தேர் நகரும்

சிகாகோவில் இருந்து பதினைந்து நாட்களுக்கு முன்பாக அழைத்திருந்தார்கள். ஜல்லிக்கட்டுவுக்கு ஆதரவான போராட்டங்கள் நடைபெற்ற போது அங்கேயும் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் திரண்டு போராடியிருக்கிறார்கள். கலையும் போது ‘இதோடு நில்லாமல் தொடர்ந்து செயல்படுவோம்’ என்று முடிவுக்கு வந்து ஒரு குழுவை உருவாக்கியிருக்கிறார்கள். நம்பிக்கை விழுதுகள் என்று குழுவிற்கு பெயர். குழுவினர் ஆளுக்கு கொஞ்சம் பணம் கொடுக்க லட்சங்கள் திரண்டிருக்கிறது. ‘தமிழக விவசாயிகளைக் காக்கவும், வறட்சி நிவாரணப் பணிகளுக்கு மட்டும்தான் இந்தத் தொகை செலவிடப்படும்’ என்று முடிவு செய்து கொண்டு தமிழகத்தில் சிலரை அழைத்துப் பேசியிருக்கிறார்கள். அப்படித்தான் என்னையும் அழைத்தார்கள்.

அதற்கு முன்பாகவே ரமேஷ் தொடர்பு கொண்டிருந்தார். ரமேஷ் ஈரோடு மாவட்டத்தின் ஒழலக்கோயில் பஞ்சாயத்து பகுதியைச் சார்ந்தவர். கிட்டத்தட்ட பனிரெண்டு கிராமங்களை உள்ளடக்கிய பஞ்சாயத்து அது. அவரும் உள்ளூரில் ஆசிரியர் முத்துச்சாமி உள்ளிட்ட நண்பர்களும் இணைந்து அந்த ஊரின் வறட்சி நிவாரணப் பணிக்காக சில வேலைகளை ஆரம்பிக்கவிருப்பதாகச் சொன்னார். சிகாகோ நண்பர்கள் அழைத்து ‘ஏதாவது கிராமத்தைத் தேர்ந்தெடுக்கணும்’ என்று கேட்டதும் ஒழலக்கோயில் பஞ்சாயத்துதான் நினைவுக்கு வந்தது. ஒழலக்கோயில் பஞ்சாயத்தின் பனிரெண்டு கிராமங்களிலும் சேர்த்து தோராயமாக ஐந்தாயிரம் மக்கள் வசிக்கிறார்கள். கிட்டத்தட்ட இவர்கள் அத்தனை பேரும் விவசாயத்தை நம்பி வாழ்ந்த மக்கள். இப்பொழுது மக்கள் இப்பொழுது பிழைப்புக்காக வேறு தொழில்களைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். பெரும்பாலான மக்கள் திருப்பூர் பனியன் கம்பெனிகளில் தினக்கூலிகளாக இருக்கிறார்கள் அல்லது ஆடு மேய்க்கிறார்கள். 

ஊரில் வேளாண்மை முழுமையாக செத்துப் போய்விட்டது.

‘ஒழலக்கோயிலை நீங்கள் பரிசீலிக்கலாம்’ என்றேன். அதன் பிறகு சிகாகோவிலிருந்து மணிவண்ணனும், சவடா ஆண்டியப்பனும் தொடர்ந்து அழைத்துக் கொண்டேயிருந்தார்கள். நிறையக் கேள்விகளைக் கேட்டார்கள். ‘என்னடா இவ்வளவு கேள்விகள் கேட்கிறார்கள்’ என்று எனக்கே கூட சற்று சலிப்பாகத்தான் இருந்தது. அவர்களிடமிருப்பது நூறு பேர் சேர்ந்து கொடுத்த பணம். நினைத்தபடி எடுத்து நீட்டிவிட முடியாதல்லவா? அவர்கள் இரு குழுவாகச் செயல்படுகிறார்கள். பயனாளிகளைக் கண்டறிய ஒரு குழு, அந்தக் குழுவின் பரிந்துரைகளை ஆராய்ந்து முடிவு செய்யும் இன்னொரு குழு. இரண்டு குழுக்களும் சரியான திட்டம் என்ற முடிவுக்கு வரும் போது நிதியை ஒதுக்கீடு செய்வார்கள்.

ஆரம்பகட்ட உரையாடல்களுக்குப் பிறகு பதினைந்து கேள்விகள் அடங்கிய ஒரு பட்டியலையும் அனுப்பி வைத்திருந்தார்கள். அவர்கள் அனுப்பிய கேள்விகளுக்காக உள்ளூர் மக்களைத் திரட்டி விவரங்களைச் சேகரித்து அனுப்பியிருந்தோம்.

பஞ்சாயத்தில் ஏழு குட்டைகள் இருக்கின்றன. அவற்றில் மூன்றையாவது தூர் வாரி நீர்த்தடத்தை முழுமையாக சுத்தம் செய்ய வேண்டியிருக்கும். ஜேசிபி எந்திர ஒட்டுநரை வைத்துப் பேசியதில் பனிரெண்டு கிராமங்களுக்கும் சேர்த்து தோராயமாக இருபத்தோரு நாட்கள் தேவைப்படும் (ஒரு நாளுக்கு பத்து மணி நேரம்) என்றார். எப்படிக் கணக்கிட்டாலும் 215 மணி நேரங்கள் வரைக்கும் தேவைப்படும்.  ஒன்றரை லட்சம் வரைக்கும் செலவு பிடிக்கும். உள்ளூர் மக்கள் வெகு ஆர்வமாக இருக்கிறார்கள். அந்த ஊர் இளைஞர்கள் ஆளுக்குக் கொஞ்சமாக பணம் திரட்டி பதினைந்தாயிரம் ரூபாயைச் சேகரிப்பதாகச் சொன்னார்கள். மீதமிருக்கும் தொகையை சிகாகோ குழுவிடம் வாங்கிக் கொள்வதாகத் திட்டம்.

உள்ளூரிலேயே ஒரு இளைஞர் குழுவைத் தயார் செய்து மொத்த பணியையும் மேற்பார்வை செய்யப் போகிறார்கள். கடந்த ஞாயிறன்று conference call இல் பேசினோம். உள்ளூர் நண்பர்கள், சிகோகோ குழுவினர் என முக்கால் மணி நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். நேற்று அவர்கள் சார்பில் ஒழலக்கோயிலுக்கு வேறொருவரை அனுப்பி விவரங்களைச் சரிபார்க்கச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். தாமஸ், ரமேஷ் மற்றும் முத்துச்சாமி ஆகியோர் அந்த நண்பரை அழைத்துச் சென்று ஊரைச் சுற்றிக் காட்டியிருக்கிறார்கள். அநேகமாக அந்த நண்பருக்கு ஊரின் வலி புரிந்திருக்கக் கூடும். இன்னொரு முறை நாங்கள் அனைவரும் அலைபேசி வழியாகக் கூடிப் பேச வேண்டியிருக்கும். அதன் பிறகு வேலைகளை ஆரம்பித்துவிடலாம் என நினைக்கிறேன். 

ஒழலக்கோயில் குழுவினருக்கும் சிகாகோ குழுவினருக்குமிடையில் இணைப்புப்பாலமாகச் செயல்படுவது மட்டும்தான் என்னுடைய வேலை. அதுவும் ஆரம்பகட்டத்தில் மட்டும்தான். உதவுகிற மனநிலையில் இருக்கிறவர்களுக்கும் உதவி கோருகிறவர்களுக்குமிடையில் எந்தக் குழப்பமும் வந்துவிடக் கூடாது என்பதுதான் நோக்கம். அவர்களுக்கிடையேயான அலைவரிசை ஒத்துப் போய்விட்டால் அவர்கள் தொடர்ந்து இணைந்து செயல்படத் தொடங்கிவிடுவார்கள். அதன் பிறகு நமக்கு பெரிய வேலை இருக்காது.

வெளிநாடுகளில் வாழ்ந்தாலும் இத்தகைய முன்னெடுப்புகளை எடுக்கிற நண்பர்களை வெகுவாக பாராட்ட வேண்டும். அவர்களிடம் சேர்ந்திருக்கும் தொகையைக் கொண்டு ஐந்தாறு கிராமங்களையாவது மேம்படுத்திவிட முடியும். அமெரிக்காவில் ஒரேயொரு ஊரிலிருந்து செயல்பட்டாலும் கூட தமிழகத்தின் ஐந்தாறு கிராமங்களை மேம்படுத்த முடியுமென்றால் பல ஊர்களிலும் வசிக்கும் நண்பர்கள் ஆங்காங்கே குழுவாக இணைந்து நீண்டகால நோக்கோடு தமிழகத்தில் வேர் பாய்ச்சினால் பல ஊர்களை தரம் உயர்த்திவிட முடியும். வறட்சி, கல்வி, சுகாதாரம், கிராமப்புற மேம்பாடு என பல துறைகளிலும் செயல்பட முடியும். 

ஒவ்வொரு ஊரிலும் யாராவது தயங்காமல் முதல் அடியை எடுத்து வைக்கலாம். அதன் பிறகு வேகம் எடுத்துக் கொள்ளும்.

இத்தகைய செயல்பாடுகளைப் பொறுத்தவரையிலும் ஈகோ இல்லாமல் தொடர்ந்து செயல்படுவதும், தொய்வில்லாமல் செயல்களைச் செய்வதும் மிக அவசியம். அதே போல சரியான பயனாளிகளைக் கண்டறிவதும் மிக முக்கியம். நம்மை ஏமாற்றுகிறார்கள் என்ற எண்ணம் துளியளவு வந்தாலும் கூட குழு வலுவிழந்துவிடும். ஆரம்பத்தில் வீரியமாக ஆரம்பித்துவிட்டு பிறகு சுணங்கினால் எந்தக் காலத்திலும் இத்தகைய வேலைகளை மீண்டும் தொடங்க மனமே வராது.

சிகாகோ நண்பர்களுக்கு வாழ்த்துக்கள். தங்களைப் போன்றவர்கள் தொடர்ந்து செயல்பட்டு பிறருக்கு முன்னுதாரணமாகச் செயல்பட வேண்டும் என ஆசைப்படுகிறேன். இவர்களைப் போலவே இன்னமும் பல வெளிநாடுகளில் வாழும் நண்பர்களும் ஆங்காங்கே ஒன்றிணைய வேண்டும் என்பதற்காக இத்தகைய செய்திகளைப் பரவலாகப் பேசலாம். ஊர் கூடினால் தேர் நகரும்.

வாசிக்க ...

எழுத்து வழி பிம்பம்

மணி, உங்களுக்கு பொறுப்பு இருக்கிறது. உங்களை சரியாக புரிந்து கொள்ளாத யாராவது ‘அவரா? அவர் தப்பா சாட் பண்ணுவாரே, அவரே அதை எழுதியிருக்கிறார். அவர் கிட்டவா உதவி கேட்கப் போறேன்னு’ சொல்லி விடப் போகிறார்கள்- குறிப்பாக உதவி கேட்க நினைக்கும் பெண்களிடம். [அவரா = அவனா என்று கூட மாறலாம்]. உங்களுக்கு வெளியே இருந்து யாரும் முயற்சி செய்யாமலே சொந்த செலவில் நீங்களே சூனியம் வெச்சுக்கிறீங்களே. Beyond Right or Wrong it may spoil your image and reputation. Please don't say I got No Image.

அகிலா அலெக்ஸாண்டர்.

அகிலாவுக்கு,

வணக்கம்.

நமக்கென்று உருவாக்கப்படும்/உருவாகும் பிம்பத்திற்குள் சிக்குண்டு கொள்வதைப் போன்ற துக்கம் வேறு எதுவும் இருக்க முடியாது. அதுவொரு சிறை. நீங்கள் குறிப்பிடுகிற எனக்கான பிம்பம் என்பது எழுத்து, சமூகப்பணிகள் சார்ந்து உருவாகி வருவது. உருவானால் உருவாகிவிட்டுப் போகட்டும். அதற்கேற்ப நம்மை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. எந்தவொரு தருணத்திலும் நான் நானாகவே இருப்பதுதான் பலம். எப்பொழுது இமேஜூக்கு பயந்து நடிக்கவும், உண்மைகளை மறைக்கவும் ஆரம்பிக்கிறேனோ அப்பொழுதிலிருந்து என்னுடைய சரிவு ஆரம்பமாகும். 

பிம்பம் உருவாகிக் கொண்டேயிருக்கட்டும். அதைக் கலைத்துக் கொண்டேயிருப்போம். அதில்தானே சுவாரசியமிருக்கிறது? பிம்பத்தை வைத்து சினிமா நடிகர்களும் அரசியல்வாதிகளும் வயிறு வளர்க்கலாம். நமக்கு அப்படியொரு அவசியமில்லை.

நீங்கள் குறிப்பிடுவது போல ‘அவன் பெண்களுடன் சாட்டிங் செய்வதாக எழுதியிருந்தான். எதற்கும் ஜாக்கிரதையாக இரு’ என்று யாராவது யாரிடமாவது சொல்லக் கூடும். இதையெல்லாம் எழுதாவிட்டாலும் கூட  அப்படியான எதிர்மறையான விஷயங்களைச் சொல்வதற்கு ஆட்கள் இருந்து கொண்டேதான் இருப்பார்கள். ஃபேஸ்புக்கிலும் ட்விட்டரிலும் இனம்புரியாத வன்மத்துடன் தாக்கி எழுதப்பட்ட பதிவுகள் அவ்வப்பொழுது கண்களில் படுவதுண்டு. யார் திட்டியிருக்கிறார்கள் என்று பார்த்தால் எங்களுக்கிடையில் ஒரு சொல் கூட பரிமாறப்பட்டிருக்காது. அவருக்கும் எனக்கும் சம்பந்தமே இருக்காது. இருந்தாலும் கபடி ஆடியிருப்பார்.

வாழ்ந்தாலும் ஏசும். தாழ்ந்தாலும் ஏசும்.

அவர்கள் அப்படி நினைத்துக் கொள்வார்கள். இவர்கள் இப்படி கருதுவார்கள் என்று யாரையோ மனதில் வைத்துக் கொண்டு நம்மை அடக்கிக் கொண்டு செயல்பட்டால் எந்தக் காலத்திலும் நம் வட்டத்தைத் தாண்டி வெளியில் வர முடியாது அல்லது அவர்களும் இவர்களும் நம்மைப் பற்றி ‘அப்படி நினைக்க வேண்டும்’ ‘இப்படி நினைக்க வேண்டும்’ என்பதற்காக செயல்பட்டாலும் சரிப்பட்டு வராது.  அடுத்தவர்களுக்காகவே நாம் வாழ்வது போல ஆகிவிடும். நாம் நமக்குப் பிடித்த மாதிரி நடந்து கொள்வதுதான் சரி.

பெரும்பாலானவற்றை மறைக்காமல் வெளிப்படையாக பேசி எழுதிக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறேன்- அதை மனசாட்சிக்கும், குடும்பத்துக்கும் துரோகமில்லாமல் செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும்.

பிம்பச் சிறை, அடையாளச் சிக்கல்  போன்றவை எதுவுமே தேவையில்லை. நம்மைச் சுற்றியிருப்பவர்களிடம் நம்மை நிரூபித்துக் கொண்டேயிருக்கவும் வேண்டியதில்லை. பெரிய எழுத்தாளர்கள் என்று நம்பிக் கொண்டிருந்தவர்கள் கூட தம்மை இந்தச் சமூகத்தின் உரையாடலில் தொடர்ந்து தக்க வைப்பதற்காக எதையாவது கிளறி விட்டுக் கொண்டேயிருப்பதைப் பார்க்கும் போது ஆயாசமாக இருக்கிறது. இப்படியான பிம்ப உருவாக்கம், இருத்தலியல் என்பதெல்லாம் நம்மை போலியாக உருமாற்றிவிடும். போலியாக இருப்பதைவிடவும் பிம்பமற்றவனாக இருப்பது எவ்வளவோ தேவலாம்.

உள்ளக்கிடக்கைகளை, மனதில் தோன்றுவனவற்றை பேசிக் கொண்டேயிருப்பது என்பது மிகப் பெரிய சுதந்திரம். கட்டற்ற வெளி. ‘இவன் இப்படித்தான்’ என்று புரிந்து கொள்கிறவர்கள் ஏற்றுக் கொள்வார்கள். அதுதான் சந்தோஷமும் திருப்தியும் கூட. எழுத்திலும் செயல்பாடுகளிலும் அத்தகைய திருப்தியைத்தான் எதிர்பார்க்கிறேன்.

அன்புடன்,

மணிகண்டன்

வாசிக்க ...

சாட்டிங்

கல்லூரியில் படிக்கும் போது இணையம் அறிமுகமானது. முதல் வருடத்தில் அழகாபுரத்தில் ஒரு ப்ரவுசிங் செண்ட்ருக்குச் சென்றோம். ஒரு மணி நேரத்துக்கு பத்து ரூபாய். அழைத்துச் சென்ற நண்பனே படம் காட்டினான். அந்த மாதிரியான படம்தான். அடுத்த நாள் நானாகவே சென்றேன். எப்படி ப்ரவுசரைத் திறக்க வேண்டும் என்று தெரியவில்லை. கண்டதையெல்லாம் முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன். முக்கால் மணி நேரம் போனது. ஏழரை ரூபாய் போய்விட்டதே என்ற துக்கத்தில் வழியில்லாமல் கடைக்காரனை அழைத்தேன். 

‘என்ன வேணும்?’ என்றான். 

‘ஒண்ணுமே தெரியல’ என்றேன்.

ஒரு மார்க்கமாக பார்த்துவிட்டு ப்ரவுசரை திறந்து கொடுத்தான். அப்படியாவது படம் பார்த்தேனா என்றால் அதுவுமில்லை- அவன் அந்தப்பக்கமாகச் சென்ற அடுத்த கணமே தெரியாத்தனமாக மூடிவிட்டேன். உயிரே போய்விட்டது. பனிரெண்டாம் வகுப்பு கணிதத் தேர்வில் பத்து மதிப்பெண் வினாவுக்கு பதில் தெரியவில்லையென்றால் எப்படி இருக்குமோ அப்படியாகிவிட்டது. கிட்டத்தட்ட அழாத குறைதான். குரங்கு கையில் சிக்கிய பூமாலையாக கணினியை ஒரு வழியாக்கினேன். கடைசியில் ஒரு புண்ணியவான் பதுக்கி வைத்திருந்த ஒரு நடிகையின் படம் கிடைத்தது. சலனப்படமில்லை- நிழற்படம். மார்பிங் என்பதெல்லாம் அறிமுகமில்லாத வயது அது. நடிகைதான் என்று நம்பி கிளுகிளுப்படைந்து ‘பத்து ரூபாய் கொடுத்துட்டு வேணுங்கிற அளவுக்கு பார்த்தாச்சு’ என்று திருப்தியாக அறைக்குத் திரும்பினேன்.

என்னை மாதிரியான சில்வண்டுகளின் ஏக்கத்தைப் புரிந்து கொண்டோ என்னவோ கல்லூரியிலேயே இணைய வசதியைக் கொண்டு வந்துவிட்டார்கள். நூலகத்தில் இருபது கணினிகளில் இணைய வசதி உண்டு. பத்துக் கணினிகள் நுழைவாயிலை நோக்கி இருக்கும். நல்ல வேலை என்றால் மட்டும் அவற்றைப் பயன்படுத்தலாம். மீதி பத்துக் கணினிகள் சுவரைப் பார்த்த மாதிரி இருக்கும். மற்றவர்களின் கண்களில் படாது. பிற வேலைகளுக்கு அவற்றில் ஒன்றைப் பிடித்துக் கொண்டால் சுபமஸ்து. 

இடைவேளையில் கழிவறைக்குச் செல்கிறோமோ இல்லையோ- சிதம்பரம் உள்ளிட்ட நண்பர்கள் நூலகத்துக்குச் செல்வதை வாடிக்கையாக்கியிருந்தோம். அடுத்த இரண்டு பிரிவேளைகளில் அடக்கிக் கொண்டு காலை கால் மீது போட்டு அமர்ந்திருந்தாலும் பரவாயில்லை என்கிற அளவுக்கு பக்தி முத்திப் போய்க் கிடந்த பருவம் அது. முதலில் சாட்டிங்தான் பழகினேன். ராஜேஷ் என்றொரு ஊட்டிக்கார நண்பன் இருந்தான். ஆங்கிலப் புலமை மிகுந்தவன். இம்மாதிரியான விவகாரங்களில் அவ்வப்பொழுது ஐடியாக்கள் கொடுப்பான்.

‘மணிகண்டன், மாரியாத்தான்னு பேர் வெச்சா ஒண்ணும் கிடைக்காது...பந்தாவா வை’ என்று சொன்னான். அவன் சொல்வதும் சரியாகப் பட்டது. விடிய விடிய மண்டை காய்ந்து mkdan என்று ரெடிஃப் தளத்தில் மின்னஞ்சல் ஒன்றை உருவாக்கிக் கொண்டேன். ஆங்கிலப் பெயர் போல இருந்தாலும் ஆங்கிலத்தில் யோசித்து தட்டச்சு செய்யத் தெரிய வேண்டுமல்லவா? அதெல்லாம் பழக வெகு நாள் ஆனது.

‘ASL?' என்ற மூன்று எழுத்துக்களையும் விசைப்பலகையில் தேடவே இரண்டு நிமிடங்களாவது பிடிக்கும். ஆனால் என்னை நீங்கள் குறைவாக எடை போட்டுவிடக் கூடாது. 

தமிழ் சாட்டிங் அறையில் தேடித் தேடி ஷோபனாவை தோழியாக்கிக் கொண்டேன். பகலில் எந்த நேரத்தில் ஆன்லைனுக்குச் சென்றாலும் அவள் இருப்பாள். ஆரம்பத்தில் மென்பொருள் நிறுவனத்தில் பணியாற்றுவதாகச் சொன்னாள். ஆனால் என்னை விடவும் வயது குறைவானவள் என்றாள். அது எப்படி சாத்தியம் என்று குழப்பமாக இருந்தாலும் தொடர்ந்தோம். ஆரம்பத்தில் சென்னையில் வேலையில் இருப்பதாகச் சொன்னாள். பிறகு கோயமுத்தூர். அதன் பிறகு ஈரோடு என்றாள். ஈரோட்டில் மென்பொருள் நிறுவனம் இருக்கிறதா என்கிற அளவுக்குக் கூட சந்தேகம் வராதா என்ன? அதுவும் 2000 ஆம் வருடத்தில். இருந்தாலும் நட்புத் தொடர்ந்தது. மீரா ஜாஸ்மின் திரைத்துறைக்கு வந்து ‘இச்சுத் தா இச்சுத்தா’ என்று பாடும் வரைக்கும் ஷோ குட்டிதான் சாட்டிங் தோழியாக இருந்தாள்- அவளை அப்படித்தான் அழைத்துக் கொண்டிருந்தேன். 

‘நான் மீரா ஜாஸ்மின் மாதிரியே இருப்பேன்’ என்று அவள் சொன்ன போது ‘நானும்தான் மாதவன் மாதிரியே இருப்பேன்’ என்று கூச்சமேயில்லாமல் சொல்லி வைத்திருந்தேன். அடுத்த இரண்டு வருடங்களுக்கும் இணையத்திலேயே நட்பு வளர்ந்து காதலாகிக் கசிந்துருகுவதற்கு முன்பாக ஊருக்குச் செல்லும் வழியில் ஈரோட்டில் இறங்கி அவள் சொன்ன முகவரிக்குச் சென்று பார்த்தால் ஆட்சியர் அலுவலகத்துக்கு எதிரில் ஒரு டயர் கடை இருந்தது. 

‘ஷோபனாவா? இங்கதான் வேலை செய்யறா..சாப்பிட போயிருக்கா’ என்றார்கள். 

‘நீ யாரு’ என்று கேட்டால் மாமா பையன் என்று சொல்ல வேண்டும் என்றுதான் ஆரம்பத்தில் யோசித்து வைத்திருந்தேன். கடையில் என்னைக் குறித்து யாரும் கேட்கவில்லை. அமைதியாக இருந்தேன். கேப்மாரி. பொய் சொல்லியிருக்கிறாள் என்று மட்டும் கருவிக் கொண்டிருந்தேன். மதியம் இரண்டு மணிக்கு வந்தாள். சிவப்பு சுடிதார். நெற்றியில் சந்தனம் மட்டும் மீரா ஜாஸ்மின் மாதிரி வைத்திருந்தாள். 

‘மீரா ஜாஸ்மின் இப்படித்தான் இருப்பாளா?’ என்று கேட்க வேண்டும் எனத் தோன்றியது. 

‘மாதவன் இப்படித்தான் இருப்பானா?’ என்று அவள் கேட்க வாய்ப்பிருக்கிறது அல்லவா?  பேசிக் கொள்ள எதுவுமில்லை.

‘சரி கிளம்பறேன்’ என்றேன். அவளும் சந்தோஷமாக சரி என்றாள். கடையில் வேலை செய்கிறவர் வந்து ‘யாரு இந்தப் பையன்?’ என்றார். பரதேசி, இதே கேள்வியை என்னைக் கேட்டிருக்கக் கூடாதா? மீரா ஜாஸ்மின் முந்திக் கொண்டு ‘பெரியம்மா பையன்’ என்று சொல்லிவிட்டாள். கிளம்பி ஊர் போய்ச் சேர்ந்தேன். 

அதன்பிறகும் mkdan கனவேலை செய்தது.

மூன்றாம் வருடம் படிக்கும் போது ‘எனக்கு வேலை வேண்டும்’ என்று இன்னொரு கல்லூரியிலிருந்து மூன்றாம் வருடம் படிக்கும் மாணவி மின்னஞ்சல் அனுப்பியிருந்தாள். என்னை பெரிய அப்பாடக்கர் என்று நினைத்திருக்கக் கூடும். எனக்கு ஒன்றும் தெரியாதுதான். ஆனாலும் விட்டுவிட முடியாதல்லவா? நேர்காணல்களுக்கு எப்படித் தயாரிப்புகளைச் செய்ய வேண்டும், எப்படி குழு விவாதங்களுக்குத் தயார் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்றெல்லாம் அவளுக்கு அவ்வப்பொழுது மின்னஞ்சல் அனுப்ப, அதுவே தொடர்ந்து தொடர்ந்து வெகு காலத்திற்கு அவளிடம் கடலை வறுத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

கடலை என்றால் அந்தக் காலத்துக் கடலை. தெய்வீகம். தெய்வீகம். 

‘சாப்பிட்டியா?’ ‘நல்லா தூங்கு’ ‘நல்லா படி’ ‘உடம்பை பார்த்துக்கோ’. இவ்வளவுதான். இடையிடையே மானே தேனே பொன்மானே எல்லாம் சேர்த்துக் கொள்ளப்படும். இப்படியான கடலைக் கதைகள் ஒவ்வொன்றும் தனித்தனிக் கதைகள். அடுத்தவனின் சோகம் எல்லாம் நமக்கு சுவாரஸியம்தானே? நிச்சயம் உங்களுக்கு சுவாரஸியமாகத்தான் இருக்கும். தனித்தனியாகச் சொல்கிறேன்.

இந்தக் கதைகளையெல்லாம் வேணியிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். ‘இப்போவெல்லாம் ஏன் சாட்டிங் செய்யறதில்லை?’ என்றாள். 

‘நீ திட்டுவேன்னு பயந்துட்டு இருந்தேன்’ என்று கதை விட்டேன். அவள் கண்டு கொள்ளவே இல்லை. 

மனதுக்குள் ஒரு குறுகுறுப்பு. தெரிந்தவர்களிடம் சாட்டிங் செய்தால் வம்பு வந்து சேரும். அதனால் கடந்த வாரத்தில் ஓர் இணையத்தளத்தைக் கண்டுபிடித்தேன். கடந்த பத்து வருடங்களில் சாட்டிங் வெகுவாக முன்னேறிக் கிடக்கிறது. ‘from India' என்று சொன்னாலே ப்ளாக் செய்துவிடுகிறார்கள். இடைப்பட்ட வருடங்களில் நம்மவர்கள் என்னனென்னவோ செய்து வைத்திருப்பார்கள் போலிருக்கிறது. நிறையக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். களவும் கற்று மற.

மீண்டும் மாதவனாகிவிட்டு வந்து உங்களிடம் கதையளக்கிறேன்.

வாசிக்க ...

தப்பிக்க வேண்டுமென்றால்...

அமெரிக்க நிறுவனமொன்றை பெங்களூரில் ஆரம்பித்தார்கள். எங்களோடு பணி புரிந்த இருவர் எட்டிக் குதித்தார்கள். ஏகப்பட்ட சம்பள உயர்வு, ஒரு நாளைக்கு எட்டு மணி நேரம் அலுவலகத்தில் இருந்தால் போதும், நினைத்த மாத்திரம் வீட்டிலிருந்து வேலை செய்யலாம் என்று சகல மரியாதையோடு வேலைக்கு எடுத்துக் கொண்டார்கள். முதல் ஒரு வருடம் பிரச்சினையில்லை. அதன் பிறகு இவர்கள் வேலைக்குச் சேர்ந்த நிறுவனத்தை வேறொரு நிறுவனத்துக்கு விற்றுவிட்டார்கள். இங்கிருந்து எட்டிக் குதித்தவர்களில் ஒருவர் ஏற்கனவே ஹெச்1பி விசா வாங்கி அமெரிக்கா சென்றுவிட்டார். அவருக்குப் பிரச்சினையில்லை. ஆனால் இன்னொருவர் சிக்கிக் கொண்டார். 

’எங்ககிட்டவே தேவையான அளவுக்கு ஆட்கள் இருக்காங்க...உங்க ஆட்களைக் கிளம்பச் சொல்லுங்க’ என்று இந்த மாதம் வேலையைவிட்டுக் கிளம்பச் சொல்லிவிட்டார்கள். 

முதலாளித்துவ ஆதரவு ஆட்கள் வந்து ‘அப்படியெல்லாம் எந்த நிறுவனமும் அனுப்புவதில்லை’ என்பார்கள்.

டெல் நிறுவனம் சோனிக்வால் என்ற நிறுவனத்தை வாங்கிய பிறகு சோனிக்வாலின் பழைய பணியாளர்களைக் கிளம்பச் சொன்ன போது டெல் நிறுவனத்தில்தான் பணியில் இருந்தேன். முதலில் பெருந்தலைகளை வெட்டினார்கள். அடுத்ததாக இரண்டாம் கட்ட ஆட்களை அனுப்பினார்கள். ஆறு மாதத்தில் சுத்தமாக அனுப்பிவிட்டு கபளீகரம் செய்தார்கள். கார்போரேட் உலகில் இவையெல்லாம் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. ஒரு நிறுவனத்தை இன்னொரு நிறுவனம் வாங்குவது என்பது அந்நிறுவனத்தின் பணியாளர்களை வாங்குவதற்காகவெல்லாம் இல்லை. ஆட்களை எப்படி வேண்டுமானாலும் தேடிப் பிடித்துவிடலாம். மாறாக ஒரு நிறுவனத்தின் அறிவு வளங்கள் என்பவைதான் சிக்காத வஸ்துகள். காலங்காலமாக அந்நிறுவனம் சேகரித்து வைத்திருக்கும் தொழில்நுட்பம், காப்புரிமைகள் உள்ளிட்டவற்றை வளைப்பதற்குத்தான் merger & acquisition என்ற தனிப்பிரிவையே பெரும் நிறுவனங்கள் வைத்திருக்கின்றன.

நேற்று அந்த ஒருவர் அழைத்துப் பேசினார். வீட்டில் அவர் ஒருவர் மட்டும்தான் வேலைக்குச் செல்கிறார். இரண்டு குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள். வேலைக்குச் சென்றே தீர வேண்டும். ஏதாவது வேலை கிடைக்குமா என்பதுதான் அவரது கேள்வியாக இருந்தது. ‘மூணு மாசம் முன்னாடி கூட நினைக்கலைங்க’ என்றார். யார்தான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்? இருக்கும் வரைக்கும் இந்த நிறுவனம்; வேலை சலித்துப் போனால் அல்லது சம்பளம் போதவில்லை என்று தோன்றினால் வேறு வேலை தேடிக் கொள்ளலாம் என்றுதான் முக்கால்வாசி ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். நமக்கு வேலை சலித்தால் பிரச்சினையில்லை. உட்கார்ந்து உருப்போட்டு நேர்காணலுக்குச் சென்று வேறு வேலையை வாங்கிவிடலாம்தான். ஒருவேளை நிறுவனமே வெளியேறச் சொல்லிவிட்டால் என்ன செய்வது? சிக்கலே அங்குதான். 

முப்பத்தைந்து வயதைத் தாண்டியவர்களுக்கு பத்து வருடங்களுக்கும் அதிகமான அனுபவம் இருக்கும். வேலைக்குச் சேர்ந்ததிலிருந்து சராசரியாக வருடம் ஐந்து சதவீதம் சம்பள உயர்வு என்று கணக்குப் போட்டாலும் கூட இன்றைய தேதிக்கு பெருந்தொகையாக இருக்கும். இத்தகைய ஆட்களை எடுத்துக் கொள்ள நிறுவனங்கள் தயாராக இருப்பதில்லை. அதிகபட்சமாக எட்டு வருட அனுபவமுள்ள ஆட்கள் எங்களுக்கு போதும் என்கிறார்கள். பத்து அல்லது பனிரெண்டு வருட அனுபவங்கள் நிறைந்த ஆட்களை எடுக்க வேண்டிய சூழல் வந்தால் அந்த ஆள் மிகத் திறமை வாய்ந்தவனாக இருக்கிறானா என்றுதான் பார்க்கிறார்கள். அதனால்தான் தொடர்ச்சியாக அறிவைத் தீட்டிக் கொண்டேயிருக்க வேண்டியதாக இருக்கிறது. வெறுமனே கோடிங் தெரியும், டெஸ்டிங் தெரியும் என்று எல்லோருக்கும் தெரிந்தவற்றையே நமக்கும் தெரியும் என்று சொன்னால் நம்மை ஏன் அவர்கள் வேலைக்கு எடுக்க வேண்டும்? குறைவான சம்பளத்திற்கே சந்தையில் ஆட்கள் கிடைக்கிறார்களே?

எப்பொழுதாவது பொழுது போகாமல் இருக்கும் போது என்னை நானே எடைப் போட்டு பார்த்துக் கொள்வதுண்டு. பயமாகிவிடுகிறது. இன்றைக்கு ஐடி துறையில் செய்து கொண்டிருக்கும் எந்த வேலையாக இருந்தாலும் இனி வரும் காலத்தில் மேகக் கணி (Cloud Computing), பெருந்தகவல் (Big Data), Internet of Thing (IoT) என்ற மூன்றில் ஏதாவதுடன் அல்லது மூன்றுடனுமோ இணைந்துதான் செயல்படும் என்று உறுதியாகச் சொல்ல முடியும். 

சில வருடங்களுக்கு முன்பாக இத்தகைய புதிய நுட்பங்களில் அடிப்படை அறிவையாவது பெற்று வைத்திருக்க வேண்டும் என்றுதான் சொன்னார்கள். ஆனால் இன்றைக்கு நிலைமை அப்படியில்லை. ஆழமான அறிவு தேவையாக இருக்கிறது.   

ஃபேஸ்புக், யூடியூப் மாதிரியான சமூக வலைத்தளங்கள் பிக்டேட்டா என்பதை வெகு திறமையாகப் பயன்படுத்துகிறார்கள். இன்றைக்கு ஒரு நாளைக்கு எத்தனை ஸ்டேட்டஸ்கள் எழுதப்படுகின்றன? ஏற்றப்படும் படங்களின் எண்ணிக்கை எவ்வளவு கோடி இருக்கும்? எத்தனை லட்சம் சலனப்படங்கள் இணையத்தை நிரப்புகின்றன? யோசித்துப் பார்த்தால் மண்டை காயும். இவை அத்தனையும் தகவல்கள்(டேட்டா). தகவல்கள் எல்லாவற்றையும் சேகரித்து வைக்கிறார்கள். பகுக்கிறார்கள். ஆய்வு செய்கிறார்கள். இன்றைக்கு ஃபேஸ்புக் நினைத்தால் நமக்குப் பிடித்த நிறம், நமக்குப் பிடிக்காத மனிதர்கள், நம்முடைய இந்தக் கணத்தின் மனநிலை என எல்லாவற்றையும் தொகுத்து ஒரு புத்தகமாக அச்சடித்துக் கொடுத்துவிட முடியும். சம்பந்தமேயில்லாத ஒரு ஆளின் படத்தை ஃபேஸ்புக்கில் பதிவு செய்தால் ‘do you want to tag?' என்று யாராவது ஒரு ஆளைக் கோர்த்துவிட முயற்சி செய்கிறது. தன்னிடமிருக்கும் பல நூறு கோடி படங்களிலிருந்து சில மைக்ரோ வினாடிகளில் அந்த ஆளைக் கண்டுபிடித்து ‘அவர்தானே இது?’ என்று நம்மிடம் கேட்கிறது. லேசுப்பட்ட காரியமில்லை.

யூடியூப்பில் ஒரு பரிசோதனையைச் செய்து பார்க்கலாம். காலையில் ஆன்மிகப் படங்களாகப் பார்த்துவிட்டு மதியம் சினிமா பாடல்கள் இரவில் ஹாட் வீடியோஸ் என்று இரண்டு நாட்களுக்கு வழக்கப்படுத்தினால் மூன்றாவது நாள் காலை நேரத்தில் ஆன்மிகப் பாடல்கள் நமக்கு பரிந்துரை செய்யப்படும், மதியம் சினிமா பாடல்களை யூடியூப் பரிந்துரை செய்யும் இரவில் காத்ரீனா கைஃப்பின் மார்பகப் பிளவைக் காட்டி ‘இதைப் பார்’ என்று சொல்லும். நாம் இந்த அளவில்தான் யோசிப்போம். அவர்கள் நாம் கற்பனையே செய்ய முடியாத பல்வேறு பரிமாணங்களில் வெகு ஆழமாக ஆய்வுகளைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். சினிமா பாடல்கள் என்றால் யாருடைய இசையை விரும்புகிறோம், எந்த நடிகர் நடித்த பாடல்களை பார்க்கிறோம் என்பது வரை அக்குவேறு ஆணிவேறாக பிரித்து மேய்கிறார்கள்.

எல்லாமே பிக் டேட்டாதான். ஃபேஸ்புக், யூடியூப் மட்டுமில்லாமல் இன்றைக்கு ஆரக்கிள் கூட பிக்டேட்டாவை எடுத்துக் கொண்டு களமிறங்கியிருக்கிறது. ஐபிஎம் ஆரம்பித்திருக்கிறது. தகவல்களை எப்படிச் சேகரிப்பது, அவற்றை எப்படித் தொகுப்பது, எப்படி ஆய்வு செய்வது, தேவைப்படும் போது தகவல் சுரங்கத்திலிருந்து எப்படி மீண்டும் உருவி எடுப்பது என கலந்துகட்டி களமிறங்கியிருக்கிறார்கள்.

க்ளவுடும் அப்படித்தான். ஐ.ஒ.டியும் அப்படித்தான். படிக்கப் படிக்க கடலாக விரிகின்றன. எல்லாவற்றையும் பற்றியும் விரிவாக எழுதலாம் என்றும் கூட எண்ணமிருக்கிறது. எழுதுவதற்காகவாவது படிக்கலாம்.  பிறகு யாராவது நுட்பங்கள் பற்றி உரையாடும் போது இன்னமும் அறிவு விசாலமாகும். விசாலமாக்கினால்தான் தப்பிக்க முடியும். Survival of the fittest.

வாசிக்க ...

போலீஸிடமிருந்து தலைமறைவு

இரண்டு அதிமுகக்காரர்கள் ஒரு சிக்கலில் மாட்டியிருந்த போது பெங்களூரில் அடைக்கலம் ஆகியிருந்தார்கள் என்று எழுதியிருந்தேன் அல்லவா?. அது சில வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்தது. அதில் ஒருவர் எம்.எல்.ஏ கூட ஆகிவிட்டார். இந்த முறையும் அப்படியொரு சம்பவம். ஆனால் கட்சிதான் மாறிவிட்டது. திமுக. இரண்டு பேர் வந்திருந்தார்கள். சமீபத்தில் சட்டப்பேரவையில் எதிர்கட்சித்தலைவர் ஸ்டாலின் சட்டை கிழிந்த போது பல ஊர்களிலும் சாலை மறியல் நடைபெற்றதல்லவா? அப்படியொரு போராட்டம். அதோடு நில்லாமல் அந்தத் தொகுதியில் இருக்கும் அதிமுகவின் முக்கியப் பிரமுகரின் அலுவலகத்தில் யாரோ சிலர் கல்லால் அடித்து கண்ணாடியை உடைத்துவிட்டார்கள். காவலர்களுக்கு குழப்பம்- அடித்தது ஓபிஎஸ் அணியா அல்லது திமுகவா என்று.

முக்கியப் பிரமுகர் சென்னையிலிருந்து அழைத்திருக்கிறார். ‘என் ஆபிஸ்லேயே அடிக்கிறானுகளா?’ என்று வழக்கை இரண்டு திமுகக்காரர்கள் மீது பதியச் சொல்லிவிட்டார். காவலர்கள் எப்.ஐ.ஆர் எழுதும் போது ‘யாரென்று தெரியாத ஆனால் பார்த்தால் அடையாளம் காட்டக் கூடிய இரண்டு பேர்’ என்று எழுதிவிட்டார்கள். போச்சா? இப்படி எழுதினால் யாரை வேண்டுமானாலும் சிக்க வைத்துக் கொள்ளலாம் அல்லவா? உள்ளூர் பொறுப்பில் இருக்கும் இரண்டு திமுகவினரை அழைத்து ‘உங்க ரெண்டு பேரையும்தான் கோர்த்துவிடப் போகிறார்கள்’ என்று சொல்லவும் இருவரும் பெங்களூரு வந்து இறங்கிவிட்டார்கள்.

‘ரெண்டு நாள் தலைமறைவா இருங்க...ஹைகோர்ட்டில் பெயில் வாங்கிடலாம்’ என்று சொல்லித்தான் அனுப்பி வைத்திருக்கிறார்கள். இவர்களும் புதன்கிழமையன்று ஊருக்குச் சென்றுவிடலாம் என்ற கனவில் இருந்தார்கள். பெயில் ஒன்றும் அவ்வளவு சீக்கிரம் கிடைக்கக் கூடிய வஸ்து இல்லை. ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று ஓடி வருகிறார்கள். திங்கட்கிழமையன்று உயர் நீதிமன்றத்தில் பெயில் கேட்டு விண்ணப்பிக்கிறார்கள். ஐந்து நாட்கள் கழித்துத்தான் விசாரணைக்கே வருகிறது. இடையில் சனி, ஞாயிறு என்பதால் அடுத்த திங்கட்கிழமைதான் விசாரணை. காவல்துறையினர் இரண்டு முறை வாய்தா கேட்டால் சோலி சுத்தம். புதன்கிழமை பிறகு வியாழக்கிழமை என்று நகர்ந்து வெள்ளிக்கிழமையன்றுதான் பெயில் கிடைக்கிறது. இதிலேயே பதினைந்து நாட்கள் கழிந்ததா? இரண்டாவது வெள்ளிக்கிழமையன்று பெயில் கிடைத்தாலும் கையில் உத்தரவு கிடைக்க அடுத்த திங்கட்கிழமையாகிவிடுகிறது. இத்தனை நாட்களும் ஒளிந்துதான் வாழ வேண்டும்.

திமுகவின் வழக்கறிஞர் அணிதான் பெயில் வாங்குகிற ஏற்பாடுகளைச் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். வழக்கறிஞர் சிவ ஜெயராஜனை அழைத்துச் சொன்னேன். அதன் பிறகு அவர் தினசரி அழைத்துக் கொண்டிருந்தார். ‘அவங்களை தைரியமா இருக்கச் சொல்லுங்க..தேடிட்டு எல்லாம் வர மாட்டாங்க’ என்று தைரியமூட்டுவார். அவர் சொன்னாலும் பயமில்லாமல் இருக்குமா?

பிடிக்க வேண்டும் என்று நினைத்தால் எங்கே சென்று பதுங்கினாலும் காவல்துறையினர் வளைத்துவிடுவார்கள் என்பது தெரியாதா என்ன? இது ஒரு ஜுஜூபி வழக்கு என்பதால் தேட மாட்டார்கள் என்ற நம்பிக்கை. அவ்வளவுதான். ஆனால் தலைமறைவு வாழ்க்கை என்பது மிகப்பெரிய மன உளைச்சலை உண்டாக்கக் கூடியது. பதினைந்து நாட்களுக்கும் குடும்பத்துடன் தொடர்பு இருப்பதில்லை. தொழில் முடங்கிக் கிடக்கும். ஏ.டி.எம் கார்டு, செல்போன் என்று எதையும் பயன்படுத்த வேண்டாம் என்று சொல்லி அனுப்புகிறார்கள். கைக்காசுக்குக் கூட அடுத்தவர்களை எதிர்பார்க்க வேண்டும்.  தேடி வந்துவிடுவார்களோ என்ற பயம் இருந்து கொண்டேயிருக்கும். எதிரில் யார் வந்தாலும் நம்மையே முறைப்பது போலத் தெரியும். முதல் ஒன்றிரண்டு நாட்களுக்கு என்னவோ ஜாலி ட்ரிப் அடிப்பது போலத்தான் இருக்கும். போகப் போகத்தான் அலறும்.

இதற்கிடையில் தலைமறைவாக இருப்பவர்களின் வீட்டிற்கு காவலர்கள் விசாரணைக்குச் செல்வார்கள். வீட்டில் இருப்பவர்கள் என்னதான் தைரியமானவர்கள் என்றாலும் காவலர்களின் கேள்விகள் பதறச் செய்யும். அக்கம்பக்கத்திலும் விசாரிப்பார்கள். இதையெல்லாம் கேள்விப்பட்டால் தலை மறைவாக இருப்பவர்களுக்கு கிட்டத்தட்ட உயிரே போய்விடும்.

காவலர்களுக்கு சென்னை முக்கியப் பிரமுகரிடமிருந்து அழுத்தம் அதிகமாகிக் கொண்டேயிருக்கவும் தலைமறைவதற்காக வந்தவர்களில் ஒருவரின் பணிமனைக்குச் சென்று இரண்டு பேரை அமுக்கிவிட்டார்கள். அவர்களிடம் வாக்குமூலம் வாங்கிய போது ‘நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒரு பைக்கில் வந்தோம் சார்...அவங்க ரெண்டு பேரும் இன்னொரு பைக்கில் வந்து கல்லெடுத்து அடிச்சுட்டு ஓடிட்டாங்க சார்..பொறுக்கிப்பசங்க’ என்று வாங்கிவிட்டார்கள். அதன்பிறகு செய்தித்தாள், தொலைக்காட்சியில் எல்லாம் ‘தலைமறைவாக இருக்கும் இருவரைத் தேடிக் கொண்டிருப்பதாக’ இவர்களின் பெயரோடு சேர்த்து செய்தி வெளி வந்துவிட்டது.

ஒளிந்து கொண்டிருந்த இரண்டு பேரில் ஒருவருக்கு உயர் ரத்த அழுத்தம். ஆளும் கூடுதல் எடையுடன் இருந்தார். இரவில் தூக்கம் கெட்டு கை கால்கள் நடுங்கத் தொடங்கிவிட்டன. உடனடியாக இருதய மருத்துவ நிபுணரைப் பார்க்க வேண்டும் என்று சொல்லியிருக்கிறார். விடுதியிலிருந்து அழைத்தார்கள். ‘ஏதாச்சும் வம்புதும்பு ஆகிவிடுமோ’ என்று நான் நடுங்கத் தொடங்கிவிட்டேன். நள்ளிரவில் மருத்துவமனைக்குச் சென்றோம். ‘ஒண்ணும் பிரச்சினையில்லை..ரெஸ்ட் எடுங்க’ என்றார்கள். ஆனால் ஓய்வு எடுக்கிற மனநிலை இருந்தால்தான் பிரச்சினையே இல்லையே.

வெகுவாக பயப்படுகிறார்கள் என்பதால் கட்சியின் தலைமையிடம் தகவலைச் சொல்லி அங்கிருந்து இருவரையும் அழைத்துப் பேசினால் கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன். சொந்த விவகாரத்தில் வழக்கு பதிவாகி காவலர்கள் துரத்தினால் அது வேறு. இந்த துரத்தலானது அரசியல் காரணத்துக்கானது. யாரோ கண்ணாடியை உடைத்துவிட உள்ளூரில் கட்சிப் பொறுப்பில் இருக்கிற காரணத்திற்காக இருவரும் மண்டை காய்கிறார்கள். அவர்களுக்கு கட்சித்தலைமைதானே ஆதரவாக இருக்க வேண்டும்?

பெயரைச் சொல்ல வேண்டாம் என நினைக்கிறேன் - தலைமைக்கு மிக நெருக்கமாக இருக்கிற ஒரு எம்.எல்.ஏவை அழைத்தேன். காலை எட்டரை மணி இருக்கும். அவரும் இளைஞர்தான். 

‘இதையெல்லாம் வழக்கறிஞர் அணி பார்த்துக்குவாங்க..மாவட்டச் செயலாளருக்கு இதுதான் வேலை..புதுசா ஃபோன் பண்ணியெல்லாம் சொல்ல வேண்டியதில்லை’ என்றார். முகத்தில் அறைந்தது போல இருந்தது. அவரிடம் பேசியிருக்கவே வேண்டியதில்லை எனத் தோன்றியது. அடிமட்டத்திலிருந்து மேலே வருகிற கட்சிக்காரனுக்கு இத்தகைய வலிகள் தெரியும் தெரியும். ஒருத்தன் சிரமப்படும் போது ‘நாமும் இப்படித்தானே சிரமப்பட்டோம்’ என்றாவது நினைப்பான். திடீரென்று வாரிசு அரசியலில் மேலே வருகிறவர்களின் மனநிலையே வேறு மாதிரிதான். ‘பொறுப்பு மட்டும் வேணும்; கட்சிக்கு வேண்டி பதினைஞ்சு நாள் கஷ்டப்பட முடியாதா?’ என்கிற மனநிலை அது. அவர்களைச் சொல்லித் தவறில்லை- அவரெல்லாம் எப்.ஐ.ஆர் என்பதையே எதிர்கொண்டிருக்க மாட்டார்.

அதன் பிறகு அவரிடம் என்ன பேசுவது? அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டேன். 

வேறு உபாயத்தைத் தேடலாம் என்று தெரிந்த நண்பர் மூலமாக ஒரு காவல்துறை அதிகாரியிடம் பேசினேன். ‘சார் இது சாதாரணக் கேசுதான்...ஆனா பயந்துட்டு இருக்காங்க....ஸ்டேஷன்ல தேடிட்டு இருக்காங்களான்னு மட்டும் விசாரிச்சு சொல்லுறீங்களா சார்?’என்றேன்.

காவல்துறையினர் எப்பொழுதுமே காவல்துறையினர்தான். ‘வந்து சரண்டர் ஆகச் சொல்லுங்க...அடிக்க வேண்டாம்ன்னு நான் சொல்லுறேன்’ என்றார். இந்த வழக்குக்குக்கெல்லாம் அடிப்பார்களா என்று குழப்பமாக இருந்தது. 

‘அவங்க எங்க இருக்காங்கன்னு எனக்கும் தெரியல சார்...பேசினாங்கன்னா கண்டிப்பா வந்து சரண்டர் ஆகச் சொல்லிடுறேன்’ என்றேன்.

‘ஆமா நீங்க எங்க இருக்கீங்க மணிகண்டன்?’ என்றார். விசாரித்துவிட்டு நம் வீட்டுக்கு இரண்டு ஆட்களை அனுப்பிவிடுவார்களோ என்று பயந்து ‘இப்போ சென்னையில் இருக்கேன் சார்...ஒரு படத்துக்கு ஸ்க்ரிப்ட் எழுதிட்டு இருக்கேன்’ என்று அவரிடம் ஒரு ஸ்க்ரிப்ட் எழுத வேண்டியதாகிவிட்டது.

இடையில் இருவரது வீட்டுக்கும் அலைபேசியில் அழைத்தால் அவர்கள் அழுவார்கள். ‘எங்க இருக்காங்கன்னு தெரியலைங்க..ஆனா நல்லா இருக்காங்க’ என்று ஆறுதல் சொல்ல வேண்டும். ஒரு வழியாக பதினைந்து நாட்களுக்குப் பிறகு பெயில் உத்தரவை வாங்கிச் சேர்த்தார்கள். பேயறைந்தது போலக் கிடந்தவர்கள் தெளிவானார்கள். ஊருக்குக் கிளம்பினார்கள். எனக்கு அப்பொழுதுதான் உயிரே வந்தது. ‘குற்றவாளிகளுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தவர் கைது’ என்று முகத்தில் கர்சீப்பைப் போட்டு அழைத்துச் செல்கிற வீடியோ டிவியில் வந்தால் ஃபேஸ்புக்கில் அதை வைத்தே மீம்ஸ் போடுவார்களே என்று பதறிக் கிடந்தேன். நல்லவேளையாகத் தப்பித்துவிட்டேன்.

எல்லாவற்றுக்குமாகச் சேர்த்து பதினைந்து அல்லது இருபதாயிரமாவது செலவாகியிருக்கும். அவர்களுடைய பணம்தான். சொல்ல மறந்துவிட்டேனே- உடைக்கப்பட்ட கண்ணாடியின் மதிப்பை முநூறு ரூபாய் என்று எப்.ஐ.ஆரில் எழுதியிருந்தார்கள். 

வாசிக்க ...

எழுத்தாளன் - சமூகம்

வணக்கம்,

கலைஞனை இந்தச் சமூகம் கண்டு கொள்வதில்லையென்றும் வறுமையை பரிசளிக்கிறது என்றும் நடைபெறுகிற விவாதங்களில் உங்களின் நிலைப்பாடு என்ன? பதில் சொல்லியே தீர வேண்டும் என்கிற அவசியமில்லை. கேட்க வேண்டும் என்று தோன்றியது.

செந்தில்.

வணக்கம்.

கருத்துச் சொல்லி என்னவாகப் போகிறது? 

இவையெல்லாம் எந்தவிதமான மாறுதலையும் எந்தக் காலத்திலும் உண்டாக்காத புலம்பல்கள் என்று உறுதியாக நம்புகிறேன். எழுத்தாளனை மட்டுமில்லை - இந்தச் சமூகம் யாரையுமே தாங்கிப் பிடிக்காது. கொடி கட்டிய சினிமா நடிகர்களில் எத்தனை பேர் வறுமையில் உழன்று கொண்டிருக்கிறார்கள்? எத்தனை நாட்டுப்புறக் கலைஞர்கள் திணறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்? இசைக்கலைஞர்கள் எல்லோருமே கோடிகளில் புரள்கிறார்களா? லட்சங்களில் கொழித்த தொழிலதிபர்களில் எத்தனை பேர் தற்கொலை செய்து கொண்டார்கள்? இதுதான் நிதர்சனம். எழுத்தாளன் என்றில்லை- யாரையும் யாரும் தாங்கிப் பிடிக்க மாட்டார்கள். அவனவனின் விவரம்தான் அவனவனைக் காக்கும்.

வாழும் போதே விவரமாகச் சம்பாதித்து குடும்பத்தை ஸ்திரப்படுத்திக் கொண்டால் பலவான். இல்லையென்றால் நாய் பிழைப்புதான்.

எல்லாக்காலத்திலும் தம்மை சரியான இடத்தில் பாதுகாப்பாக நிறுத்திக் கொள்கிறவர்கள் வக்கனையாக பேசிக் கொண்டிருக்கலாம். இதையெல்லாம் வாயைத் திறந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிற இனாவானாக்கள் நாசமாகப் போக வேண்டியதுதான்.

நம்மை, நம் குடும்பத்தை, நம் பிள்ளைகளை நாம்தான் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்- அது எந்தத் துறையாக இருந்தாலும் இதுதான் அடிப்படையான நியதி.

செந்தில்,

இவற்றையெல்லாம் பேசியும் விவாதித்தும் எந்தப் பலனுமில்லை. பேசிவிட்டுச் சென்று இன்னொரு எழுத்தாளனைத் தாங்கிப் பிடிக்கவா போகிறார்கள்? அதெல்லாம் நடக்காது. நாளை இன்னொரு கலைஞன் செத்தாலும் இம்மி பிசகாமல் இப்படியேதான் பேசிக் கொண்டிருப்போம். இதைப் போன்ற விவாதங்கள் நேரத்தை ஓட்டுவதற்கான நல்ல உபாயம். ஒரு சொல்வழக்கு உண்டு- கை நிறைய வேலையை வைத்துக் கொண்டால் வாய் நிறைய சொற்களை மென்று துப்பிக் கொண்டிருப்பவர்களைக் கண்டுகொள்ள நேரமிருக்காது என்று.

பேசுகிறவர்கள் பேசட்டும். ஒதுங்கிக் கொள்வதில் தவறேதுமில்லையே!

வாசிக்க ...

திருநங்கை

ஒரு நாள் கடும் மழை. பிரிகேட் சாலையிலிருந்து பேருந்து பிடித்து கூட்லு கேட்டில் இறங்கினால் நடக்கவே முடியவில்லை. ஆட்டோ பிடித்தால் அரைகிலோமீட்டருக்கு ஐம்பது ரூபாயாவது கேட்பார்கள். மழை நிற்கும் வரைக்கும் ஒதுங்கிக் கொள்ளலாம் என்று பிராந்திக் கடையோரமாக நின்றேன். அந்த இடத்தைப் பற்றித் தெரியும். கடையை ஒட்டியபடி சற்றே அகலமான சந்து அது. வாகனப் போக்குவரத்து இருக்காது. சந்தில் நுழைந்தவுடன் இடது பக்கமாக குடிசை மாதிரி இருக்கும். ஏழெட்டு திருநங்கைகளாவது வசிக்கக் கூடும். அந்தி சாய்ந்த பொழுதுகளில் சாலையில் நின்று  சைகை செய்வார்கள். 

பொதுவாக ஹைதராபாத்தை போல பெங்களூரில் திருநங்கைகள் மிரட்ட மாட்டார்கள். ஹைதராபாத் கொடுமை. சபரி எக்ஸ்ப்ரஸில் செல்லும் போது செகந்திராபாத்துக்கு முன்பாகவே வண்டியில் ஏறிக் கொள்வார்கள். பணம் கொடுக்கவில்லையென்றால் அவ்வளவுதான். புடவையைத் தூக்கிக் காட்ட யோசிக்கவே மாட்டார்கள். பெங்களூரில் சற்றே மென்மையாக நடந்து கொள்வார்கள். இந்த ஊரில்தான் கிட்டத்தட்ட அத்தனை விளிம்பு நிலை மக்களும் தமிழர்கள்தானே? திருநங்கைகளிலும் பெரும்பாலானவர்கள் தமிழர்கள்தான். 

சிக்னல்களில் வந்து கை தட்டும் போது ‘சில்லரை இல்லைங்க’ என்றால் நகர்ந்துவிடுவார்கள். கொடுத்தால் தலையில் கை வைத்து ஆசிர்வதித்துச் செல்வார்கள். 

மழை பெய்து கொண்டிருந்த அன்றைய தினம் அதே பிராந்திக்கடைக்கு முன்பாக இரண்டொரு திருநங்கைகள் நின்றிருந்தார்கள். மழையில் அவர்களது மேக்கப் கலைந்திருந்தது அல்லது வெகு நேரம் ஆகியிருந்தது காரணமாக இருக்கக் கூடும். 

‘வர்றியா?’ என்றார் அதில் ஒருவர். எப்படி மறுப்பது என்று யோசித்திருக்கவில்லை.

‘பொண்டாட்டி பாவம்’ என்றேன். இப்படியேதான் சொன்னேன். சட்டென்று அவருக்கு புரியவில்லை. ஒரு கணம் திடுக்கிட்டவர் ‘ஓ’ என்று சிரித்தார். அதன் பிறகு கொஞ்ச நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம்- வாடிக்கையாளன் வரும் வரைக்கும். மறுநாள் அதே இடத்தைக் கடக்கும் போது வேணியிடம் இதைச் சொன்னேன். ‘நீ பாவம்ன்னு சொன்ன உடனே அந்த பொண்ணு கொஞ்சம் மெல்ட் ஆன மாதிரி தெரிஞ்சுது’ என்றேன். அவள் பெரியதாக அலட்டிக் கொள்ளவில்லை. எனக்குத்தான் மனதுக்குள் ஏதோ பெரிய இவன் போன்ற நினைப்பு வந்து அமர்ந்திருந்தது.

ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று திருநங்கைகளுக்கான ஒரு கருத்தரங்கை ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். பேகூரில் ஒரு திருமண அரங்கில்தான் நிகழ்ச்சி. நாற்பதிலிருந்து ஐம்பது திருநங்கைகள் கலந்து கொண்டார்கள். நண்பர்கள் சிலர்தான் இந்நிகழ்வை முன்னெடுத்தார்கள். திருநங்கைகளுக்காக எந்தத் துரும்பையும் நான் எடுத்துப் போட்டதில்லை. பொதுப்பார்வையிலிருந்து ‘ச்சே பாவம்’ என்றோ கட்டுரையின் ஆரம்பத்தில் சொன்னது போல பெங்களூரில் தேவலாம்; ஹைதராபாத்தில்தான் மோசம் என்றோ பொதுப்படையாக எழுதியும் பேசுகிற அளவுக்கும்தான் அவர்களுடனான எனது தொடர்பு.

நிகழ்வில் அரை மணி நேரம் பேசச் சொன்னார்கள். என்ன பேசினேன் என்பது இரண்டாம்பட்சம். கருத்தரங்குக்கு கூட்லுகேட் திருநங்கைகளும் வந்திருந்தார்கள்.

பார்வையாளர்களில் சிலர் எழுந்து தமது கதைகளைச் சொன்னார்கள். கிட்டத்தட்ட அத்தனை பேருமே வீட்டை விட்டு ஓடி வந்தவர்கள். பாலியல் அறுவை சிகிச்சையைச் செய்திருக்கிறார்கள். பகலில் பிச்சையெடுக்கிறார்கள். மாலையில் பாலியல் வணிகத்தில் ஈடுபடுகிறார்கள். வரிசைக்கிரமமாகச் சொன்னார்கள். ஒரு கட்டத்தில் சலிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அவர்கள் தமது துன்பங்களையெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போது நம்மைச் சலிப்புறச் செய்கிறதென்றால் மனம் மரத்துப் போயிருக்க வேண்டும். இல்லையா? அப்படித்தான் நினைக்கத் தோன்றியது.

ஒன்றிரண்டு அலைபேசி அழைப்புகள் வந்தன. துண்டித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

எல்லோரும் பேசி முடித்த பிறகு நிசப்தம் அறக்கட்டளையின் செயல்பாடுகள் பற்றி பேசுவார் என்று என்னை அழைத்தார்கள். கல்வி மற்றும் மருத்துவ உதவிகள் செய்வதைப் பற்றிப் பேசினேன். யாராவது உதவி கேட்கக் கூடும் என்று எண்ணமில்லாமல் இல்லை. ஏற்பாட்டாளர்களின் நோக்கமும் கூட அதுதான். ஆனால் கூட்டத்தில் யாருமே வாயே திறக்கவில்லை. அமைதியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். இருபது நிமிடங்கள் வரைக்கும் பேசியிருப்பேன். பேசி முடித்த பிறகு கை தட்டியபடியே எழுந்து வந்த ஒரு திருநங்கை ஐநூறு ரூபாயைக் கொடுத்தார். அதோடு நில்லாமல் ‘நாம இவங்களுக்குக் கொடுத்து உதவணும்’ என்று கன்னடத்திலும் தமிழிலும் பேசினார். கூட்டத்திலிருந்து நிறையப் பேர் எழுந்தார்கள். 

‘ஒரு நிமிஷம் உட்காருங்க’ என்றேன். அமர்ந்தார்கள்.

‘நன்கொடை கொடுக்கிறவர்கள் எல்லோருமே கஷ்டப்பட்டுத்தான் கொடுக்கிறார்கள். நீங்க மட்டும் கஷ்டப்படுறீங்க என்று சொல்லி மறுக்கவில்லை. உங்களிடம் என்றில்லை யாரிடமும் வேண்டாம் என்று சொல்வது சரியாக இருக்காது. உங்களிடம் வாங்கிக் கொள்கிறேன்..ஆனால் இப்பொழுது வேண்டாம்’ என்றேன். அவர்களுக்கு புரிந்திருக்கக் கூடும். பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை. 

‘உங்களில் யாருக்காவது மருத்துவ உதவி தேவைப்படும் அல்லவா? நீங்கள் இப்பொழுது தர விரும்பும் தொகையை அவருக்குக் கொடுத்துவிடலாம்’ என்றேன். அவர்களில் ஒரு திருநங்கைக்கு புற்றுநோய். ஏற்கனவே மருத்துவம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கூட்டத்திலிருந்தவர்களில் ஒருவர்தான் விவரத்தைச் சொன்னார். நோய்மையுடையவரும் கூட்டத்தில்தான் இருந்தார். அவருக்கு நாற்பதைத் தாண்டிய வயதிருக்கும். எழுந்து வந்தார். 

மைக்கை பிடித்தவர் ‘என்ன சொல்லுறதுன்னு தெரியல...கஷ்டப்பட்டு வாழ்ந்து துன்பத்தை அனுபவிக்கிறதுக்கு பதிலா நானெல்லாம் சீக்கிரம் செத்துடறதுதான் நல்லது..செத்துட்டா ஒண்ணும் பிரச்சினையில்லை’ என்றார். தனக்கென்று யாருமே இல்லாதது குறித்தும் அவர் பேசினார். அவர் பேசப் பேச அங்கே சிலர் அழத் தொடங்கிவிட்டார்கள். 

நிகழ்வை நடத்தியவர் ‘உங்களுக்கு நாங்க எல்லாம் இருக்கோம்..அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீங்க’ என்றார். அந்தத் திருநங்கை சிரித்தார். 

என்னைப் பார்த்து ‘நீங்க சொன்னீங்க இல்ல தம்பி...குழந்தைகள், குழந்தைகளைப் பெத்தவங்க...அவங்களைக் காப்பாத்துங்க...எனக்கு சத்ய சாயி ஆஸ்பத்திரி மாதிரி எங்கேயாச்சும் இலவச சிகிச்சை செய்வாங்க...தப்பிச்சா பார்க்கலாம்..தப்பிச்சா மட்டும் போதுமா தம்பி? கடைசி வரைக்கும் சாப்பிடறதுக்கு வழி வேணும்ல..இல்லன்னா இவங்களையெல்லாம்தான் கஷ்டப்படுத்தணும்’ என்று மற்றவர்களைக் கைகாட்டினார். 

பணத்தை யாரும் வசூலிக்கவேயில்லை. அவரவருக்கும் தங்களைப் பற்றிய கவலை வந்தது போல அமைதியாக இருந்தார்கள். பொதுவாகவே நாம் அத்தனை பேரும் வலி இல்லாதது போல நடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். ‘நம்ம கவலை நம்மோடு இருக்கட்டும்’ என்றோ ‘துன்பப்படுகிறேன்’ என்று சொல்வது அவமானம் என்றோ கருதிக் கொள்கிறோம். அருகாமையில் இருக்கும் ஒருவர் உடையத் தொடங்கும் போதுதான் நம்மையுமறியாமல் உடைந்து நொறுங்கத் தொடங்குகிறோம். பயம் கவ்வத் தொடங்குகிறது. உலகின் இருண்ட பக்கங்கள் நம்மை மிரட்டத் தொடங்குகின்றன.

பேசியவர் தனது இருக்கைக்குச் சென்று அமர்ந்து அழத் தொடங்கியிருந்தார். அருகில் சென்று அமர்ந்து எனது அலைபேசி எண்ணைக் கொடுத்தேன். ‘எப்பவாச்சும் உதவி வேணும்ன்னா கூப்பிடுங்க’ என்றேன். தலையில் கை வைத்து ஆசிர்வதித்தார். கட்டைக்குரலில் ‘இல்ல தம்பி...எப்பவுமே கேட்க மாட்டேன்..வாழ்ந்தா அர்த்தமிருக்குதுன்னு நினைக்கறவங்களுக்கு கொடுங்க..எனக்கு எதுக்கு?’ என்றார். அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவருடைய அருகில் வந்த இன்னொரு திருநங்கை அவரை அழைத்தார். எழுந்தார். மீண்டுமொருமுறை தலை மீது கை வைத்து ‘நல்லா இரு’ என்றார். இப்பொழுது எனக்கு அழுகை வந்திருந்தது. காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

வாசிக்க ...

அசோகமித்திரன்

அப்பாவை மருத்துவமனையில் சேர்த்த பிறகு மருத்துவர்கள் நம்பிக்கையிழந்திருந்த தருணத்தில் கடவுளிடம் மனமுருகி வேண்டியது ஒன்றுதான் - ‘ஒருவேளை அவரை எடுத்துக் கொள்வதாக இருந்தால் தூக்கத்திலேயே வலியில்லாமல் எடுத்துக் கொள்’ என்றேன். அப்படியேதான் நடந்தது. இதை யாரிடமும் சொல்லாமல் உள்ளுக்குள்ளேயே வைத்துக் கொண்டேன். நாம் வேண்டுவதற்கு கடவுள் செவி மடுக்கும் போது ‘அப்பாவைக் காப்பாற்று’ என்றுதான் வேண்டியிருக்க வேண்டுமோ என்று குற்றவுணர்ச்சியும் கூட இருந்தது. எல்லாம் முடிந்த பிறகு எடுத்துச் சென்று எரித்துவிட்டு வந்த போது மனதுக்குள் வெறுமை குடி கொண்டிருந்தது. எவ்வளவு நாட்களுக்குத்தான் வெறுமையுடனேயே சுற்றுவது? வெளி வந்துதானே ஆக வேண்டும்.

ஊரில் இருக்கும் போது அப்பா பெங்களூரில் இருப்பதாக நினைத்துக் கொள்வேன். பெங்களூரு வந்த பிறகு அப்பா ஊரில் இருப்பதாக நினைத்துக் கொள்வேன். இன்றைக்கு வரைக்கும் அப்பா பிரிந்துவிட்டதாகவே நினைப்பதில்லை. ஏதாவதொரு சமயத்தில் மட்டும் அப்பா நம்மிடம் இல்லை என்கிற எண்ணம் வருவதுண்டு. ஆனால் பூபதி ராஜா என்கிற நண்பர் அப்பா இறந்த இரண்டாவது தினத்தில் அழைத்து ‘ஆன்மா இங்கதான் இருக்கும்...சினிமா மாதிரி பேய், பிசாசு, கடவுள் என்றெல்லாம் இல்லை...நம்மைச் சுற்றி இருக்கிற மாதிரியே இருக்கும்’ என்றார். உண்மையிலேயே அது மிகப் பெரிய ஆறுதல். நம்முடன்தான் இருக்கிறார் என்கிற ஆசுவாசத்தை அதுதான் கொடுத்தது.

எழுத்தாளர் அசோகமித்திரன் இறந்துவிட்டதாகக் கேள்விப்பட்ட போது சட்டென்று ஒரு முள் இடறியது போல இருந்தது. அதோடு சரி. எப்படி யோசித்துப் பார்த்தாலும் அவரது எழுத்துக்களும் படைப்புகளும் கொண்டாட்டத்திற்கானவை. தமது எண்பத்தைந்து ஆண்டு கால வாழ்க்கையில் எவ்வளவு எழுத வேண்டுமோ அவ்வளவு எழுதிவிட்டுச் சென்றிருக்கிறார். பூர்த்தியான வாழ்க்கை. பூங்கிழவனாக மாறிய பிறகு பூ உதிர்வது போல விழுந்திருக்கிறார். உடனடியாக ஒப்பாரி வைத்து அந்த மாபெரும் மனிதனுக்கு கண்ணைக் கசக்க வேண்டியதில்லை எனத் தோன்றியது. 

அ.மியை இரண்டு முறை நெருக்கமாகவும் ஒரு முறை சற்றே தள்ளியும் சந்தித்திருக்கிறேன். முதன் முறையாக ஹைதராபாத்தில். அப்பொழுது அசோகமித்திரனின் மகன் அங்கேயிருந்தார். மறைந்த எழுத்தாளர் எஸ்.வி.ராமகிருஷ்ணனும் அ.மியும் காரில் பின்பக்கமாக அமர்ந்து கொண்டார்கள். அவர்கள் இருவரும்தான் பேசினார்கள். நான் முன்பக்க இருக்கையில் அமர்ந்து திரும்பிப் பார்த்து அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். இரண்டாம் முறையாக அவரைச் சென்னையில் சந்தித்தேன். அப்பொழுது வெகு நெருக்கத்தில் சந்தித்தேன் என்றாலும் அதிகம் பேசிக் கொள்ளவில்லை. அப்பொழுது எஸ்.வி.ராமகிருஷ்ணன் மறைந்துவிட்டார். ‘அவர் போய்ட்டாரு..அடுத்து நான் எப்போன்னு தெரியல’ என்று சிரித்தார். அதைச் சிரிப்பு என்று சொல்ல முடியாது. அவரது புன்னகையில் எப்பொழுதும் மெல்லிய சோகம் நிறைந்திருப்பதாகவே தெரியும். மூன்றாவது முறையாக காலச்சுவடு நடத்திய நிகழ்ச்சியொன்றில் சில வினாடிகள் பார்க்க முடிந்தது.

‘ஞாபகமிருக்கா சார்?’ என்ற போது அவருக்குத் தெரியவில்லை. பெயரைச் சொல்லி ஹைதராபாத்தில் சந்தித்திருக்கிறோம் என்ற போது நினைவுபடுத்திக் கொண்டார்.

இடைப்பட்ட காலத்தில் அவரது பதினெட்டாவது அட்சக்கோடு நாவலுக்கு முன்னுரை எழுதும் வாய்ப்பு எனக்குக் கிட்டியிருந்தது. அந்த வாய்ப்புதான் எழுத்தைப் பொறுத்தவரையிலும் எனக்குக் கிடைத்த மிகப்பெரிய அங்கீகாரம் என நம்புவதுண்டு. அந்நாவலின் களம் ஹைதராபாத்தும்-செகந்திராபாத்தும். அந்த ஊருடன் நேரடித் தொடர்பில் இருந்ததால் முன்னுரை எழுதச் சொன்னார்கள் என நினைக்கிறேன். எழுதிக் கொடுத்த பிறகு அதை புத்தகத்திலும் இணைத்துவிட்டார்கள்.

‘உங்க பேரைச் சொன்னாங்க..ஹைதராபாத்தில் நாம பார்த்தது ஞாபகம் வரலை...நீங்க ரொம்பச் சின்னப் பையனா இருப்பீங்கன்னு நினைக்கல’ என்றார். இதற்கு என்ன பதில் சொல்ல வேண்டும் என்று தெரியவில்லை. அ.மி அப்படித்தான் - மனதில் நினைப்பதை அப்படியே சொல்லிவிடுவார். ஒரு குழந்தமையை அவரது பேச்சிலும் செய்கையிலும் உணர முடியும்.

‘இப்போ எங்க இருக்கீங்க?’என்றார்.

‘பெங்களூரு சார்’ என்றேன். ‘சிக்க வீர ராஜேந்திரன் படிச்சிருக்கீங்களா? படிக்கலைன்னா படிங்க’ என்றார்.

அசோகமித்திரன் இறந்துவிட்ட செய்தியைக் கேள்விப்பட்ட பிறகு இரண்டு நாட்களாக அந்த நாவலைத்தான் வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். 1956 ஆம் ஆண்டில் மாஸ்தி வெங்கடேச அய்யங்காரால் கன்னடத்தில் எழுதப்பட்டு தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட நாவல் அது. குடகு, மடிகேரி, பெங்களூரு எல்லாம் நாவலின் களம். பெங்களூரில் இருக்கிறேன் என்று சொன்னதனால் வாசிக்கச் சொல்லியிருக்கக் கூடும். நாவலை முடித்துவிட்டு மீண்டுமொருமுறை பதினெட்டாவது அட்சக்கோடு நாவலை வாசிக்க வேண்டும் என முடிவு செய்து வைத்திருக்கிறேன்.

க.சீ.சிவகுமார் இறந்து போன போது அவரது குடும்பம் பற்றிய வலி அதிகமாக இருந்தது. அவர் இன்னமும் எழுதியிருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமிருந்தாலும் அவரது பிள்ளைகளுக்காக இன்னமும் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும் என்று வருந்தினேன். அ.மி அப்படியில்லை. எல்லாக் காலத்திலும் தமிழ் வாசகர்களோடு வாழ்ந்து கொண்டேயிருக்கிற அளவுக்கு எழுதிக் குவித்திருக்கிறார். ஆரம்பகட்ட வாசகன் என்றாலும் கூட தைரியமாக ‘அசோகமித்திரனிலிருந்து வாசிக்க ஆரம்பிங்க’ என்று பரிந்துரைக்கிற எளிமையான எழுத்துக்களை எழுதிக் கொண்டேயிருந்தார். 

சாமானிய மனிதர்களைத் தமது எழுத்தின் பாத்திரங்களாக நிரப்பிவிட்டு நம்மிடையே உலவவிட்டிருக்கிறார். அப்பா இறந்ததை எப்படி ஏற்றுக் கொள்ள முடிந்ததோ அப்படியேதான் அசோகமித்திரன் இறந்ததையும் ஏற்றுக் கொள்ள முடிகிறது. அவர் சென்னையில் தமது வீட்டில் இருந்து கொண்டிருப்பதாகவே நினைத்துக் கொண்டிருக்கலாம். அவர் எழுதியதையெல்லாம் திரும்பத் திரும்ப வாசித்துக் கொண்டேயிருக்கலாம். 

அசோகமித்திரன் பற்றிய ஒரேயொரு குறை உள்ளதெனில் அது ஞான பீட விருது. அவ்விருதுக்கு எல்லாவகையிலும் தகுதி வாய்ந்த எழுத்தாளர் அவர். ஆனால் அரசியலும் சாதியமும் அவருக்குக் கடைசி வரைக்கும் கிடைக்காமல் செய்துவிட்டன. அது விருதுக்குத்தான் அவமானம். அவர் தனது கோணவாய்ச் சிரிப்பில் புறந்தள்ளிவிட்டு போய்விட்டார்.

வாசிக்க ...

செல்வாக்கு

நேற்று பரப்பன அக்ரஹாரா சிறை வளாகத்திற்குச் சென்றிருந்தேன்.  சிறைக்கு வந்த பிறகு தமிழகத்திலிருந்து சசிகலாவுக்கு நிறையக் கடிதங்கள் வருவதாகச் சொன்னார்கள். அதை விசாரிப்பது ஒன்றும் பெரிய காரியமில்லை. சிறைக்குள் ஒரு காவலரை அறிமுகம் செய்து வைத்திருக்கிறேன். பொதுவாக அவர் வளாகத்தின் வெளியில்தான் காவலுக்கு இருப்பார். இத்தகையை தகவல்களை அவரிடம் கேட்டால் சொல்லிவிடுவார். ஏகப்பட்ட கடிதங்கள் வருவதாகவும் பெரும்பாலானவை திட்டியும் வசைபாடியுமே வருவதாகவும் சொன்னார். ஆச்சரியமாக இருந்தது. அந்தளவுக்கு நம் மக்களுக்குத் தைரியம் இருக்கிறதா என்று யோசனை வராமல் இல்லை. ஆனால் பலரும் தமது தெளிவான முகவரிகளோடு திட்டி அனுப்புகிறார்கள் போலிருக்கிறது.

அதிசயமாக, தினத்தந்தியின் பெங்களூரு பதிப்பிலும் கூட செய்தியாக வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். சசிகலாவுக்கு எதிராகச் செயல்படும் ஏதாவதொரு தரப்பு கூட இதைச் செய்தியாக வெளியிடச் சொல்லி அறிவுறுத்தியிருக்கலாம். எப்படியிருப்பினும் கடிதங்கள் வருகின்றன என்பது உண்மைதான். சசிகலா தரப்புக்கான மக்கள் செல்வாக்கு இதுதான். இப்பொழுதெல்லாம் சிறைச்சாலைக்கு வந்து பார்ப்பதற்குக் கூட ஆட்கள் இல்லை. இளவரசியின் மகன் விவேக் ஜெயராமன் மட்டும் சிறை வளாகத்திற்கு அருகாமையிலேயே ஒரு வீடு பார்த்து குடியிருக்கிறார் போலிருக்கிறது. அவர்தான் அடிக்கடி சிறைக்குள் வந்து செல்வதாகக் காவலர் சொன்னார். மற்றபடி சிறை வளாகம் காற்று வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. கேட்பாரில்லை.

ஜெயலலிதா மறைந்த போது சசிகலா அதிமுகவின் பொதுச்செயலாளர் ஆன போதும், சசிகலா சிறைக்குள் செல்லும் போதும் டிடிவி தினகரன் கட்சியின் துணைப்பொறுப்புக்கு வந்த போதும் கட்சியின் அதிகாரத்தை முழுமையாக அவர்கள் எடுத்துக் கொண்டதாகவும் இனி படம் காட்டுவார்கள் என்றும் பிம்பம் உருவாகாமல் இல்லை. ஆனால் அப்படியெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. கட்சியின் தலைமையைக் கைப்பற்றிவிட்டால் காசு கொடுத்து வாக்குகளைச் சேகரித்துவிடலாம் என்பதெல்லாம் மனக்கணக்குத்தான்.

மக்கள் தெளிவாகத்தான் இருக்கிறார்கள். ஆர்.கே.நகர் தொகுதி இடைத்தேர்தலிலேயே நிலைமை தெரிந்துவிடும். உத்தேசமான கணிப்புப்படி மூன்றாமிடத்தைப் பிடிப்பதற்கே கூட தினகரன் மென்று தண்ணீர் குடிக்க வேண்டியிருக்கும் என்றுதான் தோன்றுகிறது. அதிகாரம் வேண்டும் என்பதற்காக அமைச்சர்களாகவும் எம்.எல்.ஏக்களாகவும் இருக்கிறவர்கள் குழைந்து நெளிவதால் மக்களிடையே செல்வாக்கு இருக்கிறது என்று அர்த்தமில்லை. சாலையில் செல்கிற சாமானிய மனிதர்கள் யாரிடம் வேண்டுமானாலும் பேசிப் பார்க்கலாம். பெங்களூரில் ப்ரண்ட்டன் சாலையில் ஒரு குடிகாரர் இருக்கிறார். தினசரி சப்போட்டா பழம் விற்று வருகிற வருமானத்தைக் குடித்துவிட்டுச் செல்கிற மனிதர். ஜெயலலிதாவின் நிழற்படத்தை சட்டைப்பையிலேயே வைத்துக் கொண்டு கிடப்பார். அவரிடம் பேச்சுக் கொடுத்தால் நாறடிக்கிறார். இவர் சொல்வதுதான் வேத வாக்கு என்ற அர்த்தத்தில் குறிப்பிடவில்லை. ஒரு பானை சோற்றில் ஒரு சோறு அவர். அவ்வளவுதான். 

ஜெயலலிதாவின் மரணத்திற்குப் பிறகு தமிழகத்தில் உருவாகியிருக்கும் அரசியல் வெற்றிடத்தை பாஜக அறுவடை செய்ய விரும்புகிறது என்பது உண்மைதான். ஆனால் கி.வீரமணி மாதிரியானவர்கள் சொல்வது போல ‘சசிகலாவால்தான் பா.ஜ.க உள்ளே வருவதைத் தடுக்க முடியும்’ என்ற நம்பிக்கையைவிட வேறு அபத்தம் இருக்க முடியாது. ஒருவேளை மன்னார்குடி வகையறா ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டால் அதிமுக தப்பி வலுவான கட்சியாகச் செயல்படுவதற்கு வாய்ப்பிருக்கிறது. இந்த வகையறா இப்படியே திரியுமென்றால் மக்களிடையே இவர்கள் தரப்புக்கு பல்லிளித்துக் கொண்டிருக்கிற செல்வாக்கு லட்சணத்துக்கு ஒன்றரை கோடி தொண்டர்களைக் கொண்ட இயக்கத்துக்கு ஒவ்வொரு அடியாகக் குழி தோண்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று அர்த்தம்.

சசி- ஓபிஎஸ் என இரு தரப்பும் அடித்துக் கொள்ளும் போது இரட்டை இலை சின்னம் முடக்கப்பட்டுவிடும் என்பது எதிர்பார்த்த ஒன்றுதான். ஆனால் இந்த முடக்கத்தை வைத்துக் கொண்டு வரலாறு திரும்புகிறது என்றெல்லாம் கற்பிதம் செய்து கொள்ள வேண்டியதில்லை. எண்பதுகளின் இறுதியில் எம்.ஜி.ஆர் மறைவுக்குப் பிறகான அதிமுகவில் ஜெயலலிதாவின் எழுச்சியை தினகரனுடனும் சசிகலாவுடனும் இன்னபிற மன்னார்குடி உறுப்பினர்களுடனும் எந்தவிதத்தில் ஒப்பிட முடியாது. அன்றைக்கு ஜெயலலிதாவுக்கு கூட்டத்தை ஈர்க்கிற திறமை இருந்தது. ராஜ்யசபாவில் எம்.பியாக இருந்த போது அவர் டெல்லியில் திரட்டி வைத்திருந்த தொடர்புகளும், ராஜீவ்காந்தியின் ஆதரவும் அவருக்கு பக்க பலமாக இருந்தன. தேர்தலில் கிட்டத்தட்ட முப்பது தொகுதிகளில் வென்றார். இப்படி எல்லாமுமாகச் சேர்ந்து அவரால் இரட்டை இலையை மீட்டெடுக்க முடிந்தது.

இதில் எந்த யோக்கியதை சசி தரப்புக்கு இருக்கிறது? 

பணம் மட்டுமே அரசியல் இல்லை. மக்கள் சற்றேனும் விரும்ப வேண்டும். மக்களிடையே செல்கிற அளவுக்கேனும் தகுதி வேண்டும். எதுவுமேயில்லாமல் வரலாறு திரும்புகிறது என்று எப்படி வாய் கூசாமல் சொல்ல முடியும்? ஜெயலலிதாவுக்கு இருந்த கவர்ச்சியில் ஒரு சதவீதம் கூட இந்த முகங்களுக்கு இல்லை என்பதை வெளிப்படையாகவே பேசலாம். எம்.ஜி.ஆரின் மறைவுக்கு முன்பாகவே ஜெயலலிதா தமிழகம் முழுவதும் சுற்றுப்பயணம் செய்திருந்தார். மக்களும் ‘இனி அடுத்தது இந்தம்மா’தான் என்கிற மனச்சாய்வுக்கு வந்திருந்தார்கள். எதிர்ப்பு இருந்த அதே அளவுக்கு அவருக்கு ஆதரவும் இருந்தது. 

இன்றைக்கு அதிகாரத்திற்காக குழைந்து கொண்டிருக்கும் கட்சி நிர்வாகிகளைத் தாண்டி சசிகலா தரப்புக்கு என்ன செல்வாக்கு இருக்கிறது?

ஜெயலலிதாவின் காலத்திலும் வாக்குக்கு பணம் கொடுத்த போது மக்கள் வாங்கிக் கொண்டுதான் வாக்களித்தார்கள். ஆனால் அப்பொழுது மக்கள் ‘ஜெயலலிதாவுக்கு வாக்களிக்கவே கூடாது’ என்ற வெறுப்பில் இருந்ததாகச் சொல்ல முடியாது. அப்படி மக்கள் நினைத்த தருணங்களில் எவ்வளவுதான் கொடுத்தாலும் தோற்கடித்தார்கள். மற்றபடி, தமிழகத் தேர்தல்களைப் பொறுத்தவரையிலும்  ஜெயலலிதாவா? கருணாநிதியா என்ற கேள்விதான் எழும். இருவரையுமே சகித்துக் கொள்ள மக்கள் பழகியிருந்தார்கள். அந்த மனநிலையில் இருவரில் ஒருவரைத் தேர்ந்தெடுத்தார்கள். இன்றைக்கு நிலைமை அப்படியில்லை. சசிகலாவின் தரப்பைத் தேர்ந்தெடுத்துவிடக் கூடாது என்பதில் மக்கள் தெளிவாக இருக்கிறார்கள் என்றுதான் புரிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. இந்தத் தரப்பை சகித்துக் கொள்கிற மனநிலையில் பெரும்பான்மையான மக்கள் இல்லை என்பதுதான் நிதர்சனம். ‘ஆட்சி அவர்களிடம் இருக்கிறது..எதற்கு வம்பு?’ என்று அடங்கியிருப்பதனால் மக்கள் ஆதரிக்கிறார்கள் என்று அர்த்தமில்லை.

ஆனால் ஒன்று- அரசியலைப் பொறுத்தவரையில் ‘நமக்கு ஒத்து வராது’ என்று தாமாகவே ஒதுங்கிக் கொள்கிறவர்களின் எண்ணிக்கை எப்பொழுதுமே வெகு குறைவு. மிக மோசமாக தோற்கடிப்பட்டு மக்களால் ஒதுக்கப்படுகிறவர்களின் எண்ணிக்கைதான் அதிகம். விதி அப்படித்தான் என்றால் யாரால் என்ன செய்ய முடியும்?

வாசிக்க ...

வரலாறு தெரிஞ்சுக்கோணும்

அவர் ஒரு வழிப்போக்கி. வெகு தூரம் நடந்து வந்திருக்கிறார். வந்தவருக்கு களைப்பு. ஆடு மேய்க்கிற ஒரு சிறுவனிடம் பேச்சுக் கொடுத்தபடியே அமர்கிறார். அந்தப் பையனிடம் ஊர்ப் பெயர், அந்த ஊரில் என்ன சிறப்பு என்றெல்லாம் விசாரிக்கிறார். பையனுக்கும் பொழுது போக வேண்டுமல்லவா? அவர் கேட்கிற கேள்விக்கெல்லாம் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறான்.

‘இந்த மலைக்கு பேரு நாகமலைங்க’ என்கிறான் பொடியன். 

‘நாகமலைன்னு சொல்லுற...பாம்பு படம் எடுத்து ஆட வேண்டாமா?’ என்றாராம். பையனுக்கு சுருக்கென்றாகிவிட்டது. பக்கத்தில் இருந்த முருகன் கோவிலைக் காட்டி ‘அங்க மயில் இருக்குதுங்க...பாம்பு அடங்கிக் கெடக்குது’ என்றிருக்கிறான். பெரியவருக்கு படு ஆச்சரியம். ‘ஆடு மேய்க்கிற பையனுக்கு இம்புட்டு அறிவா?’ என்று யோசித்தவர் இதையே பாடலாகப் பாட கொங்குப் பகுதியில் ஒரு கல்வெட்டிலும் பொறித்து வைத்துவிட்டார்கள். அந்தக் காலத்தில் கொங்கு நாட்டுக்காரர்கள் அவ்வளவு அறிவாளிகள் என்று சொல்வதற்காக பேராசிரியர் அரங்கசாமி இதைச் சொல்வார். இந்தக் கதையை அவர் சொல்வதற்கு இன்னொரு காரணமும் உண்டு. நாகதோஷம் என்பதற்கெல்லாம் சமீப காலம் வரைக்கும் முருகனைத்தான் வழிபட்டிருக்கிறார்கள். பிறகுதான் ராகு கேதுவெல்லாம். 

ஆடு மேய்க்கிற பையன் கூட அறிவாளியாக இருந்த ஊரில் ‘பொறந்துட்டு நமக்கு மட்டும்தான் அறிவில்லையோ’ என்று நினைத்துக் கொள்வதுண்டு. என்ன செய்ய முடியும்? எண்ணையிலேயே குளித்துவிட்டு வந்து புரண்டாலும் ஒட்டுவதுதானே ஒட்டும்? நமக்கு அவ்வளவுதான் அறிவு.

அந்தக் காலத்திய கொங்கு வட்டார மக்களின் அறிவைப் பற்றிப் பேசும் போது இன்னொரு கதையும் இருக்கிறது. சித்தோட்டிலிருந்து பெருந்துறை செல்லும் வழியில் ஒரு சிற்றூர் இருக்கிறது. ஊர்ப்பெயர் மறந்துவிட்டது. பழனிக்கவுண்டர் பழனியம்மாள் என்ற தம்பதி வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். இரண்டு பேருமே விவரமானவர்கள்தான்.

பழனிக்கவுண்டரைப் பார்க்கக் கவிராயர் ஒருத்தர் தெற்கத்திச் சீமையிலிருந்து வந்திருக்கிறார்.

‘பழனிக்கவுண்டர் இல்லீங்களா?’ என்கிறார்.

பழனியம்மாள் கவிராயரிடம் மரியாதையுடன்தான் பேசுகிறார். ஆனால் கவிராயருக்கு இளக்காரம். ‘பொம்பளைக்கு எல்லாம் பதில் சொல்ல வேண்டுமா?’என்று நினைத்துக் கொண்டே எங்கேயோ பார்த்தபடியே வெளித்திண்ணையில் அமர்ந்து கொள்கிறார். பழனியம்மாள் மோரோ நீராகாரமோ கொண்டு வந்து கொடுத்துவிட்டு ‘நீங்க யாருங்க? எனக்கு அடையாளம் தெரியலீங்களே’ என்றிருக்கிறார். 

‘நான் ஷோடசாவதானி’ என்று சொல்லிவிட்டு ‘இவளுக்கு இது புரியாது....இனி எதுவும் கேட்கமாட்டாள்’ என்று நினைத்தபடியே ஆகாரத்தைப் பருகியிருக்கிறார். கடுப்பான பழனியம்மாளுக்கும் இவரை ஒரு காட்டு காட்ட வேண்டும் எனத் தோன்றியிருக்கிறது.

‘ஓ ரெண்டு ஆட்டைத் திருடிட்டு இங்க வந்து ஒளிஞ்சிருக்கீங்களா?’ என்றாராம். குடித்துக் கொண்டிருந்தவருக்கு புரை ஏறி அடங்க வெகு நேரமாகியிருக்கிறது. ஷோடசாவதானி என்று அவர் சொன்னதன் பொருள் பதினாறு செயல்களை ஒரே நேரத்தில் செய்யக் கூடிய பதினாறு கவனகர் என்று அர்த்தம். பழனியம்மாள் அந்தச் சொல்லைப் பதம் பிரித்து சோடு- சோடி (இரண்டு), அசம்- ஆடு- அவதானி- கவர்ந்தவர் என்று அர்த்தப்படுத்திக் கேட்டிருக்கிறார்.

கொங்குச் சுவடுகள் என்றொரு புத்தகத்தில் செ.ராசு இதைக் குறிப்பிட்டிருப்பார். அதே புத்தகத்திலேயே வள்ளியாத்தாள் என்றொரு இன்னொரு அறிவுப் பெண்மணியைப் பற்றிய குறிப்பும் உண்டு. வள்ளியாத்தாள் பாடல்கள் எழுதுகிற வல்லமையாளர். வள்ளியாத்தாள் என்பது முருகனின் மனைவி பெயர் அல்லவா? தாம் எழுதுகிற பாட்டுக்கு அவள் பெயரை வைத்து வள்ளியைக் கடுப்பேற்றிவிடக் கூடாது என்று பயந்து தனது பாடல்களின் கீழாக கொம்பொடிந்த வெள்ளியாத்தாள் என்றுதான் பெயரைப் பதிவு செய்து வைத்திருப்பாராம். வெள்ளியாத்தாள் என்ற பெயரில் ஒற்றைக் கொம்பை நீக்கிவிட்டால் வள்ளியாத்தாள் ஆகிவிடும் அல்லவா?.

இத்தகைய செய்திகளைப் படிக்கும் போது வெகு சுவாரசியமாக இருக்கின்றன. சில தரவுகளைத் தேடிச் செல்லும் போது அதிசயமான சில புத்தகங்கள் கிடைக்கின்றன. இத்தகைய அதிசயமான புத்தகங்களில்தான் இப்படியான செய்திகள் கிடைக்கின்றன. 

வெகு தீவிரமாகத் தேடிப் பார்த்தால் சில நூறாண்டுகளுக்கு முன்பாக வாழ்ந்த மனிதர்களின் பல சுவாரஸியமான செய்திகளைத் தேடிப் பிடித்துவிடலாம். எங்கேயாவது யாராவதொருவரால் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கக் கூடும் ஆனால் அவை கைகளுக்குச் சிக்குவதில்லை. வரலாறு என்பதே பெரும் காட்டாற்று வெள்ள ஓட்டம்தானே? பெருதலைகள் மட்டுமே தப்பிப் பிழைக்கிறார்கள். பிற சுவாரஸியமான செய்திகள் யாவும் அடித்துச் செல்லப்பட்டுவிடுகின்றன.

‘இவையெல்லாம் வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த செய்திகளா?’ என்று யாராவது கேட்கக் கூடும். வரலாற்று முக்கியத்துவமில்லாத செய்திகளாகவே கூட இருக்கலாம். ஆனால் நம் வாழ்க்கையின் சுவாரஸியங்களை இவை கூட்டுகின்றன என்றுதான் தோன்றுகிறது.

யாரோ ஒரு பட்டக்காரரை சங்ககிரியில் மதுரை நாய்க்கனின் தளபதி அடைத்து வைக்கிறான். வரி கட்டவில்லை என்று கணவன் மனைவி இருவருக்குமே சிறைத் தண்டனை. இதைத் தெரிந்து கொள்ளாமல் பாடல் பாடி பணம் வாங்கிவிட்டுப் போகலாம் என்று வருகிறார் ஒரு கவிஞர். ‘அவங்க ரெண்டு பேரையும் சங்ககிரியில வெச்சிருக்காங்க’ என்று யாரோ சொல்லவும் கவிஞர் சிறைக்கே சென்றுவிடுகிறார். அப்பொழுதெல்லாம் கடுங்காவல் சிறை இல்லை போலிருக்கிறது. சிறைக்குள்ளும் சென்றுவிடுகிறார் கவிஞர். பட்டக்காரருக்கு அருகாமையில் இருப்பவர்கள் ‘உனக்கு நேரங்காலம் இல்லையா?’ என்கிறார்கள். பட்டக்காரர் மற்றவர்களை அடக்கிவிட்டு தனது மனைவியின் கழுத்தைப் பார்க்கிறார். அந்தப் பெண்மணி தன் கழுத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த மாங்கல்யத்தைக் கழற்றிக் கொடுத்துவிடுகிறார். கவிஞர் பாடல் எழுதிவிட்டு போகிறார்.

இதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வது? சாதாரணச் செய்தியாகவும் எடுத்துக் கொள்ளலாம். மிக முக்கியமான வரலாற்றுச் செய்தியாகவும் எடுத்துக் கொள்ளலாம். நாய்க்கன், அவனது தளபதி, பட்டக்காரர், கவிஞர் என்று நூல் பிடித்துப் போனால் இன்னமும் ஏகப்பட்ட செய்திகள் கிடைக்கக் கூடும். இத்தகையை செய்திகளை அப்படித்தான் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

ஒரு தமிழ் பேராசிரியரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த போது ‘அந்தக் காலத்தில் உங்க ஊரில் சமணம்தான். இந்து மதமே கிடையாது’ என்றார். ஈரோடு மாவட்டத்தில் விஜயமங்கலம் என்பது சமணர்களின் முக்கியமான ஊர். திங்களூர் என்பது சமணர்களுடன் தொடர்புடையது. பவனந்தி முனிவரின் சமாதி சீனாபுரத்தில் இருக்கிறது. சமணர்புரம் என்பதுதான் சீனாபுரம் என்று மருவியது. பள்ளி என்று முடியக் கூடிய ஊர்கள் உண்டு. ஆனால் இவற்றையெல்லாம் மட்டும் வைத்துக் கொண்டு ‘எங்கள் ஊரில் பூராப்பயல்களும் சமணர்கள்தான்’ என்று எழுதினால் அடிக்க வந்துவிடுவார்கள். தேடியெடுத்துத் தரவுகளோடு எழுத வேண்டும். தரவுகள் கிடைக்கும் வரைக்கும் ‘அப்படித்தான் அந்த வாத்தியார் சொன்னாரு’ என்று சொல்லிக் கொண்டே திரிய வேண்டியதுதான்.

வாசிக்க ...

உனக்கு என்ன பிரச்சினை?

அவிநாசி அத்திக்கடவு திட்டம் என்பது அவிநாசி என்கிற ஊருக்கு குடிநீர் பஞ்சத்தைப் போக்குகிற திட்டம் என்றுதான் பலரும் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். மிகச் சமீபகாலம் வரைக்கும் அப்படியான எண்ணம்தான் எனக்கும். ஆனால் அப்படியில்லை. சற்றே மூக்கை நுழைத்துப் பார்த்தால் இத்திட்டத்தின் உன்னதம் புரியும். கிட்டத்தட்ட ஐம்பது லட்சம் மக்களுக்கு வாழ்க்கையைக் கொடுக்கக்க் கூடிய திட்டம் இது. வறட்சியின் காரணமாக விவசாய நிலங்களை விட்டுவிட்டு, கால்நடைகளையும் கைவிட்டுவிட்டு பனியன் தொழிற்சாலைகளிலும் சாயப்பட்டறைகளிலும் தங்கள் வாழ்க்கையைத் தேடிக் கொண்டிருக்கும் மக்களை சொந்த மண்ணுக்கு விவசாயம் நோக்கித் திரும்பச் செய்கிற ஏற்பாடு.

இந்தத் திட்டத்தை நிறைவேற்றச் சொல்லி காமராஜர் காலத்திலிருந்தே கேட்டுக் கொண்டு வருகிறார்கள். காமராஜர் தேசிய அரசியலுக்குச் சென்றார். பின்னர் வந்த பக்தவச்லம், கருணாநிதி, எம்.ஜி.ஆர், ஜெயலலிதா, ஓ.பி.எஸ் என்று முதல்வர்கள்தான் மாறியிருக்கிறார்களே தவிர திட்டம் நிறைவேறும் பாட்டையே காணவில்லை. சமீபமாக போராட்டம் சூடு பிடித்திருக்கிறது. மக்கள் ஒன்று திரண்டு கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்தத் திட்டத்தைச் செயல்படுத்தப்படாவிட்டால் பல்லாயிரம் ஏக்கர் விளைநிலங்கள் பாலையாகிப் போவதைத் தடுக்கவே முடியாது என்பதை உறுதியாகச் சொல்ல முடியும்.

அவிநாசி அத்திக்கடவு திட்டத்தின் அவசியத்தைப் புரிந்து கொள்வது எளிதான ஒன்றுதான். பவானி ஆற்றின் போக்கு பற்றித் தெரிந்து கொண்டால் விவரிப்பது சுலபமாக இருக்கும். கீழேயிருக்கும் கூகிள் மேப்பை கவனியுங்கள். ஊட்டி குன்னூர் ஆகிய மலைப்பகுதிகளில் பெய்யக் கூடிய மழையானது தமிழகத்தைப் பொறுத்த வரையில் இரண்டு பக்கமாக சேகரமாகிறது. மேட்டுப்பாளையத்துக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் பில்லூர் அணை (சிவப்புச் சதுரம்) அதில் ஒன்று. பில்லூர் அணையிலிருந்து நீர் வழிந்தோடி சத்தியமங்கலம் அருகில் இருக்கும் இன்னொரு பெரிய அணையான பவானிசாகர் அணைக்குச்(சிவப்பு வட்டக் குறி) செல்கிறது. பவானிசாகர் அணையில்தான் பவானி நதியின் துணை நதியான மோயாறும் வந்து சேர்கிறது. இப்படி பவானிசாகரிலிருந்து கிளம்பும் பவானி நதி சத்தியமங்கலம், கோபிச்செட்டிபாளையம், பவானி வழியாகச் சென்று காவிரியுடன் கலக்கிறது.

இப்பொழுது மீண்டும் கூகிள் மேப்பை பார்த்தால் ஒன்று புரியும்- பவானி நதி பாயக் கூடிய சத்தியமங்கலம், கோபிச்செட்டிபாளையம், பவானி ஆகிய ஊர்கள் பசுமையாக இருப்பதும் அவிநாசி பெருந்துறை சுற்றுவட்டாரப் பகுதிகள் காய்ந்து கிடப்பதும் தெரியும். இதுதான் நிலைமை. ‘எங்க பகுதிக்கும் கொஞ்சம் பச்சையைக் காட்டுங்க’ என்று இந்த காய்ந்து கிடக்கும் ஊர்க்காரர்களின் கோரிக்கைதான் அவிநாசி-அத்திக்கடவுத் திட்டம். கிட்டத்தட்ட நாற்பது அல்லது ஐம்பது வருடங்களாகக் கேட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள். ‘இதோ ஆச்சு; அதோ ஆச்சு’ என்று ஆட்சியாளர்களும் இழுத்துக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள்.

அவிநாசி அத்திக்கடவு நீர் செறிவூட்டும் திட்டத்தின் படி பில்லூர் அணைக்கு சற்று முன்பாக ஒரு கால்வாயை வெட்டி புளியம்பட்டி, நம்பியூர், அவிநாசி, ஊத்துக்குளி, சென்னிமலை என வறட்சி பாதித்த பகுதிகள் வழியாக தோராயமாக நூற்று நாற்பது கிலோமீட்டருக்கு வளைத்து வளைத்துக் கொண்டு போய் குளம் குட்டைகளை எல்லாம் இணைக்கிறார்கள். கிட்டத்தட்ட நூறு குளங்கள், இருநூறு குட்டைகளில் நீரை நிரப்புவதுதான் திட்டம் அப்படி குளம் குட்டைகளில் நீரை நிரப்பும் போது அக்கம்பக்கத்து நிலத்தடி நீர் வளம் பெருகும். விவசாயம் செழிக்கும். பறவைகள் உள்ளிட்ட உயிரினங்கள் உயிர் பிழைத்து சூழலியல் சமநிலை மேற்கொள்ளப்படும் என்று பட்டியலிட்டு வைத்திருக்கிறார்கள்.

இந்தத் திட்டத்தைப் பற்றி பேசும் போது சத்தியமங்கலம், கோபிச்செட்டிபாளையத்து மக்களுக்கு மெல்லிய பயமும் இருக்கிறது. அத்திக்கடவு பில்லூர் அணையிலிருந்து பவானிசாகர் அணைக்கு நீர் வருவதற்கு முன்பாகவே உறிஞ்சி எடுத்துவிட்டால் தங்களுக்கு விவசாயத்திற்கு நீர் இல்லாமல் போய்விடுமோ என்று பதறுகிறார்கள். அவர்கள் பதறுவதில் அர்த்தமேயில்லை என்பதை ஆட்சியாளர்கள்தான் புரிய வைக்க வேண்டும். இந்தத் திட்டத்தின்படி வாய்க்கால் அமைத்துக் கொண்டு போகப்படும் நீரானது நேரடியாக விவசாயத்திற்கு பயன்படுத்தப்படுவதில்லை. வெறும் ஒரு டிஎம்சி தண்ணீரைக் கொண்டு போய் குளம் குட்டைகளில் நிரப்புகிறார்கள். அவ்வளவுதான்.

கடந்த நாற்பது அல்லது ஐம்பது ஆண்டுகால புள்ளிவிவரங்களை எடுத்துப் பார்த்தால் பவானி ஆற்றில் உபரியான நீரின் அளவு மட்டும் சராசரியாக பத்து டிஎம்சி வரைக்கும் போகிறது. அதில் ஒரேயொரு டிஎம்சி நீரைத்தான் கேட்கிறார்கள். இதைச் செயல்படுத்திவிட்டால் கிட்டத்தட்ட ஐம்பது லட்சம் மக்களுக்கு வாழ்வளித்துவிடும். ஒரு லட்சம் ஏக்கருக்கும் அதிகமான நிலத்திற்கு பாசன வசதியைக் கொடுத்துவிட முடியும். ஒரு டிஎம்சி தண்ணீரைக் கூட நம் பக்கத்து விவசாயிக்குத் தரமாட்டோம் என்று சொன்னால் கர்நாடகக்காரனிடம் வருடா வருடம் தண்ணீர் கேட்பதற்கு நமக்கு யோக்கியதையே இல்லை என்பதை மட்டும் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். 

எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக மிகப்பெரிய ஆபத்து ஒன்றை கேரளா உண்டாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அத்திக்கடவுக்கு முன்பாகவே தடுப்பணைகளை பவானி ஆற்றில் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. (கூகிள் மேப்பில் பார்த்தால் பில்லூருக்கு இடது புறமாக கேரளாவின் எல்லை தெரியும்) அப்படி மட்டும் தடுப்பணைகளை வெற்றிகரமாக கேரள அரசு கட்டிவிட்டால் பிறகு எந்தக் காலத்திலும் அவிநாசி அத்திக்கடவு திட்டத்தை நிறைவேற்றுகிற அளவுக்குக் கூட பவானி ஆற்றில் நீர் இருக்காது என்கிறார்கள். பவானியில் சேகரமாகிற நீரையெல்லாம் அவர்களே திருப்பிக் கொள்வார்கள். தமிழக விவசாயிகளுக்கு மட்டும்தான் திரும்பிய பக்கமெல்லாம் தலை இடி. அத்திக்கடவுத் திட்டத்தைக் கொண்டு வரச் சொல்லி தமிழக அரசையும் கேட்க வேண்டும். தடுப்பணை கட்ட வேண்டாம் என்று கேரள அரசையும் கெஞ்ச வேண்டும். தஞ்சை விவசாயில் டெல்லியில் போராடுகிறான். தாமிரபரணி விவசாயி குளிர்பான நிறுவனத்துடன் போராடுகிறான். கொங்குநாட்டு விவசாயி கேரளக்காரனுடன் போராடுகிறான். 

என்ன நடக்கும் என்றுதான் தெரியவில்லை.

விவசாயிகளின் பிரச்சினைகளை நாம்தான் பரவலாக பேச வேண்டும். நம் விவசாயிகள் முன்வைக்கும் நீர்த்திட்டங்கள், கோரிக்கைகள் குறித்து பரவலான புரிதல்கள் நம்மிடம் இருக்க வேண்டும். ஆதரவு தெரிவிக்கிறோமோ இல்லையோ- ஏன் விவசாயி போராடுகிறான் என்பதையாவது தெரிந்து வைத்திருக்க வேண்டியதில்லையா? உழவர்களின் பிரச்சினை என்பது மாநிலத்தின் அடிநாதமான பிரச்சினை. அதைத்தான் நாம் அதிகம் பேசி, விவாதிக்க வேண்டும். ஆனால் டெல்லியில் நம் விவசாயிகளின் போராட்டம் எதற்காக நடைபெறுகிறது என்று நம்மில் எத்தனை பேருக்குத் தெரிந்திருக்கிறது? இன்று நாம் சமூக வலைத்தளங்களில் விவாதித்துக் கொண்டிருக்கும் பிற எந்தப் பிரச்சினைகளைவிடவும் இது முக்கியமான பிரச்சினை இல்லையா?

வேளாண் தொழில் செய்பவனுக்காக குறைந்தபட்சக் குரலையாவது நாம் எழுப்புவோம். 

இன்றைக்கு அவிநாசி அத்திக்கடவுத் திட்டத்திற்காக போராடுவதற்காக நிறைய இளைஞர்கள் திரண்டிருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு நாளும் ஏதேனும் செயல்பாடுகளைத் தொடர்ந்து நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அடுத்த தலைமுறை மக்களுக்கு இந்தத் திட்டம் மிக அவசியமானது என்பது அவர்களுக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்திருக்கிறது. ஆனால் இத்தகைய கோரிக்கைகள் தமிழ்நாடு முழுவதும் பரவலாக எதிரொலிக்க வேண்டும். ‘இதற்காகத்தான் போராடுகிறார்கள்’ என்பது பரவலாக எல்லோருக்கும் தெரிந்திருக்க வேண்டும். நம்முடையது சிறிய மாநிலம்தானே? நெல்லைக்காரனின் பிரச்சினையைக் கோவைக்காரனும், கொங்குநாட்டான் பிரச்சினையை மதுரைக்காரனும், தஞ்சை விவசாயியின் பிரச்சினையை சென்னைக்காரனும் புரிந்து கொள்ள முடியாதா என்ன? முடியும். சற்றே மெனக்கட வேண்டும். அவ்வளவுதான்.

பேசுவோம். விவாதிப்போம். 

இந்த முறை அவிநாசி அத்திக்கடவுத் திட்டத்துக்கு நிதி ஒதுக்கீடு செய்யப்படுவதாக தமிழக பட்ஜெட்டில் நிதியமைச்சர் அறிவித்திருக்கிறார். மக்கள் பட்டாசு வெடித்துக் கொண்டாடியிருக்கிறார்கள். அவசரப்பட்டு கொண்டாட வேண்டியதில்லை. கடந்த பல முறைகளாகவே இப்படித்தான் நடக்கிறது. ஏதேனும் அறிவிப்பு வெளியிடுவார்கள். ஊர்க்காரர்கள் உணர்ச்சிவசப்பட்டு நன்றி அறிவிப்பு செய்து பட்டாசு வெடித்து இனிப்புக் கொடுப்பார்கள். கடைசியில் ஒன்றுமில்லாமல் போய்விடுகிறது. 

நம் தலையெழுத்து அப்படி.

வாசிக்க ...

அன்புள்ள ராகவா லாரன்ஸ் அவர்களுக்கு

அன்புள்ள ராகவா லாரன்ஸ் அவர்களுக்கு,

வணக்கம்.

தினசரி தினத்தந்தி செய்திகளைப் படித்து உருவேறிக் கிடக்கும் மரத்துப் போன மண்டைக்குச் சொந்தக்காரன் நான். இன்று காலையில் வட்டில் நிறைய இட்லியும் முருங்கைக்காய் சாம்பாரும் ஊற்றி எடுத்து வந்து பக்கங்களைப் புரட்டுகையில் ‘அவதூறு செய்பவர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுக்கச் சொல்லி’ தங்களைச் சார்ந்தவர்கள் காவல்துறையில் புகார் மனுவை அளித்திருக்கிறார்களாம். என்னடா இது வம்பாகப் போய்விட்டது என்று கையையும் வாயையும் அமைதியாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று முடிவு செய்து கொண்டேன். காவல்துறையினர் இழுத்துச் சென்று கும்மினால் தாங்குகிற உடல்நிலையும் என்னிடமில்லை. செருப்பு, செல்போன், பர்ஸ் என்று எல்லாவற்றோடும் சேர்ந்து எடை எந்திரத்தில் ஏறி நின்றாலும் ஐம்பத்தெட்டு கிலோவைத் தாண்ட மாட்டேன் என்று தகிடுதத்தம் செய்கிறது. 

இந்த லட்சணத்தில் அமைதியாகத்தானே இருக்க வேண்டும்? ஆனால் எனக்கு எப்பொழுதுமே வாயில் சனி. ஏதாவது கேள்வி கேட்டுத் தொலைக்காமல் இருப்பதில்லை. 

செப்டம்பர் 2015 அன்று விகடனிலிருந்து ஒரு மின்னஞ்சல் வந்திருந்தது. தமிழகம் முழுவதும் நூறு இளைஞர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து ஆளுக்கு ஒரு லட்சம் கொடுப்பதாகச் சொன்னார்கள். ஒரு கோடி ரூபாய் என்பது பெரிய தொகை. நதிகளை இணைப்பதற்காக சூப்பர் ஸ்டார் ரஜினிகாந்த் தருவதாகச் சொன்ன தொகை அது. அவர் வெறும் சூப்பர் ஸ்டார். நீங்களோ மக்கள் சூப்பர் ஸ்டார். அவர் தராமல் டகால்ட்டி விட்டுவிட்டார் என்றாலும் நீங்கள் தந்துவிடுவீர்கள் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. அப்பவும் கூட அக்கம்பக்கத்து சில்வண்டுகள் ‘டேய்..இதில் ஏதாச்சும் கசமுசா இருக்கும்..தேவையில்லாமல் தலையைக் கொடுக்காதே’ என்று சொல்லத்தான் செய்தார்கள். ஆனால் விகடன், லாரன்ஸ் என்ற பெரிய பெயர்கள் ஈர்த்தன. போதாக்குறைக்கு வாராவாரம் விகடனில் நான்கு பக்கங்களுக்கு விளம்பரங்கள் வந்தன. பின்மண்டையில் கிடக்கும் நான்கு முடியை இழுத்து முன் நெற்றியில் தவழவிட்டு கையைக் கட்டி போஸ் கொடுத்து எடுத்த படத்தை விகடனில் கொடுத்தால் நம்மைத் தமிழ்நாடே தெரிந்து கொள்ளும் என்று நம்பினேன். லாரன்ஸ் முதலமைச்சர் ஆகுவதாக இருந்தால் எப்படியும் நாம்தான் பள்ளிக்கல்வித்துறை அமைச்சர் என்றும் கூட கணக்குப் போட்டுக் கொண்டேன்.

ஒரு லட்ச ரூபாய் என்பது பெரிய காரியமில்லைதான். ஆனால் அதை வாங்கித் தருவதாக ஒரு கிராமத்துக்கு உறுதிமொழி கொடுத்திருந்தேன். நம்மவர்களைப் பற்றிச் சொல்லவா வேண்டும்? கொடுக்கிற வார்த்தையைக் காப்பாற்றவில்லையென்றால் ‘இவனுக்கு அமெரிக்காவிலிருந்தும் சினிமாக்காரங்ககிட்ட இருந்தும் நிறையப் பணம் வருது...கொடுக்கிறேன் கொடுக்கிறேன்னு சொல்லி வாங்கி வாயில போட்டுக்கிறான்’ என்று நாக்கில் நரம்பில்லாமல் சொல்லிவிடுவார்கள். சொல்லிவிட்டார்கள். சுள்ளென்று உரைக்கத்தானே செய்யும்? சிவனே என்று கிடந்தவனை அழைத்து பணத்தைத் தருவதாகச் சொல்லி பிறகு சத்தமேயில்லாமல் நடுச் சாலையில் விட்டுவிட்டால் கேள்வி கேட்கத்தானே தோன்றும்? நீங்கள் நல்லவர் என்று பெயர் வாங்குவதற்காக காசியம்மாயா பேரனின் பெயரைக் கெடுத்தால் கோபம் வரத்தானே செய்யும்? 

நீங்கள் உறுதியளித்த ஒரு கோடி ரூபாயைக் கொடுத்தீர்களா? இல்லையென்றால் ஏன் கொடுக்கவில்லை? ஒருவேளை நீங்கள் கொடுத்திருந்தால் எங்கே போனது அந்தத் தொகை? கடலூர் வெள்ளத்தில் பயன்படுத்தியதாக செவி வழிச் செய்தியும் உண்டு- அப்படியென்றால் அது குறித்து ஒரு விளக்கம் கொடுத்திருக்கிறீர்களா? - இவ்வளவுதான் கேள்விகள். 

ஒரு கோடி ரூபாய் விளம்பரத்தில் என் பெயரும் படமும் இருந்ததனால் இந்த அடிப்படையான கேள்விகளையாவது கேட்கிற உரிமை எனக்கு இருப்பதாக நம்புகிறேன். இதை அவதூறு என்று நினைத்தால் நீங்கள் புகார் அளித்திருக்கும் அதே காவல்துறை ஆணையரிடமே நானும் முறையிடுகிறேன். பணம் தருவதாகச் சொல்லி விளம்பரம் செய்து பிறகு ஏமாற்றப்பட்டதால் எனக்கு உண்டான மன உளைச்சலுக்கு மரியாதைக்குரிய காவல்துறை ஆணையரே பதில் சொல்லட்டும். ஒருவேளை சரியான பதில் உங்களிடம் இருக்குமேயேனால் வெளிப்படையாகச் சொல்லிவிடுங்கள். வாலைச் சுருட்டிக் கொண்டு லாரன்ஸ் வாழ்க என்று கூட்டத்தில் நின்று கூப்பாடு போகிறேன்.

உங்களை அவதூறு செய்து எனக்கு என்ன பலன் கிடைத்துவிடப் போகிறது? உங்கள் மீது எனக்குத் தனிப்பட்ட வன்மம் எதுவுமில்லை. வாய்க்கால் தகராறுமில்லை; வரப்புத் தகராறுமில்லைதான். இன்றைய தினத்தில் நல்லது செய்வதற்கு ஆட்களே இல்லை. நீங்கள் நல்லது செய்தால் எல்லாவிதத்திலும் உறுதுணையாக நிற்கவே விரும்புகிறேன். ஆனால் நீங்கள் புகழின் வெளிச்சத்தை அடைய என்னைப் போன்ற சாமானியனின் மீது கறையை விழச் செய்தால் அதை எப்படி ஏற்றுக் கொள்வது? 

தனிப்பட்ட முறையில் இந்தக் கேள்விகளை தங்களுக்கு பலவிதத்திலும் கொண்டு வந்து சேர்க்கவே முயற்சித்தேன். தங்கள் அலுவலகத்தில் வேலை செய்கிறவர் கூட தங்களிடமிருந்து பதில் பெற்றுத் தருவதாகச் சொன்னார். ம்ஹூம். நல்லது செய்வது இரண்டாம்பட்சம். தெளிவான விளக்கங்களைக் கொடுத்துவிட்டாலே பாதிக் குழப்பங்கள் தீர்ந்துவிடும்.

இதோடு சரி. இனி இதைப் பிடித்துத் தொங்கப் போவதில்லை.

இப்பொழுதும் கூட இதை எழுதியிருக்க வேண்டியதில்லைதான். உங்களை யாரோ அவதூறு செய்கிறார்கள் என்னும் போது தங்களுக்கு இருக்கிற அதே சுரணைதான் அடுத்தவர்களின் பெயர்களைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு அவர்களை நட்டாற்றில் விடும் போது அவர்களுக்கும் இருக்கும் என்பதை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக எழுதுகிறேன். டொமாட்டோ சட்னி Vs ரத்தம் கதையாகிவிடக் கூடாதல்லவா? சினிமாக்காரர்கள் நல்லவர்கள் என்று பெயர் எடுக்க ஊடகங்கள் இடம் கொடுக்கும். எவ்வளவு பக்கங்களை வேண்டுமானாலும் ஒதுக்கித் தருவார்கள். நம் மக்களும் நம்பத் தயாராக இருப்பார்கள். ஆனால் எங்களைப் போன்ற சாமானியர்கள் நல்ல பெயர் எடுக்க வாழ்க்கை முழுவதும் பாடு பட வேண்டும். நான்கு வரிச் செய்தி கூட ஊடகத்தில் வராது. ஆனால் கெட்ட பெயரைச் சம்பாதிக்க அரை நாள் போதும். 

உங்களின் எதிர்கால கனவுகள், லட்சியம் பற்றியெல்லாம் எனக்கு எதுவும் தெரியாது. தெரிந்து கொள்கிற அவசியமும் இல்லை. 

ஒன்றேயொன்று சொல்லிக் கொள்ள விரும்புகிறேன் - நல்ல காரியங்களைச் செய்யும் போது அதன் மீது வெளிச்சம் விழச் செய்ய வைக்க வேண்டியதில்லை. வெளிச்சம் தானாகவே விழும். இந்த மக்கள் அவ்வளவு பெரிய அறிவாளிகள் எல்லாம் இல்லை. மிக எளிதாக நம்பிவிடுவார்கள். மாற்றுத் திறனாளிகள், ஏழைகள், குழந்தைகள் என்றெல்லாம் காட்டிக் காட்டி மக்களின் மனதில் தமக்கான சிம்மாசனத்தைப் போடுகிற பழைய காலத்து டெக்னிக் எதுவும் அவசியமில்லை. திட்டமிடல் எதுவுமில்லாமல் போகிற போக்கில் நல்ல காரியங்களைச் செய்து கொண்டேயிருங்கள். உங்களுக்குரிய இடத்தை அவர்கள் தந்துவிடுவார்கள்.

உங்களின் நோக்கங்கள் யாவும் வெற்றி பெறட்டும்.

வாழ்க! வளமுடனும், நீங்கள் விரும்பும் புகழுடனும்!

தங்கள் சகோதரன்,

மணிகண்டன்.

(சேர்க்கை: 21.03.2017 அன்று காலையில் நடிகர் ராகவா லாரன்ஸ் அழைத்துப் பேசினார். நேரில் ஒரு முறை சந்தித்துப் பேச விரும்புவதாகவும் எதிர்காலத்தில் இத்தகையை குழப்பம் வராமல் பார்த்துக் கொள்ள விரும்புவதாகவும் சொன்னார். ‘ஏதாவதொரு வகையில் அடுத்தவர்களுக்கு நல்லது நடந்தால் சரி; உங்களைச் சுற்றி குழப்பமில்லாமல் இருந்தால் போதும்’ என்றேன். ஒருவேளை அவரை நேரில் சந்தித்துப் பேசினால் சந்திப்பு குறித்து விரிவாக எழுதுகிறேன்)

வாசிக்க ...

சுகுமாரன் 60

கவிஞர் சுகுமாரனுக்கு அறுபது வயது நிறைவடைவதை மிகச் சிறப்பாகக் கொண்டாடியிருக்கிறார்கள். சென்னையில் ஒரு நாள் கருத்தரங்கத்தை நடத்தி பெருசுகள் முதல் இளசுகள் வரைக்கும் விதவிதமான தலைப்புகளில் பேச வைத்திருக்கிறார்கள். நிச்சயமாகக் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என நினைத்திருந்த நிகழ்வு அது. கடந்த வாரத்தில் காய்ச்சல் வராமல் இருந்திருந்தால் சென்னைக்கு மூட்டை கட்டியிருக்கலாம். மனம் சென்னையில்தான் கிடந்தது.

ஜெயமோகன் நடத்திய நித்யா கவிதை அரங்கில்தான் சுகுமாரனுடன் நெருங்கிப் பழகுகிற வாய்ப்புக் கிடைத்தது. ஜெமோவுக்கு என்னுடைய கவிதைகளைப் பரிந்துரை செய்ததே சுகுமாரன்தான். ஊட்டியில் இரண்டு நாட்கள் அவருடனேயே சுற்றிக் கொண்டிருந்தேன். நிறையப் பேச மாட்டார். கவிதைகள் எழுதிய காலத்தில் மின்னஞ்சலில் அனுப்பி வைத்துவிட்டு என்ன சொல்கிறார் என்று காத்திருப்பதுண்டு. ‘ம்ம்’ என்பதோ ‘நல்லாருக்கு’ என்பதோதான் அதிகபட்ச விமர்சனமாக இருக்கும். அதற்கு மேல் அவர் சொன்னதாக ஞாபகமில்லை. அவரது கவிதைகளைத் தொடர்ந்து வாசித்துக் கொண்டேயிருந்தேன். கடந்த நாற்பதாண்டு காலமாக தமது கவிதைகளை உயிர்ப்புடனேயே வைத்திருக்கிற மாபெரும் கவி அவர்.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக எனது அறுபது கவிதைகளைத் திரட்டி இரண்டாவது தொகுப்புக்காக அனுப்பி வைத்திருந்தேன். காலச்சுவடில் அவர்தான் கவிதைகளுக்கு பொறுப்பாக இருந்தார். தொகுப்பு காலச்சுவடிலிருந்து வெளிவரப் போகிறது என்று தெரிந்தவுடன் சுகுமாரனிடம் ‘சார்..கவிதைகள் நல்லாருந்துச்சா?’ என்றேன்.

‘நல்லா இல்லைன்னா குப்பைத் தொட்டிக்குள்ளல போயிருக்கும்? எப்படி தொகுப்பா வரும்?’ என்றார்- இதைப் பாராட்டு என்று எடுத்துக் கொள்வதா? திட்டுகிறார் என்று புரிந்து கொள்வதா என்று தெரியாமல் பேச்சை மாற்றிவிட்டேன். சுகுமாரன் எப்பொழுதுமே அப்படித்தான். கறாரான மீசைக்கார வாத்தியார் மாதிரிதான் பேசுவார். அவருடன் எனக்கான உறவு என்பது மரியாதை கலந்த உறவு. அதிகமான சொற்கள் இல்லாத உரையாடல்.

யுவன் சந்திரசேகர் மாதிரியான சிலருடன் வெகுவாக சிரித்துப் பேசுவதைப் பார்த்திருக்கிறேன். சிகரெட் புகைத்துக் கொண்டே பேசிக் கொண்டிருப்பார். நான் எப்பொழுதாவது ‘சார் எப்படி இருக்கீங்க?’ என்றால் ‘நல்லாருக்கண்ணா’ என்பார். நக்கல் அடிக்கிறாரா என்று தெரியாது. ஆனால் எப்பொழுது பேசினாலும் அண்ணா என்றுதான் முடிப்பார். என்னைப் பார்த்தால் அறுபது+ மாதிரி தெரிகிறதோ என எதுவுமே சொல்லாமல் பேச்சை முடித்துக் கொள்வதுண்டு. ‘பப்ளிக் ப்ளேஸ்ல நம்மைக் கிழவனாக்கிடுவார் போலிருக்கிறது’ என்றும் கூடத் தோன்றும். 

‘நிறைய இலக்கியம் எழுது’ என்று சொல்லியிருக்கிறார். அவருக்கு நான் கவிதைகள் எழுத வேண்டும், கவிதைகள் பற்றியெல்லாம் எழுத வேண்டும் என்று ஆசை. 

‘சார் அதையெல்லாம் விட இப்ப எழுதறதுதான் சந்தோஷமா இருக்கு’ என்று மதுரையில் ஒரு நிகழ்வில் அவரிடம் சொன்னேன். 

‘உன் இஷ்டம்’ என்றார். ‘உன் இஷ்டம்’ என்பதில் ஆயிரம் அர்த்தங்கள் உண்டு. உண்மையிலேயே, கவிதை இலக்கியம் என்றிருப்பதைவிடவும் எழுத்து வழியாக வேறு சில நல்ல காரியங்களைச் செய்ய முடியும் என்பதைப் புரிந்து கொண்ட பிறகு இனி கவிதை எழுத வேண்டிய அவசியமில்லை என்று உணர்ந்து கொண்டேன். கவிதை எழுதி சில வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. முதல் தொகுப்பு வெளியான போது எனது கவிதைகளுக்கான முன்னோடிகள் என்று ஆத்மாநாம், சுகுமாரன் மற்றும் மனுஷ்ய புத்திரனைக் குறிப்பிட்டிருந்தேன். அதுவரைக்கும் சுகுமாரனுடன் பேசியது கூட இல்லை. ஆனால் அதன் பிறகு ஒவ்வொரு முறையும் கவிதைகளை எழுதச் சொல்லி ஏதாவதொருவிதத்தில் உற்சாகமூட்டிக் கொண்டேயிருந்தார்.

சுகுமாரன் மாதிரியான முன்னோடிகள் மிகத் தீவிரமாக எழுதிக் கொண்டிருப்பது அடுத்த தலைமுறைக்கு மிகப் பெரிய உத்வேகம். கவிதைகள், கட்டுரைகள், நாவல், மொழிபெயர்ப்பு, இதழாசிரியர் என்று கலந்து கட்டி விளையாடிக் கொண்டேயிருக்கிறார். அறுபது என்பது ஒரு மைல்கல். அதுவொன்றும் வயதைச் சுட்டிக்காட்டுகிற நிகழ்வில்லை. இனி முன்பைவிடவும் உற்சாகமாக இயங்குவதற்கான உடல்நிலையையும் மனநிலையையும் இயற்கை அவருக்கு வழங்கட்டும். இன்னும் பல நூறு இளைஞர்களைக் கொட்டியும் மிரட்டியும் உருட்டியும் அவர் உருவாக்கிக் கொண்டேயிருக்கட்டும்.

ஜூன் 11தான் சுகுமாரனின் பிறந்தநாள். ஆத்மாநாம் அறக்கட்டளையினர் மார்ச் மாதமே கொண்டாடிவிட்டார்கள். சென்னையில் நடைபெற்ற சுகுமாரன்- 60 நிகழ்வின் நிழற்படங்களை ஃபேஸ்புக் வழியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது இதை எழுத வேண்டும் எனத் தோன்றியது. ஜூன் மாதத்தில் அவரது கவிதைகளைப் பற்றி மட்டும் விரிவாக எழுத வேண்டும் என எண்ணமிருக்கிறது. 

சமீபத்தில் ஒரு கல்லூரியில் அழைத்து தொகுப்பு ஒன்றைத் தயார் செய்து தரச் சொன்னார்கள். ஏப்ரல் மாதம் பதினைந்தாம் தேதிக்குள் இருபது கவிஞர்களின் கவிதைகளைத் தொகுத்துத் தந்தால் அதை பாடப் புத்தகமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்களாம். மாணவர்களுக்கு கவிதைகளைப் பற்றிய அறிமுகம் தரக் கூடிய தொகுப்பு அது. தற்பொழுது ஒரு தொகுப்பை வைத்திருக்கிறார்கள். சவசவ என்றிருக்கிறது. தமிழ்த்துறைத் தலைவர் சொன்னவுடன் பெரிதாகவெல்லாம் யோசிக்கவில்லை. ‘சுகுமாரனில் ஆரம்பித்து 2000க்குப் பிறகு வெளிவந்த இருபது கவிதைகளை தேர்ந்தெடுத்துத் தர்றேன்’ என்று சொன்னேன். சுகுமாரன் என்ற பெயரை வேண்டுமென்றெல்லாம் சொல்லவில்லை. இயல்பாகவே அப்படித்தான் வந்து விழுந்தது. சுகுமாரனிலிருந்துதான் எனக்கு விருப்பமாக கவிதையின் போக்குத் தொடங்குகிறது என்று உறுதியாக நம்புகிறேன். 

‘அங்கே வருகிறேன்’ என்று 

அவர் சொன்ன இடத்தில்

காத்திருந்தார் இவர்

வரவில்லை அவர்

‘இங்கே வருகிறேன்’ என்று 

இவர் சொன்ன இடத்தில்

காத்திருந்தார் அவர்

வரவில்லை இவர்

‘எதிர்பாராமல் சந்திக்கலாம்’ என்று

காத்துக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள்

அவரும் இவரும்

அவரவர் இடத்தில்

வாசிக்க ...

இசுலாமியத் தீவிரம்

அரசியல்வாதிகள், கொள்கை பேசுகிறவர்கள் கொலை செய்யப்படும் போது உடனடியாக உணர்ச்சிவசப்பட்டு கருத்துச் சொல்ல வேண்டியதில்லை. சமீபகாலங்களில் தனிப்பட்ட விரோதங்களுக்காக நடைபெறுகிற கொலைகள்தான் அதிகமாக இருக்கின்றன. இரண்டு நாட்கள் கழித்துப் பார்த்தால் கடனுக்காகவோ அல்லது கள்ளக்காதலுக்காகவோ கொன்று வீசிவிட்டுச் சென்றதாகச் சொல்வதுண்டு. கோவையில் திராவிடர் விடுதலைக் கழகத்தைச் சார்ந்த ஃபாரூக் கொலை செய்யப்பட்ட போது ஆரம்பத்தில் அப்படித்தான் தோன்றியது. ஆனால் அப்படியில்லை. ‘தமது மத நம்பிக்கைகளுக்கு எதிராகப் பேசிக் கொண்டிருந்ததால் வெட்டிக் கொன்றதாக’ சரணடைந்தவன் சொல்லியிருக்கிறான். சரண்டைந்தவனும் இசுலாமியன்.

எவ்வளவு குரூரம் இது?

ஃபாரூக் பற்றி கொளத்தூர் மணி அவர்களின் அணியைச் சார்ந்தவர்களிடம் பேசினால் ‘வம்பு தும்புக்கு போகாத மனிதர்’ என்கிறார்கள். தனிப்பட்ட விரோதங்கள் ஏதுமில்லையெனிலும் வெறுமனே மதத்துக்கு எதிரான கருத்துக்களை முன் வைப்பதால் மட்டுமே ஒருவன் வெட்டிக் கொல்லப்படுவான், அவனது இரு குழந்தைகள் நிராதரவாக்கப்படுவார்கள் என்பதெல்லாம் மதத்தின் பெயரால் நடைபெறுகிற அயோக்கியத்தனமில்லையா? சமூக ஊடகங்கள் பெருகிவிட்ட நம் காலத்தில் இத்தகைய வன்முறைகள் யார் மீது வேண்டுமானாலும் நிகழ்த்தப்படலாம் என்பதை நினைத்தாலே கைகள் சில்லிட்டுப் போகின்றன. விவாதிப்பதற்கான மனநிலை, சூழல் என எல்லாவற்றையும் ஒழித்துக் கட்டிவிட்டு எல்லாவற்றுக்கும் கத்திகளும் அரிவாள்களும்தான் பதில் சொல்லுமா என்ன? 

ஐஎஸ் தீவிரவாதிகளிடம் ஒரு இசுலாமியனும் மாற்று மதத்தவனும் ஒரே சமயத்தில் சிக்கினால் முதலில் இசுலாமியனைத்தான் கொல்வார்கள் என்று சொல்வார்கள். ‘நீதான் இசுலாமியமனாகப் பிறந்தும் இந்த மதத்தின் கொள்கைகளைப் பின்பற்றவில்லை’ என்று சொல்லி வெட்டுவார்களாம். ஃபாரூக் விவகாரத்திலும் அப்படித்தான் நடந்திருக்கிறது. ஃபாரூக் கொல்லப்பட்ட செய்தி வெளியானவுடன் கருத்துக்களைச் சொல்லிச் சொல்லித் திணறடித்த பெரும்பாலான முற்போக்காளர்கள் கொன்றவர்களும் இசுலாமியர்கள் என்று தெரிந்தவுடன் ‘சைலண்ட் மோட்’டுக்குச் சென்றிருக்கிறார்கள்.

இசுலாமியர்கள் தவறு செய்தால் அதைச் சுட்டிக்காட்ட வேண்டியதில்லை என்பதும் கண்டிக்க வேண்டியதில்லை என்பதும் முற்போக்குத்தனமாகாது. காவி பயங்கரவாதம், இந்துத் தீவிரவாதத்துக்கு எதிராக எவ்வளவு வலுவாக குரல்களை எழுப்புகிறோமோ அதே அளவிலான கண்டனத்தை ஃபாரூக்கின் கொலையிலும் எழுப்பப்பட வேண்டும். மிகக் குரூரமாக ‘அல்லாவின் பெயரால் உன்னைக் கொல்லுகிறோம்’ என்று சொல்லியபடியே வெட்டி வீசிவிட்டுச் சென்றிருக்கிறார்கள். இசுலாம் மதத்தில் நிலவுகிற மூடக்கருத்துக்களுக்குக் எதிராக பேசி வந்த ஃபாரூக்கின் குரல் நசுக்கப்பட்டுவிட்டது. இனியொரு இசுலாமியன் இசுலாம் மார்க்கத்தில் நிலவுகிற மூடநம்பிக்கைகளைப் பற்றி உரக்கக் குரல் எழுப்பக் கூடாது என்று எச்சரிக்கை மணியை அடித்திருக்கிறார்கள். அந்த பயம் இனி வெகு காலத்திற்கு இருக்கத்தான் செய்யும்.

கருத்துக்களைக் கருத்துக்கள் ரீதியாக எதிர்கொள்ள வலுவில்லாமல் கத்தியை எடுப்பதைத்தான் அமைதியின் மார்க்கம் என்று சொல்லப்படுகிற இசுலாம் சொல்லித் தந்திருக்கிறதா? ஒருவனை விமர்சனப்பூர்வமாக எதிர்கொள்ளத் திராணியில்லையென்றால் வெட்டிவிடச் சொல்லியா குரானில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது? ஐஎஸ் தீவிரவாதத்தின் அடியொற்றி நடக்கும் அடிப்படைவாதிகள் நம் தேசத்திலும் பெருகிக் கிடக்கிறார்கள். கேரளாவிலிருந்தும் கர்நாடாகவிலிருந்து வெளிநாடுளில் துப்பாக்கி ஏந்துவதற்காக இளைஞர்கள் அனுப்பி வைக்கப்படுகிறார்கள் என்றச் செய்தியை வாசிக்கும் போதெல்லாம் பதறுகிற மனம் ஃபாரூக்கின் கொலையைப் பார்த்தும் கிட்டத்தட்ட அதே அளவுக்குத்தான் பதறுகிறது. வெளிநாடுகளில் துப்பாக்கி ஏந்துவதற்கு பதிலாக உள்நாட்டில் கத்தியை ஏந்தியிருக்கிறார்கள். இந்த நாட்டில் மதத்தின் பெயரால் யார் தீவிரவாதத்தைச் செய்தாலும் அது தீவிரவாதம்தான். இசுலாமியர்கள் செய்கிற தீவிரச் செயல்களுக்கு நாம் வருடிக் கொடுக்க வேண்டியதில்லை.

இளைஞர்கள் திரட்டப்பட்டு, மூளைச் சலவை செய்யப்பட்டு, பச்சை வெறி ஏற்றப்பட்டு கைகளில் ஆயுதத்தை எடுத்துக் கொடுக்கும் குழுவை கண்டிப்பது சமூகத்தின் கடமையென்றால் அத்தகைய ஆட்களைப் பிடித்து கூண்டில் ஏற்றி சட்டத்தின் பிடியில் சிக்க வைப்பது காவல்துறையின் கடமை. இருபது வருடங்களுக்கு முன்பாக இருந்த இந்துக்கள் போல இன்றைய இந்துக்கள் இல்லை என்பதைப் போலவேதான் இருபது வருடங்களுக்கு முந்தையை இசுலாமியர்கள் போல இன்றை இசுலாமியர்களும் இல்லை. வன்மம் கொப்புளிக்க, மதவெறியேறிய மனிதர்களாகத்தான் பற்களை வெருவிக் கொண்டு திரிகிறார்கள். 

மதத்தின் மீது விமர்சனங்கள் செய்யக் கூடாது என்பதும் அதைச் செய்கிற ஒருவனை ஈவு இரக்கமின்றி வெட்டிக் கொல்லலாம் என்றும் சூழல் நிலவினால் பிறகு என்ன ஜனநாயகமும் கருத்துச் சுதந்திரமும் இன்னபிற வெங்காயமும்? 

இசுலாம் மதத்தில் நிரம்பிக் கிடக்கிற மூடநம்பிக்கைகளையும் கழிசடைத்தனங்களையும் அந்த மதத்திலிருந்தே ஒருவன் பேசுவதுதான் ஆரோக்கியமான போக்கு. அப்படியொருவனை அனுமதிக்காத சூழலை ஏதேனும் மத நம்பிக்கைவாதிகளும் அடிப்படைவாதிகளும் உருவாக்குவார்களேயெனில் அவர்களைப் பிடித்து சுளுக்கெடுத்துவிட வேண்டிய பொறுப்பை சட்டம் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். ஃபாரூக் கொலையை மற்றுமொரு கொலையாக விட்டுவிடக் கூடாது என்று காவல்துறையினரை வேண்டிக் கொள்ளலாம்.

கருணையற்று வெட்டிக் கொல்லப்பட்டிருக்கும் ஃபாரூக்கின் மரணத்தை கருத்துரிமைகளுக்கு எதிராக விடப்பட்டிருக்கும் சவாலாகவே எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். யாரோ ஓரிருவர் மீது வழக்கைப் பதிவு செய்து ஒப்பேற்றாமல் அதன் பின்னால் இருக்கும் வலையமைவை, கொலைச் சதியை நிறைவேற்றுவதற்கு செய்யப்பட்ட விரிவான ஆலோசனைகளை, பினால் இருந்தவர்களை என தீர விசாரித்து சரியான தண்டனையைப் பெற்றுத் தர வேண்டும். சமூக முற்போக்காளர்களுக்கு ஒரு வேண்டுகோள்- இசுலாமியர்கள் செய்தாலும் கொலை கொலைதான். அதைக் கண்டித்து நம் கருத்துக்களை முன்வைப்பதால் மட்டுமே நம் மதச் சார்பின்மை எந்த பாதிப்பும் அடைந்துவிடாது.

வன்முறை எந்த மதத்திலும் இருப்பினும் அதை வன்மையாகக் கண்டிப்போம். யார் ஆயுதங்களை எடுத்தாலும் அதற்கு எதிராகக் குரல் எழுப்புவோம். மனிதத்துக்குச் சவாலாக எந்தச் சித்தாந்தம் பேசப்பட்டாலும் தயக்கமேயில்லாமல் முகத்தைச் சுளிக்கலாம். மனிதத்தைக் கொன்று, குடும்பங்களை நிர்கதியாக்கித்தான் ஒரு சித்தாந்தமும் கொள்கையும் மதமும் தமது வெற்றிக் கொடியைப் பறக்க விட வேண்டுமென்றால் அப்படியொரு வெற்றிக் கொடி அவசியமேயில்லை என்பதில் மட்டும் உறுதியாக நிற்கலாம்.

வாசிக்க ...