கடவுளின் குழந்தைகளோடு உரையாடுதல்

முதலில் புஞ்சை புளியம்பட்டி சிறப்புப் பள்ளியில் இருக்கும் குழந்தைகளைச் சந்தித்து அவர்களிடம் தொலைக்காட்சிப் பெட்டியை வழங்கிவிடலாம் என நினைத்திருந்தோம். 'அது என்ன விவகாரம்?' என்று தெரியாதவர்களுக்காக- தமிழகம் முழுவதும் ஒவ்வோர் ஒன்றியத்திலும் ஒரு பள்ளிக்கூடம் செயல்படுகிறது. மாற்றுத் திறனாளிக் குழந்தைகளுக்கான பள்ளிக்கூடம். அரசு நடத்துகிற இந்தப் பள்ளிகளில் சுமார் இருபது முதல் இருபத்தைந்து பேர் வரைக்கும் படிக்கிறார்கள். அப்படியான ஒரு பள்ளிதான் புஞ்சை புளியம்பட்டி பள்ளி. பள்ளியில் பணியாற்றும் ஆசிரியைகள் இருபதாயிரம் ரூபாய் வசூல் செய்து வைத்திருந்தார்கள். இந்தச் சிறப்புக் குழந்தைகளுக்கான ஆசிரியர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் தொகுப்பு ஊதியத்தில் பணியாற்றுகிறவர்கள் என்பதைச் சுட்டிக் காட்ட வேண்டும். மீதிப் பணத்தை அறக்கட்டளையிலிருந்து கொடுத்து அந்தப் பள்ளிக் கூடத்துக்கு ஒரு தொலைக்காட்சி வாங்கித் தருவதுதான் திட்டம்.

ஏப்ரல் ஏழாம் தேதி நிகழ்ச்சி நடைபெறுகிறது. 

முன்பு ஒரு சிறப்புப் பள்ளியை மட்டும் அழைத்து ஒரு நிகழ்ச்சியை நடத்தலாம் என்று நினைத்திருந்தோம். இப்பொழுது அதில் ஒரு சிறு மாறுதல். அக்கம்பக்கத்தில் இருக்கும் இதே போன்ற மூன்று சிறப்புப் பள்ளி மாணவர்களை அழைத்து வர வாகனம் ஏற்பாடு செய்து, குழந்தைகளுக்கான விளையாட்டு, கதை சொல்லல் உள்ளிட்ட நிகழ்ச்சிகளை நடத்தி, மதிய உணவு வழங்கி, சிறியதொரு அன்பளிப்பு கொடுத்து மகிழ்ச்சியாக அனுப்பி வைக்கலாம் என்று அதற்கான முஸ்தீபுகளில் இறங்கியிருக்கிறோம்.

நம்பியூரில் சிவசக்தி திருமண மண்டபத்து உரிமையாளரிடம் கேட்டிருக்கிறோம். வாடகை வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டார்கள். குழந்தைகளை வாகனம் வைத்து அழைத்து வருவதால் கல்வித் துறையில் முறையான அனுமதியைப் பெற வேண்டும். முதல் முறை என்பதால் குழந்தைகளை வெகு தொலைவிலிருந்து அழைத்து வர வேண்டியதில்லை எனத் தோன்றியது. மூன்று சிறப்புப் பள்ளிகளிலும் சேர்த்து அளவாக ஐம்பது அல்லது அறுபது குழந்தைகளை மட்டும் வைத்து இந்த நிகழ்வைச் செய்யலாம். அனைத்தும் சரியாக அமையும்பட்சத்தில் அடுத்த ஆண்டிலிருந்து இத்தகையை சிறப்புப் பள்ளி மாணவர்களுக்கு வெவேறு ஊர்களில் தொடர்ந்து சில பணிகளைச் செய்யலாம் எனத் தோன்றுகிறது. 

நிகழ்வில் கதை சொல்லல், விளையாட்டு என்பது மாதிரியான உற்சாகமூட்டும் செயல்கள் மட்டும்தான் இப்போதைய திட்டத்தில் இருக்கிறது. இத்தகைய செயல்பாடுகளில் திறன் வாய்ந்த சில நண்பர்களிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன். இந்த முறை அனைத்தும் சிறப்பாக அமையும்பட்சத்தில் அடுத்தடுத்து இத்தகைய நிகழ்வுகளை ஏற்பாடு செய்யும் போது இந்தக் குழந்தைகளுக்கு வாழ்க்கைக்கு உதவும்படியான சில பயிற்சிகளைத் திட்டமிட வேண்டும். இந்த முறையே கூட குழந்தைகளுக்கான சிறு மருத்துவ முகாம் ஒன்றை ஏற்பாடு செய்ய முடியுமா என்றும் யோசனையாக இருக்கிறது. நேரம் எப்படி ஒத்து வரும் என்று தெரியவில்லை. 

களத்தில் இருந்தாலும் கூட சில பகுதிகள் கண்களிலேயே படுவதில்லை. 'எங்களுக்கு ஒரு டிவி வாங்கித் தர முடியுமா' என்று அவர்கள் விசாரிக்காமல் இருந்திருந்தால் சிறப்புப் பள்ளிக்குச் சென்றிருக்கவே மாட்டோம். அங்கே போனால்தான் 'இப்படியும் இருக்கிறார்கள்' என்பது புரிகிறது. கிராமத்துக்கு குழந்தைகள். இத்தகைய குழந்தைகளுக்கு ஒரு நாள் வெளியூர் பயணம், அங்கே புது நண்பர்கள், கதை கேட்டல் என்பதெல்லாம் எவ்வளவு முறை சாத்தியம் ஆகியிருக்கும் என்று தெரியவில்லை. சந்தோஷப்படுத்திவிடலாம். மிகச் சிறப்பான உணவுக்கும் ஏற்பாடு செய்துவிட வேண்டும். ஐஸ்கிரீம் மாதிரியான குழந்தைகள் விரும்பக் கூடிய சில உணவுகளாவது இருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்ளலாம்.

'எப்பொழுது நிகழ்ச்சி' என்று நிறைய பேர் கேட்டிருந்தார்கள்.இப்படியான நிகழ்வுகள் எதையும் இதுவரை செய்ததில்லை என்பதனால் ஒவ்வொரு முறை யோசிக்கும் போது ஒரு ஐடியா தோன்றும். இப்பொழுதுதான் ஒரு வடிவத்துக்கு வந்திருக்கிறது. இதன் வடிவமும் கூட மாறலாம். ஆனால் தேதி உறுதியானது. முதலில் இந்த வாரம் சனிக்கிழமையே நிகழ்வினை ஏற்பாடு செய்துவிடலாம் என்றுதான் நினைத்திருந்தோம். அனுமதி வாங்குதல், வாகன, உணவு ஏற்பாடுகள் என இன்னமும் சில காரியங்கள் இருக்கின்றன. அவசரகதியில் செய்து முடிக்க வேண்டியதில்லை. பொறுமையாகச் செய்தாலும் அந்தக் குழந்தைகளுக்கு மறக்க முடியாத தினமாக இருக்க வேண்டும்.

வருக! வருக!!

வாசிக்க ...

கேள்வி பதில்கள்

தாங்கள் படித்த புத்தகங்களில் இன்றைய தலைமுறையினர் இது மாதிரியான புத்தகங்களைப் படிக்க வேண்டும் என்று சில புத்தகங்கள் தங்களுக்கு தோன்றியிருக்கலாம். அந்த மாதிரியான புத்தகங்களை பட்டியலிடுக.

புத்தங்கள் மனிதர்களை தன்னையறிந்தவர்களாக மாற்ற வேண்டும். . 'வாழ்க்கை என்பது அவ்வளவு எளிதானதில்லை' என்பதையும் 'நாம் கருதிக் கொண்டிருப்பதைக் காட்டிலும் இந்த உலகம் பன்மடங்கு பரிமாணங்களைக் கொண்டது' என்பதையும் உணரச் செய்ய வைப்பதாக இருக்க வேண்டும். புனைவுகளைக் காட்டிலும் காந்தியடிகளின் சத்திய சோதனை மாதிரியான ஆளுமைகளின் வாழ்க்கை குறித்தான புத்தகங்கள், சமூக, அரசியல் வரலாற்று நிகழ்வுகளை பதிவு செய்த புத்தகங்கள் என்பவை  பட்டியலின் முதலிடத்தில் இருக்கும்.

உங்கள் பணி சிறப்பாக நடைபெற்றால் எத்தனை மாணவ, மாணவிகள் பயனடைவார்கள்.

எத்தனை காலத்துக்குச் செய்யப் போகிறோம் என்பதில் இருக்கிறது. எதிர்காலத்தில் என்ன நடக்கும் என்று யாருக்குத் தெரியும்? செய்ய முடிகிற காலம் வரைக்கும் செய்து கொண்டிருப்போம். இந்தக் கணக்கை எதிர்காலம் போடட்டும். நாம் அலட்டிக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. 

இலக்கியம் என்பது என்ன? அது அனைவருக்குமானதா?

நம்மை நாமே பரிசோதித்துக் கொள்ளவும், நம் அக உணர்வை விழிப்படையச் செய்யவும் நல்ல இலக்கியம் உதவும். இலக்கியம் நம்மை அடுத்தடுத்த கட்டத்துக்கு கொண்டு செல்ல உதவுவது. பக்குவத்தன்மையை நோக்கி நகர்த்துவது. நமக்கு நாமே உரையாடலை நிகழ்த்திக் கொள்வதற்கான திறப்பு அது. அதன் வழியாக பிறருடன் உரையாடலைத் தொடங்குவதற்கான சாத்தியங்களும் அதிகம். தமிழில் இலக்கியம் படித்துவிட்டு இலக்கியவாதிகளிடம் மட்டும் பேச முடியாது. மற்றவர்களிடம் பேசலாம். 

அரசியலில் யார் வெல்ல வேண்டும் என நினைக்கிறீர்கள்? ரஜினியா? கமலா?

இரண்டு பேருமே தோற்க வேண்டும். ரஜினியை ஒப்பிடும் போது கமல் சற்று தகுதியானவராகத் தெரிகிறார். 

எப்போதாவது சாமியாராகப் போகலாமென்று நினைத்ததுண்டா?

உறவுக்கார பெண்மணிக்கு பண்ணாரி கோவிலில் திருமணம் நடந்தது. முந்தைய இரவே சென்றிருந்தோம். எல்லோரும் அறையில் தூங்கிய பிறகு வனத்துக்குள் சுற்றிக் கொண்டிருந்தேன். காட்டுப் பன்றிகள் அதிகம் உலவும் பகுதி அது. வனத்தில் ஒரு சிமெண்ட் திண்டு இருந்தது. அதன் மீது ஒரு சாமியார் அமர்ந்திருந்தார். சந்நியாசி. இந்தியா முழுக்கவும் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறார். ஒற்றைக் காவி  வேஷ்டி கையில் ஒரு குச்சி, சில ஜோதிட புத்தகங்கள் நிறைந்த பை ஒன்று. இதுதான் அவருடைய உடைமைகள். 

பேச்சுக் கொடுத்தேன். 'வாழ்க்கைல எல்லாமே வெறுத்துப் போச்சு..அப்புறம்தான் இந்த வேஷம்' என்றார். 

'இது வேஷமா?' 

'இடுப்பில் நிற்கும் வேஷ்டி, இந்தக் குச்சி- இதை இந்தக் காலத்திலும் என்னால் துறக்க முடியும் என்று தெரியவில்லை. இந்த உலகம் விடாது..அடுத்தவர்களுக்காக வாழ்ந்தால் அது வேஷம்தானே' 

'எங்கயாச்சும் சாப்பிட்டுக்குவேன்...ட்ரெயின்ல காசு கேக்கமாட்டாங்க...தோணும் போது ஏறிக்குவேன்' என்றார். 

இப்படியான வாழ்க்கையைக் குறித்து கேட்பதற்கு நன்றாகத்தான் இருக்கும். எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாத வாழ்க்கை. ஆனால் இதையெல்லாம் விடவும்  வாழ்க்கையின் பொறுப்புகளும் சச்சரவுகளும் சுவாரசியமானவை. திருமணத்துக்கு முன்பாக சாமியாராகலாம் என நினைத்திருக்கிறேன். திருமணத்துக்குப் பிறகும் அப்படி நினைத்தேன் என்று சொன்னால் இருக்கிற நான்கே முக்கால் முடியையும் பிடுங்கிவிடுவார்கள். என்னை ஏன் பாஸ் கோர்த்து விடுறீங்க!

அண்ணே, பொண்டாட்டி புள்ளைங்கன்னு குடும்ப வாழ்க்கையில ஏண்டா ஈடுபட்டோம்னு எப்பவாது நினைச்சதுண்டா?

விடமாட்டார்கள் போலிருக்கிறதே. அந்த நாலு முடி மேல் உங்களுக்கு என்னய்யா பிரச்சினை?

Sarahah கேட்கப்பட்டவை.

வாசிக்க ...

மதில் மேல் பூனை

கடந்த ஒரு வருடத்துக்கும் மேலாக நிசப்தம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். மனிதர்கள் குறித்தும், வாழ்வு குறித்துமான உள்ளார்ந்த கேள்விகளுக்கு அதில்  பதில் கிடைப்பதாக நம்புகிறேன். தங்களைச் சந்திக்க வேண்டுமென எப்பொழுதும் விரும்புவதுண்டு. முப்பது நிமிடங்களை ஒதுக்க முடியுமா? 

இப்படியொரு மின்னஞ்சல் வந்திருந்தது. 

'நம்மையும் ஒரு ஜீவன் நம்புது பாரு' என்கிற தருணம் எனக்கு. முப்பது நிமிடம் கூட ஒதுக்க முடியாதளவுக்கு நாம் என்ன அப்படக்கரா? ஊரில் இருந்தால் பார்த்துவிட வேண்டியதுதான். இந்த வாரம் பெங்களூரில்தான் இருந்தேன். நேற்று வீட்டுக்கு வந்திருந்தார். எங்கள் வீட்டுக்கு அருகில் ஒரு குளம் இருக்கிறது. வந்தவரை அழைத்துக் கொண்டு குளத்தைச் சுற்றியபடியே நடந்தேன்.

'உட்கார்ந்து பேசலாமா' என்றார்.

'ரொம்ப நடக்க வெச்சு கொடுமைப் படுத்திட்டோமோ' என்று நினைத்துக் கொண்டேன். நான் நடக்காத தயங்கவே மாட்டேன்.

வீட்டு மொட்டை மாடி சௌகரியமாக இருக்கும். ஏரிக் காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது. 

அவர் ஐடி துறையில்தான் இருக்கிறார். இரண்டு வருட அனுபவம். வருடம் ஒன்பது லட்ச ரூபாய் சம்பளம் கொடுக்கிறார்கள். அவரது அனுபவத்துக்கு அது அதிகமான சம்பளம்தான். வரும் வெள்ளிக்கிழமையோடு கடைசி. வேலையை விட்டுவிட்டார். யாராவது வேலையை விட்டுவிட்டேன் என்று சொன்னால் பகீர் என்று இருக்கும்.'இந்தத் துறையில் வேலை வாங்குவது ஒன்றும் பெரிய காரியமில்லை' என்கிற மனநிலை இப்பொழுது சாதாரணமாகியிருக்கிறது. அதுவும் இருபதுகளில் இருக்கும் இளைஞர்கள் துணிந்து முடிவெடுத்துவிடுகிறார்கள்.

இவர் திரும்பவும் இந்த வேலைக்கு வரப் போவதில்லை. சிவில் சர்வீஸ் தேர்வுக்கு தயாராகவிருக்கிறார். கடந்த இரண்டு வருடத்தில் சம்பாதித்த பணம் மூன்று லட்ச ரூபாய் கையில் இருக்கிறதாம். அது தீர்ந்து போவதற்குள்ளாக தேர்ச்சி அடைந்துவிடுவேன் என்றார். கடந்த சில வருடங்களாகவே தயரிப்புகளைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார். சரியான தருணம் என்று கருதி வேலையை விட்டுவிட்டார். இனி சென்னையில் ஒரு பயிற்சி நிறுவனத்தில் சேரவிருக்கிறார். அதற்கு ஒரு தேர்வு வைக்கிறார்கள். அதில் தேர்ச்சியடைந்துவிட்டால் பயிற்சிக்கு என பணம் செலவழிக்க வேண்டியதில்லை. 

பெற்றோர் இவரிடமிருந்து பணம் எதிர்பார்ப்பதில்லை. அதுவொரு சுதந்திரம். ஆனால் இந்த வயதில்தான் ஊரில் இருப்பவர்கள் அழுத்தம் கொடுப்பார்கள். 'பையனுக்கு எப்போ பொண்ணு பார்க்கப் போறீங்க?' என்பதில் ஆரம்பித்து 'இப்போ இந்தக் கம்பெனியில் இருக்கான்' 'எவ்வளவு சம்பளம்?' வரைக்கும் தாளித்துவிடுவார்கள். இந்தப்பக்கம் சிரித்துவிட்டு அந்தப்பக்கமாக 'நல்ல வேலையை விட்டுட்டான்..கிறுக்கன்' என்பார்கள். வீட்டில் இருப்பவர்களும் இதுதான் பிரச்சினை. தேர்வுக்குத் தயாராகிறவர்களுக்கும் அதுதான் பிரச்சினை.

ஊர் ஆயிரம் சொல்லும். இருந்தாலும் சொல்லும். இறந்தாலும் சொல்லும். கண்டுகொள்ளவே வேண்டியதில்லை.

வேலை, பணம், வீடு, கார் என்பதெல்லாம் Materialistic. இவையெல்லாம் நாம் அடைய விரும்புகிற இலக்கில் சில மைல்கற்களாக இருக்கலாம். 'இந்த வயதில் கார் வாங்குவேன்' 'இந்த வயதில் வீடு காட்டுவேன்' என்பதெல்லாம் அப்படியான மைல் கற்கள்தான். ஆனால் அதை மட்டுமே நாம் இலக்குகளாக வைத்திருந்தால் நம் வாழ்க்கை அர்த்தமற்றதாகப் போய்விடும். மனிதர்களில் தொண்ணூற்றொன்பது சதவீதம் பேர் இப்படியான பொருள் சார்ந்த இலக்குகளுக்குள்தான் சிக்கிக் கொள்கிறோம். '

நாம் வாழ்கிற வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் இருக்க வேண்டுமானால் பொருள் சாராத ஏதாவதொரு இலக்கு இருக்க வேண்டும். non-materialistic target. அது என்னவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். நம்முடைய இலக்கை நாம்தான் கண்டடைய வேண்டும். அப்படியான இலக்கைக் கொண்டவர்களிடம்தான் தேடுதல் இருக்கும். வெறுமனே பொருள் சார்ந்த ஓட்டத்தில் இருப்பவர்கள் அத்தனை பேருக்கும் வாழ்க்கை ஒரு கட்டத்தில் சலித்துப் போய்விடும். நாற்பத்தைத் தொடுவதற்குள்ளாக வெறுப்படைந்த மனிதர்கள் எத்தனை பேர்களைச் சந்திக்கிறோம்? தேடுதல் இல்லாத எந்த மனிதனும் வாழ்க்கையை வெற்றுக் குமிழியாக்கிவிடுகிறான். அவன் எவ்வளவுதான் பெரிய தேர்வில் வெற்றி பெற்றவனாக இருக்கட்டுமே.

ஒவ்வொரு வருடமும் எத்தனை ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரிகள் உருவாகிறார்கள்? எத்தனை பேரை இந்த உலகம் நினைவில் வைத்திருக்கிறது. தேசம் முழுமைக்கும் தெரிய வேண்டியதில்லை. மாநிலம் முழுக்கவும் தெரிய வேண்டியதில்லை. குறைந்தபட்சம் அந்தந்த மாவட்ட மக்களாவது நினைவில் வைத்திருக்க வேண்டும். உங்கள் மாவட்டத்தில் பணியாற்றிய எத்தனை ஆட்சியாளர்களின் பெயர் நினைவில் இருக்கிறது? பொருள் சாராத இலக்கற்ற மனிதன் இந்த உலகின் பிடிக்குள் சிக்கிவிடுவான். அதன் பிறகு  'நீ என்ன மாதிரியான வாழ்க்கையை வாழ வேண்டும்' என்பதை இந்த உலகம்தான் முடிவு செய்யும். பணம் முக்கியம், பணி முக்கியம் என்று நினைக்கிற யாருக்குமே அது மட்டுமே தேடலாகிப் போகிறது. அந்தப் பொருளும் அதிகாரமும் எந்த ஆத்மார்த்தமான தேடுதலுமில்லாத வேட்டைக் குதிரைகளாக நம்மை மாற்றி ஓட விடுகின்றன. குனிந்து, பயந்து, பம்மி, நடுங்கி கடைசியில் குண்டுச் சட்டிக்குள் ஓடுகிற குதிரைகளாகி விடுகிறோம். 

பொருள் சாராத இலக்கை வைத்திருக்கிற மனிதனுக்கு 'இவையெல்லாம் பொருட்டே இல்லை' என்ற நினைப்பு இருந்து கொண்டேயிருக்கும். 'இது போனா அடுத்ததைப் பார்த்துக்கலாம்' என்ற மனநிலை அவனுக்கு மிக எளிதில் வாய்த்துவிடும். ஆனால் பொருளை மட்டுமே தேடுகிறவர்களுக்கு அப்படியொரு மனநிலை வாய்க்கவே வாய்க்காது. 

நிறையப் பேசினோம். 

பாரதி என்றொரு ஐ.ஆர்.எஸ் அதிகாரிதான் 'நிசப்தம் படி' என்று சொன்னதாகச் சொன்னார். அவர்தான் இவருக்கு ஆலோசகராகவும் இருக்கிறார். பாரதி எனக்கு அறிமுகமில்லை. எங்கேயாவது யாராவது இப்படி பரிந்துரைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதுதான் தொடர்ந்து இயங்கச் செய்கிறது. சந்திக்க வருவதற்கு முன்பாக 'You have no idea about the kind of impact that your writing has brought into me' என்று அவர் எழுதியிருந்த கடிதத்தின் வரிகள் நினைவுக்கு வந்தன. இவையெல்லாம் என்னைத் திருப்தியடையச் செய்யக் கூடிய வரிகள் 

நல்ல சம்பளம், பிரச்சினையில்லாத வாழ்க்கை என்று போய்க் கொண்டிருக்கும் போது எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு போட்டித் தேர்வுக்குத் தயாராகிறேன் என்று சொல்ல மிகப் பெரிய தைரியம் வேண்டும். நண்பருக்கு அந்த தைரியமும் துணிச்சலும் இருந்தது. அவருடன் பேசுவதற்கு எனக்கும் உற்சாகமாக இருந்தது. 

'வேலையை விட்டா வேற வேலை கிடைக்குமா' என்று பயந்து கொண்டிருந்தால் காலம் ஓடிக் கொண்டேயிருக்கும். பணம் பிரச்சினையே இல்லை. அதை எப்படி வேண்டுமானாலும் சம்பாதிக்க முடியும். வேலை என்பது இருப்பதிலேயே சுலபமான வழி. ரிஸ்க் குறைவு. பணத்தை அடைய அதைத் தவிர ஆயிரம் வழிகள் இருக்கின்றன. நமக்கென்று ஒரு லட்சியமும் இலக்கும் இருக்கும் பட்சத்தில் துணிந்து இறங்கி விட வேண்டும். ஒன்றை அடைய இன்னொன்றை இழந்துதான் ஆக வேண்டும். இருப்பதையும் பிடித்து பறப்பதையும் பிடிப்பேன் என்று நம்பினால் அது எல்லோருக்கும் சாத்தியம் ஆகாது. 

நண்பருக்கு வயது இருக்கிறது. வாய்ப்பும் இருக்கிறது. வென்றுவிடுவார். வாழ்த்துக்கள். 

துணிந்து இறங்கிப் பார்க்கிற இவரைப் போன்றவர்கள்தான் பூனை மேல் மதிலாகவோ அல்லது மதில் மேல் பூனையாகவோ இருப்பவர்களுக்கு ஒரு முன்னுதாரணம். பயந்து கொண்டிருந்தால் அப்படியேதான் இருப்போம். சரியான தருணத்தில் ஏதாவதொரு பக்கம் எட்டிக் குதித்துவிட வேண்டும்.

இழப்பதற்கு எதுவுமில்லை. அடைய எவ்வளவோ இருக்கின்றன. 

வாசிக்க ...

புரட்டு அரசியல்

கர்நாடகாவில் வரவிருக்கும் சட்டமன்றத் தேர்தலில் காங்கிரஸ் மீண்டும் வென்றுவிடும் என்று சொல்கிறார்கள். அறிவியல்பூர்வமான கணிப்பு இல்லை. நண்பர்கள், தெரிந்தவர்கள், அதிகாரிகளிடம் பேசியதிலிருந்து இப்படித்தான் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. 'மோடி மேஜிக், அமித்ஷா தந்திரம்' என்பதெல்லாம் ஒவ்வொன்றாகப் பொய்த்துக் கொண்டிருப்பதை நேரடியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அதுதான் கர்நாடகாவிலும் நிகழும் என்கிறார்கள். பெங்களூரு உள்ளிட்ட நகர்ப்புறங்களில் பாஜகவுக்கு வாய்ப்பு இருப்பதாகச் சொல்லப்பட்டாலும் அந்தக் கட்சியினர் மீது மிகக் கடுமையான வெறுப்பும் இருக்கிறது என்பதை மக்களிடம் பேசுவதிலிருந்து புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இவற்றில் பெரும்பாலும் பா.ஜ.கவினரே உருவாக்கிய வெறுப்புதான் அதிகம். கலாச்சாரத்தைக் காப்பாற்றுகிறோம் என்ற பெயரில் இந்துத்துவ அமைப்புகள் எல்லை மீறுவதை மக்கள் எரிச்சலோடு பார்க்க அதை சித்தராமைய்யாவின் அரசு மிகச் சரியாக ஊதிப் பெருக்கிக் காட்டுகிறது. 

தேர்தல் அரசியலில் தமக்கான இடத்தை வலுப்படுத்திக் கொள்வதற்கு சலம்புவது ஒரு முக்கியமான செயல் என்பார்கள். ஹெச்.ராஜா மாதிரியும், தமிழிசை மாதிரியும் எதையாவது உளறிக் கொண்டேயிருப்பது. அதை ஊடகங்கள் கவனப்படுத்தும். அதன் வழியாக  தமது கட்சிக்கு செல்வாக்கு பெருகுகிறது என்று நம்புவார்கள். ஆனால் சமூக ஊடகங்களின் வீச்சு பெருகியிருக்கும் இந்தக் காலத்தில் செல்வாக்கு பெருகுவதைக் காட்டிலும் அம்பலப்பட்டு போவதற்கான சாத்தியங்கள்தான் அதிகம்.

கர்நாடகாவில் எடியூரப்பாவின் வலதுகை ஷோபா கரந்தலாஜே. எடியூரப்பாவின் அமைச்சரவையில் அமைச்சராக இருந்தார். பிறகு பா.ஜ.கவுடன் முரண்டு பிடித்து எடியூரப்பா தனிக்கட்சியை ஆரம்பித்த போது அதில் இணைந்தார். அதன் பிறகு அவருடன் சேர்ந்து மீண்டும் தாய் கட்சிக்கு வந்து உடுப்பி-சிக்மகளூர் தொகுதியின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் ஆனார். ஷோபா கடந்த வருடம் ஜூலையில் மத்திய உள்துறை அமைச்சர் ராஜ்நாத் சிங்குக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார். 

கடந்த மூன்றாண்டுகளில் கர்நாடகாவில் கொல்லப்பட்ட இருபத்து மூன்று ஆர்.எஸ்.எஸ்/இந்துத்துவா அமைப்புகளைச் சார்ந்தவர்களின் கொலைகளிலும் ஜிகாதிகளின் கைவரிசை இருக்கிறது எனவும், மேலும் ஆறு பேர்கள் மீது கொலை முயற்சிகள் நடைபெற்று அவர்கள் தப்பித்ததாகவும் இந்த முயற்சிகளிலும் ஜிகாதிகளின் பங்கு இருப்பதாக  குற்றம் சுமத்தி இந்தக் குற்றச் செயல்களை தேசிய புலனாய்வு நிறுவனத்தைக் கொண்டு விசாரிக்க வேண்டும் எனக் கோரி கொல்லப்பட்டவர்கள், கொலை முயற்சி செய்யப்பட்டவர்கள் ஆகியோர்களின் பட்டியலையும் இணைத்து அனுப்பினார். இந்துத்துவ அமைப்புகள் இந்தக் கடிதத்தைத்தான் மேற்கோள் காட்டின. கர்நாடகாவில் சட்டம் ஒழுங்கு சரியில்லை என்கிறார்கள். பிப்ரவரியில் நடைபெற்ற பொதுக் கூட்டத்தில் இதே கடிதத்தை மேற்கோள் காட்டி 'கர்நாடகாவில் கொலை செய்வது எளிது' என்கிற ரீதியில் பிரதமரும் பேசிவிட்டுப் போனார். பாஜகவினர் இதைப் பிடித்துக் கொண்டார்கள். கவுரி லங்கேஷ் போன்றவர்களின் கொலைகளைப் பின்னுக்குத் தள்ளி இருபத்து மூன்று பேர்களின் கொலைகள் கவனம் பெற்றது.

கொலையாளிகள் கண்டறியப்பட்டு தண்டனையளிக்கப்பட வேண்டும் என்பதில் மாற்றுக் கருது எதுவுமில்லை. ஆனால் திசை மாற்றுதல் இருக்கக் கூடாது. யாரோ செய்த கொலையை தமது அரசியல் இலாபத்துக்காகப் பயன்படுத்துகிற சில்லரைத்தனத்தைச் செய்யக் கூடாது. இந்த விவகாரம் பேசு பொருளான சமயத்தில் ஸ்ருதிசாகர் யமுனன் என்ற நிருபர் கர்நாடகா முழுவதும் சுற்றி கொல்லப்பட்ட இருபத்து மூன்று பேர்களின் வீடுகளுக்கும் செல்கிறார். அவரது நோக்கம் கொலை குறித்தான விவரங்களை சேகரிப்பது. அவ்வளவு சீக்கிரம் சொல்லிவிடுவார்களா என்ன? பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு நம்பிக்கையை உருவாக்க வேண்டும். 'இவன் தேவையில்லாமல் கிளறுகிறான்' என்ற மனநிலையிலிருந்து அவர்களை விடுவிக்க வேண்டும்.

கடந்த சில நாட்களுக்கு முன்பாக கட்டுரை வெளியாகியிருக்கிறது. 

கொலை செய்யப்பட்டவர்களின் பட்டியலில் இடம்பெற்றிருக்கும் கார்த்திக் ராஜ் என்பவரின் சகோதரிக்கு யாருடனோ தவறான தொடர்பு உருவாகியிருக்கிறது. அவள் ஏற்கனவே திருமணம் ஆனவள். கணவன் இந்தியாவில் இல்லை. இந்தத் தொடர்பை கார்த்திக் ராஜ் கண்டித்திருக்கிறார். எரிச்சலடைந்த சகோதரி தனது காதலருடன் சேர்ந்து கார்த்திக்கை கொல்கிறாள். இந்துத்துவ அமைப்புகள் உள்ளே நுழைந்து 'இது இசுலாமியரால் செய்யப்பட்ட கொலை' என்று போராட்டங்களை நடத்துகிறார்கள். எடியூரப்பா கூட ஆறுதல் சொல்லச் சென்றிருக்கிறார். பிறகு போலீஸ் நடத்திய விசாரணையில் சகோதரியே கொலை செய்திருக்கிறார் என்று தெரிய வருகிறது. 

ஷோபாவின் பட்டியலில் இருக்கும் மூன்று பேர்கள் எந்த அமைப்பிலும் தொடர்பில் இல்லாதவர்கள். அவர்கள் இறந்தவுடன் 'இதை இசுலாமிய அமைப்புகள்தான் செய்தன' என்று மடை மாற்றம் செய்யப்பட்டு, பந்த் நடத்தப்பட அதை ஷோபா தொடங்கி மோடி வரைக்கும் பிடித்துக் கொள்கிறார்கள். 

தனது மனைவியுடன் உறவு வைத்திருந்த காரணத்துக்காக திப்பேஷ் என்பவரை மல்லிகார்ஜூன் கொலை செய்ய திப்பேஷும் இந்துத்துவ தியாகிகளின் பட்டியலில் சேர்ந்து கொள்கிறார். பெங்களூருக்கு பக்கத்தில் ஆனேக்கல் என்ற ஊரில் கொலை செய்யப்பட்ட ஹரிஷின் கொலையில் கொலையாளிகள் யாரும் இசுலாமியர்கள் இல்லை. ஆனால் அவர் பெயரை பட்டியலில் சேர்த்திக்குர்க்கிறார். அசோக் பூஜாரி என்பவர் கொல்லப்பட்டதாக தமது கடிதத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார் ஷோபா. ஆனால் அவர் இன்னமும் உயிருடன்தான் இருக்கிறார். ரியல் எஸ்டேட் பிரச்சினை, சொத்துத் தகராறு என பல்வேறு காரணங்கள் கொலைக்களுக்கான பின்னணியாக இருக்கின்றன. ஆனால் பச்சை நிறத்தை மட்டும் பூசியிருந்தது அந்தக் கடிதம்.

ஸ்ருதிசாகர் எழுதியிருப்பது மிகப் பெரிய கட்டுரை. ஆனால் இது கட்டுரையின் முதல் பகுதிதான். இன்னொரு பகுதி விரைவில் வெளியாகும் எனச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

ஷோபாவின் பட்டியலில் இருக்கும் ஒவ்வொரு நபரையும் நேரில் தேடிச் சென்றிருக்கிறார் ஸ்ருதிசாகர். ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. 'வாட்சப்பில் அனுப்புங்க சார்' என்று கூகிளையும் செல்போனையும் வைத்துக் கொண்டே செய்திக் கட்டுரைகள் எழுதுகிற நிருபர்களுக்கும், சினிமா நட்சத்திரங்களின் வால் பிடித்து திரிகிறவர்களுக்கும், ஒரு தலைப்பட்சமாகவே சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கும் தம்மை நிருபர் என்று கூச்சப்படாமல் சொல்லிக் கொள்கிறவர்களுக்கும், இதழியல் மாணவர்களுக்கும் கூட இத்தகைய கட்டுரைகள் முன்னுதாரணமானவை. ஸ்ருதிசாகருக்கு வாழ்த்துக்கள். கட்டுரையின் இணைப்பை தமது ஃபேஸ்புக் பக்கத்தில் பகிர்ந்திருந்த  சவுக்கு சங்கருக்கு நன்றியும். 

ஒரு எம்.பி கடிதம் எழுதுவது இருக்கட்டும். கடிதத்தில் இருக்கும் தகவல்களை ஒற்றை தொலைபேசி அழைப்பில் பிரதமர் அலுவலகம்  சரி பார்த்திருக்க முடியும். ஒரு நிருபரால் தேடிக் கண்டுபிடிக்க முடிகிற தகவல்களை இந்திய உளவுத் துறை ஒரே நாளில் சேகரித்திருக்க முடியும். ஆனால் எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல் ஷோபாவின் கடிதத்தை மேற்கோள் காட்டி மேடையில் பேசிவிட்டு போகிறார் பிரதமர். நடுநிலையான ஒருவன் இந்த உண்மைகளைப்  புரிந்து கொள்ளும் போது என்ன நினைப்பான்?  'நம்ம பிரதமர் நிறையப் பொய் சொல்கிறார்' என எதிர்க்கட்சிகள் சொல்வது வெறும் அரசியல் குற்றச்சாட்டு மட்டுமில்லை எனத் தோன்றாதா? 

இசுலாமிய அமைப்புகளின்  செயல்பாடுகள் கர்நாடகத்தில் இல்லையென்று சொல்ல முடியாது. அதே சமயம் இந்துத்துவ அமைப்புகளின் தூண்டுதல்களையும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். சாதி, மதம் என பிளவை உருவாக்கி அரசியல் ஆதாயம் சேர்ப்பதை மிகப் பெரிய ஆபத்தாகத்தான் பார்க்க வேண்டும். குறைந்தபட்ச அரசியல் நேர்மை என்பது காலத்தின் கட்டாயம். அபாண்டமான அரசியல் குற்றச்சாட்டுகள் தம்மை நோக்கி மக்களைப் பார்க்கச் செய்யலாம். ஆனால் அவர்களுக்கு நம்பகத் தன்மையை உருவாக்க வேண்டும். 

தமிழகத்திலும் கூட இந்துத்துவ அமைப்புகளுடன் தொடர்புடையவர்கள் இறந்து போகும் போதெல்லாம் 'இசுலாமியர்கள்தான் கொன்றார்கள்' என்கிறார்கள். நான்கு நாட்கள் கழித்து பெண் விவகாரத்தில் கொலை, நிலத் தகராறில் கொலை என்று செய்தி வெளிவருகிறது. இத்தகைய ஏழாம்தரமான  அரசியலின் காரணமாகத்தான் 'ஒரு முறை பி.ஜே.பிக்கு வாய்ப்புக்கு கொடுக்கலாமா' என்று தெரியாத்தனமாக நினைப்பவர்கள் கூட மனதை மாற்றிக் கொள்கிறார்கள்.  கர்நாடகத்தில் அப்படியானதொரு மனநிலையைத்தான் உணர முடிகிறது. இத்தகைய அரசியல்வாதிகள்தான் அரசியல் சார்பற்றவர்களை எரிச்சலடையச் செய்கிறார்கள். அம்பலப்பட்டு போகும் ஒவ்வொரு முறையும் மக்களிடம் கூடுதல் வெறுப்பைச் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்பதை மனதில் நிறுத்திக் கொள்வது நல்லது. 

வாசிக்க ...

குருவி

ராஜ்குமார் இன்று காலையில் வீட்டுக்கு வந்திருந்தார். அவரது குழந்தைக்கு இரண்டரை வயதாகிறது. ரிஷிகேஷ் என்று பெயர்.

பிறந்த மூன்று மாதத்திலிருந்தே அவனுக்கு உடலில் தொந்தரவு. உடல் முழுவதும் பச்சை நிறமாக மாறுவதும், வாந்தியெடுப்பதுமாக இருந்திருக்கிறான். சோதனைகளுக்குப் பிறகு அவனுக்கு  கல்லீரல் செயல்படுவதில்லை என்று கண்டறிந்திருக்கிறார்கள். மாற்றுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்றும் சொல்லிவிட்டார்கள். மிகப்பெரிய செலவு பிடிக்கும் அறுவை சிகிச்சை அது. ராஜ்குமார் தச்சு வேலை செய்கிறார். 

கடந்த இரண்டு வருடங்களாக கடுமையான பிரயத்தனங்களுக்குப் பிறகு அங்கேயும் இங்கேயுமாய் புரட்டி கல்லீரல் மாற்று அறுவை சிகிச்சையை முடித்துவிட்டார்கள். பெங்களூர் நாராயண ஹிருதயலயா மருத்துவமனையில்தான் செய்திருக்கிறார்கள். ராஜ்குமார் கடந்த சில நாட்களாகவே தொடர்பில் இருக்கிறார்.

திடீரென அழைத்து 'அண்ணா பெங்களூர் வந்துட்டேன்' என்பார். 

'சாயந்திரம் இருக்கீங்களா..நான் ஆஃபிஸ் முடிச்சு வர்றேன்' என்று சொல்வேன். ஆனால் அவர் கிளம்பிச் சென்றுவிடுவார். 

அவரைப் பார்க்கவே முடியவில்லை. அவர் வருவதும் ஓடுவதும் பணத்தைப் புரட்டுவதற்காகத்தான். தனது கூட்டில் குஞ்சுகளை விட்டுவிட்டு தாய்க் குருவி தானியம் தேடச் செல்வது போல அவர் பறந்து கொண்டிருந்தார். மனைவியும் மகனும் இங்கேயிருந்தார்கள். இரவோடு இரவாக பேருந்து பிடித்து வந்து பெங்களூரில் மகனுக்குத் தேவையானவற்றையெல்லாம் செய்துவிட்டு அன்றிரவே கிளம்பிப் போய் பணத்துக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்வார். மீண்டும் நான்கைந்து நாட்கள் கழித்து அதே போல வந்து போவார்.

'வேலை செய்யலைன்னா எப்படிங்கண்ணா இவ்வளவு பெரிய பணத்தை புரட்டறது' என்றார். அதுவும் சரிதான். 

கிட்டத்தட்ட முப்பது லட்ச ரூபாய் செலவு. எவ்வளவுதான் வசதியான குடும்பமாக இருந்தாலும் முப்பது லட்ச ரூபாய் புரட்டுவது என்பது சாதாரணக் காரியமில்லை. அது தவிர இனி அடுத்த  ஆறு மாதங்களுக்கு இங்கேயே இருக்க வேண்டும். நோய்த் தொற்று எதுவும் வந்துவிடாமல் தொடர்ந்து மருத்துவர்களின் கண்காணிப்பில், மருந்து மாத்திரைகளோடு பெங்களூரிலேயே தங்கி இருப்பார்கள். மருந்து மாத்திரைக்கே மாதம் இருபதாயிரம் ரூபாய் வரைக்கும் செலவு பிடிக்கும் போலிருக்கிறது. அது போக வீட்டு வாடகை, சாப்பாட்டுச் செலவு, மருத்துவ மனைச் செலவு எல்லாம் தனிக் கணக்கு. 

நாராயண ஹிருதயாலயாவுக்கு வெளிநாட்டு நோயாளிகள் நிறைய வருவார்கள். அப்படி வந்த இலங்கைக் குடும்பம் ஒன்று தொண்ணூறாயிரம் ரூபாய் வழங்கி இருக்கிறது. மருத்துவர் நல்லவர் போலிருக்கிறது. அவர்தான் அந்தக் குடும்பத்திடம் ரிஷிகேஷ் குறித்துச் சொல்லியிருக்கிறார். மருத்துவமனையும் இரண்டரை லட்ச ரூபாயைக் குறைந்திருக்கிறது. அப்படியிருந்தாலும் பெருந்தொகைதான்.

அம்மா திடடம் என்றொரு திட்டத்தை தமிழக அரசு செயல்படுத்தியிருக்கிறது. அதில் பாதித் தொகை வரைக்கும் கிடைக்கும் வாய்ப்பிருக்கிறது. அதற்கு விண்ணப்பம் அனுப்பிய போது 'கல்லீரலை வேறொரு வெளியாளிடமிருந்து தானமாகப் பெற்றுக் கொள்கிறோம்' என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். ஆனால் சில காரணங்களால் ரிஷிகேஷின் அம்மாவே கல்லீரலைக் கொடுத்திருக்கிறார். 'விண்ணப்பத்தில் தவறாகக் குறிக்கப்பட்டிருக்கிறது' எனச் சொல்லி நிராகரித்துவிட்டார்கள். மாவட்ட ஆட்சியர் வழியாக மீண்டும் முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

நிசப்தம் சார்பில் கொடுப்பட்டிருக்கும் இருபத்தைந்தாயிரம் ரூபாய்என்பது பொருட்டே இல்லை. அவர் கடைசி வரைக்கும் 'முடிஞ்சதை மட்டும் கொடுங்கண்ணா' என்றுதான் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். 

மருத்துவ உதவிகளைப் பற்றி அதிகம் எழுத வேண்டியதில்லை என நினைப்பேன். ஆனால் ராஜ்குமார் மாதிரியானவர்களை கண்டிப்பாக குறிப்பிட்டாக வேண்டும். இதையெல்லாம் எதிர்கொள்ள எவ்வளவு மனவுறுதி வேண்டும் என்பதை இத்தகைய வாதைகளை அனுபவித்தவர்கள் புரிந்து கொள்ள முடியும். நினைத்தாலே நடுங்குகிறது. 

இன்று காலையில் மருத்துவமனைக்குச் செல்வதற்காக பைக்கை எடுத்துவிட்டேன். முன்பு இரண்டொரு முறை அந்த மருத்துவமனைக்குச் சென்றிருக்கிறேன். பெரிய கடவுளர்களின் சிலைகளை வைத்திருப்பார்கள். யாராவது அங்கே நின்று அழுது கொண்டிருப்பதை எப்பொழுதும் பார்த்திருக்கிறேன்.  பெருமருத்துவமனைகளில் மனம் வலிக்காமல் நுழைந்து வெளியேறுவது அவ்வளவு சாமானியமில்லை. அதுவொரு வாதை. 

மருத்துவமனைக்குள் நுழையாத வரைக்கும் வாழ்க்கையின் சகல சந்தோஷமும் நம்மைச் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும். எப்பொழுது மருத்துவம் என்ற பெயரில் உள்ளே நுழைகிறோமோ அப்பொழுதிருந்து நம் உலகம் வேறொன்றாகிவிடுகிறது. 

'நீங்களே வந்துடுறீங்களா' என்று ராஜ்குமாரிடம் கேட்டேன். அவரே கிளம்பி வந்துவிட்டார். 

இரண்டரை வயதுக்கு குழந்தை என்ன பாவம் செய்தது? அந்தக் குழந்தை பிறந்ததிலிருந்து சந்தோசம் அத்தனையையும் மூட்டை கட்டி வைத்துவிட்டு அலைந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். கடன் சேர்ந்திருக்கிறது. நினைக்கவே சங்கடமாக இருக்கிறது. எதிரிக்கும் கூட இத்தகையதொரு வலி கூடாது.

ரிஷிகேஷ் முழுமையாகக் குணமடையவும் அவனது பெற்றோர் மனநிம்மதி பெறவும் உளமார வேண்டிக் கொள்கிறேன். இந்தப் பெரும் போராட்டத்திலிருந்து அவர்கள் விரைவில் மீளட்டும். 

மாலையில் ராஜ்குமாரை அழைத்துப் பேசினேன். 'இன்னும் நாற்பதாயிரம் காட்டானுங்கண்ணா' என்றார். பணத்துக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்து கொண்டிருப்பதாகச் சொன்னார். பணத்தைக் கட்டிவிட்டு மருத்துவமனையை விட்டு வெளியேறிவிடுவார்கள். ஊரில் நண்பர்களிடம் சொல்லியிருக்கிறார் போலிருக்கிறது. இரவுக்குள் தெரிந்துவிடும் என்றார். 

'நீங்க தேவைப்பட்டா சொல்லுங்க..யோசிக்க வேண்டாம்' என்று சொல்லியிருக்கிறேன். 

வாசிக்க ...

படகில் ஏறிக்குங்க

ஒரு மாணவன். கல்லூரியில் படித்து முடித்துவிட்டு வேலை தேடுகிறான். 'என்ன கோர்ஸ் சேரலாம்?' என்று கேட்டார்கள். இன்றைய சூழலுக்கு க்ளவுட், க்ரிப்டோ மாதிரியான படிப்புகளைத்தான் சொல்வேன். ஆனால் அவை மட்டுமே வேலைக்கான திறவுகோல் இல்லை. ஒவ்வொரு காலகட்டத்துக்கும் ஒரு சூடான களம் தகவல் தொழில் நுட்பத் துறையில் உருவாகும். கவனித்துக் கொண்டிருந்து சூட்டோடு சூடாக உள்ளே நுழைந்துவிட வேண்டும். அடுத்த பதினைந்து வருடங்களுக்கு ஓட்டிவிடலாம்.

இப்பொழுது வேலைச் சூழல் சற்று நல்லபடியாக மாறியிருக்கிறது. படித்து முடித்துவிட்டு வேலை தேடுகிறவர்கள் அல்லது ஏற்கனவே  வேலையில் இருப்பவர்கள் தகவல் தொழில் நுட்பத் துறையிலேயே வேறு ஒரு பிரிவைத் தேர்ந்தெடுக்கலாம் என்று ஆலோசனை செய்யும் போது சிலவற்றை மனதில் நிறுத்திக் கொள்வது நல்லது. 

தகவல் தொழில் நுட்பத் துறையில் சில பிரிவுகளில் மட்டும்தான் வருடாவருடம் பல்லாயிரம் பேர்கள் உள்ளே நுழைவார்கள். ஆனால் சில துறைகளில் அப்படியில்லை. உதாரணமாக பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பாக ஆரக்கிள் ஆப்ஸ், எஸ்.ஏ.பி போன்ற படிப்புகளைச் சொல்லித் தர ஹைதராபாத் அமீர்பேட்டில் வீதிக்கு வீதி நிறுவனங்கள் முளைத்திருந்தன. பத்தாயிரம் ரூபாய் கொடுத்தால் முடித்துவிட்டு முப்பதாயிரம் ரூபாயில் வேலைக்கு சேர்ந்துவிட முடியும் என்கிற சூழல் நிலவியது. வேலை வாய்ப்புகளும் நிறைய இருந்தன. இன்றைக்கும் கூட இந்தப் படிப்புகளைச் சொல்லித் தருகிறார்கள். ஆனால் சொல்லித் தருகிற நிறுவனங்களின் எண்ணிக்கை வெகு சொற்பம். படிக்கிறவர்களின் எண்ணிக்கையும் குறைவு. படித்துவிட்டு வெளியில் வந்தாலும் வெகு ஜோரான வேலை வாய்ப்பு என்று சொல்ல முடியாது. நிறுவனங்களும் ஏற்கனவே பணியில் இருக்கிற ஆட்களை அவ்வளவாக வெளியில் அனுப்புவதில்லை. காரணம்- புதிதாகப் படித்துவிட்டு வருகிறவர்கள் எண்ணிக்கை குறைவு. ஆள் கிடைப்பது சிரமம். 

ஓரளவு தேக்க நிலையை அடைந்த இத்தகைய பிரிவுகளில் நுழைய விரும்பினால் சற்று கவனமாக இருக்க வேண்டும். ஒருவேளை நுழைய முடியாமல் போய்விட்டால் மீண்டும் மண்டை காய வேண்டியிருக்கும். 

வேலையை நாமாகவே தேர்ந்தெடுப்பதற்கான வாய்ப்பு இருக்கும் போது 'டொமைன் அறிவை வளர்த்துக் கொள்ளுகிற வேலை' என்பதாகப் பார்த்து தேர்ந்தெடுப்பது நல்லது. உதாரணமாக ஜாவா படித்தவர்கள் தொலைத் தொடர்பு நிறுவனம் ஒன்றில் சேரும் போது ஜாவாவை விடவும் தொலைத் தொடர்பு நுட்பங்களைத்தான் நிறையத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஜாவா, டாட் நெட், லொட்டு லொசுக்கு என்பதெல்லாம் கருவிகள். அதை யார் வேண்டுமானாலும் எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் படித்துவிட முடியும். ஆனால் தொலைத் தொடர்புத் துறை குறித்தான அறிவு என்பது அனுபவத்தில் வருவது. தமது பணியினால் மட்டுமே கற்றுக் கொள்ள முடியும். அப்படிப்பட்ட ஆட்களுக்குத்தான் பற்றாக்குறை  நிலவுகிறது. 

ஒருவரை உதாரணமாகச் சுட்டிக் காட்ட முடியும். என்னை விட ஒரு வருடம் மூத்தவர் அவர். திருச்சி ஆர்.ஈ.சியில் படித்தவர். (அப்பொழுது ஆர்.ஈ.சி என்றுதான் பெயர். இப்பொழுதுதான் என்.ஐ.டி). அவருக்கு  'இன்டிகிரேஷன் ஸ்பெசலிஸ்ட்' என்று பெயர். ஒரு வரி கூட ப்ரோக்ராம் எழுத மாட்டார். எழுதத் தெரியாது. ஆனால் உற்பத்தித் துறையில் அக்குவேறு ஆணிவேறான அறிவு. பெரும் நிறுவனத்தில் உற்பத்தித் துறையில் இந்தச் செயல் எங்கே நடக்கும் என்று விரல் நுனியில் வைத்திருப்பார். இரண்டு மூன்று மென்பொருட்களை இணைக்க வேண்டியிருக்கும் சமயங்களில் அவரைத்தான் அழைப்பார்கள். 'இதை இரண்டையும் இணைக்கும் போது இதிலிருந்து என்ன தகவல்கள் அங்கே செல்ல வேண்டும் அங்கிருந்து என்ன தகவல்கள் இங்கே வர வேண்டும்' என்பதை முடிவு செய்து கொடுக்கிற வேலை அவருக்கு. அவர் ஆவணப்படுத்திக் கொடுப்பதை மற்றவர்கள் வடிவமைப்பார்கள். 'ப்பூ இவ்வளவுதானா' என்று கேட்க முடியாது. இருப்பதிலேயே கடினமான பணி இது. அவரால் முடிகிறது. அதற்குத்தான் அவருக்கு சம்பளம். இப்பொழுது இயக்குநராக இருக்கிறார். அவரிடம் பேசும் போதெல்லாம் 'என்னை உதாரணமா வெச்சுக்க...டொமைன் அறிவை வளர்த்துக்க' என்பார்.இரண்டு பாட்டில் வைட்டமின் டானிக்கை ஒன்றாகக் குடித்தது போல இருக்கும்.

உண்மையிலேயே சொல்லப் போனால் மென்பொருள் துறை மிக மிகச் சிக்கலானதாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது. அதன் போக்கிலேயே ஓடிக் கொண்டிருக்க வேண்டிய சூழல் உருவாகியிருக்கிறது. திரும்ப வேண்டிய இடத்தில திரும்பாமல் அசமஞ்சமாக நின்று கொண்டிருந்தால் தள்ளிவிட்டுப் போய்விடும். டொமைன் அறிவு, புதிய நுட்பங்கள், அந்த நுட்பங்கள் நம்முடைய துறையில் எப்படியெல்லாம் பயன்படும், அப்படிப் பயன்படுத்துவதற்கு நாம் எவற்றையெல்லாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் எனக் கொஞ்சம் சூதானமாக இருக்க வேண்டியது அவசியம். 

என்னைவிட பெரியவர்கள் எனக்கு இதைத்தான் அறிவுறுத்துகிறார்கள். என்னை விட இளையவர்களுக்கு இதைத்தான் நானும் சொல்ல விரும்புகிறேன். 

ஜாவாவும், டாட் நெட்டும் எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் வந்து போகும். உற்பத்தித்துறையும், தொலைத்தொடர்புத் துறையும், மருத்துவத் துறையும் எல்லாக் காலத்திலும் இருந்து கொண்டுதான் இருக்கும். 'எனக்கு அந்த மருத்துவமனைதான் கிளையண்ட்' என்று சொங்கு முறிந்து போய்விட வேண்டியதில்லை. மருத்துவத் துறையில் கற்றுக் கொள்ள எவ்வளவோ இருக்கின்றன. எப்படி பொருட்களை வாங்குகிறார்கள் என்பதில் ஆரம்பித்து, காப்பீட்டு நிறுவனங்களுடன் எவ்வாறு இணைந்து செயல்படுகிறார்கள் என்பது வரைக்கும் எவ்வளவோ இருக்கின்றன. 

தகவல் தொழில் நுட்பத் துறையில் கடந்த சில ஆண்டுகளாக நிலவி வந்த கடும் சூழல் சற்று தளர்ந்திருக்கிறது. வளாக நேர்முகத் தேர்வுகளில் நிறையப் பேர்களை வேலைக்கு எடுத்திருக்கிறார்கள். ஆட்களை வெளியில் அனுப்புவது குறைந்திருக்கிறது. புதியவர்களுக்கு கதவுகள் திறந்திருக்கின்றன. அனுபவஸ்தர்களுக்கும் நல்ல வாய்ப்புகள் உருவாகியிருக்கின்றன. இப்படியான சமயம் வாய்க்கும் போது நம்மைத் தகுதி படுத்திக்க கொண்டு நல்லதொரு இடத்துக்கு பாய்ந்துவிட வேண்டும்.

மிக முக்கியமாக-

ஒரேயொரு நுட்பத்தைத் தெரிந்து வைத்துக் கொண்டு 'நமக்கு எல்லாமே தெரியுமே' என்று நினைத்திருப்பதை போன்ற முட்டாள்தனம் வேறொன்றும் இருக்க முடியாது. தகவல் தொழில் நுட்பத் துறை கடல் போல விரிந்து கொண்டேயிருக்கிறது. நாம் ஒரு கரையில் நின்று கொண்டு அடுத்த கரையைப் பார்க்க முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற எண்ணம் மட்டும் எப்பொழுதுமே இருக்க வேண்டும். அப்பொழுதான் கப்பல் இல்லாவிட்டாலும் படகிலாவது  ஏறிக் கொள்ள முயற்சிப்போம். 

வாசிக்க ...

என்ன செய்கிறார்கள்?

ஓர் அமைச்சர் தனக்கு சம்பந்தமேயில்லாத பெண்ணிடம் நேரடியாக 'நீ அழகா இருக்க' என்கிறார். தம்மைப் படம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது அவருக்கும் தெரியும். 'நம்மை என்ன செய்துவிடும் முடியும்' என்கிற கெத்துதான். கேட்க ஆள் இல்லாத சூழல். ஜெயலலிதா இருந்திருந்தால் நாம் இவ்வளவு அழிச்சாட்டியங்களை நேரில் பார்க்க வேண்டி இருந்திருக்காது. இருக்கிற இடம் தெரியாமல் இருந்திருப்பார்கள். இவர்களை எல்லாம் அவர் தனது சுண்டுவிரல் அசைவில் வைத்திருந்தது ஏன் என்று இப்பொழுது புரிகிறது.

தலைகால் புரியாமல் இருக்கிறார்கள். 

தி.மு.கவின் அமைச்சர்களைத்தான் சிற்றரசர்கள் என்பார்கள். இப்போதைய தலைகளை ஒப்பிட்டால் அவர்கள் எல்லாம் ஒன்றுமேயில்லை. ஒவ்வொரு வேலை நியமனத்துக்கும் லட்சங்களை வாங்கிக் கொள்கிறார்கள். பணி மாறுதலுக்கும் கூட சில லட்சங்களைக் கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறது. கட்சிக்காரர்களுக்கு கொழுத்த வருமானம். 'யாரவது ட்ரான்ஸ்பர் கேட்டாங்கன்னா சொல்லுங்க பார்த்துக்கலாம்' என்று வியாபாரம் கொடி கட்டிப் பறக்கிறது. ஆள் பிடித்துக் கொடுத்தால் நமக்கும் கமிஷன் வந்துவிடும். எந்த அரசுப் பதவியிலும் இல்லாத சாதாரண கட்சிக்காரன் கூட இருபத்தைந்தாயிரம் திருமண அழைப்பிதழ்கள் கொடுத்து தமது மகன்/மகளின் திருமணத்தை பிரமாண்டமாக  நடத்தி வைக்கிறார்கள். பார்த்துக் கொண்டுதானே இருக்கிறோம்?

'அந்த அமைச்சர் ரொம்ப சாதுங்க' என்பார்கள். அவரே இப்பொழுதெல்லாம் இஷ்டத்துக்கு மிரட்டுகிறார். அதிகார மமதை. அமைச்சர் தன்னை 'போய்யா வாய்யான்னு திட்டினார்' என்று ஒருவர் வருத்தப்பட்டுச் சொன்ன போது 'போடா வாடான்னு சொல்லாத வரைக்கும் சந்தோஷப்பட்டுக் கொள்ள வேண்டியதுதான்' என்றேன். அப்படிதான் நிலைமை இருக்கிறது. இன்றைய தேதிக்கு பெரும்பாலான தலைகள் இப்படி அடுத்தவர்களை மிரட்டியே காரியம் சாதிக்கிறார்கள். சொன்னால் நம்ப முடியாது. எங்கள் ஊர் பஞ்சாயத்தில் குடிநீர் இணைப்பு தருகிறவரைப் பார்த்து பயந்து கிடக்கிறார்கள். 'எடப்பாடிக்காரனாமா...எதுக்கு வம்பு' என்று காரணத்தைச் சொல்லும் போது கடுப்பாகுமா ஆகாதா?

ஜெயலலிதா இறந்தாலும் இறந்தார். இவர்களையெல்லாம் கையிலேயே பிடிக்க முடிவதில்லை. தி.மு.க சற்றே விழிப்போடு இருந்திருக்க வேண்டும். தானாகக் கலைந்தால் மக்கள் தமக்கு வாய்ப்புக்கு கொடுப்பார்கள் என்று கணக்குப் போட்டிருக்கிறார்கள். தானாகக் கலைகிற மாதிரியெல்லாம் தெரியவில்லை. ஆட்சி முடிவதற்குள் நறுக்கென்று சம்பாதித்துக் கொள்வார்கள். கடந்த தேர்தலில் இருபத்தைந்து கோடிகளை செலவு செய்தவர்கள் இனி வரவிருக்கும் தேர்தலில் நூறு கோடிக்கும் குறைவில்லாமல் அள்ளி இறைத்தாலும் இறைப்பார்கள். எதிர்க்கட்சிகள் எப்படி ஈடு கொடுக்கப் போகிறார்கள் என்றுதான் தெரியவில்லை. அது அவர்கள் பாடு.

இவ்வளவு அக்கப்போர்களுக்கு மத்தியிலும் சில அதிமுக புள்ளிகளின் செயல்பாடுகளை பாராட்டிதான் தீர வேண்டும். திருப்பூர் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் சத்யபாமா அப்படியான ஒரு ஆள். 'எம்.பி ஆகிட்டா அவ்வளவுதான்..திரும்பிக் கூட பார்க்க மாட்டாங்க' என்று நினைப்பதுதான் நம் வழக்கம். ஆனால் சத்யபாமா டெல்லியில் ஒவ்வொரு துறை அமைச்சரையும் சந்தித்து ஏதாவது ஒரு கோரிக்கையை முன் வைத்துக் கொண்டேயிருக்கிறார். கூடுதல் ரயில் வேண்டும் என ரயில்வே மந்திரியைச் சந்திக்கிறார். 'மேக் இன் இந்தியா' திட்டத்தை தமிழகத்தில் செயல்படுத்தக் கோரி ராணுவ அமைச்சரைச் சந்திக்கிறார். ஜி.எஸ்.டி சம்பந்தமாக நிதியமைச்சரைச் சந்தித்திருக்கிறார். 

செய்கிறார்களோ இல்லையோ- இவர் விடாமல் துரத்துகிறார். எய்ம்ஸ் மருத்துவமனையை பெருந்துறையில் கொண்டு வர வேண்டும் என பாராளுமன்றத்தில் பேசியிருக்கிறார். ம்க்கும். அவர்களாவது கொண்டு வருவதாவது. ஆனாலும் பேச ஆள் இருக்கிறாரே என்று சந்தோஷமாக இருக்கிறது. ஆச்சரியமாகவும் இருக்கிறது. தமது தொகுதிக்கு எதையாவது கேட்டு வாங்கி 'பார்த்தீங்களா செஞ்சுட்டேன்' என்று வாக்கு வாங்குகிற அரசியல்வாதிகளைத் தெரியும். மாநிலத்துக்காக கோரிக்கைகளை வைப்பதையெல்லாம் எப்படி புரிந்து கொள்வது என்று தெரியவில்லை. 

தேசிய அளவில் எடுத்துக் கொண்டால் நூறு சதவீத வருகை, ஆயிரக்கணக்கான விவாதங்களில் கலந்து கொண்ட பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் இருக்கிறார்கள். தமிழக அளவில் எடுத்துக் கொண்டால் சத்யபாமா எண்பத்தைந்து சதவீத வருகைப்பதிவுடன் தமிழக எம்.பிக்களில் இரண்டாமிடத்திலும் தொண்ணூற்றாறு விவாதங்களில் கலந்து கொண்டு முதலிடத்திலும் இருக்கிறார். முந்நூற்று நாற்பத்தியிரண்டு கேள்விகளைக் கேட்டிருக்கிறார். கேள்விகளின் எண்ணிக்கையில் விருதுநகர் ராதாகிருஷ்ணன் டாப்.  703 கேள்விகள். 

சத்யபாமா எம்.பி குறித்து நிறையச் செய்திகள் உலவுவதுண்டு. எதிர்மறையான செய்திகள். இவரது செயல்பாடுகளையெல்லாம் பார்த்துவிட்டு உள்ளூர்வாசிகளிடம் விசாரித்தால் மற்ற அரசியல்வாதிகளைவிடவும் வித்தியாசமான அரசியல்வாதிதான் என்கிறார்கள்.  'எதிர் அரசியலில் ஆண்கள் என்றாலே சாணத்தை வாரி வீசுவார்கள். பெண் என்றால் கேட்க வேண்டுமா..அதுவும் குடும்பப் பிரச்சினை' என்றார்கள். அது எப்படியோ போகட்டும். அரசியல் என்றிருந்தால் குற்றச்சாட்டுகள், வதந்திகள் இருக்கத்தான் செய்யும். நூறு சதவீதம் சரியான அரசியல்வாதியாக இருப்பதும் சாத்தியமில்லை. எல்லாவற்றையும் தாண்டி செயல்பாடுகள் முக்கியம். மக்களுக்காக இயங்குதல் வேண்டும். அவ்வளவுதான்.

மத்திய அரசின் ஏ.டி.ஐ.பி (Assistance to Disabled persons for Purchasing/Fitting Aids/Appliances) என்றொரு திட்டமிருக்கிறது. மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு உபகரணங்கள் வாங்குவதற்கான திட்டம் அது. ஆனால் பதிவு செய்து வைத்தால் வெகு காலம் பிடிக்கும். இப்படியொரு திட்டமிருப்பதைக் கண்டறிந்து மத்திய சமூக நலத்துறை அமைச்சர் தாவர் சந்த் அவர்களைச் சந்தித்து விண்ணப்பம் கொடுத்திருக்கிறார் எம்.பி. திருப்பூர் பகுதியைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு விரைவாக உதவியை வழங்கும்படி அமைச்சர் பரிந்துரை செய்திருக்கிறாராம். 

திருப்பூரைச் சேர்ந்த ரேவதி என்றொரு பெண்மணியால் நடக்க முடியாது. சக்கர வண்டி வாங்குவதற்காக உதவி கேட்டிருந்தார். 'நேரில் வந்து இயன்றதைச் செய்கிறேன்' எனச் சொல்லியிருந்தேன். தற்பொழுது அழைத்து 'அண்ணா, கவர்ன்மெண்ட்டிலேயே வண்டி தர்றேன்னு சொல்லிட்டாங்க...அந்தப் பணத்தை வேற யாருக்காச்சும் கொடுதுங்கண்ணா' என்றார். விசாரித்துப் பார்த்தால் எம்.பி. செயல்பட்டிருக்கிறார். பாராட்டுவதில் தவறொன்றுமில்லையே.

எனக்கு அவரோடு எந்த அறிமுகமுமில்லை. அழைத்தால் வருவாரா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் புஞ்சை புளியம்பட்டி பள்ளியில் கடவுளின் குழந்தைகளுக்கு தொலைக்காட்சி வழங்க அவரையே அழைத்துவிடலாம் என்று தோன்றுகிறது. மார்ச் 31 சனிக்கிழமை. காலண்டரில் குறித்து வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அரை நாள் குழந்தைகளோடு இருந்துவிட்டு வரலாம். 

வாசிக்க ...

நீ பேசாத

எங்கள் பள்ளிக்கூடத்தில் இரண்டு ஆசிரியர்கள் இருந்தார்கள். ஜென்மப் பகை. இரண்டு பேருமே ட்யூஷன் எடுப்பார்கள். இவரிடம் டியூஷனுக்கு போகிற மாணவர்களை அவர் மொத்துவார். அவரிடம் ட்யூஷன் படிக்கிறவர்கள் இவரிடம் மாட்டுவார்கள். ரகளையாக இருக்கும். தெரியாத்தனமாகக் கூட ஒரு வாத்தியாரின் பெயரை இன்னொரு வாத்தியாரிடம் சொல்ல மாட்டோம். அதெல்லாம் தனிக்கதை. எதற்குச் சொல்கிறேன் என்றால் ரத்தக் களறியாகிக் கிடைக்கும் பூமியில் எந்தப் பக்கமும் சிக்கிக் கொள்ளக் கூடாதாம். நிறைய அறிவுரைகள். சர்ச்சைகளில் சிக்கிக் கொள்ளாமல் இருக்கச் சொல்கிறார்கள். அக்கறையில்தான் சொல்கிறார்கள். ஆனால் அது எப்படி சாத்தியம்?  இங்கு எந்த மனிதனுக்குத்தான் அரசியல் விருப்பு வெறுப்புகள் இல்லை? எந்த மனிதனுக்குத்தான் அரசியல் பற்றிய கருத்துக்கள் இல்லை. யாராவது வசைபாடுவார்கள் என்பதற்காக 'வெளிய பேசாத' என்பது எவ்வளவு அபத்தம்?

பொதுவெளியில் கருத்துச் சொல்லும் போது  'அவரைப் பற்றிச் சொன்னால் இவர்களுக்குப் பிடிக்காது' 'இதைப் பற்றிப் பேசினால் அவர்கள் கடுப்பாவார்கள்' என்று நினைத்து நம் வட்டத்தைச் சுருக்கிக் கொண்டால் எதை பற்றியுமே பேச முடியாது. 'நாமுண்டு நம் வேலையுண்டு' என்று குண்டுச் சட்டிக்குள்ளாக குதிரையோட்ட வேண்டியதுதான். யாரிடமும் வசை வாங்காமல் இருக்க வேண்டுமானால் 'மழையை மழையைப் போலவே பெய்தது' என்று ஜல்லியடிக்கலாம். 'எங்கள் வீட்டில் நேற்று தட்டைக்கொட்டை சாம்பார்' என்று நீட்டி முழக்கலாம். மற்றபடி அரசியல் சார்பான எந்தக் கருத்தையும் சொல்ல முடியாது. இங்குதான் ஒவ்வொரு தலைவரையும் ஒரு சட்டகத்திற்குள் மாட்டி வைத்திருக்கிறார்களே. எல்லாவற்றையும் முரட்டுத்தனமாக ஆதரிக்கும் ஒரு கூட்டம் இருக்கும். 

எனக்கு எந்தச் சித்தாந்தம் மீதும் வலுக்கட்டாயமான பிடிப்பு இல்லை. எந்தத் தலைவர் மீதும் அசைக்க முடியாத அபிமானமுமில்லை. ஒரு தலைவரை இறுகப்பற்றிக்  கொண்டால் அவர் என்ன செய்தாலும், பேசினாலும் முட்டுக் கொடுக்க வேண்டும். 'ஆமாம் சாமி' என்று ஒத்தூத வேண்டும். அதே போல ஒரு சித்தாந்தத்தைப் பின்பற்றினால் அதை முழுமையாகப் பின்பற்ற வேண்டும். அது சாத்தியமா? தம்மையொரு இடதுசாரி என்று அறிவித்துவிட்டு முதலாளியாக தொழில் நடத்துகிறவர்கள் எத்தனையோ பேர் இருக்கிறார்கள். தலித்தியம் பேசியபடியே தலித் மக்களிடம் மீட்டர் வட்டிக்கு பணம் கொடுத்து வயிறு வளர்க்கிறவர்கள் இருக்கிறார்கள். காந்தியவாதி வேடம் போடும் ரவுடிகள் இல்லையா?

யாரைச் சொல்லியும் குற்றமில்லை. ஒரு சித்தாந்தத்தைப் பின்பற்றி அதையொட்டி இம்மிபிசகாமல் வாழ்கிற சூழல் இங்கு இல்லை. உலகம் வெகுவாக மாறிவிட்டது. தொண்ணூறுகளுக்குப் பிறகாக உலகமயமாதலும், தாராளமயமாதலும் ஏகப்பட்ட மாறுதல்களைக் கொண்டு வந்து சேர்ந்திருக்கின்றன. ஒற்றைச் சித்தாந்தம் மட்டுமே சாத்தியமில்லை. ஒவ்வோர் சித்தாந்தத்தையும் நாம் நம்முடைய வாழ்க்கைச் சூழலுக்கு ஏற்பத்தான் புரிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. இங்கு நிலவுகிற அரசியல், சமூகக் காரணிகளோடு சேர்த்து உள்வாங்க வேண்டியிருக்கிறது. அதற்காக உரையாடுவதற்கான அவசியமும் இருக்கிறது. 

இனியெல்லாம் ஒன்றைப் பற்றி தீர்ப்பு எல்லாம் எழுத வேண்டியதில்லை. உரையாடுவதற்கான சாத்தியங்கள் இருக்கின்றன என்று சொன்னால் கூட போதும். 'நீ பெரியாரை முழுசா படி' என்பார்கள். காந்தியை விமர்சித்தால் 'நீ காந்தியை முழுசா புரிஞ்சுக்கல' என்பார்கள். அப்படிச் சொல்கிறவர்களில் ஒரு சதவீதம் ஆட்கள் கூட தாம் நம்புகிற தலைவரையும் சித்தாந்தத்தையும் முழுமையாகப் படித்திருக்க மாட்டார்கள் என்று உறுதியாகச் சொல்லலாம். ஆனால் அப்படிதான் மிரட்டுவார்கள். தமக்கு எல்லாம் தெரியும் என்றும் உனக்கு ஒன்றும் தெரியவில்லை என்றும் பதறுவார்கள்.

எனக்கு எல்லாமும் தெரியும் என்று எப்பொழுதும் சொல்லிக் கொள்வதில்லை. கற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன். கற்றுக் கொள்ளும் போது பேசுகிறேன். அவ்வளவுதான். அம்பேத்கார், மார்க்ஸ், இந்துத்துவம் என்று யாரைப் பற்றியும்/ எதை பற்றியும் பேசத் தொடங்கினால் இதுதான் நடக்கும். முத்திரை குத்துவார்கள். தூற்றுவார்கள். புழுதியை வாரி இறைப்பார்கள். எல்லாவற்றையும் முரட்டுத்தனமாக ஆதரிக்க ஒரு கூட்டம் இருக்கிறது.  எல்லாவற்றையும் எதிர்க்கவும் ஒரு கூட்டம் இருக்கிறது. அவர்கள் ஆளாளுக்கு ஒரு அடி போடுவார்கள். அப்படியில்லையென்றால் 'உன்னை நம்பினேன்..நீயே இப்படி பேசலாமா' என்று எமோஷனலாக வீழ்த்தப் பார்ப்பார்கள். 

ஈழப் பிரச்சினை உச்சகட்டத்தை அடைந்த போது கருணாநிதி உண்ணாவிரதம் இருந்தார். அதை விமர்சித்து எழுதினேன். கனிமொழியும் திருமாவும் ராஜபக்ஷேவிடம் குழாவிய நிழற்படம் வெளியான போது வசைபாடினேன். காங்கிரஸ் கட்சியை இகழ்ந்தேன். ஆனால் சட்டமன்றத் தேர்தலில் திமுக- காங்கிரஸ் கூட்டணிக்காகத்தான் பிரச்சாரம் செய்தேன். நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் மோடியை ஆதரித்து எழுதினேன். இன்றைக்கு மோடிக்கு, பாஜவுக்கு எதிரான மனநிலையில் செயல்படுகிறேன். பிரபாகரன் மீதும் விமர்சனமிருக்கிறது. காந்தியின் மீதும் விமர்சனமிருக்கிறது. ஆனால் இவர்களை எப்படி முழுமையாக மறுக்க முடியும்? ஒவ்வோர் ஆளுமையும் தங்களவில் இச்சமூகத்துக்கு பங்களித்திருக்கிறார்கள். தாங்கள் சரி என்று நினைத்தத்தைச் செய்திருக்கிறார்கள்.

எது சரி? எது தவறு?

அவர்களது காலக்கட்டம், சமூக, அரசியல் சூழல் என எல்லாவற்றையும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். எல்லாவற்றையும் உரையாடுவதன் வழியாகவே அடுத்த தலைமுறைக்கு செய்திகளை எடுத்துச் செல்ல முடியும்.

புரிதல்களையும் நிலைப்பாடுகளையும் வெளிப்படையாக அறிவித்துவிடுவதில் எனக்கு எந்தத் தயக்கமும் இல்லை. மறைமுகமான சில திட்டங்களை மனதில் வைத்துக் கொண்டு ஒருவரை ஆதரித்தும் இன்னொருவரை எதிர்த்தும் பேசும் போதுதான் பிரச்சினை வரும். அப்படியெல்லாம் எதுவுமில்லை. நேர்மையாகவும் உண்மையாகவும் இருக்கிறேன். 'இவன் நேர்மையாக இருக்கிறான்' என்று எல்லோரும் நம்ப வேண்டிய அவசியமில்லை. நம்புகிறவர்கள் நம்பட்டும். நம்பாதவர்களிடம் நிரூபித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டியதில்லை. இதுதான் எல்லாக் காலத்திலும் என் நிலைப்பாடாகவும் இருக்கும்.

'நீங்க பதறாதீங்க' என்கிறார்கள். இவர்களாக முடிவு செய்து கொள்கிறார்கள். 'நான் பதறவே இல்லை. நிதானமாக இருக்கிறேன்' என்று சொன்னால் மட்டும் நம்பவா போகிறார்கள்? தொடர்ந்து வாசித்துக் கொண்டிருப்போம். அதைப்  பேசிக் கொண்டுமிருப்போம்.

மற்றபடி, நிசப்தம் அறக்கட்டளை வேறு. என்னுடைய அரசியல் நிலைப்பாடு வேறு. உதவிகள் செய்ய வேண்டும் என்கிற சூழலில் மனிதாபிமானம் என்கிற ஒற்றை அளவுகோல் மட்டும்தான். அதைத் தவிர எதுவுமில்லை. அறக்கட்டளை என்பது கடந்த மூன்றாண்டுகளாகத்தான் செயல்படுகிறது. அதற்கு முன்பிருந்தே அரசியல் கருத்துக்களை எழுதியிருக்கிறேன். எதையும் அழிக்கவில்லை. தளத்தில் அப்படியே வெளிப்படையாக இருக்கின்றன. அரசியல் சமூகக் கருத்துக்கள் என்பவை நான் பார்ப்பதிலும், புரிந்து கொள்வதிலும், வாசிப்பதிலும் இருந்து உருவாகி வெளிப்படுபவை. புரிதல் விசாலாமாகும் போது கருத்துக்கள் மாறக் கூடும். Change is the only constant thing.

அறக்கட்டளையின் செயல்பாடுகளை பொறுத்தவரையிலும் 'இவன் சரிதான்' என்கிற புரிதலுடையவர்களிடம் மட்டுமே இணைந்து செயல்பட விரும்புகிறேன். 'இவனை நம்பலாம்' என்கிற எண்ணம் இருக்கிறவர்களுடன் மட்டுமே பயணிக்க விரும்புகிறேன். அப்படியான புரிதல் இல்லாதவர்கள் இன்னும் கொஞ்சம் கவனித்துப் பார்க்கட்டும். புரிதல் ஏற்பட்டால் இணைந்து கொள்ளலாம். இல்லையெனில் நாம் விலகிக் கொள்ளலாம். எல்லோருக்கும் நேர்மையானவனாக இருக்க முடியும். ஆனால் எல்லோருடைய கருத்துக்களோடும் ஒத்துப் போவது சாத்தியமில்லை.

அதே சமயம் உரையாடலைப் பொறுத்தவரைக்கும் யார் வேண்டுமானாலும் கல்லெறியட்டும். கற்கள்தான் பண்படுத்தும். நம்மை அடுத்த தேடலை நோக்கி நகரவும் செய்யும். 

நன்றி. 

வாசிக்க ...

வெளிச்சப் புள்ளி

வாழ்க்கை, பல தருணங்களில் நமக்கு முன்பாக ஒரு வெளிச்சப் புள்ளியைக் காட்டும். 'நீ போறது சரியான ரூட்' என்று உறுதி படுத்திக்க கொள்வதற்கான வாய்ப்பு அது. 

இன்று ராஜேந்திரனைச் சந்தித்தேன். 'நேரில் வா' என்று நானாகத்தான் அழைத்திருந்தேன். ராஜேந்திரனைப் பெற்றவர்கள் கூலி வேலை. கூலி வேலை என்றாலும் கூட சமநிலையில்லாத குடும்பச் சூழல். சமீப காலம் வரைக்கும் மின்வசதி இல்லாத குடிசை அது.  'மழை பேஞ்சா எங்க வீட்டுக்குள்ள ஒதுங்க முடியாது' என்று சிரிப்பான். அந்த வீட்டில் எண்ணெய் விளக்கு வெளிச்சத்தில் படித்தவன். எம்.எஸ்..சி வேதியியல் படிப்பை முடிக்கப் போகிறான். அது பெரிய காரியமில்லை. இந்த வருடம் ஐ.ஐ.டி குவஹாத்தி நடத்திய GATE தேர்வில் வெற்றியடைந்துவிட்டான். இரண்டாயிரத்து எண்ணூறாவது ரேங்க் வந்திருக்கிறது. முடிவு வந்தவுடன் நேற்று அழைத்துச் சொன்னான். அவனை விடவும் எனக்கு மகிழ்ச்சி அதிகம். தெரிந்தவர்களை எல்லாம் அழைத்துச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். 

'எப்படியும் பி.ஹெச்.டி போயிடனும் சார்..அதுவும் டாப் காலேஜ்ல ' என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தவன் அவன். கனவை மிக நெருங்கி இருக்கிறான். சந்தோஷமாக இருந்தது. ஏற்கனவே சில ஐ.ஐ.டி பேராசிரியர்களிடம் பேசி வைத்திருக்கிறான். தேர்வு முடிவு வந்த பிறகு அவர்களுக்குத் தகவல் சொல்லியிருக்கிறான். தமது கல்லூரியில் விண்ணப்பிக்கச் சொல்லி மின்னஞ்சல் அனுப்பியிருக்கிறார்கள். அநேகமாக ஏதேனும் ஒரு ஐ.ஐ.டியில் நுழைந்துவிடுவான் என்கிற நம்பிக்கை இருக்கிறது. நேர்காணல் நடத்தி தேர்வு செய்வார்கள். இனி அவன் நேர்காணலுக்குத் தயாராக வேண்டும்.

விருட்சமாகிக் கொண்டிருக்கிறான். 

அதனால்தான் நேரில் சந்திக்க விரும்பினேன். பையை எடுத்துக் கொண்டு நேரடியாக வீட்டுக்கு வந்திருந்தான். சில வருடங்களுக்கு முன்பாக முதன் முறையாக தமது உயர் கல்விக்கு உதவச் சொல்லி அவன் அணுகிய போது ரமேஷ்தான் ராஜேந்திரன் வீட்டுக்குச் சென்று பார்த்துவிட்டு அழைத்தார். 'அண்ணா ரொம்ப மோசமான நிலைமையில இருக்காங்க' என்று அவர் சொன்னது நினைவில் இருக்கிறது. ஆனால் ராஜேந்திரனிடம் ஒரு வெறி இருந்து கொண்டேயிருந்தது. துல்லியமாகத் தெரியவில்லை- ஆனால் இந்த வருடம் மட்டும் எப்படியும் ஏழெட்டு போட்டித் தேர்வுகளையாவது எழுதி இருப்பான். 

நிசப்தம் வழியாகக் கல்வி உதவியைச் செய்து கொண்டிருக்கும் பெரும்பாலான மாணவர்களிடம் வாரம் ஒரு முறையாவது பேசிவிடுவேன்- குறைந்தபட்சம் இரு வாரங்களுக்கு ஒரு முறையாவது. 'எங்க இருக்க?' 'என்ன விஷேஷம்?' என்று இயல்பான பேச்சாகத்தான் ஆரம்பிக்கும். 'ரூம்ல இருக்கேன்' என்று ராஜேந்திரன் சொன்னதாக நினைவிலேயே இல்லை. ஆய்வகம், நூலகம் என்று ஏதாவது ஓரிடத்தைச் சொல்வான். அவனது ஆர்வம் ஆச்சரியம் ஊட்டக் கூடியது. ஆனால் அந்த வேகமும் ஆர்வமும் இல்லையென்றால் இது சாத்தியமில்லை. கேட் தேர்வு எவ்வளவு கடினமானது என்று எனக்குத் தெரியும். அந்தத் தேர்வை முயற்சித்துப் பார்த்தவர்களும் சொல்லக் கூடும்

(துணை ஆட்சியர் சந்திரசேகருடன் ராஜேந்திரன்)

சந்திக்க வந்திருந்தவனை அழைத்துச் சென்று மருத்துவர் கார்த்திகேயனிடம் அறிமுகப் படுத்தினேன். அவர் தமிழ் வழிக் கல்வியில் படித்தவர். இப்பொழுது குழந்தைகள் நல மருத்துவர். சமூகத்தின் மீது அவருக்கு ஆர்வம் அதிகம். சத்தமில்லாமல் நிறையக் காரியங்களைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார். உற்சாகமூட்டும்படி பேசினார். 

ராஜேந்திரனிடம் 'அடுத்து என்ன பிளான்?' என்றார்.

'பி.ஹெச்.டி முடிச்சுட்டு அடுத்து போஸ்ட் டாக்ட்ரல் ஃபெல்லோஷிப் சார்' என்றான். 

'என்னடா இவன் இப்படி முரட்டுத் தனமாகச் சொல்கிறானே' என்று ஆச்சரியமாகத்தான் இருந்தது.  

காட்டிக் கொள்ளவில்லை. சிரித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் குறித்து வைத்துக் கொள்ளலாம். அவன் சொன்னதைச் செய்துவிடுவான்.

நாங்கள் கிளம்பும் போது கார்த்திகேயன் எழுந்து நின்று வழியனுப்பினார். 'அவர் எந்திரிச்சு நின்னது ராஜேந்திரன் என்ற பொடியனுக்கு இல்லை..நீ வாங்கி இருக்கிற மார்க்குக்கு' என்றேன். 'ஆமாம் சார்...' என்றான்.

இன்னும் வளரட்டும். அவனுக்கு உறுதுணையாக இருக்கும் அத்தனை ஆசிரியர்களுக்கும், நண்பர்களுக்கும் நன்றி. அவனது வழிகாட்டி பேராசிரியர் ரமேஷ்குமாருக்குதான் இந்த பாராட்டுகளில் பெரும்பகுதி சேரும். நிசப்தம் வழியாக ராஜேந்திரனைத் தெரிந்து கொண்டு அவனது படிப்பு, தேர்வுகள் சம்பந்தமாக பலவிதமான உதவிகளையும் ராஜேந்திரனுக்கு செய்து கொடுக்கும் பேராசிரியர் ஸ்ரீராகவனுக்கும் நன்றி.

பெருநகரங்களில், வசதியான குடும்பத்து பிள்ளைகள் இதையெல்லாம் செய்வது பெரிதாகத் தோன்றாது. நகமலை போன்ற குக்கிராமத்தில், நிரந்தர வருமானமில்லாத பெற்றோருக்கு, மின்வசதி கூட இல்லாத குடிசையில் பிறந்து, கையூன்றி கர்ணம் அடித்து கொடி நாட்டுவது சாதாரணக் காரியமில்லை. ராஜேந்திரன் பயணிக்க வேண்டிய தொலைவு இன்னமும் இருக்கிறது. ஆனால் அவன் மீது அசாத்தியமான நம்பிக்கை பிறந்திருக்கிறது.

இந்த உலகம் எதை பற்றியாவது வெறும் வாயை மென்று கொண்டேதான் இருக்கும். எதைப் பற்றியும் அலட்டிக் கொள்ளாமல் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் ராஜேந்திரனைப் போன்றவர்களின் வெற்றிதான் இந்தச் சமூகத்திற்கான வெளிச்சப் புள்ளி.   வாழ்த்துக்கள் மட்டுமில்லை, நன்றியும் ராஜேந்திரன். 

வாசிக்க ...

பிம்பம் - புனிதம்

பொதுவாக வெற்றியாளர்கள் தாம் விரும்புகிற ஆளுமைகளுக்கு சிலைகளை எழுப்புகிறார்கள். சிலைகளை எழுப்பியவர்கள் தோல்வியடையும் போது வெற்றியாளர்கள் வைக்கப்பட்ட சிலைகளை அகற்ற வேண்டும் என்று பேசுவது அவசியமில்லை. ஐ.எஸ் தீவிரவாதிகளுக்கும், தாலிபான்களுக்கும், ஜனநாயகம் பேசுகிறவர்களுக்கும் வித்தியாசமில்லாமல் போய்விடும். ஒரு பக்கம் இப்பேர்ப்பட்ட  தீவிரவாதிகள் என்றால் இத்தகைய சச்சரவுகள் எழும்போது எதிர்தரப்பில் இருப்பவர்கள் வெகு தீவிரமாக தமக்குப் பிடித்த ஆளுமைகளை பிம்பப்படுத்தத் தொடங்கிவிடுகிறார்கள்- இப்பொழுது பெரியாரை செய்து கொண்டிருப்பதை போல.

ஒன்றை நாம் உள்வாங்கிக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. 

கடந்த நூற்றாண்டில் தமிழகத்தில் தேசியமும் திராவிடமும்தான் மிக முக்கியமான அரசியல் சித்தாந்தங்களாக தமக்கான இடங்களை பிடித்து வைத்திருந்தன. அவை தவிர பிற சித்தாந்தங்கள் ஓரளவுதான் பேசு பொருளாக இருந்தனவே தவிர, திராவிடம் மற்றும் தேசியம் அளவுக்கான மக்கள் செல்வாக்கை அவற்றால் அடைய முடியவில்லை.  நூற்றாண்டின் இறுதியிலிருந்துதான் பல சித்தாந்தங்கள் வீரியத்துடன் தமக்கான இடத்தைக் கோரிக் கொண்டிருக்கின்றன. தலித்தியம், பெண்ணியம், சூழல் அரசியல், இந்துத்துவா என்று நிறைய தளங்களில் செயல்பாடுகள் நிகழும் போது வெறுமனே பிம்பப்படுத்துதல் எந்தவிதமான பலனையும் அளிக்கப் போவதில்லை.

பெரியார் ஈ.வெ.ராவை மட்டுமில்லை- ஒவ்வொரு ஆளுமையையும் சித்தாந்தத்தையும் அறிவார்ந்த அதே சமயம் விமர்சனப் பூர்வமான உரையாடல்கள் வழியாகவும், திறந்த கேள்விகளுடனுமாகவே புதுப்பிக்க முடியும். 

1916 ஆண்டு நீதிக்கட்சி தொடங்கப்படுகிறது. ஆரம்பத்தில் 'பார்ப்பனர் அல்லாத இயக்கமாக'ச் செயல்பட்ட போது பெரியாருக்கு கிட்டத்தட்ட நாற்பது வயது. தொடக்க காலத்தில் நீதி கட்சியில்  அவருடைய பங்களிப்பு பெரிய அளவில் இல்லை. (கி.வீரமணி பதிப்பித்த 'நீதிக்கட்சி இயக்கம் 1917 ' - தொகுப்பாசிரியர்: டி.வரதராஜுலு நாயுடு) என்ற புத்தகத்தை ஆதாரமாக எடுத்துக் கொள்ளலாம். சர்.பிட்டி.தியாகராயச் செட்டியார், நடேச முதலியார், டி.எம்.நாயர் உள்ளிட்டவர்கள் கலந்து கொண்டு 'பார்ப்பனரல்லாத மக்களின் பிரகடனத்தை' வெளியிட்டார்கள். இப்படி வடிவம் பெற்ற நீதிக் கட்சி அடுத்த இருபதாண்டுகளுக்குப் பிறகு 1937 ஆம் ஆண்டில் தேர்தலில் படு தோல்வியைச் சந்தித்தது. அப்பொழுதுதான் கட்சி, பெரியார் வசம் வருகிறது. 

பெரியார், 1919 ஆம் ஆண்டில் காங்கிரசில் சேர்ந்து 1925 ஆம் ஆண்டில் அந்தக் கட்சியை விட்டு வெளியேறி சுயமரியாதை இயக்கத்தை நடத்தி வந்தார். இந்தி எதிர்ப்பு போராட்டத்தில் சிறையிலிருந்த பெரியார் நீதிக் கட்சியின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டு அடுத்த சில ஆண்டுகளில் -1944 இல் 'திராவிடர் கழகம்' என்று பெயர் மாற்றம் செய்தார். 

தமது வாரிசாக சம்பத்தை முடிவு செய்தது பிறகு அவரைத் தவிர்த்துவிட்டு மணியம்மையை வாரிசாக்கியது, தி.மு.க உருவாக்கம், அண்ணாவுக்கு எதிரான பெரியாரின் தேர்தல் பிரச்சாரம், அண்ணாவைத் தோற்கடிக்க 'பச்சைத் தமிழன்' என்று காமராசருக்கு பட்டம் சூட்டி அவரது காங்கிரஸ் கட்சியை ஆதரித்தது என பெரியாரின் அரசியல் முரண்பாடுகள் பெரும்பாலும் இப்பொழுது மறைக்கப்பட்டுவிட்டன. 1957 ஆம் ஆண்டில் அண்ணா காஞ்சிபுரம் தொகுதியில் போட்டியிட்ட போது அவரை எதிர்த்து காங்கிரஸ் சார்பில் போட்டியிட்டவர் பெயர் சீனிவாசய்யர். காலம் முழுவதும் பிராமண எதிர்ப்பைக் கொண்டிருந்த பெரியார் ஏன் ஒரு பிராமணருக்காக பரப்புரை செய்தார் என்ற கேள்வி முக்கியமானது. சாதாரணமான தேர்தல் பிரச்சாரம் இல்லை அது. 

'வேசி மகன்' என்று அண்ணாவுக்கு எதிராகச் சுவரொட்டிகள் ஒட்டப்பட்டன. 

'நாங்கள் அவரைத் தந்தை என்கிறோம்; அவர் எங்களை வேசி மகன் என்கிறார்' என்று அண்ணாதுரை கவுண்ட்டர் கொடுத்ததாகச் சொல்வார்கள். 

தம்மை மீறியொருவன் தலைவனாக மேலே வந்துவிடக் கூடாது என்கிற திராவிட அரசியல் அன்றைக்கே தொடங்கியிருக்கிறதா என்ற கேள்வியை இதிலிருந்து உருவாக்கலாம். திமுகவை தோற்கடிக்க வேண்டும் என்பதற்காக பெரியார் 1967 ஆம் ஆண்டு வரை பல தேர்தல்களில் காங்கிரசுக்கும் ஆதரவாக பிரச்சாரம் செய்திருக்கிறார். 'பார்ப்பனிய- பனியா அரசு' என்று மத்திய அரசாங்கத்தைக் கடுமையாக விமர்சித்து, இதிலிருந்து நாம் வெளியேறிவிட  வேண்டும் என்றெல்லாம் பேசிய பெரியார் அதே காங்கிரஸ் கட்சிக்காக தேர்தலில் பரப்புரை செய்ததையெல்லாம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். 1967 ஆம் ஆண்டு தேர்தலில் திமுக வென்று அண்ணா பெரியாரிடம் வாழ்த்து பெறும் வரைக்கும் இந்த எதிர்ப்பு தொடர்ந்தது.

1960 ஆம் ஆண்டு இந்திய தேசப் படத்துக்கு தீ வையுங்கள் என்று 'விடுதலை' அறிக்கை எழுதியவர்(அப்பொழுது மத்தியில் காங்கிரஸ் அரசு) அடுத்த ஆண்டு 1961 இல்  'காங்கிரசில் சேர ஆலோசனை' என்று பத்திரிக்கையில் எழுதுகிறார். (ஆதாரம்: ஈ.வே.ரா சிந்தனைகள் என்ற தொகுப்பு நூல்). பெரியாரின் இந்த முரண்பாடுகளை நாம் உள்வாங்கிக் கொள்ள வேண்டும். 1965 ஆம் ஆண்டு இந்தி எதிர்ப்பு போராட்டத்தை திமுக தீவிரமாக நடத்திய போது பெரியார் அந்தப் போராட்டத்தை ஏன் தீவிரமாக எதிர்த்தார் என்கிற குற்றச்சாட்டுக்கு பதில் தேட வேண்டியிருக்கிறது. 

1967 க்குப் பிறகு திமுக பெரியாரை மையப்படுத்தி அவரைத் தலைவராக, பிம்பமாக முன்னிறுத்தியதன் பின்னால் எவ்வளவோ காரணங்கள் இருக்கக் கூடும். திராவிட அரசியலில் 'ஒருமுகத் தன்மை' எப்பொழுதுமே உண்டு. பெரியார், அண்ணா, கருணாநிதிதி, ஜெயலலிதா, ஸ்டாலின்  என்று அது காலங்காலமாகத் தொடர்கிறது. பெரியாரின் திமுக எதிர்ப்பு, அண்ணாவுடனான ஒவ்வாமை என்பதெல்லாம் அவர்களின் பிரச்சினைகள் என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம். 

பெரியாரை வாசிக்கும் போது அதற்கு மேலும் அதிர்ச்சிகள் இருக்கின்றன. பாரதியை கிறுக்கன் என்று விளித்திருக்கிறார். தெ.பொ.மீனாட்சி சுந்தரனார், மு.வ, இராசமாணிக்கனார் உள்ளிட்ட தமிழுக்கு முக்கியமான பங்களிப்புச் செய்தவர்களை 'ஒரு டஜன் உருப்படிகள்' என்று 1967 ஆம் ஆண்டு விடுதலை தலையங்கத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். இவர்கள் ஆன்மிகம் பேசியவர்கள். அதனால் அவர்களை வசைபாடியிருக்கிறார் என்று கூட வைத்துக் கொள்ளலாம். 

பெரியார் தமிழைக் காட்டுமிராண்டி மொழி என்றார் என்பதுதான் பரவலான குற்றச்சாட்டு. அது மட்டுமில்லை. 'வீட்டில் தமிழில் பேசுகிறோம், கடிதப் போக்குவரத்து தமிழில் நடக்கிறது, சமயத்தை, இலக்கியத்தை தமிழில் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறோம், இதற்கு மேல் சனியனான தமிழுக்கு என்ன வேண்டும்' என்று தமிழைச்  சனியன் என்கிறார். இதை எப்படிப் புரிந்து கொள்வது?

ஈ.வெ.ரா இதையெல்லாம் எந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் எழுதினார்/ பேசினார் என்றும், அவற்றின் பின்னணி குறித்தும் உரையாட எவ்வளவோ இருக்கின்றன. தனது இறுதிக் காலம் வரைக்கும் பல தளங்களிலும் பேசியிருக்கிறார். இங்கே நிகழும் அரசியல் விளையாட்டின் காரணமாக பெரியார் மீது சுமத்தப்பட்டிருக்கும் புனித பிம்பத்தை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டியதுமில்லை. அவர் மீது வன்மத்தைக் கக்கவும் வேண்டியதில்லை. கடந்த தொண்ணூறு ஆண்டுகாலமாக தமிழகத்தில் கோலோச்சிக் கொண்டிருக்கும் முக்கியமான சித்தாந்தத்தை வடிவமைத்தவர் என்ற மரியாதையுண்டு. அதே சமயம் பெரியாரை மறுஉருவாக்கம் செய்ய வேண்டிய அவசியமிருக்கிறது. 'இங்கு எல்லாமே பெரியாரால்தான்' என்ற ஒருமுகத் தன்மையிலிருந்து நாம் விடுபட வேண்டியிருக்கிறது.  பல்வேறு சித்தாந்தங்கள் சீறிக் கொண்டிருக்கும் இந்தக் காலத்தில் பெரியாரை மறு வாசிப்புக்கு உள்ளாக்க வேண்டியது பெரியாரிஸ்ட்களின் வேலையும்தான்.  

பெரியார் மீதான விமர்சனங்களை விவாதிக்காமல், அவரது கொள்கைகள் பற்றிய தெளிவான புரிதலை அடுத்த தலைமுறைக்கு உருவாக்காமல் பிம்பப்படுத்துவதால் எந்த நன்மையையும் விளையப் போவதில்லை. பெரியாரை ஏற்றுக் கொள்ளவும், மறுதலிக்கவும் ஆயிரம் காரணங்கள் இருக்கலாம். ஆனால் சிலைகளைச் சேதப்படுத்துவேன் என்பதில் ஒரு காரணம் கூட வலுவானதாக இருக்க முடியாது.

(உரையாடுவோம்)

வாசிக்க ...

சகல ஆர்வலர்

'பனையம்பள்ளியில் நல்ல பேசுனீங்களா?'

'என் மேலயே நம்பிக்கை இல்லையா..ஃபோட்டோ பாரு'

'பேசறது எப்படிங்க ஃபோட்டோவுல தெரியும்'

'ஊருக்குள்ள பாதிப் பேச்சாளருங்க ஃபோட்டோ காட்டித்தான் ஏமாத்திட்டு இருக்கறாங்க'

'என்னது நீங்க பேச்சாளரா?'

'நான் 'சகல ஆர்வலர்'  ராம சுப்பிரமணியன்'

இதற்கு மேல் எப்படிக் கேள்வி கேட்க முடியும். இப்படித்தான் வாயை அடைக்க வேண்டும்.

                                                                                   ***

பனையம்பள்ளியில் ஐந்தாம் வகுப்பு வரைக்கும்தான் இருக்கிறது. அரசு ஆரம்பப் பள்ளி. ஆனால் மாணவர்களுக்கு கணினி ஆய்வகம் அமைத்துச் சொல்லித் தருகிறார்கள். மாணவர்களும் படம் காட்டுகிறார்கள். அரசுப் பள்ளியில் இதெல்லாம் பெரிய விஷயம். பெரும்பாலான பள்ளிகளில் 'எல்லோரும் பிரைவேட் ஸ்கூலுக்கு போயிடுறாங்க' என்றுதான் புலம்புவார்கள். இந்தப் பள்ளியில் வருடந்தோறும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாகிறது. சந்தோஷமாகச் சொன்னார்கள். தலைமையாசிரியருக்குத்தான் வாழ்த்துச் சொல்ல வேண்டும். ஆசிரியர்களைப் பாராட்ட வேண்டும். முன்னாள் மாணவர்கள் பள்ளிக்கு நிறைய உதவிகளை செய்கிறார்கள். ஊர் கூடி தேர் இழுப்பதை நேரில் பார்த்துவிட்டு வந்தேன். இத்தகைய அரசுப் பள்ளிகளை மனம் குளிர வாழ்த்தலாம்.

மேடைப் பேச்சு ஒரு கலை. தொடர்ச்சியான கண்ணியும் கூட. விடாமல் பேசிக் கொண்டேயிருந்தால் நமக்கென ஒரு வடிவம் சிக்கிவிடும். ஆனால் எந்தக் காலத்திலும் வெறுமனே தன்னம்பிக்கைப் பேச்சாளராக மட்டும் ஆகிவிடக் கூடாது என்று இருக்கன்குடி மாரியம்மனை வேண்டிக் கொள்வதுண்டு.

பனையம்பள்ளி மாணவர்களிடம் பேசுவதற்காக சில விஷயங்களை தயாரித்து வைத்திருந்தேன். மாணவர்களைவிடவும் பெற்றவர்களுக்காகத்தான் பேச வேண்டும்.

இன்றைக்கு அறிவியலும் இயற்கையும் ஒன்றுக்கொன்று போட்டி போட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. குழந்தைகளை இயற்கையிடமிருந்து பிரித்து எடுப்பதற்கான அத்தனை சாத்தியங்களும் அறிவியலுக்கு இருக்கிறது. அலைபேசியைக் கையில் கொடுத்து 'நீ சாப்பிடு சாமி' என்று சொல்வதும் 'டிவி பார்த்தால் குழந்தை அமைதியாக இருக்கிறது' என்பதனால் முழுமையாக அனுமதிப்பதும் குழந்தைகளை இயற்கையிடமிருந்து அந்நியப்படுத்திவிடும். பிள்ளைகள் குறும்பு செய்யாமல் இருந்தால் நம்முடைய வேலைகள் சுலபமாகும் என்பதற்காக குழந்தைகளை நாம் கருவிகளிடம் அடமானம் வைக்க வேண்டியதில்லை - இதுதான் பேச்சின் சாராம்சம்- இடையிடையே மானே, தேனே, அபிராமி அபிராமி எல்லாம். 

குழந்தைகள் மண்ணில் விளையாடட்டும். அஃது அவர்களின் உரிமை. தண்ணீரில் ஆடட்டும். அவர்களுக்கான சுதந்திரம் அது. மண்ணில் விளையாடினால் நோய் வரும், தண்ணீரில் ஆடினால் சளி பிடிக்கும் என்றெல்லாம் நாம் தடை போட வேண்டியதில்லை. அப்படித் தடை போடும் போதுதான் வீட்டிற்குள் முடங்கிப் போகிறார்கள். கருவிகள் அவர்களை ஆக்கிரமிக்கின்றன. 

கடந்த தலைமுறைக் குழந்தைகள் காடு மேடு எனச் சுற்றினார்கள். வேட்டை ஆடினார்கள். ஓடினார்கள். உடலில் வலுவேறியது. இன்றைக்கு அப்படியா இருக்கிறார்கள்? 

ஒரு பள்ளியின்  தலைமையாசிரியரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த போது சொன்னார். அவர் அதே பள்ளியில் படித்தவர். 'நாங்க படிக்கும் போது ஆண்டு விழாவுக்கு இந்த பென்ச்சை தூக்கி வெளியில் போடுவோம். நன்றாக நினைவில் இருக்கிறது- ஒரு மாணவனுக்கு ஒரு பென்ச். அடுத்த இருபதாண்டுகளில், நான் இந்தப் பள்ளியில் ஆசிரியராகச் சேர்ந்த போது இரண்டு மாணவர்கள் சேர்ந்து இந்த பென்ச்சை தூக்கினார்கள். இந்த ஆண்டு நான்கு பேர்கள் சேர்ந்து தூங்குகிறார்கள். பென்ச் அப்படியேதான் இருக்கிறது. ஆனால் பையன்களின் வலு குறைந்திருக்கிறது' என்கிறார். அவர் எதையும் மிகைப் படுத்திச் சொல்லவில்லை. இன்றைக்கு கிராமப்புற குழந்தைகள் கூட வெயிலைப் பார்ப்பதில்லை. மண்ணை மிதிப்பதில்லை. தண்ணீரில் நனைவதில்லை. 

வேட்டையும் விளையாட்டும் அவர்களைவிட்டு வெகு தூரச் சென்றுவிட்டன.

கிராமப்புறப் பள்ளிகளில் பேசும் போது இதைத்தான் வலியுறுத்த வேண்டும். வெறுமனே மதிப்பெண்கள் மட்டுமே போதுமானது இல்லை. குழந்தைகள் ஆளுமைகளாக வேண்டுமெனில் அவர்களுக்கான அத்தனை சுதந்திரமும் வழங்கப்படல் வேண்டும். மதிப்பெண்களுக்கான பொறுப்பை ஆசிரியர்கள் எடுத்துக் கொள்ளட்டும். குழந்தைகள் விளையாடவும் வாழ்க்கையை வாழ்வதற்குமான சூழலையும் சுதந்திரத்தையும் பெற்றோர்கள் வழங்கட்டும். 

பேசி முடித்து மேடையை விட்டு இறங்கி வெளியேறும் போது 'நீங்க பேசுனது எங்களுக்கு ரொம்பத் தேவை' என்று ஒரு பெரியவர் சொன்னார்.

'இல்லை இல்லை..இவன் உடான்ஸ் விடுகிறான் என்று மறுக்கவா போகிறீர்கள்?'. அப்படியெல்லாம் இருக்காது.

 அப்பாடா!

இனி இதே மாதிரி வால் பிடித்து அறிவுரையென்று ராவாமல் பேசினால் போதும்.

விடாது கருப்பு. வரும் சனிக்கிழமையன்று  வள்ளியாம்பாளையம் பள்ளியில் பேசுகிறேன். அதுவும் ஆரம்பப் பள்ளி. பேசி முடித்துவிட்டு வந்து இதே போல படம் போட்டு பந்தா காட்டுகிறேன். வெயிட்டீஸ்!

வாசிக்க ...

சென்னை ட்ரெக்கிங் க்ளப்

பீட்டர் வான் கெய்ட் பற்றி சென்னை, கடலூர் வெள்ளத்தின் போது கேள்விப்பட்டிருந்தேன். வெளிநாட்டுக்காரர் என்றால் அவர்களது உடல், மொழி, பாவனை குறித்ததான பொதுப் புத்தி இருக்குமல்லவா? அப்படியான ஒரு பிம்பம்தான் அவர் மீதும் எனக்கும். 'நீங்க அவர் கூட பேசுங்க' என்று சொல்லி தொடர்பை ஏற்படுத்தித் தந்தார்கள். அற்புதமான மனிதர். 'நீங்க சென்னை வாங்க' என்றார். ஒரு வார இறுதி நாளில் அவருடன் சேர்ந்து  கோட்டூர்புரத்தில் ஒரு சேரியைச் சுத்தம் செய்திருக்கிறோம். மனிதர் ஆச்சரியப்படுத்தினார். எந்த அருவெறுப்புமில்லாமல் மிக இயல்பாக சாக்கடைக்குள் இறங்கி சுத்தம் செய்ய ஆரம்பித்தார். 'அவரே இறங்குறாரு..நமக்கு என்ன' என்று நாமும் யோசிக்க ஆரம்பித்துவிடுவோம். அவருடைய அர்ப்பணிப்பு உணர்வுக்கு முன்பாக யாருமே தூசிதான். 

(பீட்டர் பற்றிய கட்டுரை இணைப்பில்)

பீட்டர் வான் கெய்ட் பற்றித் தெரியாதவர்களுக்காக - அவர்தான் சென்னை ட்ரெக்கிங் க்ளப்பின் தூண். குரங்கணி தீ விபத்தில் அடிபட்டுக் கொண்டிருக்கும் பெயர். இன்றைய தேதிக்கு அந்தக் குழுவில் நாற்பதாயிரம் உறுப்பினர்கள் இருக்கிறார்கள். வார இறுதிகளில் மலையேற்றம், இயற்கை சார்ந்த பயணம், சேரிகளைச் சுத்தம் செய்தல் என எதையாவது இழுத்துப் போட்டு செய்து கொண்டிருப்பார்கள். எந்தக் காரியத்திலும் அவர்கள் லாபம் பார்ப்பதில்லை.  நம்மைப் போன்ற தேசத்துக்கு உண்மையிலேயே பீட்டர் மாதிரியான ஆட்களுக்கான தேவை மிக அதிகம்.

பிரச்சினை என்னவென்றால் 'சி.டி.சி' மாதிரியே செயல்படுகிறோம் என்ற பெயரில் புற்றீசல் போல குழுக்கள் பெருகிக் கிடக்கின்றன. சமீப காலமாக வணிக நோக்கில் ஏகப்பட்ட குழுக்கள் உருவாக்கியிருக்கின்றன. கார்பொரேட்களில் வேலை செய்கிறவர்கள்தான் இவர்களது இலக்கு. ஒரு விஷயத்தை நாம் தெளிவாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இப்பொழுதெல்லாம்  'ஆர்வலர்கள்' என்ற சொல்லுக்கு 'ஆர்வக் கோளாறுகள்' என்றும் பொருள் எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஒரு கேமிரா வாங்கினால் 'நான் ஃபோட்டோகிராபி ஆர்வலர்' என்கிறார்கள். வனத்துறையினரின் சீருடையில் ஒரு டி-ஷர்ட் கிடைத்தால்  அணிந்து கொண்டு மலைப்பக்கமாக ஒரு நிழற்படத்தை எடுத்து 'நான் இயற்கை ஆர்வலர்' என்கிறார்கள். பைக் ஒன்றை வாங்கி கொண்டு 'நான் பயண ஆர்வலர்' என்று சொல்லிக் கொள்கிறார்கள். இவர்களில் முக்கால்வாசிப் பேருக்கு இதெல்லாம் க்யூரியாசிட்டி மட்டும்தான். அடுத்தவர்களை பார்த்து 'நாமும் அப்படி ஆக வேண்டும்' என்கிற ஆர்வம். அதைத் தாண்டி எதுவுமிருக்காது.

பெயர் குறிப்பிட விரும்பவில்லை- உணர்வுப் பூர்வமாக செயல்படுகிற சில தன்னார்வ அமைப்புகள் இருக்கின்றன. தன்னார்வலர்களாகச் சேர்கிறவர்களை அழைத்துச் சென்று கிராமப்புற மாணவர்களுக்கு கற்பித்தல் முதலிய பணிகளைச் செய்கிற குழுக்கள். அவர்களிடம் பேசிப் பாருங்கள். 'ஒரு வருஷம்தான் வாலண்டியர்ஸ் வர்றாங்க' என்பார்கள். இந்த வருடம் தன்னார்வலராகச் சேர்ந்தவர் அடுத்த வருடம் வர மாட்டார். ஆரம்பத்தில் இருக்கும் ஆர்வம் அப்படியே வடிந்து போய்விடும். எந்த ஒரு செயலிலும் தொடர்ச்சியான ஆர்வம் இருந்தால் மட்டும்தான் ஆர்வலர் என்று சொல்ல வேண்டும். ஆசை அறுபது நாள் கணக்கெல்லாம் ஆர்வக் கோளாறுகள்தான். பணப் புழக்கம் அதிகமாகிவிட்ட இந்த காலகட்டத்தில் ஆர்வக் கோளாறுகள் அத்தனை பக்கமும் நிறைந்து கிடக்கிறார்கள்.

இந்த ஆர்வக் கோளாறுகளை உசுப்பேற்றி, காசு வாங்கி கொண்டு ஏகப்பட்ட பேர்கள் வயிறு வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். 'ட்ரெக்கிங்' 'பைக்கிங்' என்று விதவிதமான பெயர்களைச் சூட்டுகிறார்கள். 'கேம்ப் ஃபயர்' 'இரவு தங்கல்' என்று விதவிதமான பெயர்களில் கார்பொரேட் ஆட்களை வனத்துக்குள் அழைத்துச் செல்வதும் இவர்கள்தான். ஃபேஸ்புக்கிலும், இன்ஸ்ட்டாகிராமிலும் பதிவேற்றுவதற்காக நிழற்படங்களை எடுப்பதற்காகவே சென்று வருகிற ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். வனம் பற்றிய இந்தப் புரிதலுமில்லாத இத்தகையவர்களை உள்ளேயே அனுமதிக்க கூடாது. ஆனால் நம்மிடம் எந்த வழிகாட்டு நெறிமுறையும் இல்லை. 

வனங்களில் குப்பைகளை நிரப்புதல், பிளாஸ்டிக் பொருட்களை வீசிச் செல்லுதல், சைலன்சர் மாற்றப்பட்ட பைக்குகளில் கிளம்பும் ஓசை என்று எல்லாவிதத்திலும் வனத்தை வன்புணர்வு செய்துவிட்டு அடுத்த நாள் மனசாட்சியே இல்லாமல் நிழற்படத்தை சமூக ஊடங்களில் பிரசுரிப்பார்கள். நினைத்தவர்கள் எல்லாம் வனத்துக்குள் செல்வதைத் தடுக்க அரசாங்கமும் வனத்துறையும் எல்லாவிதமான நடவடிக்கைகளையும் எடுக்க வேண்டும். காட்டுத் தீயைப் பொறுத்தவரைக்கும் எண்பது சதவீதம் மனிதர்களால் உருவாக்கப்படுவதுதான். எவன் கொளுத்திப் போட்ட குச்சியோ தெரியவில்லை- இன்றைக்கு பத்துப் பேரை காவு வாங்கியிருக்கிறது.

குரங்கணி வனப்பயணத்துக்கான ஏற்பாடுகளை சி.டி.சி செய்திருக்கிறது என்கிறார்கள். ஊடகத்தின் மொத்தப் பார்வையும் சி.டி.சி மீது குவிந்திருக்கிறது. இதுவொரு கோரமான விபத்து என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை. ஆனால் சி.டி.சி பற்றியும், பீட்டர் பற்றியும், இந்த அமைப்பின் முந்தைய செயல்பாடுகள் குறித்தும் ஓரளவுக்கேனும் புரிதலை உருவாக்கிக் கொண்டு செய்திகளை எழுதலாம். பீட்டர் பணத்துக்காக எதையும் செய்வதில்லை, தமது பெயர் ஊடகங்களில் வெளியாவதைக் கூடவும் அவர் விரும்புகிற மனிதர் இல்லை. 'அப்படியா' என்ற புன்னகையுடன் தாண்டிச் செல்கிறவர். அவரது செயல்பாடுகளுக்காக நிறைய விருதுகள் வழங்கப்பட்டன. எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டார்கள். சுயநலமிலாமல் செயல்படும் அவர் மீது அத்தனை பழியும் விழுந்திருக்கிறது.

பொதுக் காரியங்களில் சற்று அசிரத்தையாக இருந்தாலும் இப்படித்தான் பெரும்பழி வந்து சேரும். நல்ல காரியங்களைச் செய்யும் போது கண்டு கொள்ளாதவர்கள் எல்லாம் கெட்டது ஒன்று நடக்கும் போது 'தெரியும்டா இப்படியெல்லாம் ஆகும்ன்னு' என்று கிளம்புவார்கள். தார்மீக அடிப்படையில் சி.டி.சி இந்த வலியை வாங்க வேண்டிய சூழல் உருவாகியிருக்கிறது. அரசாங்கம் இனி விழித்துக் கொள்ளக் கூடும். கும்பகோணம் பள்ளி தீ விபத்து வரைக்கும் பள்ளிகள் மீது பெரிய கட்டுப்பாடுகள் இல்லை. இப்பொழுது ஏகப்பட்ட விதிமுறைகளை வகுத்திருக்கிறார்கள். அதே போல குரங்கணி தீ விபத்தை முன்வைத்து புற்றீசல்களைக் கட்டுப்படுத்த அரசாங்கம் செயல்பட வேண்டிய தருணமிது.

பீட்டரை நினைத்தால்தான் வருத்தமாக இருக்கிறது. நல்ல நோக்கத்துக்காக செயல்படுகிற ஒருவர் மீது பழி விழும் போது அது எப்படி வலியை உண்டாக்கும் எனப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. அவர் மீதுதான் கடைசியில் சுமையை இறக்கி வைப்பார்கள். இந்தச் சிக்கல்களிருந்து அவர் வெளி வர வேண்டும் என மனம் விரும்புகிறது. சி.டி.சி பற்றி முழுமையாகத் தெரிந்த ஊடகவியலாளர்களும், அதிகாரிகளும் பீட்டருக்கு இந்தக் கடினமான தருணத்தில் உறுதுணையாக இருக்க வேண்டும். இறந்தவர்களின் ஆன்மா அமைதி கொள்ளட்டும். 

வாசிக்க ...

தெய்வம்

தெய்வம் வந்திருந்தார். பெயரே தெய்வம்தான். 

அஜந்தாவில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு 'உங்க அலுவலகத்துக்கு பக்கத்தில் நிற்கிறேன்' என்கிறார். எங்கள் அலுவலகம் எம்.ஜி சாலையில் இருக்கிறது. பழைய பாஸ்போர்ட் அலுவலகக் கட்டிடத்தில் இயங்குகிறது என்பதையெல்லாம் எப்பொழுதோ எழுதியதை மண்டைக்குள் வைத்திருக்கிறார். என்னைப் பற்றிய தகவல்கள் பரம ரகசியமாக இருப்பதாக நான்தான் நம்பிக் கொண்டிருக்கிறேன். மைண்ட் வாய்ஸில் பேசுவதாக நினைத்து அவ்வப்பொழுது சத்தம் போட்டு எழுதி வைத்திருக்கிறேன் போலிருக்கிறது.

தெய்வம் பெங்களூரில் பெரிய நிறுவனத்தில் பெரும் பதவியில் இருந்தவர். இப்பொழுது சொந்தமாக நிறுவனமொன்றை நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார். நிறையத் தடைகள். 'பத்து  கோடி ரூபாயை ஏமாத்திட்டாங்க' என்றார். பஞ்சு மிட்டாயைக் காணவில்லை என்பது போலச் சொன்னார். அமெரிக்காவில்,  'இதெல்லாம் செஞ்சு தரேன்' என்று சொல்லி வாங்கி ஏப்பம் போட்டுவிட்டதாகச் சொன்னார். வழக்கு நடந்து கொண்டிருக்கிறதாம். எங்கள் சொந்தக்காரர் ஒருவர் இப்படி ஏமாந்திருக்கிறார். இந்தியாவிலிருந்து கோடிக்கணக்கான ரூபாய் மதிப்புள்ள துணிமணிகளை அனுப்பி வைத்த பிறகு துணியைப் பெற்றுக் கொண்டவன் பணத்தைத் தராமல் கம்பி நீட்டி விட்டான். வழக்கு நடத்தியதாகச் சொல்வார்கள். அதன் பிறகு அதைவிடப் பெரிய தொகையை இழந்தவரை இப்பொழுது சந்திக்கிறேன்.

'அது போனா போகட்டுங்க...இப்போ நல்லா போய்ட்டு இருக்கு' என்று உற்சாகமாகப் பேசினார். தெய்வம் இப்பொழுது பத்திருபது பேரை ஆப்ரிக்கா அனுப்பி வைத்திருக்கிறார். அங்கயிருக்கும் நிறுவனங்களுக்கு மென்பொருள் வேலை செய்து கொடுக்கிறார்கள். அதில் நல்ல வருமானம். நிறைய தொடர்புகளை உருவாக்கி வைத்திருக்கிறார். இப்படியான உற்சாகம் கொண்ட மனிதர்களை சந்திப்பதுதான் நமக்கும் பலம். 

பேசும் போது 'இந்தக் காலத்துல தொடர்புதாங்க முக்கியம் ..அது இருந்தா போதும்..எதையும் சமாளிக்கலாம்' என்றார். அதுதான் நிதர்சனம். 

ஆசாத் என்றொரு நண்பன். கல்லூரியில் அறைத்தோழன். அன்றொருநாள் சாயந்திரமாக பொம்மனஹள்ளி வழியாக நடந்து கொண்டிருந்த போது பல வருடங்களுக்குப் பிறகு சந்தித்துக் கொண்டோம். அந்த நாள் நினைவுகள் நெஞ்சில் வந்து போக அலைபேசி எண்களை மட்டும் மாற்றிக் கொண்டோம். 

வெகு நாட்கள் கழித்து தனக்கு வேலை போய்விட்டதாகச் சொன்னான். ஐ.டி துறை பற்றித்தான் தெரியுமே. நிசப்தத்தில் எழுதியிருந்தேன். குணா அழைத்து  'அவரோட ப்ரோபைலை அனுப்பி வைக்க முடியுமா?' என்று கேட்டிருந்தார். யாரோ ஒருவர் கேட்கிறார் என்று நினைத்தேன். பிறகுதான் தெரிந்தது அவர் நிறுவனத்தின் துணைத் தலைவராம். ஆசாத் அழைத்து 'உனக்கு எப்படிடா அப்படியெல்லாம் காண்டாக்ட்?' என்றான். எனக்கு எப்படித் தெரியும்? குணாவுக்குத்தான் நன்றி சொல்ல வேண்டும். மூன்று வார்த்தைகளுக்கு மேல் அவர் எப்பொழுதும் பேசியதாக நினைவில் இல்லை. 

மனிதர்களுக்கு தொடர்புகள் பெரும் பலம். ஒருவருடன் பேச ஆரம்பிக்கும் போதே  'இவரால் இந்தக் காரியம் நடக்கும்' என்று நினைத்துப் பேசத் தொடங்கினால் அது அப்பொழுதே பொசுங்கிவிடும். எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல் பழக ஆரம்பித்து அலைவரிசை ஒத்துப் போனால் அது கால காலத்துக்கும் தொடரும். பேருந்தில் பழகுகிற சக மனிதர்களை போலவே எவ்வளவு பெரிய ஆளாக இருந்தாலும் கருதலாம். தவறேதுமில்லை. 

அலுவலகத்துக்கு சந்திக்க வருகிறவர்களுக்கு வாசுதேவ் அடிகாஸில் ஒரு காபி வாங்கி கொடுத்து அரசமரத்தடிக்கு அழைத்துச் சென்றுவிடுவது வழக்கம். எவ்வளவு கதைகளுடன் மனிதர்கள் வருகிறார்கள்? எப்பொழுதுமே ஆச்சரியம்தான். அந்த மரம் என்னால் மட்டும் நூறு கதைகளையாவது கேட்டிருக்கும். நவரசக் கதைகள். கில்மா கதைகள் கூட அடக்கம் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். சில மாதங்களுக்கு முன்பாக ஒரு பையன் வந்திருந்தான். அவனுக்குத் திருமணம் செய்து வைக்கப் போகிறார்கள். அதற்கு முன்பாக இவன் சில பல கெட்ட காரியங்களைச் செய்துவிட்டான். 

'நெஜமாவே இதெல்லாம் செஞ்சியா? இல்ல என்னை பொறாமைப் பட வைக்கலாம்னு சொல்லுறியா?' என்றேன். 

'இல்லண்ணா..சாத்தியமா' என்றான். மூச்சடைத்துப் போனது.

நிறையப் பேசி அனுப்பி வைத்தேன். 'விவரம் சொல்லு' என்றெல்லாம் கேட்கக் கூடாது. இப்பொழுது அவனுக்குத் திருமணம் ஆகிவிட்டது போலிருக்கிறது. சத்தமே காணோம். 

தெய்வத்துடன் ஒரு மணி நேரமாவது பேசியிருப்போம். சுவாரசியமான மனிதர். நேரமாகிக் கொண்டிருந்தது. 

'கொஞ்சம்தான் சொல்லியிருக்கேன்..மிச்சத்தை இன்னொரு நாள் வந்து சொல்லுறேன்' என்றார். 

'வாங்க வாங்க' என்று அனுப்பி வைத்திருக்கிறேன்.

ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு புத்தகம். வாசிக்க வாசிக்க தீராத புத்தகம். சந்திக்கிற எல்லோர் குறித்தும் எழுதுவதில்லை. ஆனால் எழுத சரக்கிருக்கும் ஆட்களை பற்றிப் எழுதாமல் விடுவதில்லை. 

புதிதாகத் தொழில் தொடங்கி இருக்கும் வேறொரு நண்பர் அழைத்த போது ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டும் எனத் தோன்றியது. வீடு கட்டும் போதும் தொழில் தொடங்கும் போது 'இதை செஞ்சுடலாம்..அதை செஞ்சுடலாம்' என்று மனம் அலை பாயும். 'இதை செஞ்சா நல்லா இருக்குமே' என்று செய்தால் செலவு இழுத்துவிடும். மூக்கு நுனிக்கு கீழாக தண்ணீர் ஓடுகிறது என்று தெரியும் வரைக்கும் துணியலாம். நாசியைத் தாண்டிவிடும் என்று நினைத்தால் காலை உள்ளே இழுத்துக் கொள்வதுதான் உசிதம். தெய்வத்துடன் பேசியதன் புரிதல் இது என நினைக்கிறேன். அந்த அலைபேசி நண்பருக்கும் இதைச் சொல்லிவிட்டேன். 

வாசிக்க ...

கடவுளின் குழந்தைகள்

தமிழ்நாட்டில் சிலவற்றை பாராட்டியே தீர வேண்டும். கல்வித்துறையின் சில முன்னெடுப்புகள் அதில் அடக்கம்.

கடந்த வெள்ளிக்கிழமையன்று புஞ்சை புளியம்பட்டி என்ற ஊருக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. 'அங்க ஒரு பள்ளிக்கூடம் இருக்கு...போய்ட்டு வாங்க' என்றார்கள். அரசுப் பள்ளிக்கூடம்தான். அதில் ஒரு வகுப்பறையை மன நலம் குன்றிய குழந்தைகளுக்காக ஒதுக்கியிருக்கிறார்கள். தனிக்கவனம் செலுத்தப்பட வேண்டிய குழந்தைகள் அவர்கள். தமிழகம் முழுக்கவும் ஒன்றியத்துக்கு ஒரு பள்ளியை இப்படி ஒதுக்கியிருக்கிறார்கள். அந்த மாணவர்களுக்கு அரசாங்கம் உதவித் தொகையளிக்கிறது. பெரும்பாலும் கிராமப்புற மாணவர்கள் அல்லவா? 'இவன் பள்ளிக்கூடம் போகலைன்னா குடி முழுகிப் போயிடுமா?' என்று பெற்றவர்கள் சாதாரணமாக இருந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காக மாணவர்களை அழைத்துக் கொண்டு வந்து பள்ளியில் விடுவதற்காக பெற்றோருக்கும் 'எஸ்கார்ட்' என்ற பெயரில் நிதி ஒதுக்கிறது அரசாங்கம்.

இந்தப் பள்ளியில் இருபத்தைந்து மாணவர்கள் சேர்ந்திருக்கிறார்கள். நாங்கள் சென்றிருந்த போது சுமார் இருபது பேர்கள் இருந்தார்கள். 'நிறைய பேருக்கு அடிக்கடி உடல்நிலை சரியில்லாம போயிடுதுங்க' என்றார்கள். இருபது பேர் என்பது சராசரியான எண்ணிக்கை போலிருக்கிறது. இந்த மாணவர்களுக்கென இரண்டு ஆசிரியர்கள் நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஒரு ஆயா. ஒரு பிசியோதெரபிஸ்ட். 

சில ஆட்டிசம் குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள். சிலர் மூளை வளர்ச்சி குன்றியவர்கள். ஒரு பெண்ணுக்கு  'ஷார்ட் டேர்ம் மெமரி லாஸ்'. எல்லாவற்றையும் ஐந்து நிமிடங்களில் மறந்துவிடுகிறாள். ஒரு மாணவனுக்கு காது கேட்காது. வாய் பேச முடியாது. ஆனால் அற்புதமான ஓவியன். இப்படி கலவையான குறைகள். அவர்களுக்குக் கலவையான வயது. ஒவ்வொருவருக்கும் தனிக்கவனம் செலுத்தி படிக்க வைக்கிறார்கள். ஓரளவுக்கு தேறும் மாணவர்களைத் தேர்வு எழுதவும் அனுப்புகிறார்கள். 

ஒரு மாணவன் 'சார் எனக்கு குறள் தெரியும்' என்றான். அவனால் தெளிவாகப் பேச முடியவில்லை. 'எங்க சொல்லு பார்க்கலாம்' என்ற பிறகு குறளைச் சொல்லிவிட்டு அதன் பொருள் விளக்கமும் சொன்னான். 'வெரி குட்.போதும். நீ உக்காருப்பா' என்று சொன்னாலும் விடாமல் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான்.

'எங்க பசங்க எல்லோருமே உற்சாகமானவங்க' என்றார் பொறுப்பாளர். சந்தோஷமாக இருந்தது. 

உடன் அரசு தாமஸ் வந்திருந்தார். கேரளாவில் மதுவை அடித்துக் கொன்ற நிகழ்வை தமது பள்ளி மாணவர்களிடம் சொல்லி 'அவன் நினைவாக மூன்று நாளைக்கு தின்பண்டத்தை நிறுத்திடுங்க..அந்தக் காசில் இல்லாத குழந்தைகளுக்கு உணவு வாங்கித் தரலாம்' என்று சொல்லியிருக்கிறார். அந்தப் பள்ளியில் ஐந்தாம் வகுப்பு வரைக்கும்தான் மாணவர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் ஒரு மூட்டை உணவுப் பண்டத்தை வாங்கிக் குவித்திருந்தார்கள் அந்த மாணவர்கள். இரண்டு மூன்று பள்ளிகளுக்கு மாணவர்களே சென்று அவற்றை விநியோகம் செய்திருக்கிறார்கள். அதில் ஒரு பகுதியை புளியம்பட்டி குழந்தைகளுக்கும் கொண்டு வந்து கொடுத்தார்கள். அவர்கள் உண்டு முடிக்கவும் பள்ளி முடியும் நேரம் ஆகவும் சரியாக இருந்தது.

மாணவர்களை அழைத்து வர பெற்றோர் சிலர் வந்திருந்தார்கள். 'நீங்க பசங்களை அனுப்பிடுங்க' என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்துவிட்டு பொறுப்பாளர்களிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். அரசாங்கம் செய்து கொண்டிருப்பது மிகப் பெரிய சேவை. இதைச் சிந்தித்து செயல்படுத்திய அந்த நல்ல மனம் வாழ்க. 

இந்தப் பள்ளியைப் பொறுத்த வரைக்கும் உள்ளூர் லயன்ஸ் கிளப் தினமும் அந்த மாணவர்களுக்கு சிறப்பு உணவு தயாரித்துக் கொடுத்துவிடுகிறார்கள். 

மாணவர்களில் சிலர் கிளம்பிச் சென்ற பிறகு 'கற்பித்தலில் இருக்கும் சிரமங்கள்' பற்றி ஆசிரியர்கள் பேசினார்கள். இந்த ஆசிரியர்களுக்கு அரசாங்கம் சிறப்புப் பயிற்சியளித்திருக்கிறது. 

'எங்க கிட்ட நிறைய சி.டி இருக்கு சார்..டி.வி இருந்தா நல்லா இருக்கும்' என்றார்கள்.

பெரும்பாலான பள்ளிகளில் ஆசிரியர்கள் உதவிகளைக் கேட்பார்கள். ஆனால் அவர்கள் தரப்பிலிருந்து துரும்பைக் கூட கிள்ளிப் போட மாட்டார்கள். ஆனால் இவர்கள் அப்படியில்லை. உள்ளூர் ஆசிரியர்களிடமெல்லாம் வசூல் செய்து இருபத்தியிரண்டாயிரம் ரூபாய் வைத்திருக்கிறார்கள். 

'நாங்க இந்தத் தொகையை தந்துடுறோம்..மேல தேவைப்படுற பணத்துக்கு உதவி செஞ்சீங்கன்னா நல்லா இருக்கும்' என்றார்கள்.

இத்தகைய பள்ளிகளுக்கு உதவாமல் யாருக்கு உதவப் போகிறோம்? அந்த மாணவர்களை வெகு நேரம் பார்க்கவே முடியவில்லை. எவ்வளவு ஏற்றத்தாழ்வுகளுடன் இந்த உலகம் படைக்கப்பட்டிருக்கிறது? ஒரு பக்கம் பாவத்தின் மேல் பாவமாக மனிதன் செய்து கொண்டிருக்கிறான். இன்னொரு பக்கம் வாய் குழறி, எச்சில் ஒழுக, நினைவு சிதைந்து இந்தக் குழந்தைகள். அவர்களைப் பெற்றவர்களின் மனம் எப்படி வெம்பிக் கிடக்கும். நினைக்கும் போதே மனம் பதறுகிறது

தொலைக்காட்சி பெட்டியின் அளவு, விலை என எல்லாவற்றையும் விசாரித்துவிட்டு இன்னும் சில நாட்களில் ஒரு தொலைக்காட்சியை ஏற்பாடு செய்துவிட வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வர வெகு நேரம் பிடிக்கவில்லை. சில குழந்தைகள் பெற்றோருக்காகக் காத்திருந்தார்கள். அவர்களிடம்  'இங்க ஒரு டி.வி வாங்கி வெச்சுடலாமா' என்றதற்கு 'ஹூய்ய்' என்று கத்தினார்கள். 

'உனக்கு யாரைப் பிடிக்கும்' என்றேன். விஜய் அல்லது அஜீத் என்பார்கள் என நினைத்தேன். அவர்கள் சிரித்தார்கள். 

கடவுளின் குழந்தைகள். 

புஞ்சை புளியமப்பட்டி சுற்றுவட்டாரத்தில் நிசப்தம் நண்பர்கள் யாரேனும் இருந்தால் சொல்லுங்கள். நான்கு அல்லது ஐந்து பேர் வருவதாக இருந்தால்  ஒரு நாள்- வார இறுதி நாள்- முடிவு செய்து டி.வியை வாங்கிப் பொருத்திவிடலாம். பெரிய தொகை தேவைப்படாது. டிவி இரண்டாம்பட்சம். அன்றைய தினம் அந்தக் குழந்தைகளையும் வரச் சொல்லிவிடலாம். நாடகம், கதை சொல்லல் என அரை நாள் அவர்களுடன் இருந்துவிட்டு வருவோம். நிசப்தம் ஆட்கள் உடன் இருக்க வேண்டும் என விரும்புகிறேன். வெளியூர் நண்பர்கள் வருவதானாலும் சரி. ஏற்பாடு செய்யலாம். எப்பொழுதாவதுதானே இதையெல்லாம் செய்கிறோம்?

vaamanikandan@gmail.com

வாசிக்க ...