சுஜாதாவின் அலுவலகம்

சில தகவல்கள் மிகச் சாதாரணமானதாக இருக்கக் கூடும். ஆனால் அவை தரக் கூடிய உற்சாகம் ஆயுள் முழுவதற்குமானது. சமீபத்தில் ஒரு தகவல். இருபது அல்லது முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பாக எழுத்தாளர் சுஜாதா பெங்களூரில் பணியாற்றிய அதே கட்டிடத்தில்தான் எங்கள் அலுவலகம் செயல்படுகிறது. இதைக் கேள்விப்பட்டதிலிருந்து தினமும் தலைக்குக் குளித்து வெகு பக்தியாகத்தான் அலுவலகத்துக்கே வருகிறேன். அந்த நெட்டைக்கால் மனிதரின் காற்று எப்படியும் தூக்கிவிட்டுவிடும் என்கிற நம்பிக்கைதான். ஆரம்பத்தில் இந்த விஷயம் தெரியாது. ஜலஹள்ளி பக்கத்தில் எங்கேயோ இருந்தார் என்றுதான் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். 

பாவண்ணன்தான் சொன்னார். எழுத்தாளர் பாவண்ணன் வீடு எங்கள் அலுவலகத்திலிருந்து வெகு பக்கம். தொலைத் தொடர்புத் துறையில் நல்ல பதவியில் இருக்கிறார். ஆனால் அநியாயத்துக்கு நல்ல மனிதர். பேருந்து பிடித்துத்தான் அலுவலகத்துக்குச் செல்வார். அலுவலகம் ஒரு கோடியில் இருக்கிறது. வீடு மறுகோடியில் இருக்கிறது. ‘சார் இங்க இருந்து பஸ்ல போறீங்களா?’ என்று அதிர்ச்சியாகக் கேட்டால் சிரித்துக் கொண்டே பதில் சொல்வார். பெங்களூரில் போக்குவரத்து நெரிசல் மிகுந்த சமயத்தில் இரண்டு மூன்று பேருந்து மாறி சென்று வருவதை நினைத்தாலே தலை கிறுகிறுக்கிறது. எப்படியிருந்தாலும் ஒரு நாளைக்கு ஐந்து மணி நேரத்தையேனும் மாநகரப் பேருந்திலேயே கழிக்கக் கூடிய புண்ணியாத்மா அவர்.

சில நாட்களுக்கு முன்பாக ஃபோனில் பேசிய போது ‘சார் இப்போ உங்க வீட்டுக்கு பக்கத்திலேயே வந்துட்டேன்’ என்றேன். 

‘அப்படியா? எந்த பில்டிங்?’ என்றார்.

‘சங்கர்நாராயணன் பில்டிங் சார்’.

‘அங்கதான் நம்ம சுஜாதா வேலை செஞ்சாரு..தெரியுமா?’ என்றார். வெகு சந்தோஷம். பாரத் எலெக்ட்ரானிக்ஸ் நிறுவனத்தின் ஒரு பிரிவு சங்கர்நாராயணன் கட்டிடத்தில் செயல்பட்டிருக்கிறது. அப்பொழுது ஸ்ரீரங்கத்து ரங்கராஜன் தினமும் வந்து சென்றிருக்கிறார். பாவண்ணன் உள்ளிட்டவர்கள் சுஜாதாவை மாலை வேளைகளில் சந்தித்து உரையாடுவார்களாம். அவ்வளவுதான். இத்தகையவொரு செய்தி போதாதா? வாழ்நாள் முழுமைக்கும் சொல்லிக் கொண்டே திரியலாம். திரிவேன்.

எனக்கு சுஜாதா மீது அபரிமிதமான மரியாதை உண்டு. மரியாதை என்பதைவிடவும் craze என்று சொல்லலாம். ஆரம்பத்தில் வேணியிடம் அவரைப் பற்றி நிறையப் பேசுவதுண்டு. அவளுக்கும் அது பிடித்திருந்தது. ஆனால் தினகரன் வசந்தத்தில் அவருடைய மனைவியின் நேர்காணல் வந்த பிறகு அப்படியே நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டியதாகிவிட்டது. அதில் திருமதி சுஜாதா தனது கணவர் குறித்து விரிவாகப் பேசியிருந்தார். ‘படிப்பது, எழுதுவது என எப்போதும் தனது வட்டத்திற்குள்ளேயே அவர் இருந்ததாகவும் குடும்பத்துக்கான அன்பை அவர் வெளிப்படுத்தியதே இல்லை’ என்று சொல்லியதுதான் பெரும் பிரச்சினையாகிவிட்டது. தெரியாத்தனமாக அந்த இதழை வேணியிடம் கொடுத்து மிகப்பெரிய தவறைச் செய்தேன். அடுத்த இரண்டு நாட்களுக்கு முகத்தில் ஈயாடாமலேயே திரிந்தாள். தனக்காகவும் மகிக்காகவும் ஒவ்வொரு நாளும் கால அட்டவணையிட்டு நேரம் ஒதுக்க வேண்டும் என்கிற நிபந்தனையை விதித்தாள். வார இறுதி நாட்களில் ஒரு நாளாவது கணினியைத் தொடவே கூடாது என்றாள். ஆரம்பத்தில் புரியவில்லை. தன்னையும் தன் மகனையும் விட்டுவிட்டு இவனும் எழுத்தின் பக்கம் சாய்ந்துவிடுவான் என்கிற பயம் அவளுக்கு ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது தெளிய சில நாட்கள் பிடித்தது. ‘பெரிய எழுத்தாளன் ஆகிறதைவிடவும் குடும்பம் முக்கியம்’ என்று சொல்லத் தொடங்கினாள்.

எவ்வளவோ முயற்சி செய்த பிறகும் அந்த எண்ணத்தை மாற்ற முடிந்ததில்லை. நான் செய்கிற அத்தனை காரியங்களுக்கும் அனுமதியுண்டு. சிரித்துக் கொண்டேதான் சரி என்பாள். ஆனால் திடீரென்று எப்பொழுதாவது ‘எங்களுக்குன்னு நேரம் ஒதுக்குங்க’ என்பாள். ஒரு முறை தவறான எண்ணத்தை பெண்களுக்கு உருவாக்கிவிட்டால் அதை எந்தக் காலத்திலும் மாற்ற முடிவதேயில்லை. எல்லாம் சுஜாதாவால் வந்தது என நினைத்துக் கொள்வதுண்டு. அதன் பிறகு சுஜாதா பற்றி எதுவுமே பேசியதில்லை. எதுக்கு வம்பு? 

இதையெல்லாம் சொல்வதால் சுஜாதாவுடன் ஒப்பிட்டுக் கொள்வதாக அர்த்தமில்லை. மலைக்கும் மடுவுக்குமான வித்தியாசம் அது. ஆனாலும் உள்ளூர ஒரு சந்தோஷம் இருக்கத்தானே செய்யும்? அந்த சந்தோஷம்தான். இந்தக் கட்டிடத்தில் முப்பது ஆண்டுகளாக வேலை செய்யும் மனிதர்கள் யாராவது இருக்கிறார்களா என்று தேடிச் சலித்துவிட்டது. அப்படி யாருமே இல்லை. செக்யூரிட்டி வேலை செய்பவர்களிலிருந்து மேலாளர் வரைக்கும் அத்தனை பேரும் சமீபத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தவர்கள். பக்கத்தில் கடலை விற்கிறவர் பதினாறு ஆண்டுகளாக இதே இடத்தில் விற்கிறாராம். ‘சுஜாதா தெரியுமாங்க?’ என்றேன். மேலும் கீழும் பார்த்தார். ‘பி.ஈ.எல் கம்பெனி இந்தக் கட்டிடத்தில் இருந்துச்சா?’ என்றேன். ஞாபகமில்லை என்றார். விட்டுவிட்டேன். சுஜாதாவைத் தெரிந்து வைத்திருக்கும் ஒரு மனிதரைக் கண்டுபிடித்து என்னவாகப் போகிறது? ஒன்றும் ஆகப் போவதில்லை.

க்யூரியாசிட்டிதான்.

இனிமேல் சுஜாதாவின் ஆர்வலர்கள் யாராவது இந்தப் பக்கமாக வரும்போது ‘அட’ என்று தலையை வெளியில் நீட்டி எட்டிப் பார்க்கக் கூடும். சுஜாதாவின் பெங்களூர் குறிப்புகளை வாசிக்கிறவர்களுக்கு இந்தக் கட்டிடத்தின் பெயர் நினைவில் வந்து போகக் கூடும். சொல்லி வைத்துவிடலாம்.

எழுத்தாளன் தான் வாழ்கிற போது எவ்வளவோ பிரச்சினைகளைச் சந்தித்திருக்கக் கூடும். தனது எழுத்துக்காக சராசரி மனிதனின் சந்தோஷங்களையெல்லாம் இழந்திருக்கலாம். ஆனால் அவனுடைய எழுத்து நின்றுவிடும் போது அவனைப் பற்றிய ஒவ்வொரு தகவலும் பொக்கிஷமாகிவிடுகிறது. சுஜாதா அத்தகைய எழுத்தாளர். அவர் நடந்து சென்றிருப்பதற்கான வாய்ப்புள்ள பாதைகளில் நடக்கும் போது நைலான் கயிறும், நகரமும், ஃபிலிமோத்ஸவ்வும் நினைவில் வந்து போகின்றன. அதே பாதையில் கோடிக்கணக்கான பாதங்கள் பதிந்திருக்கக் கூடும்தான். ஆனால் சுஜாதா என்கிற அந்த ஒற்றை நாடி மனிதனின் பாதச்சுவடுகளை மட்டும் கால் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகும் ஒருவனைத் தேடச் செய்வதுதான் எழுத்தாளனின் வெற்றி என நினைக்கிறேன்.

நேற்று கூட அந்தப் பாதச் சுவடுகளைத் தேடிக் கொண்டிருந்தேன். அது வேணிக்குத் தெரியாது.