நகரம்

எங்கள் குடியிருப்பில் ஒரு வீட்டுக்காரர்கள் வெகு வசதியானவர்கள். கல்லூரியின் ஓய்வு பெற்ற பேராசிரியர் அந்தப் பெரியவர். திருப்பதிக்கு பக்கத்தில் நாற்பது ஏக்கர் தோட்டமிருப்பதாகச் சொல்லியிருக்கிறார். எப்படியும் ஒரு ஏக்கர் இரண்டு கோடிக்கும் குறைவில்லாமல் விற்குமாம். கணக்குப் போட்டுக் கொள்ளலாம். அவருடைய மகள்தான் எங்கள் குடியிருப்பில் இருக்கிறார். அப்பா கட்டிக் கொடுத்த வீடு. வீடு என்று சொன்னால் பாவம் பிடித்துக் கொள்ளும்- பங்களா. கட்டிக் கொடுத்துவிட்டு அவர் திருப்பதி சென்றுவிட்டார். விட்டுவிட்டு வந்தால் யாராவது அரசியல்வாதி கம்பிவேலி போட்டு தன்னுடைய இடம் என்று அறிவித்துவிடுவான் என்று பயப்படுகிறார். அவருடைய மனைவி மட்டும் மகள் குடும்பத்தோடு இருக்கிறார்.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பாக மூன்று தடியன்கள் எங்கள் பகுதியில் கோடு வாரியிருக்கிறார்கள்- அங்குமிங்குமாக அவர்கள் அலைவது குறித்து இரண்டு மூன்று பேர்களுக்கு சந்தேகம் வந்திருக்கிறது. ஆனால் எப்படிக் கேட்க முடியும்? விட்டுவிட்டார்கள். எங்கள் வீட்டுக்கு முன்பாகக் கூட சில நிமிடங்கள் அமர்ந்திருந்ததாகத் தம்பி சொன்னான். அவசர அவசரமாக பூட்டை எடுத்துச் சென்று பூட்டிவிட்டு வந்ததாகச் சொன்னான். நாம் தப்பித்தால் சரிதான். இது வியாழக்கிழமை நடந்தது.

வெள்ளிக்கிழமையன்று மாலை ஏழு மணிக்கு தம்பி அழைத்து ‘அலுவலகத்திலிருந்து கிளம்பிட்டியா?’ என்றான். ஏன் என்று கேட்டதற்கு வீட்டிற்கு அருகாமையில் நிறையக் காவலர்கள் நிற்பதாகவும் பயந்துவிட வேண்டாம் என்பதற்காகச் சொன்னதாகவும் சொன்னான். அவன் சொல்லாமல் இருந்திருந்தால் கூட பயந்திருக்க மாட்டேன். சொன்ன பிறகு அலுவலகத்தில் அமரவே முடியவில்லை. நீங்கள் எதிர்பார்த்ததுதான். 

கோடுவாரிக் கொண்டிருந்த மூன்று பேரும் வெள்ளிக்கிழமையன்று மதியம் மூன்று மணிக்கு அந்த மாளிகையின் கதவைத் தட்டியிருக்கிறார்கள். கீழ் தளத்தில் அந்த முதிய பெண்மணி மட்டும் இருந்திருக்கிறார். அவருக்கு காது மந்தம். யாரோ கதவைத் தட்டுகிறார்கள் என்று தெரிந்தவுடன் எழுந்து சென்று கதவைத் திறந்திருக்கிறார். திபுதிபுவென்று உள்ளே நுழைந்த மும்மூர்த்திகளும் கழுத்தில் கத்தியை வைத்திருக்கிறார்கள். இத்தனைக்கும் அவருடைய மகள் மேல் தளத்தில்தான் இருந்திருக்கிறார். Work from home. ஆனால் அவருக்கு கீழே நடப்பது எதுவும் தெரிந்திருக்கவில்லை. அந்தப் பெண்மணியை ஒரு நாற்காலியில் கட்டிப் போட்டு வாயில் துணியைச் செருகிவிட்டார்கள். அவருடைய கழுத்து காதில் இருந்ததையெல்லாம் கழட்டிவிட்டு கீழ் தளத்தில் இருந்தவற்றையெல்லாம் சுருட்டி எடுத்துக் கொண்டார்கள். அதோடு விட்டுத் தொலைந்திருக்கலாம். செல்லும் போது அவரது கையில் அழுந்தக் கீறிவிட்டுச் சென்றிருக்கிறார்கள். பாவிகள். கதறவும் முடியாமல் கத்தவும் முடியாமல் அப்படியே மயங்கிக் கிடந்திருக்கிறார்.

முன்பெல்லாம் வீட்டில் யாருமில்லை என்றால்தான் பெங்களூரில் திருட வருவார்கள் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். இப்பொழுதெல்லாம் அப்படியில்லை.

மேல் தளத்தில் இருந்த பெண் அம்மாவுக்கு உள்ளிடபேசியில் (intercom) அழைத்திருக்கிறார். சத்தமேயில்லை. பதறிப் போய் கீழே வந்து பார்த்த போது வரவேற்பறை முழுவதும் ரத்தம் ஓடிக் கிடந்திருக்கிறது. என்ன நடந்திருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளவே சில நிமிடங்கள் பிடித்திருக்கிறது. காவல் நிலையத்தில் தகவல் கொடுத்துவிட்டு தூக்கி மருத்துவமனைக்குச் சென்றிருக்கிறார்கள். அதனால்தான் காவலர்கள் சுற்றிலும் நின்றிருந்திருக்கிறார்கள். இரண்டு நாட்களாகவே அந்த மூன்று பேரையும் எங்கள் குடியிருப்பில் நிறையப் பேர் பார்த்திருக்கிறார்கள். காவலர்கள் விசாரித்திருக்கிறார்கள். ‘பார்த்தோம். ஆனா சரியா அடையாளம் தெரியலை’ என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். தம்பியும் அதையேதான் சொல்லியிருக்கிறேன். ‘குண்டா ஒருத்தன் இருந்தான் சார்...ஆனா முகவெட்டு தெரியல’ என்றானாம்.

‘அட அடையாளத்தைச் சொல்லியிருக்கலாம்ல?’ என்றேன்.

‘எதுக்கு? போலீஸ்காரனுக்கு ஒருவேளை அவனுகளோட கனெக்‌ஷன் இருந்து...அந்த எதுக்கால ஊட்டுக்காரன் அடையாளம் சொல்லுறான்...போய் கவனின்னு சொல்லி அனுப்பறதுக்கா?’ என்றான். எனக்கு குப்பென்றாகிவிட்டது. தம்பிக்கு கொஞ்சம் நல்ல நேரம். எப்படியும் அவன் தப்பித்துவிடுவான். அடையாளம் மாறி என்னைத்தான் மொக்கிவிட்டு போவார்கள். ‘அதுவும் சரிதான்’ என்று சொல்லிவிட்டு அமைதியாகிக் கொண்டேன்.

இவ்வளவுதான் நகரம். 

இந்த வீட்டுக்குக் குடி வந்த புதிதில் பக்கத்து வீட்டில் ஒரு தமிழ்க் குடும்பத்தில் இறப்பு. அவருடைய அம்மா இறந்து போனார். மரணம் நிகழ்ந்த வீட்டில் அவருடைய குடும்பம் மற்றும் அவருடைய சகோதரியின் குடும்பம் மட்டும்தான் இருந்தார்கள். நம்புவதற்கு கஷ்டமாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் அப்படித்தான் இருந்தது. யாருமே இல்லை. மனரீதியிலான ஆறுதலுக்காவது யாராவது வர மாட்டார்களா என்று ஏங்கியிருக்கக் கூடும். இந்த திருட்டுப் போன வீட்டிலும் அப்படித்தான். யாருமே எட்டிப் பார்க்கவில்லை. கிராமங்களிலும் நிலைமை மாறியிருக்கிறது என்றாலும் இவ்வளவு மோசமாக இருக்காது. விசாரித்துவிட்டாவது போவார்கள். இங்கு எல்லாவற்றிலும் ஒரு அவநம்பிக்கை. ‘நாமும் நம் குடும்பமும் நன்றாக இருந்தால் போதும்’ என்று நினைக்கிறார்கள். எதுக்கு வெட்டி வம்பு என்று தயங்குகிறார்கள்.

இன்று காலையில் அந்தப் பேராசிரியரைப் பார்த்தேன். ஊரிலிருந்து வந்திருக்கிறார். அவரிடம் ‘வார இறுதியில் ஊருக்குப் போயிருந்தேன். இன்னைக்குத்தான் வந்தேன்...கேள்விப்பட்டேன் சார்’ என்றேன். ‘ஒன்றும் பிரச்சினையில்லை’ என்று சொல்லிவிட்டு நிற்காமல் நகர்ந்துவிட்டார். வேறு ஏதேனும் தகவல்களைக் கேட்பேன் என்று அவர் பயந்திருக்கக் கூடும். எதுவும் சொல்லாமல் வீட்டிற்குள் வந்துவிட்டேன். நாம் யாரையுமே நம்பாத, நம்மை யாருமே நம்பாத ஒரு சூழலில் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதான மனநிலை வந்துவிட்டது. வெகு நாட்களாகவே மனதுக்குள் உறுத்திக் கொண்டிருந்த விஷயம்தான். ஆனால் சமீபமாக கொந்தளிக்கிறது.

வெறும் பணத்துக்காகத்தான் இந்த ஊரில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். இல்லையா? மனிதம், உதவி, நட்பு, சக மனிதம் மீதான நம்பிக்கை என எல்லாவற்றையும் ரூபாய் நோட்டுகளுக்குக் கீழாகப் போட்டு புதைத்திருக்கிறோம் என்று தோன்றியது. அலுவலகத்திற்கு வரும் வரைக்கும் மனம் நிலைகொள்ளவே இல்லை. தம்பியிடம் அழைத்து ‘நீ கோயமுத்தூரில் வேலை வாங்க முடியுமா? நானும் முயற்சிக்கிறேன். அங்கே போய்விடலாம்’ என்று சொல்லியிருக்கிறேன். நடக்குமா என்றுதான் தெரியவில்லை.

வாசிக்க ...

வேட்பாளர் தேர்வும் திமுகவும்

நேற்று திமுகவின் வேட்பாளர்கள் நேர்காணல் குறித்து எழுதிய கட்டுரையை உடன்பிறப்பு எதிர்த்திருந்தார். ‘அரசியலில் வெற்றி பெறுவதற்கான வாய்ப்பு இருப்பவர்கள் மட்டுமே வேட்பாளர்களாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படுவார்கள்’ என்று சொல்லியிருந்தார். சரிதான். ஆனால் யாரை நிறுத்தினாலும் வெல்ல வைக்கிற கட்சியாக ஒரு காலத்தில் திமுக இருந்தது என்றுதான் அழுத்தம் திருத்தமாகச் சொல்கிறேன். மற்ற தொகுதிகளை விட்டுவிடலாம். எனக்கு நன்றாகத் தெரிந்த தொகுதி கோபிச்செட்டிபாளையம். செங்கோட்டையனின் கோட்டை என்பார்கள். 1977 ஆம் ஆண்டு பக்கத்து தொகுதியான சத்தியமங்கலத்தில் நிறுத்தி கே.ஏ.செங்கோட்டையனை வெற்றி பெறச் செய்தார் எம்.ஜி.ஆர். அடுத்த மூன்றே ஆண்டுகளில் நடைபெற்ற தேர்தலில் ‘நீ உங்க ஊர்லயே நில்லுய்யா’ என்று கோபிச்செட்டிபாளையத்திற்கு மாற்றினார். அதன் பிறகு 1980, 1984, 1989, 1991 என்று தொடர்ச்சியாக கே.ஏ.எஸ் தான் எம்.எல்.ஏ. அசைக்கவே முடியவில்லை.

அதுவரை ஈரோடு மாவட்டத்தில் கோலோச்சிக் கொண்டிருந்த சு.முத்துச்சாமி எம்.ஜி.ஆரின் மறைவுக்குப் பிறகு ஜெயலலிதாவா ஜானகியா என்று தள்ளாடிய போது செங்கோட்டையன் துணிந்து ஜெ அணியில் சேர்ந்தார். 1991 ஆம் ஆண்டு பெரும்பலத்தோடு அதிமுக வென்ற பிறகு போக்குவரத்து மற்றும் வனத்துறை என்கிற வளமான இரண்டு துறைகளுக்கும் அமைச்சரானார். அவர் ஊருக்கு வரும் போதெல்லாம் ‘சாதனைச் செம்மலே வருக’ என்று போஸ்டர் அடித்தார்கள். முத்துச்சாமி ஓரங்கட்டப்பட்டு கே.ஏ.எஸ்தான் ஈரோடு மாவட்ட அதிமுக என்கிற சூழல் உருவாக்கப்பட்டது. தொகுதிக்குள் கல்யாணம் என்றாலும் சரி; கருமாதி என்றாலும் சரி அமைச்சரின் மொய் வந்து சேர்ந்துவிடும்.

எங்கள் ஊரில் நடைபெற்ற எம்.ஜி.ஆர் சிலைத் திறப்புக் கூட்டத்தில் கூட்டத்தில் பேசிய கருணாநிதி ‘கூட்டமா வருவீங்க..ஆனா ஓட்டு மட்டும் எங்களுக்கு போட மாட்டீங்க’ என்று வெளிப்படையாகவே பேசினார். 1996 ஆம் ஆண்டு அதிமுகவுக்கு எதிரான அலையடித்த போது ‘எல்லாப் பக்கம் தோற்றாலும் கோபியில் அதிமுக வென்றுவிடும்’ என்றுதான் பேச்சு உலவியது. திமுக சார்பில் பெட்டிக்கடைக்காரர் கோ.ப.வெங்கிடு களமிறக்கப்பட்டார். பிரச்சாரத்தில் நெருப்புப் பொறி பறந்தது. ‘உங்கள் வாக்கு வட்டிக் கடைக்கா? பெட்டிக் கடைக்கா?’ என்று வீதிக்கு வீதி தூள் கிளப்பினார்கள். அதிமுகவை தோற்கடிக்கவே முடியாது என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தவர்கள் அமைதியானார்கள். கடைசியில் பெட்டிக்கடைதான் வென்றது.

அடுத்த ஐந்து வருடங்களுக்கு இரு சக்கர வாகனத்துக்கு ஓட்டுநர் வைத்துக் கொண்டு சாலைகளில் சுற்றிக் கொண்டிருந்தார் எம்.எல்.ஏ. எங்கள் ஊர் டீக்கடைகளில் இரண்டு பக்கமும் முட்டுக் கொடுக்கப்பட்டு கற்களால் ஆன திண்ணையை அமைத்து வைத்திருப்பார்கள். அந்தத் திண்ணைகளில் சாதாரணமாக அமர்ந்து தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருப்பார். எம்.எல்.ஏ பதவி முடிந்த பிறகு அவரது இளைய மகன் நடத்திக் கொண்டிருக்கும் அதே டீக்கடையின் கல்லா பெட்டியில் அமர்ந்து காசு வாங்கிப் போட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். 

இதுவொன்றும் பழங்காலக் கதை இல்லை. வெறும் இருபது வருடங்களுக்கு முன்பாக நடந்ததுதான் இது. அசைக்கவே முடியாத மனிதர் என்று நினைத்தவரை எந்த பணபலமும் இல்லாத ஒரு டீக்கடைக்காரர் வென்றார். இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு வரை சாத்தியமாக இருந்தது இப்பொழுது ஏன் சாத்தியமாவதில்லை?

திமுக போன்ற தொண்டர் பலமுள்ள கட்சிகள் ‘வெல்வதற்கான வாய்ப்பிருக்கிறவருக்கு தருகிறோம்’ என்ற பெயரில் காசு இருக்கிறவனுக்கு தர வேண்டியதில்லை என்பதுதான் என் வாதம். காசு படைத்தவன் அரசியலுக்கு வருகிறான் என்றால் ஒன்று- தான் சம்பாதித்ததைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள வருகிறான். இல்லையென்றால் இருப்பதைப் பெருக்கிக் கொள்ள வருகிறான். அவர்களுக்கு ஏன் வாய்ப்பைக் கொடுக்கிறீர்கள் என்றுதான் கேட்க விரும்புகிறேன். தொகுதியின் சந்து பொந்துகளைப் பற்றியெல்லாம் தெரிந்து வைத்திருக்கும் வேட்பாளரைக் களமிறக்கட்டும். கட்சியில் பரிச்சயமானவராக இருக்கட்டும். மக்களிடம் நல்ல பெயர் எடுத்தவராக இல்லாவிட்டாலும் பரவாயில்லை- கெட்ட பெயரைச் சம்பாதிக்காதவராக இருக்கட்டும். அப்பேற்பட்ட வேட்பாளரை நிறுத்தி பழைய திமுகவின் உற்சாகத்தை தொண்டர்களிடம் உண்டாக்கிப் பார்க்கட்டும் என்றுதான் சொல்கிறேன்.

முடியாத காரியமா என்ன?

தமிழகம் முழுவதும் தகுதியான வேட்பாளர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து நிறுத்தினால் அதுவே திமுகவில் மிகப் பெரிய மறுமலர்ச்சிதான். அத்தனை தொகுதிகளிலும் சாத்தியமில்லை என்றாலும் பாதித் தொகுதிகளிலாவது அப்படியான வேட்பாளர்களை நியமிக்கட்டும். தொகுதிக்கு முப்பது பேர் விருப்ப மனு கொடுத்திருந்தால் குறைந்தபட்சம் ஒன்றிரண்டு பேராவது திமுகவின் கொள்கைகளில் ஆழமான பற்றும், சமூக ஆர்வமும் மிக்கவர்களாக இருப்பார்கள். அவர் என்ன சாதியாக வேண்டுமானாலும் இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். பணபலம் இல்லாதவராக இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். அப்பேற்பட்ட வேட்பாளரகளை வைத்து தேர்தல் களத்தைச் சுத்திகரிக்கும் வேலையை திமுக முன்னெடுக்கட்டும். அதைத்தான் எழுதியிருந்தேன்.

எனக்குத் தெரிந்த வரையில் கோபி தொகுதிக்கு மட்டும் முப்பது பேர்களாவது விருப்பமனு கொடுத்திருக்கிறார்கள். பழைய அமைச்சர் என்.கே.கே.பி ராஜா, குமணன், கள்ளிப்பட்டி மணி, ஓ. சுப்பிரமணியம், மணிமாறன், நகரச் செயலாளர் நாகராஜ் என்ற அந்தப் பட்டியலில் எனக்கு மற்றவர்களைப் பற்றி பெரிதாகத் தெரியாது. ஆனால் குமணன் பற்றித் தெரியும். தாய்த் தமிழ் பள்ளியின் தாளாளர். முப்பது பேர்களைச் சேர்த்து பள்ளி தொடங்கி ‘தமிழில் பாடம் நடத்துவோம்’ என்கிற கொள்கைவாதி. ‘ஆங்கில மீடியம் வெச்சா நாலு காசு பார்க்கலாம்’ என்பதைக் காற்றில் விட்டுவிட்டு தமிழைப் பிடித்து தம் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். மேலே சொன்ன அதே டீக்கடை எம்.எல்.ஏவின் மகன். கடலூரில் வெள்ள நிவாரணப் பணி என்றாலும், கடற்கரையில் சுனாமி என்றாலும் ராத்திரியோடு ராத்திரியாக பேருந்து பிடித்துச் செல்லக் கூடிய நல்ல மனிதர். முப்பது ஆண்டுகளாக கட்சியின் தீவிரமான தொண்டனாகவும் எளிமையான மனிதராகவும் உலவும் இத்தகைய சமூக ஆர்வலர்களுக்கு திமுகவில் வாய்ப்பு வழங்கப்படட்டும் என்று உள்ளூர விரும்புகிறேன். இப்படியான ஆட்கள் இருநூற்று முப்பத்து நான்கு தொகுதிகளிலும் வாய்ப்புக் கேட்டிருப்பார்கள் என்பதுதான் உண்மை. அவர்களில் வெகு சிலரையாவது தேர்ந்தெடுக்கட்டும்.

கொள்கைகளை முன்னிறுத்தி, மக்களின் பிரச்சினைகளை முன் வைத்து போராடும், சரியான வேட்பாளர்கள் நின்றால் மக்கள் ஏன் வாக்களிக்க மறுக்கப் போகிறார்கள்? ‘காமராஜர் அண்ணாச்சி பருப்பு விலை என்னாச்சி?’ என்று கருப்பு காந்தியின் கண்களிலேயே விரலை விட்டு ஆட்டிய கட்சிதானே திமுக? அப்பொழுது திமுகவின் சார்பில் மிராஸ்தார்களும், பண்ணையார்களுமா தேர்தலில் நின்றார்கள்? நேற்று முளைத்த கட்சிகள் ‘வெல்வதற்கான வாய்ப்புள்ள ஆட்களைத் தேடுகிறோம்’ என்று சொன்னால் அர்த்தமிருக்கிறது. திமுக மாதிரியான பலம் பொருந்திய கட்சிகள் பொருத்தமான ஆட்களை நிறுத்திவிட்டு அவர்களை வெல்ல வைக்க வேண்டும். அதுதான் கட்சிக்கும் நல்லது. கட்சியினருக்கும் நல்லது. தமிழகத்திற்கும் நல்லது. அதைவிட்டுவிட்டு கோடிகளைக் கொட்டுகிறவர்களுக்கும், கட்சியின் கொள்கைகளைக் கூடச் சொல்லத் தெரியாதவர்களுக்கு வாய்ப்பளித்தால் அவர்கள் குறுநில மன்னர்களாகவும் குண்டர்களாகவும்தான் உருமாறுவார்கள். மக்கள் தொண்டர்களாகவா இருப்பார்கள்? இது குறித்து இன்னமும் பேசலாம்தான். ‘இது உட்கட்சி விவகாரம்’ என்று அடுத்த வம்புக்கு வருவதற்குள் நிறுத்திக் கொள்ளலாம்.

வாசிக்க ...

அடுத்த படி- பிப்ரவரி 2015

கடலூரில் அடுத்த கட்ட உதவி வழங்கும் நிகழ்ச்சி மார்ச் 12 ஆம் தேதியன்று நடைபெறவிருக்கிறது. அது பற்றிய விவரங்களைச் சொல்வதற்கு முன்பாக- ஜனவரி முப்பது முதல் பிப்ரவரி இருபத்து நான்கு தேதி வரையிலுமான நிசப்தம் அறக்கட்டளையின் வரவு செலவு விவரம் இது.

வரிசை எண் 6: திரு. மாசிலாமணியின் கண் அறுவை சிகிச்சைக்காக வழங்கப்பட்ட ரூபாய் நான்காயிரத்து ஐநூறு (காசோலை எண்: 90)

வரிசை எண்: 17: குழந்தை கிருஷ்ணாவுக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கும் மாதாந்திர உதவித் தொகையான ரூபாய் இரண்டாயிரம்.

இவை தவிர்த்து பிற அனைத்து காசோலைகளும் கடலூர் வெள்ள நிவாரண உதவிக்காக வழங்கப்பட்டவை. முழுமையான விவரங்கள் இணைப்பில் இருக்கின்றன. 

இன்றைய தேதியில் வங்கிக் கணக்கில் நாற்பத்தியேழு லட்ச ரூபாய் இருக்கிறது. (ரூ. 47,73,333.39). 

இவை தவிர கிட்டத்தட்ட பதினேழு லட்சத்திற்கும் அதிகமான தொகைக்கான காசோலைகள் எழுதி அனுப்பி வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இவை கடலூரின் அடுத்த கட்ட நிவாரணப் பணிகளுக்காக பயன்படுத்தப்படவிருக்கிறது. 

வெள்ளத்தால் பாதிக்கப்பட்டவர்களிடமிருந்து பெறப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான விண்ணப்பங்களில் மிகவும் சிரத்தையுடன் வடிகட்டப்பட்ட விண்ணப்பங்களுக்கான உதவிகள் இவை. இவர்களுக்கு வழங்கப்படும் பொருட்களை வைத்து பயனாளிகளால் தொழில் தொடங்கவும் வாழ்வாதாரத்தை உயர்த்திக் கொள்ளவும் முடியும் என்று உறுதியாக நம்பும்பட்சத்தில் மட்டுமே அந்த விண்ணப்பம் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டு பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டது.

பதினேழு லட்சம் ரூபாய்க்கான பொருட்களின் விவரங்கள் இவை-

• இட்லி கடை வைப்பதற்காக இருபத்தைந்து பெண்மணிகளுக்கு மண்ணெணெய் அடுப்பு (16x16 அளவு) வாங்குவதற்காக கடலூர் Ravi radios and cooker Home என்ற பெயரில் ஐம்பத்தைந்தாயிரத்திற்கு காசோலை அனுப்பி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

• இருபத்தைந்து இட்லி குக்கர்களும் ஏழு இஸ்திரி பெட்டிகளும் RMS Pathira Maaligai என்ற நிறுவனத்தில் ரூ.74,130 க்கு வாங்கப்படவிருக்கிறது.

• மாவு அரைக்கும் எந்திரங்கள் பனிரெண்டு பேருக்கு வழங்கப்படவிருக்கிறது. அதற்காக Anandkumar TV centre என்ற நிறுவனத்திற்கு ரூ.39,600க்கு காசோலை அனுப்பி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

• அரசு பள்ளிகளுக்கும் மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கும் சேர்ந்து ஏழு கணினிகள் Virtual Galaxy என்ற பெயரில் ரூபாய் 1,19,000 க்கு காசோலை அனுப்பி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

• நூற்றைம்பது தையல் எந்திரங்கள் (இரண்டு வகையான எந்திரங்கள்) வாங்குவதற்காக Anandkumar Agencies என்ற பெயரில் ரூ.9,05,000 க்கு வழங்கப்படவிருக்கிறது.

• கடலூர் Mano Agencies நிறுவனத்தின் வழியாக விவசாயத்தில் பயன்படும் Sprayer, துளையிடும் எந்திரங்கள், அரைவை எந்திரங்கள், வெட்டு எந்திரங்கள், வெல்டிங் எந்திரங்கள் உட்பட மொத்தம் 103 எந்திரங்கள் ரூ.5,42,825 க்கு வாங்கப்படவிருக்கிறது.

மொத்தம் ரூ.1735555 (பதினேழு லட்சத்து முப்பத்தைந்தாயிரத்து ஐநூற்று ஐம்பத்தைந்து ரூபாய்).

கடந்த முறை கடலூர் மன்னம்பாடி பள்ளிக்கு வழங்கிய கணினி அவர்கள் பள்ளியில் நிறுவப்பட்டுவிட்டது. பள்ளி ஆசிரியர் திரு. ரத்தினபுகழேந்தி எழுதிய மின்னஞ்சலும் நிழற்படமும் இங்கே-

அன்பு நண்பர் மணிகண்டன் அவர்களுக்கு,

நெகிழ்ந்த நன்றிகளோடு புகழேந்தி.

இன்றுதான் பள்ளியில் கணினியை நிறுவினோம். அதற்கான UPS, மேசை, நாற்காலி, ஒலிப்பெருக்கி ஆகியவற்றை வாங்க காலதாமதம் ஆகிவிட்டது. 

எங்கள் பள்ளி ஆசிரியர்கள் மாணவர்கள் ,தலைமை ஆசிரியர் அனைவருக்கும் மகிழ்ச்சி. முதலில் யாரும் நான் சொன்னதை நம்பவில்லை. யாரென பார்க்காமலே உதவிடும் மனிதர்களும் உள்ளனரா? என வியந்தனர். என் கோரிக்கையை ஏற்று இப்படி உடனடியாக உதவுவீர்கள் என நானும் எதிர்பார்க்கவில்லை. 

மன்னம்பாடி ஒரு விசித்திர சிற்றூர். போர் போட்டால் நீர் கிடைக்காது. தப்பித்தவறி கிடைத்தாலும் சுத்தமான நீராக இருக்காது. ஏரிப்பாசனத்தை மட்டுமே நம்பிதான் விவசாயம் என்பதால் கடந்த 3 ஆண்டுகளாக முட்புதர்கள் மண்டிய விளை நிலங்கள். இந்த ஆண்டு மழையால் நெல் விளைந்துள்ளது. அதனால் வேலை வாய்ப்பு தேடி கோயம்பேடு, திருச்சி ஆகிய மார்க்கெட்டுகளில் மூட்டை தூக்குவதும், கேரளாவில் செங்கல் சூளையில் கல் அறுப்பதும் எம் மாணவர்களின் பெற்றோர்களின் வேலை. சில நேரங்களில் மாணவர்கள் சிலரும் பெற்றோருடன் சென்றுவிடுவதும் உண்டு.குடிசை வீடுகளை மாடி வீடாக்கும் முந்தைய அரசின் திட்டத்தில் வீடு கட்டத் தொடங்கி அதற்காக வாங்கிய கடனை அடைக்க நிரந்தரமாக செங்கல் சூளைகளில் மாட்டிக்கொண்டவர்களும் உண்டு. இப்படிப்பட்ட குடும்பச்சூழலில் உள்ள மாணவர்கள் கல்வியை ஒரு பொருட்டாக எண்ணாத நிலையில் உள்ளனர். தற்போதுள்ள ஆசிரியர் குழு அற்பணிப்பு ஊனர்வோடு பணியாற்றி மாணவர்களுக்கு கல்வியின்பால் ஈடுபட்டை ஏற்படுத்தி வருகிறோம்.

பள்ளியில் ஆண்டு விழா நடத்த திட்டமிட்டுள்ளோம். அதற்கு நீங்கள் வர இயலுமா? வந்தால் எமது மாணவர்களுக்கு ஊக்கமாக அமையும். இப்படி நாமும் பிறருக்கு உதவிட வேண்டும் என்ற மனிதாபிமான உணர்வைப் பெறுவார்கள் என்று நம்புகிறேன். தேதி முடிவானதும் தெரிவிக்கிறேன். உங்கள் வசதி எப்படி என்று குறிப்பிடுங்கள்.

நண்பர் சக்தி சரவணன் அவர்கள் மிகவும் நல்ல பொருள்களை வாங்கியுள்ளார். மென்பொருளும் சிறப்பாக உள்ளது.

பள்ளியின் சார்பில் தங்களுக்கும் தங்கள் குழுவினருக்கும் நன்றிகள்.

அன்புடன்

புகழ்.

அடுத்த கட்ட உதவி வழங்கும் நிகழ்ச்சி கடலூர் டவுன்ஹாலில் மார்ச் 12 ஆம் தேதியன்று நடைபெறுகிறது. பயனாளிகளின் எண்ணிக்கையும் பொருட்களும் அதிகம் என்பதால் அவர்களின் இடங்களுக்கு கொண்டு சேர்ப்பது எளிய காரியமில்லை. அதனால் அரங்கம் ஒன்றைத் தயார் செய்து அங்கேயே வைத்துக் கொடுத்துவிடலாம் என்று முடிவு செய்திருக்கிறோம்.பயனாளிகளின் பட்டியல் தயாரிப்பு, பொருட்களை வாங்கிச் சேர்த்தல், நிகழ்வு அரங்கத்துக்கான ஏற்பாடுகள் உள்ளிட்ட அனைத்து நிகழ்ச்சிகளையும் வழக்கம் போல கடலூர் நண்பர்கள் சக்தி சரவணன் தலைமையில் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். நிகழ்ச்சி குறித்தான முழுமையான விவரங்களை விரைவில் எழுதுகிறேன். அக்கம் பக்கத்து மாவட்டத்துக்காரர்கள் அன்றைய தினத்தில் கடலூர் வர முடியும் என்கிற சூழலை உருவாக்கிக் கொள்ளுங்கள். நிசப்தம் அறக்கட்டளை ஆரம்பித்த பிறகு நடைபெறும் மிகப்பெரிய உதவி வழங்கும் நிகழ்ச்சி இது. அத்தனை பேரின் உதவியும் இல்லாமல் இது சாத்தியமில்லை. அதனால் வர முடிந்தவர்கள் நிச்சயம் கலந்து கொள்ளவும். 

கணக்கு விவரம், உதவிப் பொருட்கள் குறித்து ஏதேனும் சந்தேகம் அல்லது கேள்விகள் இருப்பின் கேட்கவும்.

அன்பும், நன்றியும்.

வாசிக்க ...

வேட்பாளர்கள் நேர்காணல்

கடந்த வாரத்தில் ஊர்ப்பக்கத்தில் சுற்றிக் கொண்டிருந்த போது திரும்பிய பக்கமெல்லாம் அம்மாவின் பிறந்த நாள் வாழ்த்து தட்டிகளை நிறுவியிருந்தார்கள். கோபியில் பிரினியோ கணேஷ், அவிநாசியில் மூன்றாவது வார்டு கவுன்சிலர் மோகன் என்று கட்சிக்குள் பெரிய பரிச்சயமில்லாத இளைஞர்கள்தான் மெனக்கெட்டு செலவு செய்து தட்டிகளை வைத்திருக்கிறார்கள். கணேஷ் கோபி சட்டமன்றத் தொகுதிக்கு வாய்ப்பு கேட்கிறவர்களில் ஒருவர். அவிநாசி மோகன் பேரூராட்சி தலைவர் பதவிக்கு வாய்ப்பு கேட்கவிருக்கிறாராம். இப்படி தமிழ்நாடு முழுவதும் ஆட்கள் இருப்பார்கள். அதிமுகவின் மிகப்பெரிய பலம் இது. யார் வேண்டுமானாலும் பதவிக்கு வந்துவிட முடியும் என்கிற சூழல் உண்டு. அதனால் உற்சாகம் குறையாமல் வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். கே.ஏ.செங்கோட்டையன், செந்தில் பாலாஜியிலிருந்து ஜெயக்குமார் வரைக்கும் எவ்வளவு பெரிய அப்பாடக்கராக இருந்தாலும் வாய்ப்பு கிடைக்குமா அல்லது கிடைக்காதா என்கிற பம்முதலில்தான் இருப்பார்கள். 

எங்கள் ஊர்ப் பக்கத்தில் இருக்கும் ஒரு தொகுதியின் எம்.எல்.ஏ குறித்து ஒரு கதை உண்டு. கடந்த சட்டமன்றத் தேர்தலின் போது அதிமுகவின் நேர்காணலுக்குச் சென்றிருக்கிறார். ஏதோ கேள்விகளைக் கேட்டிருக்கிறார்கள். ‘பணம் கட்டினா அம்மாவை பார்க்க முடியும்ன்னு சொன்னாங்க. அதுக்குத்தாங்க கட்டினேன். ஸீட் வாங்கோணும்ன்னு எல்லாம் ஒண்ணுமில்லைங்க’ என்று சொல்லி கூழைக் கும்பிடு போட்டுவிட்டு வெளியேறியிருக்கிறார். அப்பொழுது ஜெயலலிதா பாந்தமாக சிரித்தாராம். அடுத்த சில மாதங்களில் எம்.எல்.ஏ ஆகி ஸ்கார்ப்பியோ காரில் அந்த மனிதர் சுற்றத் தொடங்கினார். எவ்வளவு எளியவர்களாக இருந்தாலும் உச்சிக்கு சென்றுவிட முடியும் என்கிற நம்பிக்கை கட்சியின் வலிமைக்கு மிக அவசியம்.  அதனால்தான் இருபத்தைந்தாயிரத்துக்கும் அதிககமானவர்கள் விருப்ப மனு கொடுத்திருக்கிறார்கள். விருப்ப மனுவுக்கான தொகை குறைவு, அம்மாவின் பெயரில் பணம் கட்டியவர்கள்தான் அதிகம் என்று எவ்வளவுதான் சாக்குபோக்கு சொன்னாலும் கட்சி வேலை செய்கிறவர்கள் ‘நமக்கும் ஒரு காலம் வரும்’ என்று அசாத்தியமான நம்பிக்கையில் இருக்கிறார்கள் என்பதுதான் நிஜம்.

திமுகவும் ஒரு காலத்தில் இப்படித்தான் இருந்தது. தேநீர் கடைக்காரர், சைக்கிள் கடைக்காரர், சலூன் வைத்திருந்தவர் என்று சாதாரண மனிதர்கள் கட்சியின் பதவிகளையும் ஆட்சியின் அதிகாரத்திலும் பங்கெடுத்தார்கள். ஆனால் படிப்படியாக அந்தச் சூழல் அருகிக் கொண்டே வந்தது. மாவட்டச் செயலாளர்களுக்கும் அவர்களது கண்ணசைவுக்குள் இருப்பவர்களுக்கும் பணம் படைத்தவர்களுக்கு மட்டுமே வாய்ப்புகள் வழங்கப்பட்டன. இப்பொழுது நேர்காணலுக்குச் செல்கிறவர்களில் யாரிடம் பேசினாலும் ‘அந்த ஆள் காசு கொடுத்து வாங்கிட்டான்’ என்று சொல்லிவிட்டுத்தான் செல்கிறார்கள். பிறகு ஏன் செல்கிறீர்கள் என்று கேட்டால் இன்னமும் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் நம்பிக்கை. ‘இந்த முறை தகுதியான ஆட்களுக்குத் தர வாய்ப்பிருக்கு’ என்று சொல்கிறார்கள். இந்த நம்பிக்கையை திமுக பூர்த்தி செய்துவிடுமானால் அதுவே கட்சிக்கான பெரும் வெற்றிதான். விடமாட்டார்கள். தனக்கு விருப்பமில்லாத ஆட்களுக்கு வாய்ப்புத் தரப்படும் போது கட்சியின் குறுநில மன்னர்கள் குழி பறிக்கும் வேலையைச் செய்வார்கள். ஆனால் அதையெல்லாம் தடுக்கிற வித்தை தெரியாதவரா கலைஞர்?

கடந்த ஒன்றிரண்டு நேர்காணல்களில் ஒவ்வொரு தொகுதிக்கும் விருப்ப மனு கொடுத்தவர்களை மொத்தமாக அழைத்து நிறுத்தி ‘உங்கள் தொகுதியை கூட்டணிக்கு ஒதுக்கினாலும் சரி; உங்களில் யாருக்கு ஒதுக்கினாலும் சரி வெற்றிக்கு பாடுபடணும். சரியா?’என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தார்கள். இந்த முறை அணுகுமுறை மாறியிருக்கிறது. வாய்ப்புக் கேட்கும் ஒவ்வொருவரிடமும் கருத்துக் கேட்கிறார்கள். கூட்டணி குறித்தும், வெற்றி வாய்ப்புகள் குறித்தும் பேசுகிறார்கள். ஒரே நாளில் ஐந்தாறு மாவட்டங்களுக்கான நேர்காணல் என்ற பழைய திட்டத்தை மாற்றி ஒவ்வொரு நாளும் நான்கு மாவட்டங்கள் என்று ஆசுவாசமாக விசாரிக்கிறார்கள். நல்லவேளையாக மாவட்டச் செயலாளர்களை அருகில் வைத்துக் கொள்வதில்லையாம். ‘ஒருவேளை உங்களுக்குத் தரவில்லையென்றால் வேறு யாரை பரிந்துரைப்பீர்கள்’ என்று கேட்கும் போது பெரும்பாலான மாவட்டச் செயலாளர்கள் முட்டைக்கண்களை உருட்டி உருட்டி பார்ப்பார்கள். அவருடைய கையாட்களின் பெயரைப் பரிந்துரைக்க வேண்டும் என்று அர்த்தம். அதனால் நேர்காணலுக்குச் சென்றவர்கள் திணறிப்போவார்கள். மாவட்டச் செயலாளர்கள் அருகில் இல்லாத போது ‘எனக்கு கொடுக்கறீங்களோ இல்லையோ, தயவு செஞ்சு மா.செவுக்கு மட்டும் கொடுத்துடாதீங்க.’ என்று கூட தைரியமாகச் சொல்லலாம்.

திமுகவின் இந்த அணுகுமுறையை பாராட்ட வேண்டும். நேர்காணலில் பங்கேற்பவர்களுக்குக் கிடைக்கும் இரண்டு முதல் ஐந்து நிமிடத்திலான கால கட்டத்தில் தங்களுடைய மனதில் இருப்பனவற்றையெல்லாம் கட்சியின் தலைமையிடம் கொட்டிவிட்டு வந்துவிட முடியும். எவ்வளவோ புழுங்கல்களுடன் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் கட்சிக்காரர்கள் ஏகப்பட்டவர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்களின் பிரதிநிதியாக இருந்து பேசுவதற்கான வாய்ப்புகள் ஒரு சிலருக்காவது கிடைக்கக் கூடும். சபரீசன்தான் வேட்பாளர்களை முடிவு செய்கிறார், பணம்தான் பிரதானம் என்றெல்லாம் பேச்சுக்கள் இல்லாமல் இல்லை. ஆனால் இவற்றையெல்லாம் எவ்வளவு நம்புவது என்று தெரியவில்லை. நமக்கு நாமே பயணத்தின் ஆரம்பத்தில் தன்னை முன்னிறுத்திய ஸ்டாலின் பயணத்தின் இறுதியில் ‘கலைஞரை முதல்வராக்குவோம்’ என்று திரும்பத் திரும்ப பேசியது, பொதுச் செயலாளர் அன்பழகனின் அறிக்கையில் ‘கலைஞர் நேர்காணல் நடத்துவார்’ என்று அழுத்தம் திருத்தமாகக் குறிப்பிட்டது போன்றவை எல்லாம் இன்னமும் கலைஞரின் முழுக்கட்டுப்பாட்டில்தான் கட்சி இருக்கிறது என்று நம்ப வைக்கிறது. அதனால் வேட்பாளர் தேர்விலும் அவர்தான் முடிவு செய்யக் கூடும்.

கார்போரேட் ஹை-டெக் பிரச்சாரம், ஏ.சி அறைக்குள் அமர்ந்து வேட்பாளர்களைத் தேர்வு செய்வது போன்ற வழிமுறைகளை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு திமுக தன்னுடைய பழைய தேர்தல் வழிமுறைகளை மேற்கொள்வது பல வகைகளிலும் கட்சிக்கு வலு சேர்ப்பதாகத்தான் இருக்கும். கடந்த சில தேர்தல்களைப் போல் பணம் படைத்தவன், முந்தாநாள் கட்சிக்கு வந்தவனுக்கு எல்லாம் வாய்ப்பை வழங்காமல் காலங்காலமாக கட்சிக்கு உழைத்துக் கொண்டிருப்பவர்கள், தொகுதிக்குள் கெட்ட பெயர்களைச் சம்பாதிக்காதவர்கள் என்கிற வகையில் வடிகட்டி வாய்ப்பு வழங்கினாலேயே கட்சியின் பாதி வெற்றியை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளலாம். 

இந்த முறை ஆளுங்கட்சிக்கு எதிரான வாக்குகள் சிதறிப் போவதற்கான வாய்ப்புகள் நிறைய இருக்கின்றன. மக்கள் நலக் கூட்டணி இப்போதைக்கு திமுகவுக்கான பெரிய அச்சுறுத்தல். விஜயகாந்த்தின் முடிவை வைத்து இன்னுமொரு கூட்டணி அமைய வாய்ப்பிருக்கிறது. அப்படியொரு சூழலில் இரண்டு மூன்று திசைகளில் வாக்குகள் சிதறும் போது திமுக தமது கட்சியின் சார்பில் யாருக்கு வாய்ப்பளிக்க வேண்டும் என்பதைவிடவும் யாருக்கு வாய்ப்பளிக்கக் கூடாது என்பதில்தான் வெகு தெளிவாக இருக்க வேண்டும். திமுக இப்படியொரு முடிவை எடுக்குமானால் அது தமிழக அரசியலில் நல்லதொரு மாற்றத்துக்கு வழிவகுக்கும்.

என்னிடம் எந்தக் கட்சிக்கு வாக்களிக்கப் போகிறாய் என்று கேட்டால் ‘வேட்பாளரைப் பார்த்துத்தான் வாக்களிப்பேன்’ என்பேன். அது எந்தக் கூட்டணியாக இருந்தால் என்ன? எந்தக் கட்சியாக இருந்தால் என்ன? ‘நல்ல வேட்பாளருக்கு வாக்களிப்போம்’ என்கிற சூழல் உருவாகட்டும். அவர் வெல்கிறாரோ தோற்கிறாரோ இரண்டாம்பட்சம். ‘தோற்கிற ஆளுக்கு வாக்களித்து வாக்கை வீணடிக்கக் கூடாது’ என்பதெல்லாம் மூட நம்பிக்கை. நல்ல வேட்பாளர் நிறுத்தப்படும்பட்சத்தில் அவருக்கென்று கணிசமான வாக்குகள் விழும் என்கிற சூழல் உருவாக வேண்டும். அதுதான் வெறும் பணத்தையும் அதிகாரத்தையும் வைத்து முடிவுகளை வளைத்துவிடலாம் என்கிற கட்சிகளின் நினைப்பில் மண்ணை அள்ளிப் போடும். அப்படியொரு சூழல் உருவானால்தான் எதிர்காலத்தில் ‘எவ்வளவு செலவு செய்வாய்?’ ‘நீ என்ன சாதி’ என்கிற கேள்விகளையெல்லாம் பின்னால் தள்ளிவிட்டு ‘உனக்கு தொகுதியில் நல்ல பேர் இருக்கா?’ என்கிற கேள்வி நேர்காணல்களில் முன் வைக்கப்படும். நல்ல வேட்பாளர்கள் தேர்வு செய்யப்படுவார்கள். மாற்றங்கள் இப்படித்தான் உருவாக வேண்டும். நம்மிடமிருந்து உருவாகட்டும். சின்னத்தைப் பற்றியும் கூட்டணி பற்றியும் பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. வேட்பாளர்களைப் பார்த்து வாக்களிப்போம்.

வாசிக்க ...

பிதற்றல்

இவ்வளவு பரிதவிப்பான தினங்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கும் என்று நினைத்ததில்லை. கடந்த ஒரு மாதமாகவே அப்பாவின் உடல்நிலை மோசமாகிக் கொண்டேயிருக்கிறது. அவர் சிகிச்சை பெற்றுவரும் கோவை சிங்காநல்லூர் மருத்துவமனையில் அழைத்துக் கேட்ட போதெல்லாம் ‘அப்படித்தான் இருக்கும்’ என்று சொல்லிவிட்டு ஏதாவதொரு மாத்திரையைக் கொடுக்கச் சொன்னார்கள். பயமாக இருந்தது. வழக்கமாக ஒவ்வொரு நான்காவது வாரமும் அழைத்துச் செல்வோம். இந்த முறை மூன்றாவது வாரத்திலேயே அழைத்துச் சென்றோம். 

முதுநிலை மருத்துவர் மீதான நம்பிக்கை படிப்படியாகக் குறைந்திருந்தது. நோயாளியை அமர வைத்துக் கொண்டு கணினித்திரையைப் பார்ப்பதும், அலைபேசியில் பேசுவதும் பிறகு திரும்பி ‘என்ன பேசிட்டு இருந்தோம்’ என்று கேட்பதுவுமாக சலிப்பை ஏற்படுத்தியிருந்தார். இளநிலை மருத்துவரைச் சந்தித்த போது ‘எதுக்கு ஒரு அல்ட்ரா சவுண்ட் ஸ்கேன் பார்த்துடுறீங்களா?’ என்று கேட்டார். அதன் பிறகு நிறைய சோதனைகள். நிறையச் சிக்கல்கள். எல்லாவற்றையும் இப்பொழுது பேச விரும்பவில்லை. 

சிங்காநல்லூர் மருத்துவமனையில் நம்பிக்கையூட்டும் விதமாக எந்த மருத்துவரும் பேசாதது பெரிய மன அழுத்தத்தைக் கொடுத்தது. அவர்களைப் பொறுத்தவரைக்கும் எழுபதை நெருங்குகிற ஒரு பெரியவர் அவர். எனக்கு அப்படியில்லை அல்லவா? யாரிடமும் விரிவாக விவாதிக்கவும் முடியவில்லை. உள்ளுக்குள்ளேயே புழுங்கிப் போனேன். சில மருத்துவத் துறை சார்ந்த நண்பர்களிடம் மட்டும் பேச முடிந்தது. அதுவும் பேசும் போதே உடைந்து போகிற மனநிலை. அப்பாவை எனக்கு மிகப் பிடிக்கும். யாருக்குத்தான் அவரவர் அப்பாவைப் பிடிக்காது? நாங்கள் குழந்தையாக இருக்கும் போதே அவருக்கு ஆஸ்துமா தொந்தரவு. சாதாரண அரசு ஊழியர். அம்மாவும் அப்பாவும் ஒவ்வொரு மருத்துவமனையாகச் செல்வார்கள். அலோபதி, சித்தா, ஆயுர்வேதம் என்று பார்க்காத மருத்துவமில்லை.  அவர்கள் மருத்துவமனைக்குச் சென்ற பிறகு வீட்டில் நானும் தம்பியும் விளையாடிக் கொண்டிருப்போம். என்ன நடக்கிறது என்பதைச் சொல்லவே மாட்டார்கள்.  ஆனாலும் எங்களுக்கு எந்தக் குறையும் வைத்ததில்லை. கஷ்டப்பட்டுத்தான் படிக்க வைத்தார்கள். சிரமப்பட்டுத்தான் வளர்த்தார்கள்.

எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும் போது மிதி வண்டி வேண்டும் என்று கேட்டேன். கோபியை விடவும் கவுந்தப்பாடியில் நூறு ரூபாய் குறைவாகக் கிடைக்கும் என்று அங்கே சென்று மிதிவண்டியைப் பூட்டி அழுத்திக் கொண்டே வந்துவிட்டார். கடும் வெயில். வியர்வை வழிய மூச்சிரைக்க அவர் வந்து சேர்ந்த போது புதுச் சைக்கிளின் உற்சாகத்தையும் தாண்டி அப்பாவை நினைத்து அழுதேன். அதன் பிறகு அவரை நினைத்து இப்பொழுதுதான் அழுகிறேன். மருத்துவக் கோப்புகளை எடுத்துக் கொண்டு பெங்களூருக்கும், கோவைக்கும் பேருந்துகளில் பயணிக்கும் போது என்னையுமறியாமல் உடைந்து கொண்டிருந்தேன். எந்த ஒரு மனிதனுக்கும் தனிமையில் அழுகிற நிலைமை வரவே கூடாது. சுற்றிலும் இருந்தவர்கள் வித்தியாசமாகப் பார்த்த போதெல்லாம் அவசரப்பட்டுக் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டேன்.

கடந்த வாரத்தில் சிங்காநல்லூர் மருத்துவமனையில் சொல்லிவிட்டு வந்து கோவை மெடிக்கல் சென்ட்டர் மருத்துவமனையில் அனுமதித்திருந்தோம். சக்தியை உறிஞ்சுகிற செலவுதான். ஆனால் வேறு எந்த வழியுமில்லை. ஒரு வாரத்திற்குப் பிறகு வீட்டிற்கு அழைத்து வந்திருக்கிறோம். மருந்துகள் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அம்மாவும் நொறுங்கிப் போயிருக்கிறார். பழைய நினைவுகள் ஒவ்வொன்றாகக் கிளறப்பட்டு மேலெழும்பி வந்து கொண்டேயிருக்கின்றன.

என்ன செய்ய முடியும்?

சோதனைகள் வர வேண்டிய கால கட்டம் என்று இருந்தால் அதைத் தவிர்க்கவே முடியாது என்பதைத் உணர்ந்து கொண்டிருக்கும் தருணம் இது. ‘இந்தத் துன்பத்தை இவன் தாங்கிக் கொள்வான்’ என்று முடிவு செய்யப்பட்டு அந்தத் துன்பம் அவரவருக்கு வழங்கப்படுகிறது போலிருக்கிறது. அதைத் தாங்கிக் கொள்கிற மனதையும் சமாளிக்கிற பலத்தையும் சேர்ந்து கொடுத்தால் தேவலாம். ‘நாம் அடுத்தவர்களின் துன்பத்தைத் தாங்கிக் கொண்டால் நம் துன்பம் குறைந்துவிடும்’ என்கிற சிறு நம்பிக்கை இருந்தது. சுயநலமான நம்பிக்கைதான். ஆனால் அப்படியெல்லாம் எதுவுமில்லை. இன்னாருக்கு இதுவென்று ஏற்கனவே இறுதி செய்யப்பட்டிருக்கிறது. அவையவை அதன்படியே நடக்கின்றன.

இந்த மன உளைச்சலினால் கடந்த சில நாட்களில் அறக்கட்டளை சம்பந்தமாக எந்தவொரு விசாரணையையும் செய்ய முடியவில்லை. ஏற்கனவே ஒப்புதல் தெரிவித்திருந்த காசோலைகளில் ஒன்றை மட்டும் அனுப்பி வைக்க முடிந்தது. எதையும் செய்கிற மனநிலை இல்லை என்பதுதான் காரணம். நிறையப் பேர் அழைத்திருந்தார்கள். இணைப்பைத் துண்டித்துக் கொண்டேயிருந்தேன். யாரிடமாவது உணர்ச்சிவசப்பட்டுவிடுவேனோ என்கிற பயம் உள்ளூர இருந்து கொண்டேயிருந்தது.

அப்பா இப்போதைக்கு நன்றாக இருக்கிறார். நேற்று வீட்டிலிருந்து பெங்களூருக்குக் கிளம்பும் போது தலையணைக்குக் கீழாக இருந்து ஆயிரம் ரூபாயைக் கொடுத்தார். ‘வேண்டாங்கப்பா’ என்றேன். வற்புறுத்திக் கொடுத்து அனுப்பியிருக்கிறார். வீட்டை விட்டு வேகமாக வெளியேறி அழுகையைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டேன்.

அடுத்தவர்களின் குடும்பங்களில் கேள்விப்படக் கூடிய நோய்மை, பிணி என்பதெல்லாம் இப்பொழுது நமக்கு சாதாரணமாகியிருக்கின்றன. அவர்கள் சொல்லும் போது கேட்டுவிட்டு பரிதாபக் குரலில் ஆறுதல் சொல்லிவிட்டு மறந்துவிடுகிறோம். அதன் பிறகு நம்முடைய உலகம் இயல்பானதாக மாறிவிடுகிறது. ஆனால் அதே நோய்மையும் பிணியும்  நம் ரத்த உறவுகளில் நிகழும் போதுதான் வலியையும் கண்ணீரையும் உணர முடிகிறது. ஆனால் ஒன்று- நமக்கு நிகழ்கிற எல்லாக் காரியங்களுக்கும் ஓர் அர்த்தம் உண்டு என முழுமையாக நம்பலாம். இதுவும் கூட அப்படித்தான். அதே சமயம் எல்லாவற்றையும் தாங்கிக் கொள்கிற மனநிலையைத்தான் இறைவனிடம் கேட்கிறேன். ஆனால் எல்லாத் தருணங்களிலும் எல்லாவற்றையும் எதிர்கொள்ளவும் தாங்கிக் கொள்ளவும் முடிவதில்லை. இதை தட்டச்சு செய்யும் போதும் கூட கண்ணீர் வழிந்து கொண்டேதான் இருக்கிறது.

குறிப்பு: யாரேனும் Bayer அல்லது Health Impetus நிறுவனத்தில் பணி புரிந்தால் தெரியப்படுத்தவும். தங்களிடம் ஓர் உதவி கோரவிருக்கிறேன். நன்றி.

வாசிக்க ...

கெண்டசம்பிகே

ஓர் இளைஞனுக்கும் பெண்ணுக்குமான காதல். பெண் பணக்காரி. இளைஞன் அவர்களது நிறுவனத்தில் வேலை செய்கிறவன். வழக்கமாக இத்தகைய கதைகளில் காதலுக்கு வில்லனாக பெண்ணின் அப்பா இருப்பார். இங்கு அப்பாவுக்கு பதிலாக அம்மாதான் வில்லி. மாநகரத்தின் காவல்துறை ஆணையரிடம் அவளுக்கு ஏதோ ஒரு தொடர்பு இருக்கிறது. அந்தப் பையனைப் போட்டுக் கொடுக்கிறாள். கமிஷனர் தான் கவனித்துக் கொள்வதாக உறுதியளிக்கிறார். இது முதல் ட்ராக்.

மங்களூரில் ஒரு போதைக் கடத்தல் கும்பல் இருக்கிறது. மாஃபியா. அந்தக் கும்பலை கமிஷனரும் அவருடைய அணியும் சுற்றி வளைக்கிறார்கள். பெரு மதிப்பிலான போதைப் பொருட்களையும் கைப்பற்றுகிறார்கள். பத்துக் கோடியை மட்டும் கணக்கில் காட்டிவிட்டு மீதத்தை அமுக்கி ஒரு கிராமத்துக் கிணற்றில் ஒளித்து வைக்கிறார்கள். அந்த போலீஸ் குழுவில் இருக்கும் ஒரு எஸ்.ஐ போதையில் தனக்குக் கூடுதலான பங்கு வேண்டும் என்று கேட்கிறான். கமிஷனரின் உத்தரவுப்படி மற்ற இரண்டு காவலர்களும் சேர்ந்து கூடுதல் பங்கு கேட்டவனின் கதையை முடிக்கிறார்கள். இது இரண்டாவது ட்ராக்.

ஒரு நல்ல திரைக்கதையாசிரியருக்கு ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட கதைகளைச் சிண்டுகளில்லாமல் இணைக்கத் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அந்த விதியின் படி இந்த இரண்டு கதைகளையும் பிசிறு தட்டாமல் இணைக்கலாம். 

காவல்துறை ஆணையாளர் அந்த இளைஞனைக் கஞ்சா கேஸில் அமுக்கி தூக்கி வந்து அடித்து நொறுக்குகிறார். தனக்கு எதற்காக அடி விழுகிறது என்பதே பையனுக்குத் தெரிவதில்லை. அவன் நொந்து போன பிறகு நீதிமன்றத்தில் கொண்டு போய் நிறுத்துகிறார்கள். சிறைத்தண்டனை என்பது தீர்ப்பாக வந்த பிறகு ஒரேயொரு போலீஸ்காரன் மட்டும் அந்த இளைஞனை வண்டியில் ஏற்றி அழைத்துச் செல்கிறான். அப்பொழுது அந்தப் பையன் தன்னை அழைத்துச் செல்லும் போலீஸ்காரனைச் சுட்டுவிட்டு தப்பிக்கிறான். எங்கேயாவது சென்றுவிடலாம்தான். ஆனால் தன்னிடமிருந்த எல்லாவற்றையும் காவல் நிலையத்தில் பறித்துவிட்டார்கள். காதலியை அழைத்து தனக்கு பணம் தேவைப்படுவதாகச் சொல்கிறான். அவள் தனது அம்மாவிடம் கடைக்குச் செல்வதாகச் சொல்லிவிட்டு வந்து அவனோடு சேர்ந்து கொள்கிறாள். இருவரும் தப்பி ஓடுகிறார்கள். பெண்ணின் அம்மா மீண்டும் கமிஷனரை அழைத்துப் பதறுகிறாள்.

விடுவார்களா? பையன் மீது கஞ்சா, கொலை வழக்குகளோடு சேர்ந்து ஆள் கடத்தல் வழக்கும் பதிவாகிறது. இரண்டு பேரும் ஊர் ஊராகச் சுற்றுகிறார்கள். தப்பித்து செல்வதற்காக வழிப்பறியாக இரண்டு கார்களை பறிக்கிறார்கள். குண்டடிபடுகிறார்கள். இடையில் காதலிக்கவும் செய்கிறார்கள்.

இளைஞனின் வழக்கை விசாரிக்கும் போலீஸ் ஒரு பக்கம் துரத்த, கமிஷனரின் குழுவைச் சேர்ந்த போலீஸார் காதலர்களின் கதையை முடித்துவிடும் நோக்கில் இன்னொரு பக்கம் துரத்த ஒவ்வொரு முடிச்சாக அவிழ்வதுதான் கதை. இடையிடையே அரும்புவிடும் காதல், அந்தப் பெண்ணின் குறும்பு, இளைஞனின் பயம் எனக் கலந்து ஒரு கலவையாகக் கொடுத்திருக்கிறார் இயக்குநர் துனியா சூரி. துனியா அவர் இயக்கிய முதல் படம். சூரியுடன் பெயருடனேயே ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.

கன்னடத்தில் வந்த சிறந்த த்ரில்லர் கதைகளில் ஒன்று என்று அறிமுகப்படுத்தினார்கள். கெண்டசம்பிகே (Kendasampige). அதுதான் படத்தின் பெயர். நூறாவது நாளைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கிறது. 

முதல் முறை படம் பார்த்த போது சப்டைட்டில் இல்லாமல்தான் பார்த்தேன். ஆனால் படத்தைப் புரிந்து கொள்வதில் எந்தச் சிரமமும் இல்லை. நேர்த்தியான திரைப்படம் என்று சொல்ல முடியும். கவனித்துப் பார்த்தால் தற்கால மலையாள, தமிழ் மற்றும் தெலுங்கு சினிமாக்களுக்கு எந்தவிதத்திலும் சளைக்காதவையாகத்தான் கன்னடப்படங்களும் இருக்கின்றன. திரைக்கதை அமைப்பு, நடிப்பு, வசனம், தொழில்நுட்பம் என்று எல்லாவற்றுக்கும் இது பொருந்தும். ஆனாலும் யார் வைத்த சூனியமோ தெரியவில்லை சாண்டல்வுட் திரைப்படங்களுக்கு சந்தை மதிப்பு இல்லை, இங்கே நடிக்கிற நடிகர்களுக்கு சம்பளம் இல்லை என்று ஏகப்பட்ட குற்றங்குறைகளை அடுக்குகிறார்கள்.

த்ரிஷா, நயன்தாராவிலிருந்து ஸ்ரீதிவ்யா வரைக்கும் யாரும் திரும்பிக் கூட பார்ப்பதில்லை. முதலில் இவர்களுக்கு முட்டை மந்திரிக்க வேண்டும். வாய்ப்பில்லாத ஏகப்பட்ட தமிழ் நடிகைகள் பெங்களூரில்தான் வசிக்கிறார்கள். ‘கன்னடத்தில் இண்டரஸ்ட் இல்லையா?’ என்று கேட்டால் இதை எங்கேயும் எழுதிவிட வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டு ‘சம்பளம் ரொம்பக் குறைவு’ என்கிறார்கள். இரண்டு கோடிகளுக்குள் படத்தை முடிக்கிற தயாரிப்பாளர் சம்பளமும் குறைவாகத்தான் தருவார். தயாரிப்பாளர்களையும் விநியோகஸ்தர்களையும் கேட்டால் அதற்கு மேல் வியாபாரம் ஆவதில்லை என்கிறார்கள்.

புரிந்து கொள்ள முடியாத காரணம்.

கெண்டசம்பிகேவை மிகச் சிறந்த படம் என்று சொல்ல முடியாவிட்டாலும் சுவாரசியமான படம் என்பதை மறுக்க முடியாது. எல்லாவிதத்திலும் கச்சிதமான படம் என்று சொல்ல முடியும். இயக்குநர் சூரியின் படங்களை ரியலிஸ்டிக் திரைப்படங்கள் என்கிறார்கள்.  அவருடைய முந்தைய படங்களை நான் பார்த்ததில்லை. என்றாலும் சினிமா தெரிந்த கன்னட இளைஞர்களிடம் விசாரித்தால் சூரிக்கு நல்ல மரியாதை இருப்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. பணக்காரன்-ஏழை, அதிகாரம்-அப்பாவி, வலியவன் - எளியவன் போன்றவை நமக்கு பழக்கப்பட்ட சமாச்சாரங்கள் என்றாலும் சொல்லப்படுகிற தொனியும் இசையும் ஒளிப்பதிவும் கெண்டசம்பிகேவை நல்ல திரைப்படமாக மாற்றியிருக்கிறது. 

நாயகனும் நாயகியும் புது முகங்கள். அடக்கி வாசிக்கச் செய்திருக்கிறார். நாயகி சற்று வாயாடி. நாயகன் மூச். காட்சிக்கு தேவையில்லாமல் ஒரு வார்த்தை கூட அதிகமாகப் பேசுவதில்லை. கமிஷனராக நடித்திருக்கும் பிரகாஷ் பெல்வாடியைப் பாராட்ட முடியாமல் விட முடியாது. கன்னட சினிமாவில் முக்கியமான செயற்பாட்டாளர் என்று அவரைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். படத்தில் தனக்கான பாத்திரத்தை தத்ரூபமாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். அவரது வசன உச்சரிப்பு, உடல் மொழி என எல்லாவற்றிலும் ஒரு கிரிமினல்தனம் மிக்க போலீஸ் அதிகாரியைக் கொண்டு வந்து நிறுத்திவிடுகிறார். திரைக்கதையில் இழையோடும் பதற்றம், காட்சிகளில் ஆங்காங்கே தெறிக்கும் நகைச்சுவை, சித்ரதுர்கா, பெலகாவி உள்ளிட்ட ஊர்களின் சந்து பொந்துகளில் நுழைந்து வெளியேறும் காட்சியாக்கம் உள்ளிட்டவற்றை படத்தின் பெரிய பலங்கள் என்று சொல்லாம்.

கமிஷனருக்கும் நாயகியின் அம்மாவுக்கும் என்ன தொடர்பு, தண்டனை விதிக்கப்பட்ட கைதியை ஒரேயொரு போலீஸ் அதிகாரியோடு அனுப்புவார்களா உள்ளிட்ட தர்க்கப் பூர்வமான கேள்விகள் எழுகின்றன என்றாலும் படத்தின் வேகமான திரைக்கதையும், அதற்கேற்ற படத் தொகுப்பும் சில விதிமீறல்களை மழுங்கடிக்கச் செய்துவிடுகின்றன. தொண்ணூற்று ஒன்பது நிமிடங்களில் படத்தை முடித்துவிட்டார்கள். படத்தின் அடுத்தடுத்த பகுதிகள் வரப் போவதாகச் சொல்கிறார்கள். கடந்த ஆறேழு வருடங்களாக நல்ல கன்னடப்படங்களைப் பார்க்காமல் தவிர்த்ததை நினைத்தால் சற்று வருத்தமாகத்தான் இருக்கிறது. Better late than never. இது எல்லோருக்கும்தான் பொருந்தும்.

வாசிக்க ...

சில கேள்விகள்

எழுத்தாளர் ஞாநி, பத்ரி சேஷாத்ரி போன்றவர்கள் தாங்கள் மக்கள் நலக் கூட்டணியை ஆதரிக்கப் போவதாக வெளிப்படையாக அறிவித்திருக்கிறார்கள். மக்கள் நலக் கூட்டணி வென்றுவிடும் என்று இப்பொழுது வரைக்கும் நான் நம்பவில்லை என்றாலும் திமுக, அதிமுகவிற்கு மாற்று எதுவுமேயில்லை என்ற நிலை இல்லை. மூன்றாவதாக ஒரு ஆள் இருக்கிறார் என்பதே  சந்தோஷம்தான். ஆனால் மூன்றாவதான ஒரு ஆளையும் அவர்களை ஆதரிப்பவர்களையும் தர்ம அடி அடிப்பதைத்தான் காணச் சகிக்கவில்லை. 

மனுஷ்ய புத்திரன் மாதிரியானவர்கள் வைகோவையும் மக்கள் நலக் கூட்டணியையும் கிழித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களோடு சேர்த்து அவர்களை ஆதரிப்பவர்களையும் திட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ‘நீங்கள் கொள்கை இல்லாதவர்கள்’ ‘மாறி மாறிப் பேசுகிறீர்கள்’ என்று யாரைப்  பார்த்தும் சொல்லி விட முடியும்தான். ஆனால் நாம் ஆரம்பத்தில் இருந்தே ஒரே நிலைப்பாட்டுடன் தான் இருக்கிறோமா என்று யோசித்துக் கொள்வது நல்லது. 

ஜல்லிக்கட்டு சமயத்தில் கவிஞரின் ஃபேஸ்புக் கருத்து ஒன்று கண்களில் பட்டது.  ‘திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தின் கோரிக்கையை ஏற்று ஜல்லிக்கட்டுக்கு அனுமதி வழங்கிய மத்திய அரசிற்கு நன்றி’  என்று எழுதியிருந்தார். விளையாட்டாக எழுதியிருப்பார் என்று நினைத்தேன். பிறகுதான் புரிந்தது- முழுமையான சந்திரமுகியாக மாறிவிட்ட கட்சிக்காரர் ஒருவரின் புளகாங்கிதம் அது என்று. ஜல்லிக்கட்டு என்பது தமிழர்களின் மரபார்ந்த விளையாட்டு என்று தொண்டைத் தண்ணீர் தீரக் கத்துவது அதன் மீதான தடையை நீக்குவதற்காக ஆளாளுக்கு போராடுவதாகக் காட்டிக் கொள்வதும் வழமையாகிவிட்டது.  வெள்ளிக்கிழமையன்று தடையை நீக்குவது மாதிரி நீக்கினார்கள். இடையில் சனி மற்றும் ஞாயிறன்று நீதிமன்றங்கள் விடுமுறை. திங்கட்கிழமை உச்சநீதிமன்றத்தின் கதவைத் தட்டினார்கள்- எல்லாமே  எதிர்பார்த்ததுதான். ஜல்லிக்கட்டுக்கான அனுமதியை எதிர்த்து தாக்கல் செய்யப்பட்ட வழக்கை அவசர வழக்காக உச்ச நீதிமன்றம் விசாரணைக்கு எடுத்து சோலியை முடித்தது. அந்த ஒன்றரை நாட்களுக்குள் ‘நாங்கதான் ஜல்லிக்கட்டுக்கு அனுமதி வாங்கிக் கொடுதோம்’ என்று ஆளாளுக்குத் துள்ளினார்கள். அதில் கவிஞரும் ஒருவர். அப்பொழுதே விமர்சித்து எழுத வேண்டும் என நினைத்தேன்.  ஆனால் தேவையில்லாமல் எதற்கு அரசியல் வம்பு என்று அமைதியாக இருக்கத் தோன்றியது.  ஒழுங்காக நம் பாதையில் சென்று கொண்டிருந்தால் போதும்தான்.

ஆனால் ஏன் இந்த அரசியல்வாதிகள் மட்டும் தங்களின் எதிர்முகாமை ஆதரிப்பவர்களைக் கூட அடித்து நொறுக்கிறார்கள்? யாராவது மக்கள் நலக் கூட்டணியை ஆதரித்தாலும் அவர்கள் மீது குற்றங்குறை சுமத்துகிறார்கள்? எனக்கு மக்கள் நலக் கூட்டணியை விமர்சிப்பது பற்றி வைகோவை நாசம் செய்வது பற்றியோ  ஒன்றுமில்லை. தேர்தல் நெருங்குகிறது. ஆளாளுக்கு ஸ்கோர் செய்கிறார்கள். அதையேதான் கவிஞரும் செய்திருக்கிறார். ஆனால் ஆதரிக்கிறவர்களையெல்லாம் காலை வாருவது எந்தவிதத்தில் நியாயம்? கட்சிக்காரர்கள் தங்களின் எதிர்க்கட்சியை மட்டும் விமர்சித்தால் அர்த்தம் இருக்கிறது. எவன் ஆதரித்தாலும் அடிப்பேன் என்பது அபாயகரமானது இல்லையா?

ஒரு காலத்தில் மனுஷ்ய புத்திரன் எனக்கு ஆதர்சம். பேச்சுக்காகச் சொல்லவில்லை. அப்படித்தான் மனதுக்குள் இருந்தார். அவரது உயிர்மை தலையங்கங்களை வாசித்துக் கொண்டிருந்தவர்களுக்குத் தெரியும்- திமுகவையும் கிழித்திருப்பார். அதிமுகவையும் அடித்திருப்பார். வைகோவையும் விளாசியிருப்பார். விஜயகாந்தையும் குத்துவிட்டிருப்பார். எந்தவொரு அரசியல் நிலைப்பாடு குறித்தும் தெளிவான  பார்வையுடன் விமர்சனம் செய்கிற திராணியுள்ள மனிதர் என்று உள்ளுக்குள் வைத்துக் கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தேன். அவருடன் நேர் பேச்சில் பங்கெடுத்திருக்கிறேன் என்கிற வகையில் அவருடைய திமுக சாய்வு ஓரளவு கணிக்கக் கூடியதுதான். நடுநிலை என்பது மாயை. அப்படியெல்லாம் இருக்கவே முடியாது. நம்மில் ஒவ்வொருவருக்கும் ஏதேனும் ஒரு பக்கச் சாய்வு இருக்கும். அதனால் அவருடைய திமுக சாய்வைத் தவறானதாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லை.  ஆனால் கழகப் பேச்சாளராக மாறி கட்சிக்காரர்களை வரிக்கு வரி அண்ணன் என்று விளிப்பதையும் கறுப்பு சிவப்பில் அச்சடிக்கப்பட்ட தனது பெயரைப் பகிர்ந்து உச்சி குளிர்வதும் சிரிக்க வைக்கிறது. அவர் அண்ணன் என்று விளித்து கும்பிடு போடுகிறவர்களில் பலரும் இவருடைய எழுத்துக்கும் வாசிப்புக்கும் அருகில் நிற்கக் கூட யோக்கிதையற்றவர்கள் என்பதுதான் நிதர்சனம்.

ஜூன் 2011 ஆம் ஆண்டு உயிர்மை தலையங்கத்தில் பின்வருமாறு எழுதுகிறார்-

தி.மு.க. ஆட்சியில் பொதுமக்களின் ஆழமான சில தார் மீக உணர்வுகள் அவமதிக்கப்பட்டன. ஜெயலலிதா தனது வளர்ப்பு மகனுக்குச் செய்த ஆடம்பரத் திருமணத்தின் மூலம் ஏழ்மை மிகுந்த ஒரு சமூகத்தின் தார்மீக உணர்ச்சிகளை அவமதித்தார் என்றால் அதைவிடப் பல மடங்கு அவமதிப்பினை தி.மு.க. இந்த ஐந்தாண்டுகளில் செய்தது. தன்னுடைய பல்வேறு குடும்பங்கள், கிளைக் குடும்பங்களின் அதிகாரப் போராட்டத்திற்கான மையமாக ஒரு அரசை, ஒரு கட்சியை மாற்றுவதன் அபாயம் குறித்து கருணாநிதி புரிந்து கொள்ளவே இல்லை. இரண்டாவதாக, அரசியல் அதிகாரம் ஒரு கட்சிக்கு வழங்கப்பட்டதே தவிர, தனது குடும்பத்திற்கு வழங்கப்பட்டதல்ல என்பதை கருணா நிதியின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த யாருமே ஏற்கவில்லை. அவர்கள் கருணாநிதியின் பிள்ளைகளாகவோ உறவினர்களாகவோ இருப்பதாலேயே அதிகாரம் செலுத்துவது தங்கள் பிறப்புரிமை என்று கருதினார்கள். அந்த உரிமையை நிலை நாட்டுவதற்காக ஒருவரை ஒருவர் ரகசியமாக வேட்டையாடினார்கள், சதிகளில் ஈடுபட்டார்கள், தீ வைத்து எரித்தார்கள், வரலாறு காணாத ஊழலில் ஈடுபட்டார்கள்.  ஒரு ஜனநாயக அமைப்பின் மக்களது உணர்ச்சிகளை நாம் அவமதிக்கிறோம் என்று யோசிக்கக்கூடிய ஒருவர்கூட அங்கு இல்லை.

அடுத்த ஐந்தே ஆண்டுகளில் அந்தக் கட்சியின் அதிகாரப் பூர்வ பேச்சாளராக மாறியிருக்கும் அவர் அந்தக் கட்சி எல்லாவற்றையும் சரி செய்துவிட்டது என்று அவர் நம்புவதற்கான முகாந்திரங்களில் ஒன்றையாவது சுட்டிக்காட்டலாம். ஒரு மனிதர் அரசியல் கட்சிக்கு ஆதரவாளராக செயல்படக் கூடாது என்று சொல்லுகிற உரிமை யாருக்கும் கிடையாது. ஆனால் பொதுவெளியில் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிற மனிதர் திடீரென தனது நிறத்தை மாற்றிக் கொள்ளும் போது தனது நிறம் மாறுதலுக்கான காரணங்களை குறைந்தபட்சமாகவேனும் பேசுவதுதான் நியாயமானதாக இருக்கும். வாசிப்பின் தொடக்க காலத்தில் இருந்த எனக்கு உயிர்மை தலையங்கங்கள் சிலிர்ப்பூட்டின என்பதை வெற்றுச் சொற்களாகச் சொல்லவில்லை. அவற்றை கடந்த சில நாட்களாகப் புரட்டிக் கொண்டிருக்கும் போது அந்தத் தருணங்களில் அவருடைய எழுத்துக்கள் உண்டாக்கிய அதிர்வுகள் நினைவுகளில் வந்து வந்து போகின்றன. 

நாஞ்சில் சம்பத் தனது அரசியல் நிலைப்பாட்டை மாற்றிக் கொள்வது பற்றியோ, அனிதா ராதாகிருஷ்ணன் தனது வேஷ்டியின் கரையை மாற்றிக் கொள்வது பற்றியோ அலட்டிக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. ஆனால் சமூகத்தின் மனசாட்சி என்று கருதுகிற ஒரு எழுத்தாளன் தனக்கான வேட்டியின் கரையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் போது தான் வெளிப்படையாக விமர்சித்த கருதுகோள்களிலாவது என்னவிதமான மாறுதல்கள் உண்டாகியிருக்கின்றன என்பதையாவது கோடு காட்ட வேண்டும் என எதிர்பார்ப்பதில் தவறில்லை என்று நினைக்கிறேன்.

இடைத்தேர்தல்களில் வாக்காளர்களுக்கு பணம் வழங்கும் அசிங்கமான முன்னுதாரணத்தை திருமங்கலம் ஃபார்முலா என்ற பெயரில் திமுக வெற்றிகரமாக உருவாக்கியது. அதற்கு முன்பிருந்தே கூட வாக்குக்கு பணம் வழங்குதல் நடைமுறையில் இருந்தன. ஆனால் அவ்வளவு அப்பட்டமாகவும் வெளிப்படையாகவும் திமுக ஆட்சிக்காலத்தில் நடைபெற்ற இடைத்தேர்தலில்தான் செய்தார்கள். அதே ஜூன்  2011 தலையங்கத்தில் மனுஷ்யபுத்திரனும் இதைக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.  ‘ஓட்டுக்குப் பணம் கொடுப்பதை தி.மு.க. இவ்வளவு பரவலாகவும் பகிரங்கமாகவும் செயல்படுத்த முனைந்ததன் விளைவாக அது  நேரான வழிமுறைகளில் சிறிதும் நம்பிக்கையற்ற ஒரு இயக்கம் என்கிற அவப்பெயரையே தேடித் தந்தது. இவ்வளவு பணம் எங்கிருந்து வந்தது என யாரும் யோசிக்க மாட்டார்கள் என்று கருணாநிதி  அவ்வளவு திடமாக நம்பினார்’.

ஊழலுடன் சேர்ந்து திமுக அடி வாங்குவதற்கான இன்னொரு முக்கிய காரணம்- இலங்கைப் பிரச்னை. அதே ஆண்டு மார்ச் மாதத் தலையங்கத்தில் ‘இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சினையில் அவர் (கருணாநிதி) எடுத்த நிலைப்பாடுகள் உலகத் தமிழர்களின் தலைவர் என்ற அடையாளத்தைப் படிப்படியாக சிதைத்ததை அவர் கண்முன் காண நேர்ந்தது. தமிழுக்கு செம்மொழி அந்தஸ்தைப் பெற்றுத் தந்த அவர் அந்த மொழியின் பெயரால் ஒரு மாநாட்டை முன்னூறு கோடி ரூபாய் செலவில் நடத்தி ஓராண்டு கூட நிறைவடையவில்லை; அதன்மேல் தூசி படிந்து யாருடைய நினைவிலும் அது இல்லாமல் போய்விட்டது. கடந்த ஐந்தாண்டுகால ஆட்சியில் இலவச தொலைக்காட்சி, மருத்துவக் காப்பீடு, நூறு நாள் வேலைத்திட்டம், ஒரு ரூபாய் அரிசி என மிகவும் வசீகரமான மக்கள் நலத் திட்டங்களால் தமது அரசாங்கம் படிப்படியாக அடைந்த புகழின் வெளிச்சத்தை ஊழலின் புழுதிப் புயல் இவ்வளவு சீக்கிரமாக வந்து மூடும் என்று அவர் கற்பனை செய்திருக்க மாட்டார். ஈழத் தமிழர் போராட்டத்தை நசுக்குவதற்கு காங்கிரஸ் மேற்கொண்ட சதிகளோடு, ஆட்சி அதிகாரம் கருதி அவர் செய்துகொண்ட சமரசங்களுக்காக வரலாற்றின் ஊழ்வினை அவரைப் பழிவாங்குகிறது’ என்று எழுதி திமுகவின் ஊழல் கறைகளையும் ஈழத் தமிழர்கள் விவகாரத்தில் அதன் நிலைப்பாடுகளையும் நேரடியாக விமர்சித்திருக்கும் கவிஞருக்கு இப்பொழுது அதே கட்சி பொன்னாடை போர்த்திக் கொண்டிருக்கிறது. அவர் பதிலுக்கு பாராட்டுப் பத்திரம் வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

மனுஷ்ய புத்திரனின் பழைய எழுத்துக்களைத் தேடினால் அவரது இத்தகைய விமர்சனங்களையும் எதிர்ப்புகளையும் நிறைய எடுக்க முடியும். திமுகவை விமர்சிக்க வேண்டும் என்பதோ, மனுஷ்ய புத்திரன் மீது வெறுப்பை உமிழ்ந்து அவரை தர்ம சங்கடத்திற்குள்ளாக்க வேண்டும் என்கிற ஆசை எதுவுமில்லை. மனுஷ்ய புத்திரனும் ஆட்சியின் அதிகாரத்தில் தனக்கான இடத்தை அடையட்டும் என்றுதான் விரும்புகிறேன். ஆனால் அவரது எழுத்துக்களுக்கும் வாழ்க்கைக்குமான முரண்கள் எல்லாக்காலத்திலும் கேள்விகளாகத் தொக்கிக் கொண்டுதான் நிற்கும்.  நின்றுவிட்டுப் போகட்டும். இத்தகைய தார்மீகக் கேள்விகளுக்கு பதிலைத் தேடிக் கொண்டிருந்தவர்கள் எந்தக் காலத்திலும் அரசியலில் வென்றதில்லை. மனுஷ்ய புத்திரன் தெளிவான அரசியல்வாதி. இத்தகைய கேள்விகளையும் விமர்சனங்களை எப்படி புறந்தள்ள வேண்டும் என்பது அவருக்குத் தெளிவாகத் தெரியும்.

வாழ்க்கையின் தேவைகளும் அதிகாரத்தின் தூண்டிலும் மனிதர்களைப் பகடைக் காய்களாக்கி உருட்டுகின்றன. தனது நிலைப்பாடுகள் என்பதையெல்லாம் ஓரமாகத் தள்ளி வைத்துவிட்டு ஒளிக்கூச்செறியும் வெளிச்சத்துக்காக சிங்கமாகவும் புலியாகவும் உறுமுவதைப் போலக் காட்டிக் கொண்டு மேலிடத்தின் ஓரப் பார்வைக்காக ஒடுங்கி நிற்பதையெல்லாம் சாமானியர்கள் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டேதான் இருக்கிறார்கள். ஆனால் தங்களுக்கு எதுவுமே தெரியாதது போல பாவனைக் காட்டிக் கொண்டே வாழ்க்கையின் அன்றாடத் தேவைகளுக்காக அவர்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

வாசிக்க ...

பயணம்

சிறுகச் சிறுக ஒரு கிராமத்துக்கான உதவிகளை திட்டமிட்டபடி செய்து முடித்திருக்கிறோம். பெரிய காட்டுப்பாளையத்தின் தலித் குடியிருப்பு வெள்ளத்தில் பெரு மொத்தமாக அடித்துச் செல்லப்பட்ட பகுதி. பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்வாதாரத்தை மேம்படுத்தும் விதமான உதவிகள் செய்யப்பட வேண்டும் என முடிவு செய்து அந்த மக்களிடமே அவர்களின் தேவைகளை எழுதித் தரச் சொல்லி அவை விண்ணப்பங்களாகப் பெறப்பட்டன. பின்னர் விண்ணப்பங்கள் பரிசீலிக்கப்பட்டு அவர்கள் கேட்டவை வாங்கிக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆடுகள், மாடுகள், முந்திரி உடைக்கும் எந்திரம், தையல் எந்திரங்கள் எனக் கலவையான உதவிப் பொருட்கள் இவை. 

இந்த ஒரு ஊருக்கு ஏழு லட்சத்து ஐம்பத்தொன்பதாயிரம் ரூபாய் தேவைப்பட்டிருக்கிறது. 

சக்தி சரவணன் தலைமையில் நல்லவொரு அணி அமைந்திருக்கிறது. ஏற்கனவே குறிப்பிட்டிருந்தது போல கடந்த சில மாதங்களால வேலைக்கு கூடச் செல்லாமல் தொடர்ந்து இத்தகைய நலப்பணிகளில் ஈடுபடுகிற வெங்கடேஷ், பிரகாஷ் மாதிரியானவர்கள் சேர்ந்திருக்கிறார்கள். வீட்டில் திட்டு வாங்கிக் கொண்டு தினமும் கடைகளுக்குச் செல்வது, பண்ணைகளுக்குச் செல்வது, உதவிப் பொருட்களை விநியோகம் செய்வது என்று தொடர்ந்து அலைந்திருக்கிறார்கள். இவர்களைப் போன்றவர்களின் உதவியினால் மட்டுமே இதையெல்லாம் செய்ய முடிகிறது. ஒரு கட்டத்தில் ‘இவ்வளவு பணத்தை சரியான வகையில் கொண்டு போய்ச் சேர்க்க முடியுமா?’ என்கிற குழப்பம் வந்தது. ஆனால் இந்த அணியின் செயல்பாடுகள் மட்டுமே அந்த அவநம்பிக்கையைத் துடைத்தெறிந்தது என்றால் மிகையில்லை.

இதுவொரு அனுபவம். அடுத்த முறை ஆடுகள் கொடுப்பதற்கும் மாடுகள் கொடுப்பதற்கும் நூறு முறை யோசிக்க வேண்டியிருக்கும். எல்லோருக்கும் ஒரே அளவிலான ஆடு மாடுகளை நூற்றுக்கணக்கில் வாங்குவது லேசுப்பட்ட காரியமில்லை. ‘அவனுக்கு மட்டும் பெரிய ஆடு’ ‘என்னோட மாட்டுக்கு சுழி சரியில்லை’ என்று நிறைய புகார்கள். அதையெல்லாம் சமாளிக்கத் தனித்திறமையை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். ‘தானம் கொடுக்கிற மாட்டை பல்லைப் பிடித்துப் பார்க்கிற கதை’ என்று சாதாரணமாகச் சொல்லிவிடலாம். ஆனால் அந்த மனிதனின் இடத்தில் நின்று பார்க்கும் போது அவர்கள் வருந்துவது சரி என்றுதான் படும். ஒரு உதவியைச் செய்யும் போது பெற்றுக் கொள்கிறவர்களும் திருப்தியடைய வேண்டும். உதவியைச் செய்கிறவர்களும் திருப்தியடைய வேண்டும். ஆடுகளை வழங்கும் போது சாத்தியமில்லை. ‘எனக்கு அருமையான ஆடு கிடைத்துவிட்டது’ என்று குடும்பம் உற்சாகமடையும் அதே இடத்தில் ‘நமக்கு சரியான ஆடு கிடைக்கலை’ என்று இன்னொரு குடும்பம் வருந்துகிறது. நம்மால் வேடிக்கை மட்டும்தான் பார்க்க முடியும். மீண்டும் வேறொரு ஆட்டை வாங்கிக் கொடுப்பதெல்லாம் சாத்தியப்படாத காரியம்.

மற்றபடி பெரும்பாலானவர்களுக்கு சந்தோஷம்தான். 

நம்முடைய அனுபவத்துக்கு மீறிய செயல்களைச் செய்யும் போது சில குற்றங்குறைகள் இருக்கத்தான் செய்யும். இந்த மாதிரியான வேலையை இப்பொழுதுதானே செய்கிறோம்? கற்றுக் கொள்ள நிறைய இருக்கிறது.  இந்த உதவிகள் மக்களுக்கு எந்தவிதத்தில் பயன்படுகிறது என்று அடுத்த ஆறு மாதங்களுக்கு கண்காணிக்கலாம். அதனடிப்படையில் எதிர்காலத்தின் திட்டமிடல்களை அமைத்துக் கொள்ளலாம். Fire and forget என்பார்கள். செய்துவிட்டு மறந்துவிடுவது. பிற வேலைகளில் அது சரியாக இருக்கும். இத்தகைய சமூகப் பணிகளில் அந்தத் தத்துவம் ஒத்து வராது. தொடர்ச்சியான கற்றல் இருந்து கொண்டேயிருக்க வேண்டும். Continous process.

மழை நிவாரணப் பணிகளில் முதற்கட்டமாக ஆயிரம் குடும்பங்களுக்கான மளிகைச் சாமான்கள் வழங்கியதை முதற்கட்ட உதவி என்று பெரியகாட்டுப்பாளையத்துக்கான உதவிகள் இரண்டாம் கட்டம். முதற்கட்ட உதவியில் எட்டு லட்சத்து முப்பத்தைந்தாயிரம் செலவானது.  (விவரம் : இணைப்பில்) பெரியகாட்டுப்பாளையத்துக்கான உதவிக்கு ஏழு லட்சத்து அறுபதாயிரம். இரண்டு கட்ட உதவிகளுக்கும் சேர்த்து பதினாறு லட்ச ரூபாய் ஆகியிருக்கிறது. இரண்டாம் கட்ட உதவிக்காக வழங்கப்பட்ட காசோலைகளில் சில இன்னமும் வங்கியில் செலுத்தப்படவில்லை அப்படியிருந்தாலும் அறக்கட்டளையின் கணக்கில் இன்றைய தேதியில் நாற்பத்தொன்பது லட்ச ரூபாய் இருக்கிறது.

இதோடு முடிந்துவிடவில்லை. நிறைய வேலை இருக்கிறது. அடுத்த கட்டமாக கடலூர் மாவட்டம் முழுவதிலும் இருந்து பெறப்பட்ட விண்ணப்பங்களிலிருந்து சலித்து எடுக்கப்படும் விண்ணப்பங்களுக்கான உதவிகளைச் செய்யவிருக்கிறோம். மிகவும் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பம் என்றால் மட்டும்தான் உதவப் போகிறோம். அதற்கு பதினைந்து லட்ச முதல் இருபது லட்ச ரூபாய் வரைக்கும் திட்டமிடப்பட்டிருக்கிறது. சரியான பயனாளிகளுக்கு மட்டுமே வழங்கப்பட வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருக்கிறோம். அது போக மீதமிருக்கும் தொகையில் கணிசமான பகுதியை மழையால் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களில் உள்ள மாணவர்களின் கல்விச் செலவுக்கு என ஒதுக்கி வைத்து ஏப்ரல், மே மாதங்களில் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். 

Cheque No	பெயர்	தொகை	விவரம்
91	Periya Andavar Lathe works	40000	முந்திரி உடைக்கும் எந்திரம் முன்பணம்
93	Periya Andavar Lathe works	35000	முந்திரி உடைக்கும் எந்திரம்  மீதத் தொகை
95	Royal Biz Technologies	150000	ஆடுகள் வாங்குவதற்கான முன்பணம்
96	Anadkumar Agencies	117000	தையல் எந்திரங்கள் முன்பணம்
97	Kumaraguru	150000	மாடுகள் வாங்குவதற்கான முன்பணம்
98	Mano Agencies	46300	எந்திரங்கள்
99	Virtual Galaxy	60000	கணினிகள்
151	Royal Biz Technologies	113000	ஆடுகள் வாங்கிய பிறகான மீதத் தொகை
152	Anadkumar Agencies	10500	தையல் எந்திரங்கள் மீதத் தொகை
101	Kumaraguru	37200	மாடுகள் வாங்கிய பிறகான மீதத் தொகை

விவரங்கள்:

1) முந்திரி உடைக்கும் எந்திரம் ரூ.7500/-என்ற விலையில் பெரிய ஆண்டவர் லேத் வொர்க்ஸிலிருந்து பெறப்பட்டது. (பத்து எந்திரங்களுக்கு எழுபத்தைந்தாயிரம் ரூபாய்)

2) ஆடுகள் கிலோக் கணக்கில் வாங்கப்பட்டன. மொத்தம் நாற்பத்தைந்து ஜோடி ஆடுகள். மொத்தம் 1010 கிலோ எடை வந்தது. ஒரு கிலோ ரூ.260/ என்ற விலையில் வாங்கப்பட்டது.

3) ஆனந்த்குமார் ஏஜென்சியில் மொத்தம் பதினைந்து தையல் எந்திரங்கள் வாங்கப்பட்டன. ஒரு எந்திரம் எட்டாயிரத்து ஐநூறு ரூபாய்.

4) திரு.குமரகுரு மாட்டு வியாபாரி. ஒரு மாடு பெருமதிப்பாக ஏழாயிரத்து இருநூறு ரூபாய் என்று விலை பேசப்பட்டது. அந்த மாட்டை அவர் ஆறாயிரத்து எந்நூறுக்கும் வாங்கியிருக்கலாம். ஏழாயிரத்து எந்நூறுக்குக்கும் வாங்கியிருக்கலாம். நமக்கு சராசரி விலையில் கொடுத்தார். மொத்தம் இருபத்தாறு மாடுகள்.

5) மனோ ஏஜன்ஸியில் நான்கு டிரில்லிங் எந்திரங்கள் (Makita HR2020), நான்கு வெட்டு எந்திரங்கள் (Makita HT 412) மற்றும் ஒரு வெல்டிங் எந்திரம் வாங்கப்பட்டது.

6) வெர்ச்சுவல் கேலக்ஸி கடையில் மூன்று கணினிகள் வாங்கப்பட்டன. ஒரு கணினி மட்டும் கடலூர் மாவட்டத்தின் மன்னம்பாடி அரசுப் பள்ளிக்கு வழங்கப்படுகிறது. 

சில படங்கள்:

இவை தவிர எப்பொழுதும் போல மருத்துவ நிவாரண உதவிகளுக்கான விசாரணைகளும் காசோலைகள் அனுப்புதலும் நடந்து கொண்டேயிருக்கின்றன. நிறைய வேலைகள். நெருக்குகின்றன. அதனால்தான் பதில் சொல்லப்படாத மின்னஞ்சல்களும், ஏற்கப்படாத அலைபேசி அழைப்புகளும் அதிகமாகிக் கொண்டேயிருக்கின்றன. தவறாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டாம். வேண்டுமென்று தவிர்ப்பதில்லை. 

வார இறுதியில் அடுத்த கட்டப் பணிகளை ஆலோசனை செய்வதற்காகவும், விண்ணப்பங்களைப் பரிசீலனை செய்வதற்காகவும் கடலூர் செல்ல வேண்டிய வேலை இருக்கிறது. அடுத்த முறை வரும் போது தெரியப்படுத்தவும் என்று சொல்லியிருந்த நண்பர்களுக்காக இந்தச் செய்தி. இரண்டு நாட்களுக்கும் வேலை தொடர்ந்து இருக்கக் கூடும். வாய்ப்பிருப்பின் நிச்சயம் சந்திக்கலாம். 

கணக்குவழக்கில் ஏதேனும் சந்தேகம், தவறு இருப்பின் தெரியப்படுத்தவும். வேறு எந்தக் கேள்வியாக இருந்தாலும் கேட்கலாம். பொதுப்பணம் இது. வழக்கம் போல வங்கி பரிமாற்ற (Bank Statement) விவரங்களை மாத இறுதியில் பதிவு செய்துவிடுகிறேன். 

நன்றி.

வாசிக்க ...

மயில் குஞ்சு

‘ஸீன் பாத்துக்கு போலாம்’ என்று வேல் முருகன்தான் அழைப்பான். அசிங்கம் பிடித்த பொடியன்கள். எங்களைத்தான் சொல்கிறேன். பெண்கள் குளிக்கும் இடங்களுக்குச் சென்று குளிப்பதற்கு அவன் வைத்திருந்த பெயர் அது. பாவாடையை ஏற்றிக் கட்டி பெண்கள் குளித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அப்பொழுது எங்களுக்கு பதினைந்து வயதுக்குள்தான் இருக்கும் என்பதால் பெரிதாகக் கண்டுகொள்ள மாட்டார்கள். அப்பாவித்தனத்துக்குள் வில்லத்தனத்தை ஒளித்து வைத்திருந்த கிராதர்கள் நாங்கள். 

வேல் முருகன் சூட்டிப்பானவன். சூட்டிப்பானவன் என்றால் அவனிடமிருந்து கற்றுக் கொள்ள ஏதாவது இருக்கும். அதனாலேயே அவனுடன் ஒட்டிக் கொள்ள வேண்டும் எனத் தோன்றும். வசதியான குடும்பமெல்லாம் இல்லை. அவனுடைய அப்பா தனியார் பேருந்தில் ஓட்டுநராக இருந்தார். அந்தக் காலத்தில் இரண்டாயிரம் ரூபாய் சம்பளம் வந்திருந்தாலே பெரிய காரியம்தான். வாடகைக்குக் குடியிருந்தார்கள். வேல்முருகனுக்கு உடன் பிறந்தவர்கள் என்று யாருமில்லை. ஒற்றைப் பையன் என்பதால் அவனுடைய அம்மா தாங்கு தாங்கென்று தாங்குவார். உள்ளூர் அரசாங்கப்பள்ளியில்தான் படித்தான். எனக்குத் தெரிந்து அவன் தனிப்பயிற்சிக்குச் சென்றதில்லை. சாயந்திர நேரம் வீட்டுக்கு முன்னால் ஓடுகிற சாக்கடையின் திண்டு மீது புத்தகத்தை வைத்துப் படித்துக் கொண்டிருப்பான். அதற்கு மேல் அலட்டிக் கொண்டதில்லை. ஆனால் பள்ளியில் பத்தாம் வகுப்பில் முதலிடம் வந்தான். கொண்டாடித் தீர்த்தார்கள்.

எல்லோரும் பதினோராம் வகுப்பில் சேரச் சொன்னார்கள். ‘அப்பாவுக்கு ஹெல்ப் பண்ணனும்டா’ என்று சொல்லிவிட்டு டிப்ளமோ சேர்ந்தான். அவனுடைய அப்பா வேலை செய்த நிறுவனத்தின் முதலாளி வேல்முருகனுக்கும் வேலை கொடுப்பதாகச் சொல்லியிருந்தார். முதலாம் ஆண்டு படிக்கும் வரை கொடுத்து வைத்த வாழ்க்கை. அளவான சம்பாத்தியம் என்றாலும் அவ்வளவு அழகான குடும்பம் அது. அவனுடைய அம்மாவுக்கு சர்க்கரை நோய் இருந்தது. அது முதல் வினை. பற்களில் வலி என்று மருத்துவத்துக்குச் சென்றார்கள். சர்க்கரை நோயாளிகளுக்கு மேல் வரிசைப் பற்களில் கை வைக்கும் போது கவனமாக இருக்க வேண்டும் என்பார்கள். ஆனால் பற்களைப் பிடுங்கச் சொன்ன மருத்துவர் என்ன செய்தாரோ தெரியவில்லை- பிடுங்கி வீட்டுக்கு அனுப்பி வைத்துவிட்டார். ஒன்றிரண்டு நாட்களில் ஈறுகள் வீங்க ஆரம்பித்து முகமும் உப்பிய பின்னர் மருத்துவமனைக்குத் தூக்கிச் சென்றார்கள். ஒரே நாள்தான். வெள்ளைத் துணியால் மூடி எடுத்து வந்தார்கள்.

முகமெல்லாம் வீங்கி குரூரமாக இருந்ததால் வெகு சீக்கிரமாக எடுத்துக் கொண்டு போய் எரித்துவிட்டு வந்தார்கள். வேல்முருகன் அழுது களைத்திருந்தான். வீட்டிற்கு முன்பாகவே வெகு நேரம் அமர்ந்திருந்தோம். அம்மாவை இழந்துவிட்ட நண்பனை எப்படித் தேற்றுவது என்கிற அனுபவம் எதுவுமில்லை. பெரும்பாலும் பேசிக் கொள்ளாமல் அமர்ந்திருந்தோம். அவனுடைய பாலிடெக்னிக் நண்பர்கள் வந்தார்கள். அப்பொழுது அழுது முடித்திருந்தான். ‘என்னடா ஊர் பேரு...கரட்டடிபாளையம்?’ என்றான் வந்திருந்தவர்களில் ஒருவன். சம்பந்தமேயில்லாமல் கேள்வி கேட்கிறான் என்று கடுப்பாகியிருந்தேன். வேல்முருகன் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு ‘கரடுக்கு அடியில் இருக்கிற பாளையம்டா..அங்க தெரியுது பாரு வெள்ளிமலைக்கரடு’ என்றான். அப்பொழுதுதான் எங்கள் ஊருக்கான அர்த்தத்தைத் தெரிந்து கொண்டேன். இப்படி ஒவ்வொரு முறை பேசும் போது ஏதாவதொரு திறப்பை மிக இயல்பாகத் திறந்து வைத்துக் கொண்டிருந்தான். அது எந்தத் தருணமாக இருந்தாலும் சரி.

அதன் பிறகு தினசரி காலையில் எழுந்து சமையல் செய்து வைத்துவிட்டு பாலிடெக்னிக் சென்று கொண்டிருந்தான். அவனுக்கும் அப்பாவுக்குமான சமையல். இரவிலும் சமையல் அவனுடையதுதான். விளையாட வருவதை நிறுத்தியிருந்தான். ‘படிக்கிற வேலை இருக்கு’ என்று எங்களிடம் சொல்லிவிடுவான். பையன்களும் அவனைத் தொந்தரவு செய்வதைக் குறைத்திருந்தார்கள். ‘ஸீன் பாத் போலாமாடா?’ என்ற கேள்வியும் கூட அப்படியேதான் திரும்பி வந்தது. அவனது அம்மாவின் இழப்பு வெகு சீக்கிரமாக அவனை விளையாட்டுப் பையன் என்கிற இடத்திலிருந்து பெயர்த்தெடுத்து பெரிய பையனாக்கியிருந்தது. 

ஊருக்குள் அவனுக்கென்று உருவாகியிருந்த பச்சாதாபமும் அதைவிடவும் அதிகமாக அவனது பொறுப்புணர்ச்சி மீதான ஆதரவும் பெருகியிருந்தது. ‘அவனை மாதிரி பொறுப்பா இரு’ என்று எங்கள் வீடுகளில் சொல்ல ஆரம்பித்திருந்தார்கள். அதே சாக்கடைத் திண்டு மீது அமர்ந்து படிக்கும் வழக்கத்தை அவன் மாற்றியிருக்கவில்லை. லுங்கி, முண்டா பனியன், மேலே ஒரு துண்டு என அமர்ந்து படித்துக் கொண்டிருப்பான். முன்பு பார்க்கும் போது சிரித்த மாதிரியேதான் சிரிப்பான். ஆனால் உற்சாகம் குறைந்த சிரிப்பு அது. ‘எப்படி இருக்கிற?’ என்று கேட்டால் ‘அப்படியேதான் இருக்கிறேன்’ என்பான். அது சிரிப்பு வரவழைக்கிற பதிலாக இருந்தாலும் யோசிக்க வைக்கிற பதில். 

இடையில் சனி, ஞாயிறுகளில் அவனுடைய அப்பாவுடன் சேர்ந்து பேருந்து பட்டறைக்கு வேலைக்குச் செல்லத் தொடங்கியிருந்தான். அவர் பேருந்தை ஓட்டிக் கொண்டு கிளம்பிவிடுவார். இவனிடம் பராமரிப்புப் பணியைக் கொடுத்திருந்தார்கள். பனியனை அணிந்து கொண்டு வெள்ளை உடல் கருப்பாகும் வரைக்கும் வேலை செய்துவிட்டு மாலையில் இருவரும் வீடு வந்து இவன் சமைத்துக் கொடுப்பான். அவனுடைய அப்பாவும் தனது மனைவியின் இறப்புக்குப் பிறகு உற்சாகமிழந்திருந்தார். முன்பு போல எங்களிடமும் பேசுவதைக் குறைத்திருந்தார். எதிர்ப்படும் போது மெலிதாகச் சிரித்துக் கொள்வார். அதோடு சரி. 

இரண்டு அல்லது மூன்று மாதங்கள் ஓடியிருந்தது. ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று விளையாடிக் கொண்டிருந்தோம். பள்ளி மைதானத்திற்கு யாரோ ஓடி வந்து ‘வேல்முருகனுக்கு வலிப்பு வந்துவிட்டது’ என்றார்கள். விளையாட்டுச் சாமான்களை அப்படியே போட்டுவிட்டு ஓடினோம். அவனது வீட்டில் யாருமில்லை. எங்களுக்கு எதுவும் புரியவில்லை. வாய்க்காலில் குளித்துக் கொண்டிருக்கும் போது வலிப்பு வந்துவிட்டதாக யாரோ சொன்னார்கள். வாய்க்காலை நோக்கி ஓடினோம். அவனது உறவுக்காரப் பையன் ஒருவன் ஊருக்கு வந்திருக்கிறான். இருவரும் வாய்க்காலுக்குக் குளிக்கச் சென்ற போது வேல்முருகனுக்கு வலிப்பு வந்துவிட்டது. உறவுக்காரப் பையனால் தனியாக எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. அவன் கத்திக் கதறியதைக் கேட்டு அருகிலிருந்த ஒன்றிரண்டு பேர் சேர்ந்து அந்த வழியாக வந்த ஆட்டோ ஒன்றில் தூக்கி போட்டு வந்தார்கள். நாங்கள் பாதித் தூரம் செல்லும் போது எங்களுக்கு எதிரில் ஆட்டோ வந்தது. வேல் முருகனின் கை மட்டும் வெளியில் தெரிந்தது. யாருடைய மடியிலோ தலையை வைத்துப் படுத்திருந்தான். ஆட்டோ நிற்காமலேயே சென்றது. கோபி மருத்துவமனைக்குத் தூக்கிச் சென்றார்கள். அம்மா அப்பாவிடம் சொல்லிவிட்டு மருத்துவமனைக்குச் செல்லலாம் என முடிவு செய்து வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தேன்.

வீட்டிற்குள் நுழைந்த சில நிமிடங்களிலேயே ஜன்னல் வழியாக சித்தப்பா அழைத்து ‘உன் ப்ரெண்டு செத்து போய்ட்டான்’ என்றார். அவர் அப்பொழுதுதான் அவனது உடல்த் திரும்பக் கொண்டு வருவதைப் பார்த்திருக்கிறார். அப்படியே மூச்சிரைக்க ஓடினேன். தகவல் தெரிந்து நண்பர்களும் வந்திருந்தார்கள். வேல்முருகனை நடு வீட்டில் கிடத்தி வைத்தார்கள். அவனுடைய அப்பா உடைந்து போய் பேயறைந்தாற் போல அமர்ந்திருந்தார். கூட்டம் நெருக்கிக் கொண்டிருந்தது.  யாரோ ஒரு பெண்மணி ‘மயில்குஞ்சு மாதிரி கிடக்குது’ என்றார். ஒரு நண்பனின் உடனடி இழப்பை ஜீரணித்துக் கொள்ளவே முடியவில்லை. கூட்டத்தை விட்டு வெளியேற வேண்டும் போலிருந்தது. அவன் அமர்ந்து படிக்கும் சாக்கடைத் திண்டக்கு வந்து நின்ற போது அவனது நீல நிற லுங்கியும், முண்டா பனியனும், துண்டும் கூடவே அவனது சிரிப்பும் ஞாபகத்துக்கு வந்தது. மனம் என்னையுமறியாமல் கரைந்து கொண்டிருந்தது.

(முந்தைய நாயகன் கட்டுரையில் இடம் பெற்ற வேல்முருகன்)

வாசிக்க ...

கலங்கிய குட்டை

தமிழகத் தேர்தல் களம் சூடுபிடித்துக் கொண்டிருக்கிறது. கிட்டத்தட்ட அதிமுக தனித்துதான் நிற்கப் போகிறது. பணபலம் மற்றும் அதிகாரபலத்தை நம்பி குருட்டுத் தைரியத்தில் இருக்கிறது. 234 தொகுதிகளிலும் தனது கட்சிக்காரர்கள் அல்லது தனது சின்னத்தில் போட்டியிடக் கூடிய பொடிக்கட்சிகளை நிறுத்தப் போவது கிட்டத்தட்ட உறுதியாகிவிட்டது. இப்போதைக்கு  தனக்கு எதிரான வாக்குகளை எப்படிச் சிதறடிப்பது என்பது மட்டும்தான் அதன் நோக்கமாக இருக்கக் கூடும். 

திமுகவின் நிலை இன்னமும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. தேமுதிகவுடனான கூட்டணி உறுதியாகிவிட்டது என்கிறார்கள். ஆனால் வேறொரு தரப்பினர் அதிமுகவின் திட்டப்படி பாஜக தேமுதிகவை வளைத்து தனித்து நின்று வாக்கைப் பிரிப்பார்கள் என்கிறார்கள். குழப்பமான சூழல்தான். அதிமுகவிடம் இவ்வளவு அடி வாங்கிய பிறகும் விஜயகாந்த் அதிமுகவுக்கு பயன்படும்படியான ஒரு கூட்டணி முடிவை எடுப்பாரா என்ற கேள்வி எழாமல் இல்லை. ‘பணம்தான் முடிவு செய்யும். எவ்வளவு சி என்பதுதான் மேட்டர்’ என்று சொல்லி அவரது கேரக்டரைக் காலி செய்கிறார்கள். விஜயகாந்த் நல்லவரா கெட்டவரா என்று நம்மால் கணிக்கவே முடிவதில்லை என்பதால் அவர் முடிவெடுத்து அறிவிக்கும் வரை எந்த முடிவுக்கும் வர முடியாது போலிருக்கிறது.

திமுகவைப் பொறுத்த வரையில் கூட்டணி முடிவு ஒரு பக்கத்திலிருக்க வேட்பாளர் தேர்வு எப்படி அமையப் போகிறது என்பதும் மிக முக்கியமான காரணியாக இருக்கும். மோடிக்கு வேலை செய்த கார்ப்போரேட் நிறுவனங்களின் ஸ்டைலில் தமிழகத் தேர்தலையும் சந்தித்துவிடலாம் என்று களமிறங்கினால் நிலைமை விபரீதமாகிவிடக் கூடும். இந்தியாவின் பொதுத்தேர்தலுக்கும் தமிழகப் பொதுத்தேர்தலுக்குமிடையில் ஏணி வைத்தாலும் எட்டாத வித்தியாசம் இருக்கிறது. கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில்தான் அதையும் பார்த்தோம். அதனால் கார்போரேட் நிறுவனங்களை எல்லாம் ஓரங்கட்டிவிட்டு கலைஞரின் பாணியில்தான் தேர்தலைச் சந்திப்பதுதான் சரியான அணுகுமுறையாக இருக்கும்.

கடந்த சில தேர்தல்களாகவே கட்சிக்குள் திடீரென்று வந்து சேர்ந்த பணக்காரர்களுக்குத்தான் வாய்ப்புக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதிமுகவை எதிர்த்துப் போராட பணம் படைத்தவர்களால்தான் முடியும் என்று ஒருவேளை நினைத்திருக்கக் கூடும். ஆனால் பணம் படைத்தவர்களால் போராட முடிகிறதே தவிர வெல்ல முடிவதில்லை. இந்த முறையாவது பூத் கமிட்டி வரைக்கும் புகுந்து வேலை செய்யக் கூடிய ஆட்களாக, தொகுதியில் கெட்ட பெயர் இல்லாத ஆட்களாகத் தேர்ந்தெடுப்பார்களா அல்லது வழக்கம் போலவே காந்தி நோட்டுக் கட்சிக்காரர்களை வேட்பாளர்கள் ஆக்குவார்களா என்று தெரியவில்லை. திமுக என்பது டீக்கடைக்காரர்கள், சலூன் கடைக்காரர்களின் கட்சி என்பார்கள். எவ்வளவு எளிய மனிதர்களாக இருந்தாலும் அவர்களுக்கு இடம் உண்டு என்கிற அர்த்தத்தில் சொல்லப்பட்டவை அவை. அந்தக் காலம் மலையேறிப் போய்விட்டது. ஒருவேளை இந்தத் தேர்தலிலும் வேட்பாளர் தேர்வில் சொதப்பும் பட்சத்தில் அந்தக் கட்சி அடி வாங்கிவிடும்.

தமது கட்சியோடு தேமுதிக சேருமா, பாஜக சேருமா, காங்கிரஸ் சேருமா என்று தெரியாத குழப்பத்தில் திமுகக்காரர்கள் இருக்கிறார்கள். அதனால்தான் திமுக அனுதாபிகள் விஜயகாந்த் பற்றியும், தமிழிசை செளந்தர்ராஜன் பற்றியும், சோனியா, ராகுல் பற்றியும் வாயைத் திறக்க முடியாமல் திணறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். திமுகவின் இப்போதைய கண்ணுக்குத் தெரிந்த எதிரி அதிமுகவைவிடவும் மக்கள் நலக் கூட்டணிதான். வாய்ப்புக் கிடைத்த இடத்தில் எல்லாம் குத்துகிறார்கள். இது ஒரு வகையில் மக்கள் நலக் கூட்டணிக்கு பலன் அளிக்கும் என்பது போலத் தெரிகிறது. ம.ந.கூட்டணிக்கு என்று எந்த ஊடக ஆதரவும் இல்லை. இப்போதைக்குத் திமுகவினர்தான் இந்தக் கூட்டணியின் செய்திகளைப் பரவலாகப் பேசச் செய்கிறார்கள். மக்கள் நலக் கூட்டணியை வைத்து வைத்து விமர்சனம் செய்கிறேன் என்ற பெயரில் பகடிதான் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். திமுகவின் மீது வெறுப்பு இருக்கக் கூடியவர்களுக்கு இந்தப் பகடி மக்கள் நலக் கூட்டணி தலைவர்கள் மீதான Soft corner ஐ உருவாக்குவது போல புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

இப்போதைக்கு பிற எந்தக் கூட்டணியைவிடவும் மக்கள் நலக் கூட்டணிதான் வெகு சுறுசுறுப்பாக களத்தில் இறங்கியிருக்கிறது. ஆனால் இந்த வேகம் வெற்றியைக் கொடுத்துவிடும் என்று சொல்ல முடியாது. கடைசி பனிரெண்டு மணி நேரத்தில் கூட மக்களின் முடிவு மாறக் கூடும். ஆனால் மக்கள் நலக் கூட்டணியின் உற்சாகம் கவனிக்கத் தக்கது. ஆரம்பத்தில் இந்தக் கூட்டணி நிலைக்காது என்றார்கள். தலைவர்கள் தனித்தனி திசையில் செல்வார்கள் என்றார்கள். இப்பொழுது செல்பியெல்லாம் எடுத்து உற்சாகமாக பிரச்சாரப் பயணத்தை ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். தலைவர்கள் ஈகோ பார்க்காமல் ஒன்றாக அலைந்து கொண்டிருப்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. இன்றைய சூழலில் அவர்களின் பலத்தை வைத்துக் கொண்டு ஆட்சியமைப்பது சாத்தியமில்லை. ஊடக பலம், பண பலம் என்ற எதுவுமேயில்லாத அணி அது. ஆனால் சில தொகுதிகளில் வெற்றி வாய்ப்பை மறுக்க முடியாது.

உதாரணமாக பவானிசாகர் தொகுதியில் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் சுந்தரம் சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருக்கிறார். விசாரித்த வரையில் அவருக்கு தொகுதியில் நல்ல பெயர் இருக்கிறது. இப்பொழுதே களப்பணியை ஆரம்பித்துவிட்டார். ‘வென்றுவிடக் கூடும்’ என்கிறார்கள். ஒருவேளை அவர் வெற்றி வாய்ப்பை இழந்தாலும் கூட கணிசமான வாக்கைப் பெற்றுவிடுவார். ஒரு மாவட்டத்துக்கு குறைந்தபட்சமாக இப்படி இரண்டு தொகுதிகள் என்றாலும் கூட கிட்டத்தட்ட அறுபது தொகுதிகளில் மக்கள் நலக் கூட்டணி பாதிப்பை உண்டாக்கக் கூடும். அறுபது தொகுதிகளில் பாதிப்பை உண்டாக்குவார்கள் என்பது சற்றே அதிகபட்சமான கணக்காக இருக்கலாம். ஆனால் திமுக, அதிமுக, பாஜ+தேமுதிக, ம.ந.கூட்டணி என நான்கு முனைப் போட்டி அமையும் போது பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சியைமைக்க ஒவ்வொரு தொகுதியும் அவசியமானதாக இருக்கும். 

அதனால்தான் திமுக பதறுகிறது. அதிமுக 234 தொகுதிகளில் நிற்கப் போகிறது. அதில் நூற்று முப்பது தொகுதிகளில் வென்றாலும் கூட போதும். ஆனால் கூட்டணி அமைத்துப் போட்டியிட விரும்பும் திமுக அதிகபட்சமாக நூற்று நாற்பது தொகுதிகளில் நிற்கக் கூடும். அதில் நூறு தொகுதிகளிலாவது வென்றாக வேண்டும். அதில் மக்கள் நலக் கூட்டணியோ பா.ம.கவோ ஓட்டையைப் போடும் போது பதறத்தானே செய்வார்கள்? பா.ம.க என்ன செய்யப் போகிறது என்பதும் உறுதியாகத் தெரியவில்லை. பா.ஜ.கவுடன் சேரப் போகிறார்களா தனித்து நிற்கப் போகிறார்களா என்று தெரியவில்லை. வட மாவட்டங்களைப் பொறுத்த வரையிலும் பா.ம.க எடுக்கக் கூடிய முக்கியமானதாக இருக்கும். 

இப்படி எல்லாவற்றையும் சேர்த்துப் பார்த்தால் குட்டை வெகுவாகக் கலங்கிக் கிடக்கிறது. இன்னமும் அதிக காலம் இல்லை. இன்று தேர்தல் தேதி குறித்து ஆலோசனை செய்கிறார்கள். அப்படியும் இப்படியும் கண்களை மூடி முடிப்பதற்குள் தேர்தல் நாள் வந்துவிடும். பணம் புழுதியாகப் பறக்கும். சாராயம் பெருக்கெடுக்கும். வீதிக்கு வீதி நடைவிடுவார்கள். தேர்தலுக்கு முந்தைய நாள் மின்சாரம் தடைபடும். பட்டுவாடா நடக்கும். சத்தியம் வாங்குவார்கள். செய்து கொடுத்த சத்தியத்திற்கு குந்தகமில்லாமல் குத்திவிட்டு வருவார்கள். அடுத்த ஐந்தாண்டுகளுக்கு புலம்புவோம்.

வாசிக்க ...

மருந்து

மிகச் சமீபத்தில் நாராயண ஹிருதயாலயாவுக்கு செல்ல வேண்டியிருந்தது. பெங்களூரின் மிக முக்கியமான இருதய மருத்துவமனை. பிற சிகிச்சைகளும் உண்டு என்றாலும் இருதயத்திற்கு என்ற சிறப்பு மருத்துவமனை இது. தமிழ்நாட்டில் இருந்து வந்திருந்த ஒரு குழந்தையைப் பார்ப்பதற்காகச் சென்றிருந்தேன். பண உதவி எதுவும் கேட்கவில்லை. ஆனால் அவர்களுக்கு கன்னடம் தெரியாது. அதனால் சற்று பதறினார்கள். அந்தக் குழந்தையின் அப்பா நிசப்தம் வாசிக்கிறவர். அந்த வகையில் அழைத்திருந்தார். கடந்த முறை மருத்துவமனைக்குச் சென்றதைக் காட்டிலும் இந்த முறை நிறைய வெளிநாட்டினரைப் பார்க்க முடிந்தது. 

மருத்துவரைப் பார்ப்பதற்காகக் குழந்தையும் குழந்தையின் பெற்றோரும் உள்ளே சென்றிருந்த போது ஒரு ஆப்பிரிக்கரிடம் பேசும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. என்ன நோய் என்று கேட்கவில்லை. அது சரியான கேள்வியுமில்லை. ஆனால் எதற்காக இந்தியாவுக்கு வந்திருக்கிறார்கள் என்று விசாரிக்கத் தோன்றியது. இந்தியாவில் மருத்துவச் செலவு மிகக் குறைவு என்றார். தனது மகனை அழைத்துக் கொண்டு வந்திருந்தார். உண்மையிலேயே இந்தியாவில் மருத்துவச் செலவு குறைவுதான். அமெரிக்காவில் காப்பீடு இருந்தால் பிரச்சினையில்லை. எந்தச் சிகிச்சையாக இருந்தாலும் காப்பீட்டு நிறுவனம் சுமையை கவனித்துக் கொள்ளும். ஒருவேளை காப்பீடு இல்லையென்றால் காலி ஆகிவிடுவோம் என்கிறார்கள். ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் நிலவரம் அப்படித்தான். 

சில நோய்களைப் பொறுத்த வரையிலும் மருத்துவ சிகிச்சையைவிடவும் மருந்து விலை இன்னமும் அதிகம். உதாரணமாக அப்பாவுக்கு ஹெபாட்டிஸ் சி வைரஸ். அதற்கு Sofocure என்ற மருந்தை எடுத்துக் கொள்கிறார். தினமும் ஒரு மாத்திரை. மாத்திரை எடுத்துக் கொள்ளத் தொடங்கிய முதல் மாதத்திலேயே வைரஸ் காணாமல் போய்விடுகிறது. இருந்தாலும் குறைந்தது ஆறு மாதத்திற்காவது மருந்தைத் தொடர்ந்து எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இல்லையென்றால் வைரஸ் மீண்டும் படையெடுத்துவிடும். ஆனால் ஒரு மாதத்திற்கான மருந்து விலை இருபதாயிரம் ரூபாய். ஆறு மாதங்களுக்கு என்றால் கணக்குப் போட்டுக் கொள்ளலாம். ஒரு லட்சத்து இருபதாயிரம் ரூபாய். வெறும் மாத்திரை விலை மட்டும் இது. மாதாந்திர பரிசோதனை, பெங்களூருக்கும் கோயமுத்தூருக்கும் போக்குவரத்துச் செலவு, மருத்துவ ஆலோசனைக் கட்டணங்கள்- இவையெல்லாம் தனி. வீட்டில் வருமானம் இருந்தால் சமாளித்துவிடலாம். இல்லையென்றால் என்ன செய்வது? ஆண்டவன் விட்ட வழி என்று இருந்துவிட வேண்டியதுதான்.

இந்த மருந்து உலகம் முழுவதிலும் ஒரே விலையில்தான் விற்கப்படுகிறதா என்று தேடினால் தலை சுற்றுகிறது. அமெரிக்காவில் இதே மருந்து வாங்க வேண்டுமானால் மாதம் முப்பத்தைந்து லட்சம் ரூபாய் தேவை. இருப்பதிலேயே காஸ்ட்லியான நோய் இது. ஹெபாட்டிட்டிஸ் சி- க்கு மட்டுமில்லை வேறு எந்த நோய்க்கான மருந்து விலையை ஒப்பிட்டாலும் இப்படித்தான் இருக்கிறது. சிறுநீரகப் புற்று நோய்க்கான Sorafenib என்ற மாத்திரை வாங்க இந்தியாவில் மாதம் ஒன்பதாயிரம் தேவை என்றால் அமெரிக்காவில் எட்டு லட்ச ரூபாய். ஹெபாட்டிட்டிஸ் பி வைரஸூக்கான Entecavir என்ற மருந்து இந்தியாவில் இரண்டாயிரத்து ஐநூறு ரூபாய். அதே மருந்து அமெரிக்காவில் எண்பத்தெட்டாயிரம் ரூபாய். இப்படி பெரிய விலைப் பட்டியலைத் தயாரிக்க முடியும்.

எதனால் இந்தியாவில் மருந்துகளின் விலை குறைவு என்று அலசினால் புரிந்து கொள்ளச் சிக்கலாக இருக்கிறது. காப்புரிமைச் சட்டம்தான் முக்கியக் காரணி. இந்தியாவில் மருந்துகளின் மீது அரசாங்கம் கட்டுப்பாடு விதித்திருக்கிறது. கட்டுப்பாடு விதிக்கப்பட்ட மருந்துகளின் பட்டியலில் இருக்கக் கூடிய மருந்துகளின் விலையும் விற்பனையும் கட்டுப்பாட்டில்தான் இருக்கும். அதனால்தான் இந்தியாவில் விலை குறைவு. உலகில் எண்பது சதவீத பால்வினை நோயாளிகளுக்கான மருந்துகள் இந்தியாவில் இருந்துதான் செல்கின்றன. இதுதான் பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் பிரச்சினை. அவர்களின் லாபம் பாதிக்கப்படுகிறது. அதனால் அந்நிறுவனங்கள் இந்தியா மீது கடும் அதிருப்தியில் இருக்கின்றன. அரசாங்கத்தை வளைக்க வழி தேடுகின்றன. ஒவ்வொரு முறையும் இந்தியாவுடன் வணிக ரீதியிலான பேச்சு வார்த்தை நடக்கும் போது அமெரிக்கா, ஜப்பான் உள்ளிட்ட அரசாங்கங்கள் இந்திய அரசு மீது மருந்துத் துறையில் நிலவும் கட்டுப்பாடுளை நீக்க வேண்டும் என அழுத்தம் கொடுப்பதற்கான காரணம் பின்னணியில் இருக்கும் அந்தந்த நாட்டு மருந்து நிறுவனங்கள்தான். 

இதை எழுதக் காரணமிருக்கிறது. 

2014 ஆம் ஆண்டு வெளியான ஒரு செய்தியை ஃபேஸ்புக்கில் பகிர்ந்திருந்தார்கள். மருந்துகளின் மீதான கட்டுப்பாடு நீக்கப்படுகிறது என்றும் அதனால் உயிர்காக்கும் மருந்துகளின் விலை இந்தியாவில் தாறுமாறாக எகிறப் போகிறது என்றும் DNA India பத்திரிக்கையில் வந்திருந்த செய்தி அது. அதிர்ச்சியாக இருந்தது. பெட்ரோலியப் பொருட்களின் மீதான கட்டுப்பாட்டை அரசாங்கம் நீக்கியது போல மருந்துகளின் மீதான கட்டுப்பாட்டையும் நீக்கிவிட்டார்களோ என்று பயமாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் செய்திகளைத் தேடிப் பார்த்த போது அப்படி எதுவுமில்லை என்றுதான் தெரிகிறது. ஒருவேளை அப்படியெதுவும் நடந்தால் இந்தியர்களின் மீதான பேரிடியாக இருக்கும்.

வீட்டில் எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லாதவரைக்கும் எதுவுமில்லை. ஏதேனும் மருத்துவச் செலவு என்று வந்துவிட்டால்தான் வலி புரியும். சில நாட்களுக்கு முன்பாக வேதேஷ் குறித்து எழுதியிருந்தேன். நான்கு வயதுச் சிறுவன். அவனுக்கு ரத்தம் உறையாததுதான் பிரச்சினை. கை கால்களில் வெட்டுப்பட்டு ரத்தம் பெருக்கெடுத்தால் கட்டுப் போட்டு ஏதாவது செய்வார்கள். மூளைக் குழாயில் ரத்தம் கசிந்தால் என்ன செய்ய முடியும்? ஒவ்வொரு வாரமும் ஊசி போட்டுக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும். ஒரு ஊசி பதினைந்தாயிரம் ரூபாய். மாதம் ஐம்பதிலிருந்து அறுபதாயிரம் ரூபாய் வரை. வேதேஷ் குறித்து எழுதியவுடன் இந்த நோய்க்கான உதவி செய்யச் சங்கங்கள் இருக்கின்றன, மருந்துகள் இலவசமாகக் கிடைக்கின்றன என்றெல்லாம் நிறையத் தகவல்கள் வந்தன. இருக்கின்றனதான். ஆனால் நடைமுறைச் சாத்தியங்கள் மிகக் குறைவு. இத்தகைய சங்களில் எங்கேயாவது பேசி இணைத்துவிடலாம் என்று முட்டி மோதிக் கொண்டிருந்த போது கால தாமதமாகிக் கொண்டேதான் இருந்தது.

விலை குறித்து யோசனை செய்து கொண்டிருந்தால் ஒரு குழந்தையின் உயிரைப் பணயம் வைப்பது மாதிரிதான். பாக்ஸ்டர் நிறுவனத்தில் பணியாற்றுகிற செந்தில் மின்னஞ்சல் அனுப்பியிருந்தார். அவர் கொடுத்த தகவல்களின் படி பதின்மூன்றாயிரத்துக்கு மருந்தைக் கொடுக்கும் விநியோகஸ்தரைக் கண்டுபிடித்தோம்.  இருபத்தைந்தாயிரம் ரூபாய்க்கான காசோலை அனுப்பி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. உடனடியாக ஊசியைச் செலுத்திய பிறகு கிடைக்கக் கூடிய இரண்டு வார அவகாசத்தில் வேறு வழிகளைத் தேட வேண்டும்.

இப்படி விலையுயர்ந்த மருந்துகளின் உதவியுடன் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்கள் நிறையப் பேரைத் தெரியும். இந்த விலைக்கே திணறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். மருந்துகளின் கட்டுப்பாடுகள் நீக்கப்பட்டு இந்தியாவிலும் கூட அமெரிக்க, ஐரோப்பிய விலைகளில் மருந்துகள் விற்கப்படுமாயின் லட்சக்கணக்கானவர்களால் மருத்துவம் என்பதை நினைத்துக் கூடப் பார்க்க முடியாது. எனக்குத் தெரிந்து இந்தியாவில் மருந்துகளின் மீதான கட்டுப்பாடு அப்படியேதான் இருக்கிறது. ஒருவேளை மருந்துகளின் மீதானக் கட்டுப்பாடு நீக்கப்படுகிறது என்கிற செய்தி உண்மையாக இருக்கும்பட்சத்தில் அதைப் பகிர்ந்து மக்களின் விழிப்புணர்வைத் தூண்டுவதில் அர்த்தமிருக்கிறது. இல்லாதபட்சத்தில் இப்படியொரு புரளியைக் கிளப்புவது லட்சக்கணக்கான- அதுவும் பரிதாபகரமான லட்சக்கணக்கானவர்களின் வயிற்றில் பட்டாம்பூச்சியைப் பறக்கச் செய்வது போலத்தான்.

ஆயினும், காப்புரிமைச் சட்டங்கள், மருந்து நிறுவனங்களின் அரசியல், லாபிகள், புகுந்து விளையாடும் லஞ்சம் என்பதெல்லாம் இருண்ட உலகத்தின் புதிரான பக்கங்கள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் புரிந்து கொள்வதே கூட அதிசுவாரசியம்தான். முயற்சிக்கலாம்.

வாசிக்க ...