வலையமைவு

கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களில் ஒரு தாரக மந்திரத்தைச் சொல்லித் தருவார்கள். நெட்வொர்க்கிங். ஆட்களுடனான தொடர்பு. ‘உன் நண்பனைக் காட்டு உன்னைப் பற்றிச் சொல்கிறேன்’ என்பதெல்லாம் இன்றைய உலகத்தில் காலாவதியாகிப் போன ஒன்று. நல்லவனோ கெட்டவனோ- நமக்கு நான்கு பேர் தேவை. டெல் நிறுவனத்தில் பணி புரிந்த போது ஒரு பயிற்சியாளர் அறிமுகமாகியிருந்தார். தமிழர். இப்பொழுது அவரும் அந்த நிறுவனத்தில் இல்லை. சம்பந்தமேயில்லாத சுற்றுலா சம்பந்தப்பட்ட நிறுவனமொன்றில் கொழுத்த சம்பளத்தில் வேலையில் இருக்கிறார். 

‘அங்க என்ன சார் ட்ரெயினிங் தர்றீங்க?’ என்றால் ‘உலகத்திலேயே அந்த ஊர்தான் அழகுன்னு ஒருத்தன்கிட்ட சொல்லுறதிலேயே அவன் நம்பி டிக்கெட் போடணும்...அதுக்கான பயிற்சி’ என்றார். இப்பொழுதெல்லாம் இந்தியர்களும் துணிந்து செலவு செய்கிறார்கள். அதைத் தங்களுக்குச் சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்களாம். மாலத்தீவு, சிங்கப்பூர், மலேசியாவெல்லாம் நம்மவர்களுக்கு செலவு குறைவான சுற்றுலாத்தளங்கள். எவ்வளவு நாள்தான் கொடைக்கானல், ஊட்டி என்று சுற்றுவீர்கள்? வாழ்க்கையில் ஒரு தடவைதானே? என்று சொல்லிச் சொல்லியே மயக்கித் தூண்டிலை வீசிக் கொண்டிருப்பதாகச் சொன்னார்.

எல்லாக் குளங்களிலும் யாராவது தூண்டிலை வீசிக் கொண்டேதான் இருக்கிறார்கள். மீன்கள் சிக்கிக் கொண்டேயிருக்கின்றன. 

அவரைச் சமீபத்தில் சந்தித்து பேசிக் கொண்டிருந்தேன். இத்தகைய மனிதர்களிடம் பேசுவதில் சுவாரசியம் இருக்கிறது. புதிதாக எதையாவது சொல்லித் தருவார்கள். இவர் என்றில்லை. பொதுவாகவே மனிதர்களிடம் பேசினால் கற்றுக் கொள்ளலாம். நாம்தான் பேசுவதில்லை. கவனித்துப் பார்த்தால் பிற எந்த ஊர்க்காரர்களையும் விட தமிழ்நாட்டுக்காரர்கள்தான் அவ்வளவாக ஒட்டுவதில்லை. ஒரே அலுவலகத்தில்தான் வேலை செய்வோம். பெயர் வடிவேலு என்றிருக்கும். அவர் தமிழர் என்று நமக்குத் தெரியும். நாம் தமிழர் என்று அவருக்கும் தெரியும். ஆனால் சிரித்துக் கொள்ளவே பல நாட்கள் பிடிக்கும். பொதுமைப்படுத்துகிற மாதிரி தெரிந்தாலும் என் சிற்றறிவுக்குத் தெரிந்து இப்படித்தான் இருக்கிறோம். சில விதிவிலக்குகள் இருக்கக் கூடும். ஈகோதான் தடுக்கிறதா? 

அந்த மனிதருக்கு ஏகப்பட்ட தொடர்புள் உண்டு. ஏதாவது காரியமாக வேண்டுமென்றால் பயிற்சியாளரைத் தொடர்பு கொள்வதுண்டு. பொதுவாகவே பல மனிதர்களும் Name dropping ஆட்களாக இருப்பார்கள். எனக்கு மந்திரியைத் தெரியும், ஐஜியைத் தெரியும் என்பார்கள். காரியம் என்று வரும் போது அவர்களால் துரும்பைக் கூட அசைக்க முடியாது. இவர் அப்படியில்லை. சற்று கமுக்கமான மனிதர். ஆனால் நிறைய ஆட்களைக் கைவசம் வைத்திருக்கிறார். அவரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த ஒரு மணி நேரமும் வலையமைவு குறித்துதான் பேசினார்.

அவர் சொல்வதில் எனக்கும் நம்பிக்கை இருக்கிறது. அதுவும் கார்பரேட் நிறுவனங்களில் வேலை செய்கிறவர்களுக்கு இந்த நெட்வொர்க்கிங் மிகப்பெரிய பலம். ஒரு நிறுவனத்திலிருந்து இன்னொரு நிறுவனத்திற்கு வழக்கமான பணி மாறுதல் என்பதில் அடுத்தவர்களின் உதவி பெரிதாகத் தேவைப்படாது. ஆனால் ஒருவர் இரண்டு மூன்று வருடங்கள் வேலையில்லாமல் இருந்திருப்பார். இப்பொழுது வேலை தேடுகிற அவசியம் வரும் போது நிச்சயமாக உள்ளே இருக்கும் யாராவது ஒருவரின் உதவி தேவைப்படும். ஒருவருக்கு .net தெரியும் ஆனால் WPF தெரியாது. இரண்டும் ஒன்றோடு ஒன்று சம்பந்தப்பட்ட தொழில்நுட்பங்கள்தான். வேலை தேடுகிறவர் WPF தெரியாவிட்டாலும் அதில் வேலை செய்ய ஆர்வமாக இருக்கிறார் என்றால் உள்ளே நுழைவதற்கு அந்த நிறுவனத்தில் வேலை செய்கிற யாராவது ஒருவரின் உதவி கண்டிப்பாகத் தேவைப்படும். பதினைந்து வருடங்களாக ஆரக்கிளில் இருக்கிறேன். வேறொரு துறையில் காலை நனைத்துப் பார்க்கலாம் என்றால் நிச்சயமாக ஒருவர் கை கொடுக்க வேண்டும். இதற்குத்தான் வலையமைவு வேண்டும் என்கிறார்கள்.

வேலை என்று மட்டுமில்லை. இன்றைய காலகட்டத்தில் எல்லாவற்றுக்கும் வலையமைவு தேவையானதாக இருக்கிறது. பல மாதங்களுக்கு முன்பாக ஒரு பெங்களூர் பெண் பத்திரிக்கையாளர் பேசினார். எழுத்தாளர் பெருமாள் முருகன் பற்றி அவருக்கு ஏதோவொரு தகவல் தேவைப்பட்டது. என்னுடைய அலைபேசி எண்ணை யாரோ கொடுத்திருக்கிறார்கள். பேசி முடித்துவிட்டு அவரது எண்ணைக் குறித்து வைத்திருந்தேன். சமீபத்தில் சரண்யாவின் தம்பி கண்ணில் குத்தப்பட்ட தகவலைச் சொன்ன போது அவர்தான் டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியாவின் நிருபரோடு பேசினார். நிருபர் தகவல்களை வாங்கிக் கொண்டு டெபுடி கமிஷனரின் எண்ணைக் கொடுத்து அறிமுக செய்து வைத்தார். அந்த பெண் நிருபரை சம்பவம் நடந்த தினத்தன்றே தொடர்பு கொண்டிருக்க வேண்டும். அவரை ஏன் தொந்தரவு செய்ய வேண்டும் என்று தயங்கிக் கொண்டேயிருந்தேன். இருபது நாட்கள் கால தாமதமாகிவிட்டது.

தொடர்புகள் இல்லாமல் இதையெல்லாம் செய்ய முடியாதா என்று கேட்கலாம். பெங்களூர் மிரர் செய்தித்தாளின் அலுவலகத்திற்குச் சென்றிருந்தோம். ‘ஏதாவதொரு நிருபரைச் சந்திக்க வேண்டும்’ என்ற போது அனைவரும் ஏதோவொரு கலந்தாய்வுக் கூட்டத்தில் இருப்பதாகச் சொல்லி அமரச் சொன்னார்கள். பத்து நிமிடம் அரை மணி நேரமானது. நிருபர் ஒருவரின் பெயரைச் சொல்லி அவர்தான் குற்றப்பிரிவைப் பார்த்துக் கொள்வதாகச் சொல்லி அவர் இல்லை என்றார்கள். ‘இன்னும் கொஞ்ச நேரம் காத்திருக்கட்டுமா?’ என்ற போது ‘இல்லை நீங்க கிளம்புங்க..நாங்களே அழைக்கச் சொல்கிறோம்’ என்றார்கள். அழைக்கமாட்டார்கள் என்று அப்பொழுதே தெரிந்துவிட்டது. தொடர்புகளின் முக்கியத்துவத்திற்காகச் சொல்கிறேன்.

சில காரியங்களைச் செய்யும் போது யாரைத் தொடர்பு கொள்வது என்று தெரியாமலே கைவிட்டிருக்கிறேன். எல்லோருக்குமே இந்த அனுபவம் இருக்கக் கூடும். எல்லாவற்றையும் ஒரே மனிதரால் சாதிக்க முடிவதில்லை. நமக்கு யார் எந்தவிதத்தில் உதவியாக இருப்பார்கள் என்றே தெரியாத காலத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு பலம். ஒவ்வொருவருக்கும் பல தொடர்புகள். யாரையும் சலித்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. யாரையும் கத்தரித்துவிட வேண்டியதில்லை. 

‘நீ அவன் கூட நட்பாக இருப்பதால் உன்னை ஃபேஸ்புக்கில் unfriend செய்கிறேன்’ என்றெல்லாம் யாராவது சொல்லிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கும் போது சிரிப்பாக இருக்கும். இன்றைய அவசர உலகத்தில் நம் ஒவ்வொருவருக்கும் இதயப்பூர்வமான நட்பு என்று எத்தனை பேர்களைச் சொல்ல முடியும்? ஐந்து விரல்கள் கூடத் தேவைப்படாது என நினைக்கிறேன். ஆனால் ஃபேஸ்புக்கில் ஐயாயிரம் நண்பர்கள். நகைமுரண் இல்லையா? நட்பு என்று சொல்ல முடியுமா என்று தெரியவில்லை. பெரும்பாலானவை தொடர்புகள்தான். நம்மிடமிருந்து அவர்களுக்கும் அவர்களிடமிருந்து நமக்கும் ஏதோ பரஸ்பர ஸகாயம் இருக்கிறது. நட்பாக இருப்பதாக பாவிக்கிறோம். கசப்பாக இருந்தாலும் இதுதான் உண்மை. இதில் தவறு என்று எதுவுமில்லை. வெளியுலகமும் அப்படித்தான் இருக்கிறது. நாம் பிழைக்கவும் அடுத்தவர்கள் பிழைக்கவும் ஒருவருக்கொருவர் கை கொடுத்துக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. அதில் இந்தக் கை கருப்பானது. அந்தக் கை வெளுப்பானது என்றெல்லாம் பாகுபாடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் யாரும் நமக்காகக் காத்திருக்கப் போவதில்லை.