மாயி தலைல. அப்ப எங்கம்மாளுக்கு எட்டு வயிசு, மாமனுக்கு பத்து வயிசு. பாட்டைய்யன் வந்து ஊருக்கு கூப்டாங்க, ஆனா அம்மாயி ஒரே மனசா வரமாட்டேன்னுட்டாங்க.

அப்பிருந்து இந்த காட்டுக்குள்ள படாத பாடு பட்டு, பயனையும், புள்ளையும் வளத்தி, எங்க மாமன பத்தாவது வரைக்கும் படிக்கவச்சு, எங்கம்மாளுக்கு முப்பது பவுனு நகை போட்டு கண்ணாலம் பண்ணி குடுத்திருக்கு. அதுக்குன்னு நல்ல துணிமணி இல்ல, நக நட்டு இல்ல. ரண்டு வெள்ள சீலைய வெச்சு மாத்தி மாத்தி கட்டிக்கும், சம்மிந்தி ஊருக்கு போறதுன்னா தனியா ஒன்னு. அந்த சீலைல எட்டணா முடிஞ்சு வெச்சு என்ன பாக்க வரும் போது ஆசையா குடுக்கும். இந்த வருஷம் முழுப்பரிச்சை லீவுக்கு அம்மாயிகூடத்தான் இருப்பன்னு அப்பாட்ட அடம் புடிச்சு அம்மாட்ட சண்டகட்டி இங்க வந்து மூணு வாரம் ஆச்சு. மூணு வராம அம்மாயிக்கு ஒரே சந்தோசம், பேத்திய பாத்து பூரிச்சு கெடக்குது. மாமவுக்கு பைய பொறந்துடனே அவங்க பள்ளிக்கூடம் தூரமா இருக்குன்னு காங்கயம் டவுனுக்கு போய்ட்டாங்க. அம்மாயிய தனியா உட்டுட்டு போறதுக்கு  மாமவுக்கும்  மனசில்லைதான்,  என்ன பண்றது, அத்தைய மீறி ஒன்னும் பண்றதுக்கில்ல. அப்பிருந்து தனியா ஒண்டிக்கட்டையாதான் இருக்கு.

நேத்து பொழுதோட என்னய தூங்க வெச்சிட்டு, மாட்டுக்கு தட்டு போடறதுக்கு தொண்டுப்பட்டிக்கு போயிருக்கு. இருட்டுக்குள்ள அரிக்கிள் லைட் எடுத்துக்கிட்டுதான் போயிருக்கு, இருந்தாலும் எப்படியோ தெரியாம தடத்துல கெடந்த வீரியம் பாம்ப முதிச்சு அது பாதங்கால்லயே கடிச்சிருச்சு. வெசம் தலைக்கேறி தொண்டுப்பட்டீலயே வெடிய வரைக்கும் கிடந்த அம்மாயிய காலைல பால் வாங்க வந்த செவட்டு முத்தன் பாத்துதான் தூக்கிட்டு வந்திருக்கான்...அங்கயே உசுரு போயிருச்சு.

ஆக்கம்: அன்பரசு சாமியப்பன்

anbu102@gmail.com

வாசிக்க ...

ஸ்டாலினின் அரசியல்

சேலத்தைச் சார்ந்த ஒரு நண்பரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். எட்டு வழிச் சாலை என்பதை கடுமையாக எதிர்க்கிறவர் அவர். 'கலைஞர் அரசியலில் இருந்திருந்தால் இந்த ஆட்சியை கலைத்திருப்பார்; ஸ்டாலின் விட்டுவிடுகிறார்' என்றார். 'அது எப்படிங்க சாத்தியம்?' என்றேன். 'எப்படியாவது கலைக்கணும்' என்கிறார். சீட்டுக்கட்டா அது?  இப்படித்தான் நிறையப் பேர்கள் சொல்கிறார்கள். அப்படியான பிம்பம் உருவாவதைதான் எதிர்கட்சியினரும் கூட விரும்புகிறார்கள். 'அவரளவுக்கு இவர் இல்லை' என்பதான பிம்பம்.  இதையே மக்களையும் நம்ப வைக்க சில ஊடகங்கள் படாதபாடு படுகின்றன.

ஸ்டாலின் மீது அதிகப்படியான அழுத்தம் உருவாக்கப்படுகிறது. அவர் இருக்கும் இடத்தில் யார் இருந்தாலும் இவ்வளவு அழுத்தத்தில் பதறித்தான் போவார்கள். மத்தியில் வலுவான ஆட்சி அமைந்திருக்கிறது. அவர்கள் தமிழகத்தில் எடப்பாடியின் ஆட்சி வேண்டும் என விரும்புகிறார்கள். மத்திய அரசின் உதவியில்லாமல் ஆட்சியைக் கலைப்பதற்கு எந்த சாத்தியமும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. கூவாத்தூரில் எம்.எல்.ஏக்கள் தங்கியிருந்த போது வேண்டுமானால் ஸ்டாலின் பாஜகவுடன் பேரம் பேசி எதையாவது செய்திருக்கலாம். ஒருவேளை அந்தத் தவறை அவர் செய்திருந்தால் இப்பொழுது அவருக்கு அது மிகப்பெரிய தலைவலியாக மாறியிருக்கும்.

கடந்த ஒரு வருடத்தில் மக்களில் பெரும்பாலானவர்களுக்கு எடப்பாடியின் அரசு மீது வெறுப்பு உண்டாகியிருக்கிறது. அதனால்தான் 'இந்த ஆட்சியை  இவர் ஏன் விட்டு வைத்திருக்கிறார்' என்று யோசிக்கிறார்கள்.  அந்த எதிர்பார்ப்புதான் 'கருணாநிதி இருந்திருந்தால் விட்டு வைத்திருக்க மாட்டார்' என்கிற பேச்சாக மாறுகிறது. அவராகவே இருந்திருந்தாலும் மத்திய அரசின் ஆதரவில்லாமல் ஆட்சியை கலைத்திருக்க முடியுமா என்று தெரியவில்லை.

இப்போதைக்கு ஸ்டாலினுக்கு முன்பாக சில வாய்ப்புகள் இருக்கின்றன.

ஒன்று:
நம்பிக்கை இல்லாத்  தீர்மானம் கொண்டு வந்து எடப்பாடி அரசை தோல்வியடையச் செய்வது. சபாநாயகரால் தகுதி நீக்கம் செய்யப்பட்ட பதினெட்டு எம்.எல்.ஏக்கள் குறித்தான தீர்ப்பு இதனைச் செய்யவிடாமல் இழுத்தடிக்கிறது. தீர்ப்புகள் குறித்தான பின்னணிக் காரணங்களைத்  தனியாக அலச வேண்டியதில்லை. அத்தனை பேருக்கும் தெரிந்ததுதான்.

இரண்டு:
திமுக எம்.எல்.ஏக்கள் கூண்டோடு ராஜினாமா- இது எந்த விதத்திலும் அதிமுக அரசை பாதிக்காது. ராஜினாமா ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டு திமுகவின் தொகுதிகளில் இடைத் தேர்தல் வரும். திமுக போட்டியிட்டு, செலவு செய்து, இதே எண்ணிக்கையில் மீண்டும் வென்று வந்தாலும் இதே அரசுதான் தொடரும். ஒருவேளை சில தொகுதிகளில் அதிமுக அரசு வெற்றி பெறுமானால் இப்போதைய மைனாரிட்டி அரசானது தன்னை மெஜாரிட்டி அரசாக மாற்றிக் கொண்டு தனது ஆட்சியைத் தொடரும். எனவே எனவே கூண்டோடு ராஜினாமா என்பது  முட்டாள்தனமான முடிவாக அமையும்.

மூன்று:
சட்டப்பேரவையிலும் மாநிலத்திலும் கலவரத்தை உண்டாக்கி ஆட்சியை கலைப்பதற்கான முகாந்திரங்களை உண்டாக்குவது. இத்தகைய செயலை ஸ்டாலின் செய்வார் என்று தோன்றவில்லை.

இன்றைய சூழலில் எடப்பாடி அரசும் மத்திய பாஜக அரசும் இறுக்கமாக பிணைந்திருக்கின்றன. மத்திய அரசின் முழுமையான ஆசி இருக்கும் வரைக்கும் இந்த ஆட்சி தொடரும். அதையும் மீறி இந்த ஆட்சியைக் கலைக்க வேண்டுமானால் ஸ்டாலினுக்கு  முன்பாக வேறு சில சாத்தியங்கள் இருக்கின்றன.

1) தினகரனுடன் கூட்டு சேர்ந்து சில ஆளுங்கட்சி எம்.எல்.ஏக்களை இழுத்து ஆட்சியை கவிழ்க்கலாம். 'ஒரு முறை நான் முதல்வராகிக் கொள்கிறேன். அடுத்த முறை நீங்கள் முதல்வர் ஆகுங்கள்' என்று பேரம் பேசலாம்.

(அல்லது)

2)  பாஜகவுடன் நேரடியான அல்லது மறைமுக கூட்டணிக்கு காய் நகர்த்தலாம். தமிழக அரசை கலைத்தால் பா.ஜ.வுக்கு திமுக உறுதுணையாக இருக்கும் என்று சிக்னல் கொடுக்கலாம். எடப்பாடியை விடவும் ஸ்டாலினின் ஆதரவு பாஜகவுக்கு சாதகமானதுதான். அவர்கள் ஒத்துக் கொள்ளக் கூடும்.

மேற்சொன்ன இரண்டில் எதுவுமே முறையற்ற செயல்கள்தான். இதைத்தாண்டி வேறு சாத்தியங்கள் எதுவும் இருக்கின்றனவா என்ன? எனக்குத் தெரியவில்லை.

அரசியல் ரீதியாக 'முறையான' எதிர்ப்பு அரசியலைச் செய்கிற அரசியல்வாதியாக மட்டுமே ஸ்டாலின் இருக்க வேண்டும் என உள்மனம் விரும்புகிறது. அவரும் அப்படிதான் இருக்கிறார்.

அரசியலில் ஹீரோயிசம் என்பதைவிடவும் இத்தகைய மேம்பட்ட போக்குதான் அவசியமும் கூட. 2019 ஆம் ஆண்டு நடைபெறவிருக்கும் நாடாளுமன்றத் தேர்தல் முடிவுகள் வரைக்கும் ஸ்டாலின் இப்படியே தொடர்வதுதான் சரி. மக்கள் தீர்ப்பு  பா.ஜ.கவுக்கு எதிராக வருமானால் எடப்பாடியின் அரசு தானாக கவிழும். ஒருவேளை மீண்டும் பா.ஜ.க ஆட்சி அமைக்குமானால் மேலும் இரண்டாண்டுகள் காத்திருக்க வேண்டும்.

'ஆட்சியைக் கவிழுங்கள்' என்று கேட்பது எளிது. ஆனால் அது அவசியமில்லை.  இப்போதைக்கு ஸ்டாலின் செய்யும் அரசியல்தான் சரி. சட்டமன்றத்தில் எதிர்கட்சிகளை பேசவே விடுவதில்லை. ஆனால் பிரச்சினைகள் எழுப்பப்படுகின்றன. தமிழகத்தில் உருவாகும் ஒவ்வொரு பிரச்சினைக்கும் எதிராக குரல் எழுப்புகிறார். போராட்டங்களை நடத்துகிறார். ஆனால் என்ன கொடுமையென்றால் தமிழகத்தில் தினசரி ஒரு பிரச்சினை முளைத்துக் கொண்டே இருக்கிறது.

வெறுமனே அதிகாரத்தை வைத்துக் கொண்டு எதையும் செய்துவிடலாம் என்று மாநில அரசு, மத்திய அரசின் கைப்பாவையாக  செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. எல்லாவற்றையும் தமிழகம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. இந்தச் சூழலில், எதிர்கட்சிகளாவது முறையான செயல்களில் ஈடுபடட்டும். இல்லையென்றால் மக்களுக்கு வெறுத்துப் போய்விடும்.

'தொண்ணூறு எம்.எல்.ஏக்கள் நம் கைவசமிருக்கிறார்கள். எதையாவது செய்து ஆட்சியைக் கைப்பற்றிவிடலாம்' என்று கசமுசா வேலைகளில் ஸ்டாலின் இறங்காதிருப்பது பெரிய ஆசுவாசம். அப்படியான செயல்களில் இறங்கி தவறான முன்னுதாரணங்களை ஏற்படுத்தினால் அடுத்த இருபத்தைந்து வருடங்களுக்காவது ஆளாளுக்கு மாற்றி மாற்றி கோல்மால்களைச் செய்யத் தொடங்குவார்கள். ஸ்டாலின் எந்தவிதமான கீழ்நிலை அரசியலையும் செய்யாமல் இருப்பதை பாராட்டவே மனம் விரும்புகிறது. அது மிகப்பெரிய ஆசுவாசம். இந்த பக்குவத் தன்மைதான் அவருடைய பலமாகவும் இருக்கிறது. 

வாசிக்க ...

Energetic Boy

ராஜேந்திரனுக்கு இன்று நிசப்தம் அறக்கட்டளையின் ஒரு காசோலையை அனுப்புகிறேன். மிகச் சந்தோசமாகவும் திருப்தியாகவும் அனுப்புகிற காசோலை அது. ஐ.ஐ.டியில் முனைவர் பட்ட ஆராய்ச்சிக்காக (பி.ஹெச்டி) இடம் கிடைத்துவிட்டது. சேர்க்கைக்கான பணம் அது. இதற்குப் பிறகு ராஜேந்திரனுக்கு  பணம் கொடுக்க வேண்டிய அவசியம் இருக்காது. HTRA என்ற திட்டத்தில் சேர்கிறார். மாதம் இருபத்தைந்தாயிரம் ரூபாய் உதவித் தொகை கிடைத்துவிடும். 

ராஜேந்திரன் பி.எஸ்.சியில் பாரதியார் பல்கலைக் கழகத்தில் ரேங்க் பெற்ற மாணவன். காந்திகிராம பல்கலைக்கழகத்தில் எம்.எஸ்.சி படித்தார். கடந்த ஒன்றிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை வீட்டில் மின்வசதி கிடையாது. நம்பியூருக்கு பக்கத்தில் எலத்தூர் கிராமத்தைச் சார்ந்தவர். மழையே பெய்யாத ஊரில் தப்பித் தவறி பெய்துவிட்டால் கூரை ஒழுகும். ராஜேந்திரன் உதவி கேட்டு வந்த போது ரமேஷ்தான் ராஜேந்திரன் வீட்டுக்குச் சென்றார். 

பார்த்துவிட்டு வந்து 'அண்ணா..ரொம்ப கொடுமையா இருக்கு..கட்டாயம் உதவனும்' என்றார். அப்பொழுதிருந்து ராஜேந்திரனுக்கு நிசப்தம் ஒரு பற்றுக் கோல். 

அதற்கு முன்பு வரை ரசிகர் மன்றம், கட்சிக்காரர்கள் என்று பல தரப்பிடமிருந்தும் பணம் வாங்கிப் படித்துக் கொண்டிருந்தவரிடம் 'பணத்தை பத்தி யோசிக்காத..படிக்கிறதுல மட்டும் கவனம் செலுத்து' என்று சொல்லி அனுப்பினேன். இதை அத்தனை மாணவர்களிடமும் சொல்ல முடியாது. தகுதியான மாணவர்களிடம் மட்டுமே சொல்ல முடியும். ராஜேந்திரன் அப்படியான மாணவர். 

எம்.எஸ்.சி படிக்கும் போது வாரம் இரண்டு முறையாவது பேசிக் கொள்வோம். உத்வேகம் அளிப்பதைத் தவிர வேறொன்றும் நான் செய்ததில்லை. சில போட்டித் தேர்வுகளில் தோற்றுவிடும் போது 'விடு ராஜேந்திரன்..அடுத்த வருஷம் பார்த்துக்கலாம்' என்று சொல்வேன். அவ்வளவுதான்.  எந்த நேரமும் நூலகம், தேர்வுக்குத் தயாரித்தல் என்று வெறியெடுத்துத் திரிந்தான். ஒரு தேர்வையும் விட்டு வைத்ததில்லை. அவனது உழைப்பு, குடும்பப் பின்னணி தெரிந்த பலரும் உதவினார்கள். வி.ஐ.டி பேராசிரியர் ஸ்ரீராகவன் போன்றவர்களைக் குறிப்பிட்டாக வேண்டும். ராஜேந்திரனுக்கு அவனது இளங்கலை ஆசிரியர் இலவசமாக பயிற்சியளித்தார். இன்னொரு பேராசிரியர் தனது வீட்டில் தங்கி படிக்கச் செய்தார். இப்படி எத்தனையோ உதவிகள்.

ராஜேந்திரன் அடைந்திருக்கும் வெற்றி ராஜேந்திரனுடையது மட்டும்தான். அந்த அர்ப்பணிப்பு உணர்வைத்தான் பிற மாணவர்களுக்கு சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். கேட் (GATE ) தகுதித் தேர்வில் நல்ல மதிப்பெண்கள் கிடைத்தது. எம்.எஸ்.சி படிக்க படிக்கவே கேட்டில் ஸ்கொர் அடித்தது பலருக்கும் ஆச்சரியம்தான். எனக்கு ராஜேந்திரன் மீது நம்பிக்கை இருந்தது. 

நிசப்தம் சூப்பர் 16 மாணவர்களில் ராஜேந்திரன் ஒருவர். அந்தச் சந்தோசம் எனக்கு இருக்கிறது. 

பல மாதங்களுக்கு முன்பாக ராஜேந்திரனிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த போது 'வெளிநாடெல்லாம் போக வேண்டியதில்லை.. இங்கேயே சம்பாதிச்சு நம்ம ஊருக்கு நாம செய்ய வேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கு...களத்துல நின்னு செய்யணும்' என்று சொல்லியிருக்கிறேன். பொதுவாக இதை பெரும்பாலான மாணவர்களிடம் சொல்வதுண்டு. அதை ராஜேந்திரன் பிறிதொரு சமயங்களில் சொல்லிக் காட்டியிருக்கிறான். என்னை சந்தோஷப்படுத்தச் சொல்லுகிறான் என்று நினைத்ததுண்டு. 

கேட் தகுதி தேர்வில் ராஜேந்திரனுக்கு நல்ல மதிப்பெண்கள் கிடைத்தவுடன் எப்படியும் ஐ.ஐ.டியில் இடம் கிடைத்துவிடும் என்று தோன்றியது.  'எந்த ஐ.ஐ.டி கிடைச்சாலும் போயிடு' என்று சொன்ன போது 'இல்ல சார்.. வடக்க போகல....ஊருக்கு பக்கமா இருந்துக்கிறேன். அப்போதான் அடுத்தடுத்து வர்ற பசங்களுக்கு வழிகாட்ட சௌகரியமாக இருக்கும்' என்றான். மனப்பூர்வமாக இதைச் சொல்கிறான் என்று தெரியும். இதுவரை நான் பார்த்த மாணவர்களில் ராஜேந்திரன் ஒரு ஜெம். 

வாழ்த்துக்கள் ராஜேந்திரன்! உண்மையிலேயே பெருமையாக இருக்கிறது. 

ராஜேந்திரன் - 082202 56900

வாசிக்க ...

ஒரு மணி நேரம்

ஒரு குழு ஒரு வேலையை தீவிரமாகி செய்யத் தொடங்கியிருக்கிறது. நீட் தேர்வுக்கான பாடங்களையும் கேள்வித்தாள்களையும் தமிழில் மொழிமாற்றம் செய்வதற்கான ஒரு குழுவை ஏற்படுத்தியிருந்தோம். தொடக்கத்தில் சற்று சந்தேகமாக இருந்தது. இந்தக் குழுவில் யாருமே யாருக்கும் அறிமுகமில்லை. யார் இதையெல்லாம் ஒழுங்கு செய்வார்கள், எப்படி பணி நடக்கும் என்று புரியவில்லை. தனக்கென ஒரு வடிவத்தை பெறும் வரைக்கும் காத்திருப்பதுதான் சரி எனப்பட்டது. 

வாட்ஸாப் குழு ஏற்படுத்தப்பட்டது. ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு வேலை என்று பிரிக்கப்பட்டது. சில நாட்கள் 'இதில் என்னென்ன வேலைகள் இருக்கின்றன' என்று விவாதங்கள் நடந்தது. ஓரளவுக்கு தெளிவு உண்டானவுடன் இப்பொழுது மொழிமாற்றம் செய்யும் வேலையைத் தொடங்கிவிட்டார்கள். ஆங்கிலத்தில் இருக்கும் பாடங்களை கூகிள் டிரைவில் பதிவேற்றம் செய்து அவற்றை தங்களுக்குள் பிரித்து மொழியாக்கப் பணியைத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள்.  எவ்வளவு நாட்கள் பிடிக்கும் என்று கணிக்க முடியவில்லை. ஆகஸ்ட்/செப்டெம்பருக்குள் மொழிமாற்றம் செய்யும் வேலையை முடித்துவிட்டால் இவை தமிழ் வழி மாணவர்களுக்கு கிடைக்கும் வேலையைத் தொடங்கலாம். 

தமிழ் வழிக்கல்வி மாணவர்களுக்கு இப்போதைக்கு நீட் தேர்வில் இருக்கும் மிகப்பெரிய தடைக்கல் தமிழ் வழியில் படிப்பதற்கான புத்தகங்கள் இல்லாமைதான். நம்முடைய இந்தச் செயல் அவர்களுக்கு மிகப்பெரிய உதவியாக இருக்கும். இதனை முடித்துவிட்டால் நீட் சார்ந்து அடுத்தடுத்த கட்ட பணிகளையும் திட்டமிடலாம்.  இந்த வருடம் தமிழகத்தில் சுமார் ஒரு லட்சத்து இருபதாயிரம் மாணவர்கள் நீட் தேர்வு எழுதியிருக்கிறார்கள். அவர்களில் இருபத்து நான்காயிரம் பேர் மட்டுமே தமிழ் வழி மாணவர்கள். தேசிய அளவில் எடுத்துக் கொண்டால் வெறும் 1.86%. இதில் தகுதி மதிப்பெண் பெற்றவர்கள் எவ்வளவு சதவீதம் என்று தெரியவில்லை. மிகச் சொற்பமாக இருக்கும். 

ஆரம்பத்தில் வாட்ஸாப் குழுவில் விவாதம் நடைபெற்ற போது 'சம்பளம் கொடுத்து ஆட்களை நியமிக்கலாமா' என்று கூட கேட்டார்கள். அது சரியாக இருக்காது. இது தன்னார்வ செயல்பாடு. அர்ப்பணிப்புடன் அவரவராகவே செய்வதுதான் இதில் அர்த்தம் இருக்கும். 'என் பங்களிப்பு இருந்தது' என்ற ஆத்ம திருப்தி கிடைக்கும். 

இதில் ஒரேயொரு பிரச்சினை நிறைய ஆட்கள் தேவைப்படும் போலிருக்கிறது. பாடங்கள், கேள்வித்தாள்கள் என நிறைய வேலை இருக்கிறது. சற்று தீவிரமாக செயலாற்ற வேண்டும். நாளைக்கு ஒரு மணி நேரமாவது ஒதுக்க வேண்டியிருக்கும். இயற்பியல், வேதியியல், உயிரியல் ஆகியவற்றில் மொழிமாற்றம் செய்யும் ஆர்வமும் திறனும் உள்ளவர்கள் பின்வரும் மின்னஞ்சலில் தொடர்பு கொள்ளவும். 

boobathi@gmail.com

anandhakonar@gmail.com

'எனக்கு கலைச்சொற்கள் மறந்துவிட்டதே' என்றெல்லாம் யோசிக்க வேண்டியதில்லை. ஆரம்பத்தில் தயக்கம் இருக்கும். புத்தகங்களை வாங்கி வைத்துக் கொண்டு வேலையைத் தொடங்கினாள் மடமடவென்று ஞாபகத்துக்கு வந்துவிடும். ஒரேயொரு தேவை 'ஆத்மார்த்தமான ஆர்வம்' மட்டும்தான்.

இத்தகைய செயல்பாடுகளில் ஆர்வமுள்ளவர்கள் என்று வேறு யாரையாவது நீங்கள் கருதினால் அவர்களுக்கு இந்தச் செய்தி அடையும்படி பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். 

இணைந்து செயல்படுவோம். சற்று சிரமமான காரியம்தான். இல்லையென்று மறுக்கவில்லை. ஆனால் சாத்தியமில்லாத காரியமில்லை. வெறுமனே பேசிக் கொண்டிருக்காமல் காலத்தில் இறங்கும் இது மிக முக்கியமான செயல்பாடு. ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பாகவே பாடங்கள் கையில் கிடைக்குமானால் விண்ணப்பிக்கும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கையே கூட கணிசமாக அதிகரிக்கும் என்று நம்பலாம். எப்படிப் பார்த்தாலும் உருப்படியான உதவியை கிராமப்புற, தமிழ் வழிக்கல்வி மாணவர்களுக்கு செய்யும் காரியம். ஊர் கூடி இழுக்க வேண்டும். அவ்வளவுதான்.

வருக. 

வாசிக்க ...

எட்டு வழிச்சாலை

ஒரு கூட்டம் பிக்பாஸ் படம் ஓட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. இன்னொரு பக்கம் சென்னை-சேலம் எட்டுவழிச்சாலை பிரச்சினை பற்றிய விவாதம் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. கடைசியாக பியூஸ் மானுஷை கைது செய்திருக்கிறார்கள். சென்னை- சேலம் எட்டு வழிச் சாலைத் திட்டத்தை எதிர்த்ததற்காக இந்த கைது நடவடிக்கை. அவர் இந்தத் திட்டம் குறித்து பேசிய சில வீடியோக்களை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவர் பேசியதில் நிறைய தகவல் பிழைகள் இருந்தன. அது இப்போதைக்கு அவசியமானதில்லை எனத் தோன்றுகிறது. 

சென்னையிலிருந்து சேலம் வரைக்கும், வந்தவாசி, திருவண்ணாமலை, அரூர் வழியாக 274 கிலோமீட்டர் சாலையை அமைக்க பத்தாயிரம் கோடி ரூபாய் தேவைப்படும் என்று அரசாங்கம் அறிவித்திருக்கிறது. இவ்வளவு பணம் தேவைப்படுமா என்று சந்தேகமாக இருந்தது. இணையத்திலேயே நிறைய புள்ளி விவரங்கள் இருக்கின்றன. நான்கு வழிச்சாலை அமைக்க கிலோமீட்டருக்கு பத்து கோடி ரூபாய் ஆகிறதாம். அதுவே எட்டு வழிச்சாலை என்றால் இருபது கோடி ரூபாய் என்று வைத்துக் கொள்ளலாம். இருநூற்று எழுபத்து நான்கு கிலோமீட்டர் என்றால் அதற்கே கிட்டத்தட்ட 5500 கோடி ரூபாய். 

நிலம் கையகப்படுத்த தனிக் கணக்கு. கிராமப்புறமாக இருந்தால் ஒரு தொகை நகர்ப்புறமாக இருந்தால் இன்னொரு தொகையைக் கொடுக்க வேண்டும். இந்தச் சாலை அமைப்புக்காக சுமார் ஐந்தாயிரம் ஏக்கர் நிலம் கையக்கப்படுத்தப்படும் என்றும் இதில் சுமார் ஆயிரம் ஏக்கர் அரசாங்கத்தின் நிலம் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். நிலத்தில் தென்னை மரம் இருந்தால் ஒரு மரத்துக்கு நாற்பதாயிரம் ரூபாய் வழங்க வேண்டும். இவை தவிர எக்ஸ்பிரஸ் வே என்றால் நினைத்த இடத்தில் வாகனங்கள் நுழைய முடியாது. இருபக்கமும் தடுப்பு இருக்கும். தடுப்பு அமைக்கும் செலவு இருக்கிறது. பெரிய பட்ஜெட் திட்டம் என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. 

ஆனால் இந்தத் திட்டம் இவ்வளவு அவசரமாக அவசியமா என்பதுதான் விவாதத்திற்குரியது.

'நமக்கு வளர்ச்சி வேண்டாமா? சாலை வசதிகள் அவசியம் இல்லையா?' என்று கேட்டால் வளர்ச்சித்திட்டங்கள் அவசியம்தான். சாலை வசதிகள் நாட்டின் வளர்ச்சிக்கு இன்றியமையாதவை. ஆனால் அவை பல்வேறு காரணிகளை மனதில் வைத்துக் கொண்டு செயல்படுத்தப்படுவதாக இருக்க வேண்டும். சூழலியல் வெகுவாக சீரழிந்து கொண்டிருக்கும் போது அவை பற்றிய தெளிவான விவரங்கள் வெளியிடப்பட வேண்டும். திட்டம் செயல்படுத்தப்படுவதால் உண்டாகும் பாதிப்புகளுக்கு அரசாங்கம் என்ன விதமான மாற்று நடவடிக்கைகளை எடுக்கவிருக்கிறது என்று தெரிவிக்க வேண்டும்.

ஈரோட்டில் தொடங்கி மேட்டுப்பாளையம் வரைக்கும் சாலையை விரிவாக்கம் செய்வதற்காக ஆயிரத்து சொச்சம் மரங்கள் வெட்டப்படும் என்று அரசாங்கம் அறிவித்தது. தன்னார்வலர்கள் கணக்கு எடுத்துப் பார்த்தால் எட்டாயிரத்துச் சில்லறை மரங்கள் இருக்கின்றன. இதுதான் பதட்டமடையச் செய்கிறது. வனப்பகுதியில் மட்டுமே 121 ஏக்கர் நிலம் கையப்படுத்தப்படும் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். எத்தனை ஆயிரம் மரங்கள் போகும் என்று தெரியவில்லை. 'குறைவான மரங்கள் வெட்டப்படும்' என்று சொல்லியிருக்கிறார்களே தவிர எண்ணிக்கையைச் சொல்லவில்லை. 

வனம் அழியும் போது வெறும் பச்சை மட்டும் அழிவதில்லை. அதைச் சார்ந்திருக்கும் பல்வேறு உயிரினங்கள் அழிந்து போகும். வேறு பல்வேறு உயிரினங்கள் புதிய வாழிடம் நோக்கி நகரும்.  சூழலியல் சமநிலையின்மை என்பதையெல்லாம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லையா? ஏற்கனவே தமிழகத்தின் சராசரி வெப்பநிலை தொடர்ந்து உயர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. பெரும்பாலும் பருவமழை பொய்த்துப் போகிறது. இந்தச் சூழலில் இத்தகைய திட்டங்களை ஆரம்பிக்கும் போது பல்வேறு ஆயத்த நடவடிக்கைளை மேற்கொள்ள வேண்டியதில்லையா? 

சாலைக்காக நான்கு மரங்களை வெட்டினால் அதற்கு பதிலாக நான்கு மரங்களை நட்டுவிட்டு அரசாங்கம் வேலையைத் தொடங்க வேண்டும். நடுவது மட்டுமே பெரிய காரியமில்லை. அந்த மரங்கள் வளர்ந்திருக்கின்றன என்பதை உறுதி செய்ய வேண்டும். அதன் பிறகு மரங்களை வெட்டத் தொடங்கட்டும். இரண்டாண்டுகளுக்கு  முன்பாக ஜெயலலிதாவின் பிறந்தநாளுக்காக 66 லட்சம் மரக்கன்றுகள் தமிழகம் முழுக்கவும் நடப்படும் என்று அறிவித்தார்கள். உண்மையில் அவற்றில் எவ்வளவு மரங்கள் தப்பியிருக்கின்றன? 'மரத்தை நட்டுகிறோம்' என்று சொல்லிவிட்டு பணியைத் தொடங்கினால் அப்படித்தான் ஆகும். மரங்கள் வளர மூன்றாண்டுகளாவது ஆகும். அது வரைக்கும் பொறுத்திருக்க எந்த அரசியல்வாதிக்கு மனம் இருக்கும்? மனமிருந்தால் மார்க்கமுண்டு.

சரணாலயம் இருந்தால் அங்கிருந்து பத்து கிலோமீட்டர் தள்ளி சாலையை அமைப்போம் என்று முதல்வர் அறிவித்திருக்கிறார். சரணாலயம் மட்டுமே பிரச்சினையில்லை. மலைகள், காடுகள் வழியாக சாலை அமைப்பதே மிகுந்த பரிசீலனைக்குரியதுதான். இன்றைக்கு பெங்களூர்- சேலம் சாலையில் தினசரி அடிபட்டுச் சாகும் குரங்குகளின் எண்ணிக்கை குறித்த புள்ளிவிவரங்கள் இருந்தால் எடுத்துப்பார்க்கலாம். மக்கள் வீசுகிற பிளாஸ்டிக் பொருட்கள், வாகனங்கள் எழுப்புகிற ஓசை, கசியவிடுகிற புகை என எல்லாவற்றையும்தான் பரிசீலிக்க வேண்டும்.

சூழலியல் மட்டுமில்லை- நிலம் கையகப்படுத்துதல் பற்றியும் பேச வேண்டும். பத்து ஏக்கர் நிலம் வைத்திருக்கும் விவசாயிடம் இரண்டு ஏக்கரைப் பறித்தால் பிரச்சினையில்லை. அவன் பிழைத்துக் கொள்வான். ஒன்றரை ஏக்கரும் இரண்டு ஏக்கருமாக வைத்திருக்கும் குறு விவசாயிடம் மொத்தமாக பறிப்பது எந்த விதத்தில் நியாயம்? ஒரு ஏக்கருக்கு இருபது லட்ச ரூபாய் கூட கொடுக்கலாம்தான். ஆனால் விவசாயம் தவிர வேறு எதுவுமே தெரியாத பல்லாயிரக்கணக்கான உழவர்கள் நம் ஊரில் உண்டு. இந்தப் பணத்தை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வார்கள்? அவர்களை திடீரென சிக்கலில் தள்ளுவது எந்த விதத்தில் நியாயம்? 

இன்னொரு பிரச்சினை- வேகம். 196 கிலோமீட்டர் தொலைவு மட்டுமே உள்ள யமுனா எக்ஸ்பிரஸ் வே சாலையில் 2017 ஜனவரி தொடங்கி ஜூன் வரைக்குமான ஆறு மாதங்களில் மட்டும் 432 விபத்துக்கள் நடந்திருக்கின்றன. தொடங்கியதிலிருந்து ஐந்தரை ஆண்டு காலத்தில் 4500  விபத்துக்களில் 626  பேர்கள் இறந்திருக்கிறார்கள். மும்பை- புனே சாலையின் புள்ளிவிவரங்களும் இப்படித்தான் இருக்கின்றன. ஆக்ரா- லக்னோ சாலையின் புள்ளிவிவரங்களும் அப்படித்தான். இதற்கெல்லாம் என்ன தீர்வை வைத்திருக்கிறோம்? 

எந்தவொரு வளர்ச்சித்திட்டத்தையும் எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்று செயல்படுத்த வேண்டியதில்லை. எண்ணித் துணிக கருமம்.  எட்டு வழிச்சாலை திட்டத்தை அப்படித்தான் செயல்படுத்துகிறார்களோ என்று தோன்றுகிறது. 'அடுத்த இரண்டு ஆண்டுகளில்' முடித்துவிடுவோம் என்று அறிவித்திருக்கிறார்கள். இவ்வளவு அசுர வேக வளர்ச்சியை யாருமே கேட்கவில்லை.

அரசாங்கம் ஒவ்வொரு செயலிலும் கெட்ட பெயரைச் சம்பாதித்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. மக்களின் அனுசரிக்கும் அரசாங்கம் என்ற பெயரை எடுப்பதும் சிரமமான காரியமும் இல்லை. திட்டம் சரியானதாக இருப்பின் அரசாங்கம் மக்களுக்கு புரிய வைக்க வேண்டும். குழப்பங்களைக் களைய வேண்டும். மக்களின் ஒத்துழைப்பை முழுமையாக பெற வேண்டும். அதுவரையிலும் பொறுத்திருங்கள். தூத்துக்குடியில் இதில்தான் கோட்டைவிட்டார்கள். இந்தத் திட்டமும் அப்படியானதொரு திசையை நோக்கித்தான் சென்று கொண்டிருக்கிறதோ என்று பதற வேண்டியிருக்கிறது.  

வாசிக்க ...

லிங்கம்மா

'செருப்பு தொட்டுக்க' என்றுதான் எங்கள் ஊரில் சொல்வார்கள். அப்படித்தான் நானும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். இப்பொழுதெல்லாம் 'செருப்பு போட்டுக்க' என்று மாற்றிவிட்டேன்.  'போவோணும்' என்பதுதான் கொங்கு வழக்கு. நண்பர்கள் 'போகணும்' என்று மாற்றிக் கொண்டார்கள். வெளியூர்வாசிகள் என்றில்லை- உள்ளூரிலேயே கூட அப்படிதான் பேசுகிறார்கள். வட்டல் என்பது தட்டு என்று மாறிவிட்டது. லோட்டா டம்ளர் ஆகிவிட்டது. நிறைய நிறைய.   

நமக்கென்று ஒரு வட்டாரம், அதற்கென்று ஒரு பேச்சு வடிவம் என்று இருந்தது. இன்றைக்கு அது கரைந்து கொண்டிருக்கும் வேகம் அசுரத்தனமானது. பட்டிக்காட்டான்தான் வட்டார வழக்கில் பேசுவான் என்ற எண்ணத்தின் காரணமாகவோ, நாம் பேசுவது வேறு ஊர்க்காரங்களுக்கு புரிவதில்லை என்ற காரணத்திற்காகவோ பொதுமைப்படுத்தப்பட்ட வழக்குக்கு மாறிக் கொண்டிருக்கிறோம். அடுத்த ஐம்பதாண்டுகளில் வட்டார வழக்கும், சொற்களும் இல்லாமல் போய்விடக் கூடும். 

பெங்களூரில் காமதேனு இதழ் எளிதில் கிடைப்பதில்லை. நீட் தேர்வு குறித்தான கட்டுரை எழுதியதற்காக ஒரு பிரதியை அனுப்பி வைத்திருந்தார்கள். பேருந்தில் வரும் போது வாசித்துக் கொண்டிருந்தேன். காமதேனுவில்  தமிழச்சி தங்கபாண்டியன் வட்டார வழக்கில் எழுதி வரும் சொட்டாங்கல் தொடரில் 'லிங்கம்மா' என்ற பெண் குறித்து எழுதியிருந்தார். லிங்கம்மாவை விடவும் கட்டுரையின் மொழி, தமிழச்சி பயன்படுத்தியிருக்கும் சொற்கள் ஆச்சரியமூட்டச் செய்தன. உண்மையிலேயே இவ்வளவு சொற்களை நினைவில் வைத்திருக்கிறாரா என்று சந்தேகம் கூட உருவானது. அவருக்கும், காமதேனு இதழுக்கும் மனப்பூர்வமான வாழ்த்துக்கள். 

நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஒளிந்திருக்கும் உள்ளூக்காரனை எழுப்பிவிடுகிற பத்தி இது. இன்றைக்கு வட்டார வழக்கில் எழுதுகிறவர்கள் எண்ணிக்கை மிகக் குறைவு. அதுவும் இணையம் பரவலான பிறகு இந்த எண்ணிக்கை அருகிக் கொண்டே போகிறது. காமதேனு ஆன்லைனில் கிடைப்பதில்லை. இல்லையென்றால் இணைப்பைக் கொடுத்திருக்கலாம். முழுமையான கட்டுரை இது. மற்ற வட்டாரத்தைச் சார்ந்தவர்களுக்கு சற்று கடினமாக இருக்கக் கூடும். ஆனால் வாசிப்பதில் ஒரு சுவாரசியம் இருக்கிறது. வாசித்துப் பாருங்கள். மிகச் சிறப்பு. 

சிறு அழைப்பு விடுக்கலாம் என ஆசை. இது போட்டியில்லை. அவரவர் வட்டார மொழியில் முன்னூறு சொற்களுக்கு குறைவில்லாமல் எழுதி அனுப்பினால் - சிறுகதை, பத்தி என்று எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம்.  முயற்சித்துப் பார்த்தால் நாம் பால்யத்தில் புழங்கிய  எத்தனை சொற்களை மறந்திருக்கிறோம் என்று புரிந்து கொள்ளலாம். 

சுவாரசியமானவற்றை இங்கு பிரசுரம் செய்யலாம்.  இது இணையவெளியில் நம்முடைய முயற்சியாக இருக்கட்டும். 

vaamanikandan@gmail.com

                                                                    *** 

லிங்கம்மா- தமிழச்சி தங்கபாண்டியன் 

“கெப்புலிங்கம்பட்டி தா எங்கவ்வா ஊரு செமதி. கொலசாமி பேரத் தா எனக்கு வச்சுருக்கு. என்னயப் போலவே எஞ்சாமிக்கும் செவப்புக் கலரும், பச்சரிசிக்  கொழக்கட்டையும் னா உசிரு”னு வா லிங்கம்மா. பொழுதன்னிக்கும் எதையாச்சும் அதக்கி மென்னுகிட்டே தா இருப்பா. “உறங்கறப்பயும் கடவாப் பல்லக் கடிச்சுகிட்டே, நாக்க மென்னுகிட்டே தா ‘கேடுத’ கெடப்பா”னு மொட்டையவ்வா செல்லமா வையும். லிங்கம்மாக்குப் பல்ல வௌக்கமுன்னயும் கடுங்காப்பி ஒரு சொம்பு நெறய கொதிக்கக் கொதிக்க இருக்கணும். அதக் குடிச்சுட்டுப் பொட்டுக்கடலையும், தேங்காச் சில்லையும் சுருக்குப் பைல போட்டுக்கிட்டு காட்டு வேலைக்குக் கௌம்பிருவா. அந்தச் சுருக்குப் பையச் சணல் கயத்துல கட்டி ரெண்டு சுத்தா பாவாடைக் கயத்தோடச் சுத்தி வச்சிருப்பா.

அவளுக்குப் பள்ளியோடம்னாலே பச்சநாவி. அவ அம்மா எத்தன அடி நொங்கெடுத்தாலும் பள்ளியோடத்துக்குப் போக மாட்டேனுட்டா. பால்பவுடரு, மக்காச்சோள வடை போடற அன்னிக்கு மட்டும் காட்டு வேலைய முடிச்சுட்டு வட்டுலோட மதியமா வந்துருவா. அவ வர்றதக் கணக்கு வச்சுச் சத்துணவு கண்ணம்மாக்கா சோத்துக் குண்டானையும், பருப்பு அண்டாவையும் வௌக்காமப் போட்டு வச்சுருக்கும். எனக்கு அவள இப்டி வேல வாங்குதே கண்ணம்மாக்கான்னு கோவம் வரும். “கெடக்குது செமதீ. நெதமுந்தா அது கழுவித் தேய்க்குது. நா வர்றன்னிக்கு ஒத்தாச பண்ணா என்ன - ஒன்னாட்டமா தேஞ்சுடப் போறேன்”னு என்னிய நக்கலடிப்பா.

லிங்கம்மா வர்ற அன்னிக்குச் சத்துணவு தின்னுப்புட்டு வெளியே ஓடாம, அவளோட பாத்திரம் வௌக்க ஒக்காந்துருவோம் நானும், கீதாவும். கீதாக்குக் கோழின்னாலே வாயூறும். “இவ கோழிப் பீயக் கூட மசலாத் தண்ணி சேத்தா திம்பாப்ல”னு லிங்கம்மா கீதாவ லந்தடிப்பாப்ல. “ஒன்னிய மாரி நானென்ன ரைஸ்மில்லா?”னு கீதா மல்லுக்கு நிப்பா. “தேங்கா நார வச்சுக் குண்டான வௌக்கங்குல்ல நமக்கெல்லாம் ஒடம்புல குத்தாலம் கொட்டும். ‘அண்டா’ மட்டும் அலுங்காம வௌக்கிக் கவுத்துறா பாரு”ன்னு ஒல்லி சுப்பு சொன்னதுக்கு, அவ நெத்தி மேல ஒரு தண்ணி லோட்டாவ விட்டெறிஞ்சுட்டா. ‘அண்டா’ங்கிறது லிங்கம்மாவோட பட்டாப் பேரு. பள்ளியோடத்துல ஆராச்சும் அப்டிக் கூப்புட்டா பையத் திரும்பி, ஒதட்டோரமா வக்கணம் காட்டிட்டு விட்டுறுவா. வெளிவாசல்ல ஆராச்சும் ‘அண்டா’னுட்டா, அவுக தலைய ஆஞ்சுப்புடுவா.

லிங்கம்மா சட்டிகள தேங்கா நார வச்சு அரக்கித் தேப்பாப்ல. அதுக்கு எல்லா முஸ்தீபையும் நானும், கீதாவுந்தா செய்யணும். கண்ணம்மாக்கா சாம்பலக் கொட்டி வச்சிருக்கச் சாக்குல இருந்து செரட்டைகள்ல அத அள்ளிட்டு வரணும். மேலாக்கத் தூசு, தும்பெல்லாம் சலிச்செடுத்துட்டு லேசா மொர, மொரங்கிற சாம்பல மட்டும் அவ கைவாகுல எட்டற மாரிக் கொட்டி வக்கணும்.  லிங்கம்மா பரபரன்னு தேச்சுப் போட்டா, டிப்பருல தண்ணிய ஊத்தி நா கழுவுறதக், கீதாக்கோழி போய்க் கவுத்தி வைப்பா. கீதாக்கு அம்புட்டு நல்லாப் பாட்டு வரும். ஆனாக்க சினிமாப் பாட்டு ஒத்த வரி கூடத் தெரியாது.

“அண்டா, நீ சினிமாப்பாட்டு பாடேன்”னுவா கீதா.

“எம்.சி.ஆரு பாட்டுத்தான”னு கேட்டுகிட்டே, ஒரக்கக் “கடலோதம் வாங்கிய காத்து”னு தொடங்குவா லிங்கம்மா. அவளுக்கு ‘ர’னா ‘று’னா வராது. “புதிதாக இருந்தது நேற்று”ன்னா அவ மூஞ்சி சொணங்கிடும். “புதிதாக இருந்தது நேத்து”னு தா நா பாடணும். பாடிக்கிட்டே அவ சாம்பத் தேச்சு வச்ச பாத்திரங்களத் தண்ணியச் சேந்தி ஊத்தி நா கழுவுனா, “சின்னஞ்சிறு பெண் போலே”னு கீதா எடுத்துகிட்டுப் போய்க் கவுத்துவா.

மதியம் எப்பவுமே மொத வகுப்பு ‘டிராயிங்’தா. சீத்தாராமன் வாத்தியாருக்குக் கலர்ப் பென்சிலுங்கள மொனை முறியாமப் பளபளன்னு வச்சிருக்கணும். வகுப்பு தொடங்குனவுடனேயே அவுகவுக டப்பாவத் தொறந்து காமிக்கணும். மேசை, நாற்காலி, குதிரை, மரம், சூரியன் - எல்லாம் வரைஞ்சு முடிச்சுட்டுக் கரும்பலகைல வாத்தியார் எப்பவுமே ஒரு கண்ணாடிய வரைவாரு. அப்பல்லாம் அது ‘காந்தித் தாத்தா’ வோட கண்ணாடின்னு எங்க ஆருக்கும் தெரியாது. வாரத்துக்கு ஒரு வாட்டி டிராயிங் நோட்ட வீட்டுக்கு எடுத்துட்டுப் போகலாம். திங்கக்கெழமை ஏதாச்சும் புதுசா அதுல வரைஞ்சிருக்கணும்.

லிங்கம்மாக்கு வரையறுதுனா அம்புட்டுப் புடிக்கும். “சூடு ஈ பிடனி. ஒத்த புள்ளி வச்சுக் கோலத்த இழுக்கக் கூடத் தெலியது. பள்ளியோடத்துக்கும் போக மாட்டா. ஆனாக்க நெட்டுவாக்கு நோட்டு மட்டும் அடுகி”னு லிங்கம்மாவோட சித்தி அலுத்துக்குவா. அதுல ஃபுல்லா லிங்கம்மா வெதவெதம்மா ‘கடல’த்தா வரைஞ்சு வச்சுருப்பா. எங்க டிராயிங் நோட்டப் பாத்தே அச்சொட்டா கடலு, மலைய மட்டும் வரைஞ்சுருவா, கருசக்காட்டுக்காரவுகளுக்குக் கடல் னா அம்புட்டு ஆச. “நம்மூரு ஊருணிகள விட அம்மாந்தண்டில கரையே இல்லாம இருக்குமாம்ல செமதி. ஒருக்கா பாத்து உப்புத் தண்ணில கால நனைச்சுரணும்”னுவா.

எல்லாக் கலருலயும் கடலை வரையக் கூடாதுன்னா “ஏன்”னுவா. பச்சைக் கலர், செவப்புக் கலர்ல அலையலையா வரைஞ்சு என்னிய அது மேல ஓரமாக் ‘கடல்’னு எழுதச் சொல்லுவா. திருச்செந்தூருக்கு சஷ்டிக்கு நடந்து போயிட்டு வர்ற மீனாக்காவ, அவ திரும்பி வந்தவொடனே ஒரு வாரத்துக்கு ஒக்கார விடாமக் கடல் கதையக் கேப்பா. “இவ ரோதனை பெரிய இம்சையால்ல இருக்கு. கடலுத் தண்ணில கால நனைச்சுட்டு அரோகரான்னு முருகரப் பாத்தோம்னா கேக்காளா... முங்குனியா, அமுங்கினியானுட்டு இம்புட்டு இம்சிக்காளே”னு மீனாக்கா அவளப் பாத்தாக்க அந்தாக்குல ஓடிரும்.

லிங்கம்மாக்கு அப்பா மேசை மேல இருக்கிற ‘சங்கு’ பேப்பர் வெயிட்டு மேல அம்புட்டு ஆசை. அதப் பாக்கணும்னு ஞாயித்துக் கெழம மட்ட மதியானத்துலதா வூட்டுக்கு வருவா. ஆள் கூட்டம் எதுவுமில்லாம வேலன் மாமா மட்டும் அரைத் தூக்கத்துல இருப்பாப்ல. இவளப் பார்த்ததுமே “ஏ, ‘அண்டா’, ரைஸ் மில்லப் பூட்டுன மாரி வாய அடைச்சுக்கிட்டு பொன்னம் போல வர்ற”னு வாயாடிகிட்டே வழிய விடுவாரு. லிங்கம்மா கண்ணெல்லாம் அந்த சங்கு மேலங்கிறதால பட்டாப் பேர சொன்னாக்கூட அப்ப மட்டும் சிரிச்சுக்குவா. ரெண்டு கண்ணாமுழியையும் விரிச்சுக்கிட்டுப் பைய “வாழ்க வளமுடன்”னு எழுதிருக்கிற சங்க எடுப்பா. “பாத்துக்க”ன்னு எங்கிட்ட சொல்லிக்கிட்டே காதுல பூப் போல வச்சுக்குவா. “நெதமும் பாக்கிறது தான”னு நாஞ்சொன்னா; “பாக்கிற ஆனாக்க கேக்கறயா”னுவா. செத்த நேரம் கண்ண மூடி சொவத்துல சாஞ்சுக்குவா.

பூவரசம் பூவுல பீப்பி ஊதுறதுல லிங்கம்மா கில்லாடி. எப்படின்னாக்க, பூவரசம் பூவ வாயில சும்மா வச்சு வச்சு எடுத்துட்டு, எடையில சீப்புல ஒரு பேப்பர மடிச்சு மவுத் ஆர்கன் மாரி வாசிப்பா. கண்ணசையாம நா பாத்தாக்க, ‘டிரிக்கு’னு கோண வலிப்பா. அவளுக்குப் புடிச்ச எல்லா எம்.சி.ஆரு பாட்டையும் அந்த சீப்புல பேப்பர வச்சு எப்பிடித்தா வாசிக்காளோன்னு கீதா வாயப் பொளப்பா. லிங்கம்மாகிட்டக்க அந்த ‘டிரிக்க’ எப்படியாச்சும் கத்துக்கணும்னு நானும் வாட்டர் கலர் டப்பா, கலர் பென்சிலுக எல்லாம் வாங்கித் தருவேன். “இந்தாக்குல பேப்பர சீப்புல மடிச்சு, அந்தாக்குல வாயில வை”னுவா. ஆனாக்க, அவ பூவரசம் பீப்பிய வச்சு எடுத்த சீப்புக்குள்ளாற மட்டுந்தே பாட்டு வரும். 

லிங்கம்மாவுக்குச் ‘செவ்வாக்கெழமை கொழக்கட்டை’ன்னா உசிரு. கெப்புலிங்கம்பட்டித் திருழாக்குப் போலைன்னாலும், ‘செவ்வாக்கெழமை கொழக்கட்டை’ கும்பிடறத அவ அம்மா நிறுத்துனதேயில்ல. வெறும் பொம்பளயாளுக மட்டுந்தா அதக் கும்பிடணும். அதுக்காக, அவ அம்மா மொத நாளே பச்சரிசிய ஊறப் போட்டு வச்சுருவாப்ல. முழுசா ஊறாம, லேசா உப்பிட்டு வர்றங்குள்ளயுமே லிங்கம்மா கூடையில துணிக்குள்ளாற அதப் பொதிஞ்சு எடுத்துகிட்டு வீரம்மாக்கா வீட்டுக்கு வந்துருவா. மத்ததுக்கெல்லாம் தெரு முக்குல இருக்கிற பொது ஆட்டுரலு, அம்மி தா. ஆனாக்க இந்தப் பச்சரிசிய மாவாக்கி அள்ளறத யாரும் பாக்கக்கூடாதுன்னு வீரம்மாவோட உள்வீட்டு திருகைல தா அரைப்பா.

வீரம்மா வூட்டுல அப்ப திருப்பதி, கொண்டல்ராசுனு யாராச்சும் ‘எட்டுக்காலுத் தாயம்’ ஆடிட்டு இருப்பானுக. மத்த நாளுனா பாதி அரிசிய அதக்கி அரைச்சுருப்பா. ‘செவ்வாக்கெழமை கொழக்கட்டை’க்குன்னு ஒத்த அரிசியக் கூடத் தொட மாட்டா. சுருக்குப் பையில சாஸ்தியா பொட்டுக் கடலையப் போட்டு வச்சுக்குவா. என்னியப் போயி முல்லைக்கனி அண்ணாச்சி கடைல ரெண்டு தேங்காச் சில்லு வாங்கியாரச் சொல்லுவா. நா வர்றங்குள்ளயும் அந்தப் பயலுகள வெரட்டி விட்டுட்டுத், திருகையக் கழுவிச், சுத்தி வல்லுசாத் தொடச்சு வச்சுருவா.

வீரம்மாக்கா வூட்டுப் பெரிய கதவுல தாப்பா கெடயாது. பெரிய செங்கல்ல தா அண்டக் கொடுத்து இருக்கும். கண்பார்வைல என்னிய அங்க காவலுக்கு நிக்கச் சொல்லிட்டுப் பாவாடைய நல்லாச் சுருட்டித் தொடைக்குள்ள சொருகிகிட்டு ஒக்காந்துக்குவா. “அந்தக் கொழக்கட்டைக் கதையச் சொல்லு”ன்னாக்க, “இந்த வாட்டி ஒறங்காமக் கேட்டுட்டு வாரேன்”னுவா. ஒரு நா ராத்திரி முழுக்க வெறும் பொம்பளையாளுக மட்டும் சேந்து, ஒக்காந்து, உப்பில்லாத பச்சரிசிமாவுல வெதவெதமாப் பொம்மை பிடிச்சு, அத தேங்காச்சில்லோட அவுகவுகளுக்குப் பொதுவான பொம்பள சாமிக்குத், தீவம் பொருத்திப் படைச்சுட்டுப், பெறகு கதை பேசி முடியங்குள்ள விடிஞ்சுரும்.  ஆம்பளயாளுக யாரு கண்ணுலயும் படாமப் பச்சரிசிய மாவாக்கிக் கொழக்கட்டயப் புடிக்கணும். ஆம்பிளயாளுக கண்ணுல படாமத் தா அத திங்கவும் செய்யணும். விளக்குப் போலப் புடிச்சு வச்சிருக்கிற கொழக்கட்டைகள்ல நெய்ய ஊத்தி, தீவத்தப் பொருத்தி ரவை முழுக்க எரிய விடுவாங்க. மக்கா நாளு அந்தக் கொழக்கட்டைகள அக்கம், பக்கம் எல்லாப் பொம்பிளகளுக்கும் தேங்காச்சில்லுகளப் போட்டு பகுந்து கொடுத்து அனுப்புவாங்க. எனக்கு அந்தப் பொம்மைகள் ஒவ்வொன்னையும் பாக்குறப்ப திங்கவே மனசு வராது. ஆனாக்க, நெய் வாசனை அடிச்சுகிட்டு, தீவத்துல லேசாக் கருகிப்போன மொனைபோட இருக்கிற வௌக்குப் பொம்மைய மட்டும் மொதல்ல ருசிச்சுத் திம்பேன்.

“செங்கலு அண்டக் கொடுத்துருக்குன்னு அசால்டா நிக்காத செமதி. கொண்டல்ராசு துடிப் பய. திறவோலு ஓட்ட வழியாப் பாப்பாப்ல. கண்ணு வச்சுக்கோன்னு” சொல்லிக்கிட்டே கல் திருகைல அரைச் சுத்தா பச்சரிசியப் போட்டு அரைப்பா. முழுச் சுத்துனாக்க அரிசியத் தொவட்டற பக்குவம் வராதும்பா. திருகைக்குக் கீழ சாக்குத் துணிதா. லிங்கம்மா அதுமேல அளவாக் கிழிச்சு வச்ச அவ அம்மாவோட பழந் துணியப் போட்டுட்டு தா திரிக்க ஆரம்பிப்பா. எப்பவுமே எம்.சி.ஆரு பாட்டப் பாடறவ அப்ப மட்டும் “செல்லாத்தா எங்க கண்ணாத்தா” பாட்டப் பாடுவா.

நான் முதன்முதலில் பார்த்தது திருச்செந்தூர்க் கடல் தான். பிற்பாடு விருதுநகர் பள்ளியில் ஏழாம் வகுப்பில் சென்னைக்கு ‘இன்பச் சுற்றுலா’ சென்றபோது இரண்டாம் முறையாகக் கடலைப் பார்த்தேன். இரண்டு முறையும் “அத்தாத்தண்டி ஊருணியா? அலை ஒசரம் நம்மூருப் பனை ஒசரமிருக்குமா?” என்று ஊரிலிருந்து கேட்டபடி, லிங்கம்மாவும் என்னருகே கால் நனைத்தாள். ‘அண்டா’ எனப்பட்ட என் லிங்கம்மா ஏதோ ஒரு குடும்பத் தகராறில் கல்லைக் கட்டிக் கிணற்றில் குதித்துச் செத்துப் போய் வருடங்கள் ஓடி விட்டன. அவளறிந்த கடல் அது தான்.

வாசிக்க ...

குக்கூ

குக்கூ காட்டுப்பள்ளி பற்றிச் சொல்லியே ஆக வேண்டும். மைவிழி என்ற பெண் குக்கூவில் தன்னார்வலர். பெங்களூரில் மென்பொருள் துறையில் பணியில் இருக்கிறார். விடுமுறை கிடைக்கும் போதெல்லாம் குக்கூவுக்குச் சென்று விடுவார்.  'அண்ணா ஒரு நாள் மகியை கூட்டிட்டு போறேன்' என்று அடிக்கடி சொல்வார். முதலில் நாம் ஒரு முறை பள்ளியை பார்த்துவிடலாம் என்று நினைத்திருந்தேன். சனிக்கிழமை வாய்த்தது. யாவரும் சார்பில் சிறுகதை பட்டறையை நடத்தினார்கள். 'யாவரும் நடத்துறாங்க..நீங்க வர்றீங்களா?' என்று மைவிழி கேட்ட பிறகுதான் எனக்குத் தெரியும். ஜீவகரிகாலனிடம் 'எனக்கு ஒரு வார்த்தை சொல்லி இருக்கலாம்ல' என்று கேட்டதற்கு 'ஏங்க.. நான்தான் ஃபேஸ்புக்குல  அழைப்பிதழ் போட்டு இருந்தேன்ல....' என்று கேட்டார். அதற்கு மேல் எதுவும் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை.

இருபது வயதுகளில் இருக்கும் சிறுகதையாளர்கள் கூடியிருந்தார்கள். இப்பொழுதெல்லாம் இலக்கியக் கூட்டங்கள் எதிலும் கலந்து கொள்வதில்லை. பெரும்பாலான கூட்டங்கள் தனியொரு மனிதனை முன்னிலைப்படுத்துகிற கூட்டமாக இருக்கின்றன அல்லது அடுத்தவர்களை மயிலிறகால் வருடிக் கொடுக்கிற கூட்டமாக இருக்கின்றன என்ற எண்ணம் உருவாகியிருக்கிறது. யாவரும் நடத்திய கூட்டம் அதிபயங்கரமான ஒழுங்கமைவுடன் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. கார்பொரேட் நிறுவனங்களில் நடைபெறும் 'க்ரூப் டிஸ்கஷன்' போல. மிக நேர்த்தியாகத் தயாரிப்புகளை செய்து வந்திருந்தார்கள். தம்மை பிரஸ்தாபித்துக் கொள்கிற தன்மை யாரிடமும் இல்லை. இத்தகைய கூட்டத்தை இனி தொடர்ச்சியான இடைவெளியில் நடத்துவதாகச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். மிகச் சிறந்த முயற்சியாக இருக்கும். அப்படி நடக்கும் போது, பெருமளவில் பங்கேற்புகள் இருந்தால் தமிழ் சிறுகதை வெளியில் இதுவொரு சலனத்தை உருவாக்கக் கூடும். 

குக்கூ பள்ளி கிருஷ்ணகிரியிலிருந்து திருவண்ணாமலை செல்லும் பாதையில் இருக்கிறது. சிங்காரப்பேட்டை என்ற ஊரில் இறங்கி ஆறு அல்லது ஏழு கிலோமீட்டர் பயணிக்க வேண்டும். ஆட்டோ பிடித்துக் கொள்ளலாம். நூற்றைம்பது ரூபாய் கேட்கிறார்கள்.  ஜவ்வாது மலையின் அடிவாரத்திலேயே பள்ளி இருக்கிறது. பள்ளி என்ற உடனே ஏதாவதொரு கட்டிடத்தின் தோற்ற அமைப்பு நினைவுக்கு வந்தால் அதை அழித்துவிடலாம். ஐந்தாறு ஏக்கர் நிலத்தை வாங்கி குடில்களை அமைத்திருக்கிறார்கள். பழங்காலத்து முறையிலான குடில்கள். மின்சார வசதி இருக்கிறது. ஆனால் தொலைக்காட்சி கிடையாது. வானொலி கிடையாது. மின்விசிறி இல்லை. செல்போனுக்கு சிக்னல் கூட கிடைக்காது. இயற்கையோடு இயைந்த வாழ்வு என்பார்கள் அல்லவா? அப்படி.

மாடு வைத்திருக்கிறார்கள். பால் கறப்பதில்லை. கன்றுகுட்டிக்கே கொடுத்துவிடுகிறார்கள். கோழிகள் இருக்கின்றன. ஆனால் இறைச்சி சமைப்பதில்லை. பூனைகள், நாய்கள் என செளகரியத்துக்குத் திரிகின்றன. மிச்சமாகிற சோற்றை போட்டால் அவை தின்றுவிட்டு யாரையும் தொந்தரவு செய்வதில்லை.  தோட்டத்தில் ஆழ்குழாய் கிணறு இல்லை. கிணறு வெட்டி இருக்கிறார்கள். அதில் நீர் இருக்கிறது. 

ஜவ்வாது மலையிலிருந்து விதைகளைச் சேகரிக்கிறார்கள். நர்சரி அமைத்துச் செடிகளை வளர்த்து அவற்றை மீண்டும் ஜவ்வாது மலையிலேயே நடுகிறார்கள். காய்கறிகளுக்கு வட்டப்பாத்தி அமைத்திருக்கிறார்கள். மூலிகைத் தோட்டம் ஒன்று இருக்கிறது. அவரவர் அவரவர் வேலைகளைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். தன்னார்வலர்களாகச் செல்கிறவர்கள் இதில் ஏதாவதொரு வேலையை எடுத்துச் செய்கிறார்கள்.

மைவிழி தனக்கு விடுமுறை கிடைக்கும் போதெல்லாம் அங்கே சென்றுவிடுவதாகச் சொன்ன போது 'அங்க அப்படி என்னதான் இருக்கு?' என்று நினைத்திருக்கிறேன். ஆனால் உண்மையிலேயே அற்புதமான இடம். அருமையான காற்று. அமைதியான சூழல். போக்குவரத்து நெரிசல்களிலும், அலுவலகப் பணிகளிலும், புகையிலும் கரியிலும் கிடந்து இதையெல்லாம் பார்க்கும் போது மதிமயங்கிப் போகிறது.  

அக்கம்பக்கத்து குழந்தைகள் வருகிறார்கள். வேளாண்மை செய்கிறார்கள். சிற்பங்கள், ஓவியம் என்று எதையாவது விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். காட்டுக்குள் சுற்றலாம். ஏதாவது வேலையைச் செய்யலாம். குழந்தைகள் தாயக்கட்டம், பல்லாங்குழி என்று விளையாடலாம்.  குருவிகள் கத்துவதை, இரவில் மொட்டைவெளி வானத்தை என்று ரசிப்பதற்கு எவ்வளவோ இருக்கின்றன.

இப்பொழுதெல்லாம் விடுமுறைக்கு என்று எங்கே சென்றாலும் பெருங்கூட்டம்தான் இருக்கிறது. பெரும்பாலான இடங்கள் வணிகமயமாகியிருக்கின்றன. இவர்களிடமிருந்து எப்படி செலவைக் குறைப்பது என்கிற எண்ணம்தான் முழுமையாக ஆக்கிரமித்திருக்கும். போதாக்குறைக்கு செல்போன்தான் நம்மை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கும். குக்கூ அப்படியில்லை. 

ஒருவேளை ரிஸார்ட் போல இருக்குமோ என்கிற எண்ணமும் தவறு. குக்கூவில் எந்த வணிக நோக்கமும் இல்லை. 'ஒரு பிரேக் வேணும்ன்னு நினைக்கிறேன்' என்று சொல்கிறவர்கள் முயற்சித்துப்பார்க்கலாம் என்பதற்காக இதை அறிமுகப்படுத்தலாம். 'எனக்கு ஆர்.ஓ வாட்டர்தான் வேணும்' என்று ரிஸார்ட்டை எதிர்பார்க்கிறவர்களுக்கு இது சரிப்பட்டு வராது. 'எங்க தூங்கறது?' என்று கேட்டால் 'எங்க வேணுமானாலும் படுத்துக்கலாம்' என்று சொல்லிவிடுகிறார்கள். எந்த பயமுமில்லை. உணவு பற்றியும் எதிர்பார்ப்புகள் வேலைக்கு ஆகாது. தக்காளி சாதம் மாதிரி ஏதாவது கலவை சாதம் செய்து தருவார்கள். இரவு உணவு மிச்சமிருந்தால் காலையில் பழைய சோறு ஊற்றுவார்கள். 

பர்ஸைக் கூட அப்படியே போட்டுவிட்டு போகிற அளவுக்கான சுதந்திரம் அங்கே இருந்ததை உணர முடிந்தது. முத்து, சிவா, ரமேஷ், மணி என்று சிலர் இருக்கிறார்கள். தனித்திருக்கும் மனிதர்கள். நம்மிடம் காசு எதுவும் கேட்பதில்லை. எவ்வளவு உன்னதமாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் எனத் தோன்றியது. ஆனால் பணம் கொடுக்காமல் தங்குவது சரியில்லை. உழைப்பு அவர்களுடையது. இரண்டு நாட்கள் தங்கினால் ஆளுக்கு ஐநூறு ரூபாய் கொடுத்துவிட்டு வரலாம் என்று நினைக்கிறேன். இன்னமும் கூடுதலாக கொடுக்க முடிந்தால் கொடுப்பது தவறே இல்லை. முன்பே அவர்களை அழைத்துச் சொல்லிவிட்டால் சரியாக இருக்கும். +91 8270222007. ஒருவேளை முத்துவின் எண் தொடர்பில் இருப்பின் அவரோடும் பேசலாம் (9787792229) அல்லது மைவிழி உதவக் கூடும். (myvizhiselvi@gmail.com)

தங்குகிறோமோ இல்லையோ- இத்தகைய செயல்பாடுகள் பரவலாக கவனம் பெற வேண்டும். இங்கே இப்படியொரு செயல்பாடு நடக்கிறது என்பதை திரும்பத் திரும்ப யாராவது பேசிக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும். அதற்காகத்தான் எழுதத் தோன்றியது.

முக்கியமாக ஒரு விஷயத்தைச் சொல்ல வேண்டும். ஒருவேளை குக்கூ செல்வதாக இருந்தால் முத்து என்றொரு இளைஞர் இருக்கிறார். அவரிடம் பாதங்களைக் கொடுத்து 'மசாஜ்' (Reflexology- பாத அழுத்த சிகிச்ச) செய்து கொள்ளுங்கள். பயிற்சி பெற்ற நிபுணர் அவர். அவராகவே பணம் எதுவும் கேட்பதில்லை. கொடுப்பதை வாங்கிக் கொள்வர். இருநூறு ரூபாய் கொடுத்தேன். அட்டகாசம். 

வாசிக்க ...

அடர்வனம்- ஒரு வீடியோ

அடர்வனத்துக்கு செடிகளை நட்ட போது நிகழ்வில் கலந்து கொள்வதற்காக காங்கேயத்திலிருந்து வந்திருந்த கிரியின் நண்பர் சித்தார்த் ஒரு சலனப்படத்தை உருவாக்கியிருக்கிறார். கடந்த ஒரு வருடத்தில் குளத்தில் என்ன செய்திருக்கிறோம் என்பதை ஒரு தொகுப்பாகக் காட்டுகிறது.

நிசப்தம் சார்பில் செய்த பல காரியங்களின் நிழற்படங்கள் கூட என்னிடமில்லை. சமீபத்தில் மருத்துவப்படிப்பில் படித்துக் கொண்டிருக்கும் தனது மகனுக்காக காசோலையை வாங்கி கொள்ள அரூரிலிருந்து அவனுடைய அப்பா வந்திருந்தார். நான் பெங்களூரிலிருந்து பேருந்தில் சென்று கொண்டிருந்தேன். தர்ம்மபுரிக்கும் கிருஷ்ணகிரிக்கும் நடுவில் ஓரிடத்தில் இறங்கி அவரிடம் காசோலையைக் கொடுத்துவிட்டு இருவரும் தேநீர் குடித்துவிட்டு அவர் அரூர் திரும்பினார் நான் ஊருக்குச் சென்றேன். இரவு பத்து மணிக்கு கூட சாலையில் வைத்து காசோலையை வழங்கியிருக்கிறேன். அப்புறம் எப்படி நிழற்படம் இருக்கும்? 

இப்பொழுது நிறைய வேலைகளைச் செய்வதால் எல்லாவற்றையும் ஆவணப்படுத்துவது அவசியம் எனத் தோன்றுகிறது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஆவணப்படுத்தத் தொடங்கியிருக்கிறோம். சித்தார்த் மாதிரியானவர்கள் உதவினால் எதிர்காலத்தில் எல்லாவற்றையும் ஒழுங்கமைவுடன் ஆவணப்படுத்திவிடலாம். 

கிரிக்கும் சித்தார்த்துக்கு நன்றி. தொகுப்பை பார்த்தால் 'இவர்கள் என்ன செய்திருக்கிறார்கள்' என்று  ஓர் ஐடியா கிடைக்கும். 

வாசிக்க ...

காலா

நிலத்தை அபகரிக்க நினைக்கும் பலம் வாய்ந்த வில்லன். ஒரு பிடி மண்ணைக் கூட எடுத்து போக அனுமதிக்க மாட்டேன் என்று எதிர்த்து நிற்கும் கிழட்டு சிங்கம். தமிழ் சினிமாவில் பார்த்து சலித்துப் போன கதைதான். ஆனால் ப்ளூ சட்டை மாறன் கவிழ்த்த அளவுக்கு பாடாவதி இல்லை. படம் சுவாரஸ்யமாகத்தான் இருக்கிறது. பொதுவாகவே திரைப்படங்களில் குறியீடு, அது இது என்று நம்மாட்கள் பேசினால் தவிர்த்துவிடுவேன் அல்லது எல்லோரும் பேசி முடித்த பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று விட்டுவிடுவேன். காலா பார்ப்பதற்கான தருணம் இதுவெனத் தோன்றியது.

ஒரு கதையில் வில்லன் எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு பலமுள்ளவனாக இருக்கிறானோ அப்பொழுதுதான் நாயகனை  அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு வலுவுள்ளவனாக மாற்ற முடியும். பாட்ஷா ஆண்டனி தொடங்கி படையாப்பா நீலாம்பரி வரை தொண்ணூறுகளுக்குப் பிறகான ரஜினியின் படங்கள் பார்வையாளனின் ரத்தத்தை சூடேற்ற முக்கியமான காரணம் என்றால் வலுவான வில்லன்தான் என்று சொல்லலாம். காலாவில் வில்லன் பாத்திரம் அட்டகாசம். நானா படேகரின் நடிப்பு பற்றி சொல்லவா வேண்டும்? அவ்வளவு பலம் வாய்ந்த வில்லனுக்கு எதிரில் நிற்கும் நாயகன் பாத்திரம் வில்லனைவிடவும் வலுவுள்ளவனாக இருந்திருக்க வேண்டாமா? அங்குதான் ஏமாந்திருக்கிறார்கள்.

திரைப்படங்களில் நடிகர்களைத் தேர்வு செய்யும் 'காஸ்டிங்' போது 'இந்த பாத்திரத்தை அவர் தங்குவார், தாங்கமாட்டார்' என்று விவாதித்துதான் முடிவு செய்வார்கள். காலா ரஜினியை மனதில் வைத்து எழுதப்பட்ட கதை. ரஜினி எவ்வளவு பெரும் பாத்திரத்தையும் தாங்கக் கூடிய முரட்டுக் குதிரை. அந்தக் குதிரைக்கு ஏற்ற பாத்திரத்தை படைத்திருக்க வேண்டாமா?  பாத்திரம் என்றால் பேசுகிற வசனம் தொடங்கி, காட்சியமைப்பு வரை எல்லாவற்றையும் கவனித்திருக்க வேண்டும். 

'ரஜினி விசுவரூபம் எடுப்பார்' என்று நினைக்கிற இடங்களில் எல்லாம் 'அது கமல் படம் சார்' என்று சொல்லி அடுத்த காட்சிக்கு இழுத்துச் செல்கிறார்கள். ஒரு காலத்தில் திரையில் ரஜினியை நோக்கி யாராவது கை நீட்டுகிற போது எங்கள் ஊர் திரையரங்குகளில் செருப்பை எடுத்து வீசுவதை பார்த்திருக்கிறேன். வடிவுக்கரசி, பொன்னம்பலம் எல்லாம் எத்தனை வசவுகளை வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டார்கள்? அப்படியான ரஜினியை போலீஸ் ஸ்டேஷனில் வைத்து அடிக்கிறார்கள். நானா படேகர் கீழே கிடக்கும் ரஜினியின் நெஞ்சுக்கு நேராக காலை உயர்த்துகிறார். ரஜினி அடியை வாங்கிக் கொண்டு அமைதியாக வருகிறார். 'என்னய்யா இது' என்றாகிவிட்டது.

தனது பழைய காதலியிடம் 'அவளுக்கு நான்தான் உலகமே' என்று தன் மனைவியைப் பற்றிச் சொல்லுகிறார். அப்பொழுது நானும் கூட கொஞ்சம் உருகி வேணிக்கு 'தூங்கிட்டியா' என்று கேட்டு மெசேஜ் அனுப்பினேன். அப்பேர்ப்பட்ட மனைவி செத்துப் போன அடுத்த காட்சியில் ரஜினி வில்லன் வீட்டுக்குச் செல்கிறார். அவன் மிகச் சாதாரணமாக  'உன்னைத்தான் கொல்லணும்ன்னு நினைச்சேன்..தப்பாகிடுச்சு' என்கிறான். ரஜினி வசனம் பேசிவிட்டு எழுந்து வருகிறார். என்ன காட்சி இது?

அண்ணாமலை படத்தின் பெயரைச் சொன்னவுடன் எந்தக் காட்சி நினைவுக்கு வரும்? படம் வந்து எத்தனை வருடங்கள் ஆனாலும் 'அசோக்..இந்த நாள்....உன் காலண்டர்ல குறிச்சு வெச்சுக்க' நினைவுக்கு வருகிறதா இல்லையா? அதுவும் நிலத்துக்கு எதிரான போர்தான். தனது குடிசையை இடித்ததற்கே அந்தப் போடு போடுவார். அந்த ரஜினியைத்தான் காலா முழுக்கத்  தேடிக் கொண்டிருந்தேன். மனைவியைக் கொன்றவனிடம் பேசி எழுந்து வருகிற ரஜினியை இல்லை. 

'வேங்கையன் மவன் ஒத்தையில் நிக்கேன்' என்ற வசனத்துக்குப் பிறகு புரட்டி எடுக்கும் ரஜினியை எதிர்பார்த்தால் அவரது மகன் வந்து காப்பாற்றி அழைத்துச் செல்கிறான். அப்புறம் எதற்கு ரஜினி? 

'நீங்கள் எதிர்பார்ப்பது மாஸ் ஹீரோ' ஆனால் 'நாங்க ரியாலிட்டியைத்தான் காட்டுகிறோம்' என்று சொன்னால் போராட்டத்தை ஏன் ரொமாண்டிசைஸ் செய்திருக்கிறார்கள்? உண்மையில் அவ்வளவு மக்களைத் திரட்டி நடத்துகிற போராட்டத்தை இவ்வளவு கொண்டாட்டமாக நடத்த முடியுமா? மக்கள் பொங்கல் வைக்கிறார்கள், ஆடுகிறார்கள், பாடுகிறார்கள், கொண்டாடுகிறார்கள். இதை ஷங்கரே  செய்துவிடுவார். பா.ரஞ்சித் எதற்கு?

இப்பொழுதெல்லாம் தண்ணீர் வரவில்லை என்று வீதிக்கு வந்தால் கூட அதிகாரத்தின் கோர முகத்தை பார்க்க வேண்டியிருக்கும்.  ஆளும் வர்க்கத்தின்  கூரிய பற்கள் கடித்துக் குதறிவிடும். தூத்துக்குடியில் பார்த்தோம் அல்லவா?  ஆனால் காலாவில் நாற்பதாயிரம் கோடி ரூபாய் மதிப்புள்ள நிலத்தை வேட்டையாட விரும்பும் பெரும் அரசியல் நரிக்கு எதிரான போராட்டம் ஒரு குஷியான நிகழ்வாக இருக்கிறது. மாஸ் ஹீரோவை ரியாலிட்டி என்ற பெயரில் டம்மியாக்கி, போராட்டத்தை ஷங்கர் படக் காட்சியாக்கி - ரஞ்சித் குழம்பியிருக்கிறார் போலிருக்கிறது. மெட்ராஸ் படத்தில் ரஞ்சித் இருந்தார். அந்த வீடுகளையும், அறைகளையும் காட்டுகிற போது வடசென்னையை பதிவு செய்திருந்தார். தாராவியை டாப் வியூவில் காட்டுவது மட்டுமே தாராவியைக் கட்டுவது இல்லை அல்லவா? 

'உன் இஷ்டத்துக்கு நீ உள்ள வரலாம்..ஆனால் நான் சொல்லாம வெளியில் போக முடியாது' என்ற காட்சியில் மட்டும்தான் ரஜினி ரசிகனாக விசிலடிக்கத் தோன்றியது. மற்றபடி பெரிதாக ஒன்றுமில்லை.

ஒரு படைப்பாக ரஞ்சித் எடுத்திருக்கும் இந்தக் களம் மிக முக்கியமானது. பெருநகரத்தின் விளிம்பு நிலை மக்களின் நிலம் சார்ந்த முக்கியமான பிரச்சினையைத் தொட்டிருக்கிறார். வசனங்கள் வலு சேர்க்கின்றன. ரஜினியின் அரசியல் நிலைப்பாட்டுக்கு மிக எதிரான விஷயங்களை அவரை வைத்தே பேச வைத்திருப்பதை எவ்வளவு பாராட்டினாலும் தகும். ஆனால் இது மனதில் நிற்கும் படமாக இல்லை. 

பெரிய ஈர்ப்பு இல்லாத ஆனால் சலிப்பு தட்டாத படம். 

காலாவை ரஜினி படம் என்றெல்லாம் கொண்டாட முடியாது. அவரது நடிப்பு அட்டகாசம். ஆனால் ரஜினியை ரஜினியாகப் பார்க்க ஒரு அளவுகோல் இருக்கிறது. இருபத்தைந்து வருடங்களாக ரசிகனாக உருவாக்கி வைத்திருக்கும் அளவுகோல் அது. அதற்கென்று அவர் கத்தியை சுழற்றி வீசினால் அது தானாக கைக்கு வந்து சேர வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை. ஆனால் திரையில் அவரால் மாயவித்தையைக் காட்ட முடியும். பெரும் கூட்டத்தை ஈர்க்கிற சக்தி அவருக்கு உண்டு. அதற்கான வாய்ப்பை இயக்குனர்கள் உருவாக்கித் தர வேண்டும் என்கிற எதிர்பார்ப்புதான். 

காலாவில் அதெல்லாம் எதுவுமில்லை. சத்யராஜ் மாதிரியான நடிகருக்கு என்ன மாஸ் காட்ட முடியுமோ அவ்வளவுதான் காட்டியிருக்கிறார்கள். எம்.ஜி.ஆருக்கு மதுரை வீரன் மாதிரி ரஜினிக்கு காலா அமைந்துவிடும் என்றிருந்தேன். ரஞ்சித், தமது சித்தாந்தத்துக்கும், அரசியலுக்கும் தகுந்த ஹீரோவாக ரஜினியை பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார். ரஞ்சித்தை இந்தத் தருணத்தில் தமக்கு ஏற்ற இயக்குனராக பயன்படுத்துவதில் ரஜினி கோட்டை விட்டிருக்கிறார். இனி எந்த காலத்திலும் ரஜினி ரஞ்சித்துடன் இணைய வாய்ப்பில்லை என்றுதான் தோன்றுகிறது.

ரஜினியின் அடுத்த படத்தை கார்த்திக் சுப்புராஜ் இயக்குகிறாராம். அதுவாவது ரஜினியின் படமாக இருக்க வேண்டும். ரசிகனாக அதை எதிர்பார்க்கிறேன். கார்த்திக் சுப்புராஜுவின் 'ஜிகிர்தண்டாவில்' பாபி சிம்ஹாவை வைத்து சித்தார்த் காமெடி செய்தது போல கார்த்திக் சுப்புராஜ் ரஜினியை வைத்து காமெடி செய்துவிடாமல் இருக்க எல்லாம் வல்ல பாபாவை வேண்டிக் கொள்கிறேன். 

வாசிக்க ...

தம்பி எனக்கு ஒரு சத்தியம் செஞ்சு கொடு..

ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஒரு பேச்சு போட்டிக்காக ஈரோடு அழைத்துச் சென்றார்கள். பாரிமணியம் என்ற ஆசிரியர்தான் எங்களுக்கு பாதுகாப்புக்கு. அதற்கு முன்பாகவே ஒன்றிரண்டு கில்மா படங்களை ஊரில் பார்த்திருந்தேன். சாந்தி தியேட்டரில் நிறைய வரும். ஆனால் பிரச்சினை என்னவென்றால் யாராவது பார்த்துவிட்டால் பெரிய வம்பாகிவிடும். இப்பொழுதே சுண்டைக்காய் மாதிரிதான் இருக்கிறேன். பள்ளிக் காலத்தில் கேட்கவா வேண்டும்? பம்மி பம்மி உள்ளே சென்று வெளியே வருவதற்குள்..ஸ்ஸ்ஸ்ப்பா . படம் பார்க்கும் போது இருந்த ஜிவ்வு எல்லாம் வெளியே வந்து சேர்வதற்குள் காணாமல் போய்விடும். அதனால் உள்ளூர் தியேட்டர்களில் போஸ்டர் பார்ப்பதோடு சரி. 

ஈரோடு போகும் போது ஒரு படமாவது பார்த்துவிட வேண்டும் என்று முடிவு செய்திருந்தேன். இந்த மாதிரி காரியங்களில் கூட்டு வைத்துக் கொள்வதில்லை. எதற்கு வம்பு? ஏதோ உலக  சாதனை செய்த மாதிரி அவனவன் பேசத் தொடங்கிவிடுவான். தனியாகச் செல்வதுதான் வசதி. ஆனால் பள்ளியிலிருந்து வந்திருக்கும் குழுவை கத்தரித்துவிட்டுவிட்டு தனியாகச் செல்ல வேண்டும் என்றால் ஏதாவது புருடா விட வேண்டும். பாரிமணியத்திடம் 'சார் திண்டல்ல சித்தப்பா வீடு இருக்குது..போட்டி முடிஞ்ச பிறகு அங்க போய்ட்டு வந்துடுறேன்' என்று சொன்னேன். வாத்தியாருக்கு என் மேல் நம்பிக்கை அதிகம். எந்த மறுப்புமில்லாமல் சரி என்று சொல்லிவிட்டார். 

போட்டி மதியம் முடிந்தது. இரண்டாம் பரிசு. கையில் பணமும் கொடுத்து விட்டிருந்தார்கள்.துல்லியமாக நினைவில் இல்லை- 'செவன் நைட்ஸ் இன் த பெவெர்லி ஹில்ஸ்' என்று நினைக்கிறேன். இளம் தம்பதி ஏழு நாட்கள் அந்த மலைப்பகுதியில் இருக்கும் விடுதியில் தங்கி இருப்பார்கள். ஏழு நாள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பதுதான் கதை. அபிராமி தியேட்டரில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. ஈரோட்டில் பேருந்து நுழையும் போதிருந்தே போஸ்டர்களைத் தான் கண்கள் துழாவிக் கொண்டிருந்தன. ஆங்கிலத்தில் எழுதியிருந்த படத்தின் பெயரை படித்து சேர்க்கவே எனக்கு அரை மணி நேரம் பிடித்தது. பெவெர்லி என்பது ஒரு இடம் என்பதே எனக்கு வெகு காலத்துக்குப் பிறகுதான் தெரியும். ஹில்ஸ்க்கு முன்பாக பெவெர்லி என்று இருந்ததால் ஏதோ கசமுசா வார்த்தை என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். 'வசனமா முக்கியம் வகையறா' என்பதால் எந்த மொழியாக இருந்தால் என்ன என்று முடிவுக்கு வந்துவிட்டேன்.

தியேட்டரில் டிக்கெட் கொடுப்பவரே ஒரு மார்க்கமாகத்தான் பார்த்தார். ஆனால் அதை பற்றியெல்லாம் கவலைப்பட முடியுமா? உள்ளே நுழைந்து தைரியமாக அமர்ந்து கொண்டேன். உள்ளூர் திரையரங்காக இருந்தால் இப்படி தெனாவெட்டு காட்ட முடியாது. தலையை மறைத்துக் கொண்டு அடங்கிக் கிடக்க வேண்டும். படம் ஆரம்பித்து, முக்கியமான கட்டத்தில் எல்லாம் கத்தரித்து, கூட்டம் கத்தி கதறி, ஆர்ப்பரித்து கடைசியில் போனால் போகட்டும் என்று ஒரே ஒரு பிட்டை காட்டி புளகாங்கிதம் அடையச் செய்து வெளியில் அனுப்பியதெல்லாம் தனிக்கதை.

முடித்துவிட்டு- படத்தைதான் - வெளியில் வரும் போது ஒரு ஆளிடம் சிக்கிக் கொண்டேன். 'தம்பி இங்க வா' என்றுதான் அழைத்தார். தீப்பெட்டி கேட்கிறாரோ என்று பக்கத்தில் போனேன். கையை பிடித்துக் கொண்டு 'உங்க அம்மா அப்பாவுக்கு தெரிந்தால் எவ்வளவு வருத்தப்படுவாங்க' என்று எடுத்த உடனேயே எமோஷனல் அட்டாக்கை ஆரம்பித்துவிட்டார். இத்தனைக்கும் அந்த ஆளும் படம் பார்க்க வந்தவர்தான். ஆனால் வயதாகி இருந்தது. அவரிடமிருந்து எப்படி தப்பிப்பது என்று தெரியவில்லை. கடைசியில் எனக்கு அழுகையே வந்துவிட்டது. அவ்வளவு குற்றவுணர்ச்சியை மண்டைக்குள் ஏற்றி பேருந்துக்கு அனுப்பி வைத்தார். வீடு வந்து சேருவதற்குள் அழுது தீர்த்திருந்தேன். 

அவர் எப்படிப்பட்ட மனிதர் என்றால் 'படிப்பு மேல ஆணையா இனிமேல் பிட்டு படம் பார்க்க மாட்டேன்னு' எனக்கு சத்தியம் பண்ணிக் கொடு என்று ஜெ. சமாதியில் சசிகலா சத்தியம் அடித்தது போல அடித்து வாங்கி கொண்டார். அவர் அதுவரைக்கும் பேசிப் பேசி என்னை உருக்கி வைத்திருந்தார் என்பதால் எப்படி சத்தியம் கேட்டிருந்தாலும் கையில் அடித்து இருப்பேன்.

சத்தியத்திற்கு பிறகும் சகலமும் பார்த்திருக்கிறேன் என்று வையுங்கள். பொதுவாக படம் பார்க்கும் போது அந்த ஆளின் நினைப்பு வராது. ஆனால் அரியர் விழுந்த போதெல்லாம் அந்த ஆளுக்கு செய்து கொடுத்த சத்தியம்தான் நினைவுக்கு வரும். ஆனால் சத்தியத்தையும் மீறி எப்படியோ திக்கித் திணறி படிப்பை முடித்துவிட்டேன்.

யாருக்காவது அறிவுரை சொல்லும் போது இதுதான் நினைவில் வரும். அந்தக் காலத்தில் சாதாரணமாக அறிவுரை சொல்லிவிட்டார்கள். சத்தியம் கூட வாங்கிவிட்டார்கள். 

இன்றைக்கு அறிமுகமில்லாத- கல்லூரி பையன்களுக்கு கூட சொல்லிவிடலாம். பள்ளி மாணவர்களுக்கு சொல்லிப் பாருங்கள். கதறவிட்டுவிடுவார்கள். திருப்பூரில் நகரத்துக்குள்ளுயே ஒரு டாஸ்மாக் இருக்கிறது. இப்பொழுதும் இருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை. கொஞ்ச காலத்துக்கு முன்பாக பள்ளி சீருடையணிந்து குடித்துவிட்டு நான்கு மாணவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். நண்பர் ஒருவர் சந்திக்க வருவதாகச் சொல்லியிருந்தார். அவருக்காக காத்திருந்தேன். சமூகம் சீரழிவதை பார்த்துக் கொண்டு சும்மா இருக்க முடியுமா? நாம்தான் 24x7 போராளியாச்சே. 

'தம்பி டைம் என்ன ஆகுது' என்றேன். சொன்னார்கள். 'படிக்குறீங்களா?' என்றேன். கேள்வியை  முடிக்கவில்லை. அதில் ஒருவன் ஒரு கெட்டவார்த்தையைச் சொல்லி 'அவன் ஏதாச்சும் அட்வைஸுன்னு ஆரம்பிச்சான்னு வையி' என்று இன்னொருவனிடம் சொன்னான். அதற்கு மேல் என்ன பேசுவது. சத்தமில்லாமல் இடத்தை காலி செய்துவிட்டு வந்துவிட்டேன்.

தெரிந்த ஆசிரியர் ஒருவரிடம் பேசும் போது இதைச் சொல்லி புலம்பினேன். 'நல்லவேளை..தப்பிச்சு வந்துட்டீங்க..மப்புல பாட்டிலை உடைச்சு உள்ள சொருகி இருந்தானுகன்னா என்ன ஆகியிருக்கும்' என்றார். என்ன ஆகியிருக்கும்? வெளியே சரியும் கிட்டினியை கையில் பிடித்துக் கொண்டு ஓட வேண்டியதாகியிருக்கும்.

வாசிக்க ...

கழுதை மேய்க்கத்தான் போவோனும்

பெங்களூரில் நேற்று ஒருவர் பனிரெண்டாவது மாடியிலிருந்து எட்டிக் குதித்துவிட்டார். அலுவலகத்தின் மாடி அது. அலுவல் சம்பந்தமான அழுத்தம் இருக்கக் கூடும் என்று விசாரிக்கிறார்களாம். இப்பொழுதெல்லாம் இவை பெரிய செய்தியே இல்லை. மாதம் இரண்டு பேராவது இப்படிச் சாகிறார்கள்.  வேலை போய்விடும், வேலையின் அழுத்தம் அதிகம் என்றெல்லாம் நடுங்குகிறவர்களைப் பார்த்தால் பரிதாபமாக இருக்கிறது. 

ஒன்றை மட்டும் மனதில் வைத்துக் கொண்டால் போதும்- பிழைக்க ஆயிரம் வழிகள் இருக்கின்றன. எவனை நம்பியும் நாம் பிழைக்க வேண்டும் என்ற அவசியமில்லை. வேலையே போனாலும் சரி- கொஞ்சம் சிரமமாகத்தான் இருக்கும். கொஞ்ச நாட்களுக்குத்தான். பிறகு எப்படியும் நமக்கு ஒரு வழி கிடைத்துவிடும்.

உசுப்பேற்றுவதற்காக இதைச் சொல்லவில்லை. 

எங்கள் ஊர்ப்பக்கம் 'கழுதை மேய்க்கத்தான் போவோனும்' என்று திட்டுவார்கள். இப்பொழுது அதுவும் கூட நல்ல தொழில்தான். இரண்டொரு நாட்களுக்கு முன்பாக அலுவலகத்துக்கு சென்று கொண்டிருந்த  போது மங்கமன்பாள்யா சாலையில் ஒருவர் ஐந்தாறு கழுதைகளை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார். இப்பொழுதெல்லாம் கழுதைப்பால் வியாபாரம் கொடி கட்டுகிறது என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். பெங்களூருவில் இப்படியெல்லாம் வித்தியாசமான தொழிலைச் செய்தால் அவர்களிடம் துணிந்து தமிழில் பேசலாம். நம்மவர்களாகத்தான் இருப்பார்கள்.

வண்டியை நிறுத்தி 'எந்த ஊருங்க நீங்க?' என்றதற்கு 'ராயக்கோட்டை' என்றார்.

 ஆறுமுகம்.

பெங்களூரிலிருந்து ராயக்கோட்டை பக்கம்தான்.

ஐந்தாறு பேர்கள் இருபது முப்பது கழுதைகளை ஓட்டி வந்து பெங்களூரிலேயே தங்கி இருக்கிறார்கள். விடிந்தால் கழுதையை ஓட்டிக் கொண்டு வீதி வீதியாகச் செல்கிறார்கள். பால் வேண்டும் என்று கேட்கிறவர்களுக்கு அங்கேயே கறந்து ஊற்றுகிறார்கள். கழுதைப்பால்தான். சொன்னால் நம்ப முடியாது. ஒரு நாளைக்கு எவ்வளவு சம்பாதிப்பார்கள் என்று நினைக்கிறீர்கள்? ஆயிரத்து ஐநூறு முதல் இரண்டாயிரத்து ஐநூறு வரை. 'அடிக்கறான் பாரு உடான்ஸ்' என்றுதானே தோன்றும்? ஆறுமுகம் கையில் வைத்திருக்கும் சங்கு நிறைய பால் ஊற்றிக் கொடுத்தால் அது ஐம்பது ரூபாய். சிறு குடுவையில் ஊற்றிக் கொடுத்தால் நூறு ரூபாய்.

மேய்க்கிற வேலை கூட இல்லை. இதற்கு மேல் ஆச்சரியம் வராமல் இருக்குமா? 

'உங்களை ஒரு படம் எடுத்துக்குறேன்' என்றேன். சிரித்தபடியே திரும்பி நின்றார். 

'இந்த பால் எதுக்குங்க?' 

'குழந்தைங்களுக்கு இருமல் சளி இருந்தால் கொடுக்கலாம். நல்லா பசி எடுக்கும்' என்று வரிசையாக சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். இருக்குமோ என்னவோ. 

கழுதை மேய்க்கிறவர் கூட மாதம் அறுபதாயிரம் ரூபாய் சம்பாதிக்கும் வழியை கண்டுபிடித்து வைத்திருக்கிறார். நமக்கு ஐடியா கிடைக்காதா? கொஞ்சம் யோசித்தால் போதும். சம்பாதிப்பதற்கான வழியைக் கண்டுபிடித்துவிடலாம். நூற்றியிருபது கோடி மக்கள் இருக்கிறார்கள். இந்த மனிதர்களுக்கான தேவை மிகப்பெரியது. கண்டுபிடிக்கப்பட்ட தேவைகளை பூர்த்தி செய்ய ஏற்கனவே வியாபாரிகள் இருக்கிறார்கள். தொழிலதிபர்கள் இருக்கிறார்கள். 'இது உங்களுக்கு தேவை' என்று புதியதாக ஒரு தேவையை அடையாளம் கண்டுபிடித்து கொடுக்கிறவர்கள் தமக்கான தொழிலைக் கண்டுபிடித்துக் கொள்கிறார்கள்.

ஆறுமுகம் மாதிரியானவர்கள் சொல்லும் 'கழுதைப்பால் பசியைத் தூண்டும்..குழந்தைக்கு கொடுங்க' என்பது கூட புதிதாக உருவாக்கும் தேவைதான். 'இப்போ இருக்கிற அரிசி பருப்பு பூரா கெமிக்கல் சார்...இயற்கையான அரிசி இது' என்று விற்பது அப்படி புதியதாக ஒன்றைக் கண்டுபிடிக்கும் தொழில். வரிசையாகச் சொல்லலாம். எல்லாவற்றிலும் இதுதான் சூட்சுமம். தேவையை உருவாக்க வேண்டும் அல்லது இருக்கும் தேவையை கண்டறிந்து பூர்த்தி செய்ய வேண்டும். அடுத்தவர்களை ஏமாற்றாமல், பைத்தியக்காரனாக்காமல் தேவையை உருவாக்குவதில் தவறே இல்லை.

இதைத்தான் 'புதியதாக தொழில் தொடங்குகிறேன்' என்று யாராவது சொன்னால் சொல்லத் தோன்றும். அடுத்தவர்களிடம் சம்பளத்துக்கு வேலையில் இருந்தாலும் இதைத்தான் சொல்லத் தோன்றும். வாய்ப்புகள் குறித்து மனம் யோசித்துக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும். பொதுவாக நமக்கு சம்பளம் வந்து கொண்டிருக்கும் வரையில் எதுவுமே பிரச்சினையில்லை. எப்பொழுதாவது சம்பளம் ஆட்டம் காணும் போதுதான் பயம் வந்துவிடுகிறது. அதுவும் முப்பத்தைந்தை தாண்டிய பிறகு கேட்கவே வேண்டியதில்லை. இ.எம்.ஐ தொடங்கி குழந்தைகளுக்கான பள்ளிக்கட்டணம் வரை எல்லாமும் சேர்ந்து பயமுறுத்தும். அதனால்தான் பதறுகிறார்கள். 

எந்தக் காலத்திலும் பயப்பட வேண்டியதில்லை என்பதை நாம் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கலாம். இந்த உலகத்தின் தேவைகள் மிக அதிகம். அந்த தேவையை நிறைவேற்றும் ஒரு மீச்சிறு பகுதியை நாம் அடையாளம் கண்டறிந்து எடுத்துக் கொண்டால் போதும். வாழ்நாள் முழுக்கவும் சம்பாதித்துக் கொண்டிருக்கலாம். வெறும் டிகிரியை வைத்துக் கொண்டு அடுத்தவனுக்கு மாடு மாதிரி உழைத்து,  எப்பொழுதுமே ஜன்னலைத் தாண்டி யோசிக்கவில்லையென்றால் ஜன்னலைத் தாண்டி எட்டிக் குதிக்கத்தான் தோன்றும்.

உண்மையிலேயே பணம், வேலை, சம்பளம் என்பதெல்லாம் அற்பமான விஷயங்கள். சத்தியமாகத்தான். எப்படியோ அவற்றை மிக முக்கியமானவையாக நம் மனம் நினைத்துக் கொள்கிறது. அதுதான் நம் பெரும்பாலான பிரச்சினைகளுக்கும் மூல காரணமாகிவிடுகிறது.  கடைசிக்கு, கழுதை மேய்த்து கூட சம்பாதித்துவிடலாம். 

வாசிக்க ...