அடுத்த கட்டம்...

ஒரு பெரிய திட்டம் இரண்டு நாட்களாக மண்டைக்குள் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. நிசப்தம் சார்பில் பள்ளிக்கூடம் ஒன்றுக்கான பூர்வாங்க வேலைகளைத் தொடங்கலாமா என்ற யோசனை அது.

கோபிச்செட்டிபாளையத்தில் செயல்படும் தாய்த்தமிழ் தொடக்கப்பள்ளியானது அரசு உதவி பெறும் பள்ளி (Government Aided School). ஆசிரியர்களுக்கான ஊதியம், மாணவர்களுக்கான சத்துணவு என அனைத்தையும் அரசாங்கம் வழங்கிவிடுகிறது. மாணவர்கள் சேர்க்கை மற்றும் பள்ளி நிர்வாகத்தை மட்டும் தனியார் செய்ய வேண்டும். உதவி பெறும் பள்ளிகளுக்கான விதிமுறைகளைப் பொறுத்தவரையில் பள்ளி நடத்துவதற்கான இடம், கட்டிடம் ஆகியவற்றை நிர்வாகமே அமைத்துக் கொள்ள வேண்டும். தாய்த்தமிழ் பள்ளிக்குச் சொந்தக் கட்டிடம் இல்லை. அவர்களால் இடம் வாங்கி கட்டிடம் கட்ட முடியவில்லை. எல்லாவிதத்திலும் முயற்சித்துப் பார்த்துவிட்டார்கள். வேறு வழியில்லாமல் அரசாங்கத்திடம் ஒப்படைக்கப் போகிறார்கள். 

‘பள்ளிக்கூடத்தை நீங்க எடுத்துக்குறீங்களா?’ என்று நண்பர்கள் கேட்ட போது குழப்பமாக இருந்தது.

பள்ளிக்கூடத்துக்கென குறைந்தது பத்து அல்லது பதினைந்து சென்ட் இடமாவது வாங்க வேண்டியிருக்கும். பள்ளிக்கூடம் தற்பொழுது செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் இடத்திலிருந்து ஒரு கிலோமீட்டர் சுற்றுவட்டாரத்தில்தான் அந்த இடம் இருக்க வேண்டும். அதுவொரு விதி. இடம் வாங்குவதற்கு முப்பது முதல் நாற்பது லட்ச ரூபாய் வரைக்கும் தேவைப்படும். (ஒரு செண்ட் மூன்று லட்ச ரூபாய் என்ற கணக்கு) அதன் பிறகு கட்டிடம் கட்டுவதற்கான செலவு இருக்கிறது. ஒன்று முதல் ஐந்தாம் வகுப்பு வரைக்கும் ஐந்து வகுப்பறைகள், ஒரு தலைமையாசிரியர் அறை மற்றும் ஒரு சத்துணவுக் கூடம். கட்டிடத்துக்கு என குறைந்தபட்சம் ஐம்பது லட்சம் ரூபாயாவது ஆகும். அறக்கட்டளையில் முப்பது லட்சம் இருக்கிறது. இன்னுமொரு பத்து லட்ச ரூபாய் இருந்தால் இடத்தை வாங்கிவிடலாம். கட்டிடத்திற்குத் தேவையான இன்னமும் ஐம்பது லட்ச ரூபாயைப் புரட்ட முடியுமா என்று தெரியவில்லை. 

இரண்டு நாட்களாகவே குழப்பம்தான்.

தமிழகத்தில் எவ்வளவோ பள்ளிகள் இருக்கின்றன. இன்னொரு பள்ளிக்கூடம் எதற்கு என்று கேள்வி எழலாம். ஒரே கனவுதான். இது மட்டும் சரியாக அமையும்பட்சத்தில் வெறுமனே பாடசாலையாக மட்டும் இருக்காது. அடுத்த சில ஆண்டுகளில் அம்மா அப்பா இல்லாத, வழி தெரியாமல் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் இருபத்தைந்து குழந்தைகளையாவது ஒவ்வொரு வருடமும் அழைத்து வந்து அவர்களைத் தங்க வைத்து படிப்பும் உணவும் கொடுத்தும் வாழ்க்கையின் அடுத்த கட்டத்துக்கு அவர்களை நகர்த்த வேண்டும். அதுதான் அடிப்படையான நோக்கம்.

சிக்மகளூர் பேருந்து நிலையத்தில் பிச்சையெடுத்துக் கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவனிடம் சில்லரையைக் கொடுத்துவிட்டு ‘பெத்தவங்க யாருமில்லையா?’ என்று கேட்ட போது ‘அம்மா அப்பா ரெண்டு பேருமே இல்லை’ என்றான். இரவுகளில் பேருந்து நிலையத்திலேயே தூங்கிக் கொள்வானாம். அப்பொழுது அவனுக்கு எப்படி உதவ முடியும் என்று தெரியவில்லை. தமிழகத்தில் மட்டுமே கூட இப்படி ஆயிரக்கணக்கான குழந்தைகள் இருக்கக் கூடுமல்லவா? அவர்களுக்கு ஒரு பாதையை அமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும் என நினைத்ததுண்டு. ‘நம்மால் அவ்வளவு பெரிய காரியத்தைச் செய்ய முடியாது’ என்று தயக்கம் இருக்கும். இது அதற்கானதொரு வாய்ப்பு என நினைக்கிறேன்.

கனவு சரிதான். செயல்படுத்த வேண்டுமல்லவா? பணம் மட்டுமில்லை. கட்டிடம் மேலெழும் போது கண்காணிக்க வேண்டும், பள்ளியின் நிர்வாகத்துக்காக நேரம் ஒதுக்க வேண்டும். நிறைய இருக்கின்றன. பெரிய காரியமிது. நிறைய உழைப்புத் தேவை. எண்ணித் துணிக கருமம். அதனால்தான் நிறைய யோசனைகள். அம்மா இதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிறார். அறக்கட்டளை ஆரம்பித்த போதும் இப்படித்தான் எதிர்த்தார்கள். தான் உண்டு தம் குடும்பம் உண்டு என்று இருந்த நடுத்தர மனநிலை அவருக்கு. அவரைச் சமாளித்துக் கொள்ளலாம். 

எப்பொழுதுமே இப்படியான காரியக்குழப்பத்தில் இருக்கும் போது ஏதாவதொரு சமிக்ஞை கிடைக்கும். அலுவலகம் முடித்து வந்த போது ஜெயக்குமார் ‘ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் அனுப்புகிறேன்’ என்று செய்தி அனுப்பியிருந்தார். ‘உங்ககிட்ட பேசணும்’ என்றேன். அவர் அழைத்த போது திட்டத்தைச் சொல்லி அதற்காக இந்தத் தொகையைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாமா என்றேன். ‘தாராளமாக’ என்றார். ஏதோவொரு பச்சைக்கொடி. இல்லையா? 

சிறப்பான நூலகம், கணினிப் படிப்பு, அந்நிய மொழியறிவு, விளையாட்டு, கலை என சகலத்திலும் மாணவர்களைத் தயார்படுத்தும் தரமான மாதிரிப்பள்ளியாக உருவாக்க வேண்டும். ஆர்வமுள்ள வெளியாட்கள் பள்ளியிலேயே பத்து பதினைந்து நாட்கள் தங்கி தனித்தனி பயிற்சிகள் அளிப்பதற்கான ஏற்பாடுகள், மாநில மற்றும் தேசிய அளவிலான போட்டிகளுக்குச் செல்லும்படியான மாணவர்களை உருவாக்குதல் என்று கனவு மிக மிகப்பெரியது.

ஒருவேளை பள்ளி ஆரம்பிக்கப்படுமாயின், அதுவும் நிசப்தம் அறக்கட்டளையைப் போலவே கணக்கு வழக்குகளை வெளியிட்டு வெளிப்படையாகச் செயல்படும் பள்ளியாக இருக்கும். 

கல்வி சார்ந்த பணிகளில் இது அடுத்த கட்டமாக இருக்கும். காலடி வைத்துவிடலாம் என்றுதான் தோன்றுகிறது. இன்னமும் உறுதியான முடிவை எடுக்கவில்லை. கருத்துகளைச் சொல்லுங்கள். ஆர்வமுள்ள நண்பர்களிடமும் அமைப்புகளிடமும் தகவலை பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். தனியொரு மனிதனால் செய்யக் கூடிய காரியமில்லை. கூடி இழுத்துப் பார்க்கலாம். பணம் கிடைத்துவிடும் என்ற நம்பிக்கை மட்டும் வந்துவிட்டால் நிர்வாகத்தைக் கை மாற்றுவதற்கான வேலைகளில் இறங்கிவிடலாம்.

(குறிப்பு: வெளிநாடுகளில் இருக்கும் வங்கிக் கணக்கிலிருந்து நிசப்தம் அறக்கட்டளைக்கு நேரடியாகப் பணப்பரிமாற்றம் செய்ய இயலாது. FCRA என்று தனியாக அனுமதி பெற வேண்டும்.  அது நிசப்தம் அறக்கட்டளையில் இல்லை. இந்திய வங்கிக் கணக்கிலிருந்து மட்டுமே அறக்கட்டளைக்கு பணத்தை பரிமாற்றம் செய்ய முடியும். நன்றி)