போலீஸ் போலீஸ்

பெங்களூரில் ரிச்மண்ட் சாலையில் ஒரு திருப்பம் இருக்கிறது. நேராக வந்து பிறை வடிவில் திரும்பும். திருப்பம் முடிகிற இடத்தில் போக்குவரத்து காவல்துறையினர் ஒளிந்து கொள்வதற்கு ஏதுவாக ஒரு பெரிய மரமும் உண்டு. சப்-இன்ஸ்பெக்டர் ஒருவர் வெகு தூரம் தள்ளி தனது இரு சக்கர வாகனத்தை நிறுத்தி இடுப்பின் ஒரு பக்கத்தை மட்டும் ஸீட்டில் அமர்த்தி பந்தாவாக நின்று கொள்வார்.  அவர் அங்கே நின்று கொண்டிருக்க இரண்டு மூன்று காவலர்கள் மரத்துக்கு பின்பாக பதுங்கிய படி காத்திருப்பார்கள். சிவப்பு விளக்கு விழுந்த பிறகு வருபவர்கள், தலைக்கவசம் அணியாதவர்கள், மூன்று பேராக வருபவர்களின் வண்டிகளுக்கு முன்பாக ஒரே தாவாகத் தாவி ஓரம் கட்டுவதுதான் அவர்களுடைய வேலை. முதல் வேலையாக சாவியை உருகிக் கொள்வார்கள். முன்பு பணியாற்றிய நிறுவனத்தில் ஜெட்சன் என்றொரு நண்பர் இருந்தார். எப்பொழுதும் பேண்ட்டுக்குள் வண்டியின் இன்னொரு சாவி வைத்திருப்பார். இந்த மாதிரி சிக்கிக் கொள்ளும் போதெல்லாம் ‘வண்டியை ஓரமா நிறுத்திட்டு வர்றேன்’ என்று சொல்லி சற்று தூரம் நகர்த்தி வந்து கிளம்பிவிடுவார். ஜகஜாலக் கில்லாடி அவர்.

எப்பொழுதுமே விதிமுறை மீறலின் போதுதான் வளைப்பார்கள் என்றில்லை அல்லவா? வருமானம் குறைவாக இருக்கும் சமயங்களில் எந்தக் காரணமுமே இல்லையென்றாலும் ஓரங்கட்டுவார்கள். அப்படி ஒரு நாள் சிக்கிக் கொண்ட போது ஓட்டுநர் உரிமம், காப்பீடு என ஒவ்வொன்றாகக் கேட்கக் கேட்க எடுத்து நீட்டிக் கொண்டிருந்தேன். தீடிரென்று ஞானோதயம் வந்தவராக ‘emission certificate எடு’என்றார். அப்படியொரு கருமம் இருப்பது எனக்கு அப்பொழுதுதான் தெரியும். இருசக்கர வாகனத்தில் பதினொன்று போட்டுக் காட்டச் சொல்லும் கதைதான். கடைசியில் பேரம் நடத்தினோம். ‘கோர்ட்டுக்கு போனா எந்நூறு கட்டணும்’ என்றார். ‘இங்கேயே கட்டினா?’ என்றேன். ‘முந்நூறு’ என்றார். கடைசியில் நூறு அல்லது நூற்றைம்பதுக்கு பேரம் முடிந்ததாக ஞாபகம். இது மட்டும்தான் உதாரணமில்லை. இதுவும் ஒரு உதாரணம். அவ்வளவுதான். ஏகப்பட்ட முறை சிக்கியிருக்கிறேன். 

அந்த ரிச்மண்ட் சாலை வளைவைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டும். அலுவலகத்தில் ஏதேனும் மன அழுத்தம் அதிகரிக்கும் போதெல்லாம் பத்து பதினைந்து நிமிடங்களுக்கு வெளியில் வந்துவிடுவேன். எங்கள் அலுவலகத்திலிருந்து எட்டிப்பார்த்தால் அந்தச் சாலைத் திருப்பம் தெரியும். போலீஸாரின் சாகசத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் போதும். மனம் தெளிவாகிவிடும். வசூல் வேட்டைதான். ஆனால் காவலர்கள்தான் கில்லாடிகள் என்றில்லை. முதல் பத்தியில் சொன்ன ஜெட்சனைவிட தில்லாலங்கடிகள் இருக்கிறார்கள். திடீரென்று ‘U’ திருப்பம் அடித்து தப்பிப்பவர்கள், நிறுத்துவது போல வண்டியை மெதுவாக்கி வழுக்கென்று நழுபுவர்கள், நடுவிரலை உயர்த்திக் காட்டியபடி முறுக்குபவர்கள் என்று அட்டகாசமாக இருக்கும். உடனடியாக தங்களது வயர்லெஸ்ஸை எடுத்து ‘அந்த யமஹா வண்டிக்காரன் நிற்காமல் போகிறான்......அமுக்கு’ என்று அடுத்த சிக்னலில் நிற்கும் காவலரிடம் சொல்வார்கள். மிரட்டுகிறார்களாம். அவன் அதற்கு முன்பாக இருக்கும் சந்துக்குள் முட்டித் தப்பித்திருப்பான்.

இந்த போக்குவரத்து காவல்துறையினரின் கதையைத் தொடர்வதற்கு முன்பாக இம்ரானைப் பற்றிச் சொல்லிவிட வேண்டும். இம்ரான் மதுரைக்காரர். இன்னமும் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை. டென்வரில்தான் வேலையில் இருக்கிறார். ஒரு வகையில் இசுலாமிய ஒழுக்கவாதி. நல்ல சம்பளம்தான். ஆனால் பழைய கார் ஒன்றை வைத்திருக்கிறார். ‘இங்க பெரும்பாலும் கடனில்தான் கார் வாங்குகிறார்கள். வட்டி வாங்கவும் கூடாது கொடுக்கவும் கூடாதுன்னு இசுலாம் சொல்லியிருக்கு’ என்பதால் கடன் வாங்காமல் காசு சேர்த்து பழைய வண்டி வாங்கியிருக்கிறார். அந்தக் கார் அவ்வப்பொழுது மூச்சை இழுத்து இழுத்து ஓடும். கடந்த வாரம் இறுதியாக ஒரு முறை மூச்சை இழுத்து பிறகு மொத்தமாக நிறுத்திவிட்டது. நண்பரின் வண்டியில் அலுவலகத்துக்கு வந்து செல்கிறார். இப்படி மது அருந்துவதில்லை, வட்டி கட்டுவதில்லை எக்ஸெட்ரா எக்ஸெட்ரா- அந்த மாதிரியான ஒழுக்கவாதி. அப்பா மளிகைக்கடை நடத்திக் கொண்டிருந்தாராம். இப்பொழுது ஓய்வில் இருகிறார். சிறுவயதிலிருந்தே மளிகைக் கடையில் பொட்டலம் கட்டிய அனுபவம் இருப்பதால் இம்ரானுக்கும் ஒரு மளிகைக்கடை ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்பதுதான் கனவு. ‘அடுத்தவனை ஏய்க்காம மனசுக்கு நிம்மதியா வாழலாம் பாருங்க’ என்றார். இம்ரானின் சம்பாத்தியத்தில் மதுரை மாட்டுத்தாவணியில் சொந்தமாக ஒரு இடத்தை வாங்கிவிட்டார்கள். இனி அந்த இடத்தில் மளிகைக்கடை கட்டப் போகிறார். பணம் சேரச் சேர கட்டட வேலையை ஆரம்பித்துவிடலாம் என்றிருப்பதாகச் சொன்னார். இம்ரான் சற்று பொறுப்பான பையனும் கூட என்பதைத் தனியாகச் சொல்ல வேண்டியதில்லைதான். தங்கைக்கு திருமணம், குடும்பத்துக்கு வருமானம் என்று நிறையச் சுமைகள். 

இங்கு வீட்டில் அவரே சமைத்துக் கொள்கிறார். அப்படி சமைக்காத நாட்களில் சாப்பிடுவதற்காக கடைக்குச் செல்வார். என்னிடம் கார் இல்லை என்பதால் அவரோடு தொற்றிக் கொள்வேன். இன்று ரொட்டியை எடுத்து வந்திருந்தார். ‘ரொட்டி போதுமாங்க?’ என்றேன். ‘ஆமாங்க வெளிய போனா பனிரெண்டு பதிமூணு டாலர் கழண்டு போய்டுது...வீட்டில நிறைய செலவு இருக்கு....அனுப்பணும்’ என்றார். அலுவலகத்துக்கு அருகில் உணவு விடுதி எதுவுமில்லை. இம்ரான் வரமாட்டார் என்பதால் இன்றைக்கு வேறு யாரையாவது பிடித்தாக வேண்டிய சூழல். ஒவ்வொருவரவாக விசாரித்துக் கொண்டிருந்தேன். யாரும் சிக்கவில்லை. இம்ரான் வந்து ‘வாங்க... போய் உங்களுக்கு பார்சல் வாங்கிட்டு வந்துடலாம்’ என்றார். நல்லதாகப் போய்விட்டது. கிளம்பினோம். 

தனது நண்பரின் காரை எடுத்துக் கொண்டு வந்தார். இவரிடம் எதைப் பேசுவது என்று தெரியாமல் ‘இந்த ஊர்ல டேட்டிங் எல்லாம் எப்படிங்க?’ என்றேன். என் புத்தி வேறு எதை யோசிக்கும்? அவரும் இளவயது அல்லவா? ‘கோயமுத்தூர் பையன் ஒருத்தன் இருக்கான்..லிவிங் டு கெதர்ல ஒரு அமெரிக்க பொண்ணோடதாங்க இருக்கான்’ என்றார். ‘ம்ம்ம்ம்ம்...அப்படியாங்ககககக’ என்று இழுத்தேன். இந்தக் கதையைச் சொல்லிக் கொண்டு என்ன நினைப்பில் மிதித்தாரோ தெரியவில்லை ஆக்ஸிலேட்டரை ஏறி மிதித்துவிட்டார். அந்தச் சாலையில் இருபத்தைந்து மைல் வேகத்தில்தான் செல்ல வேண்டும். வேகம் நாற்பதைத் தொட்டிருந்தது. மரத்துக்கு பின்னால் ஒளிந்திருக்கும் கான்செப்ட் எல்லா ஊரிலும் இருக்கிறது. எங்கிருந்தோ ஒரு மண்டைக்காயன் வந்துவிட்டான். பின்னால்தான் வந்தான். வந்தவன் சைரனை ஒலிக்கவிட்டான். ‘ஒரே அழுத்தா அழுத்துங்க..தப்பிச்சுடலாம்’ என்றேன். இம்ரான் கடுப்பாகிவிட்டார். லேசாக வியர்த்திருந்தது. வண்டியை ஓரங்கட்டினார். அவசர அவசரமாக ஸீட் பெல்ட்டைக் கழட்டினேன். அதுவரை மரியாதை கொடுத்துப் பேசியவர் ‘யோவ்....கொஞ்சம் அமைதியா உக்காருய்யா..நான் பேசிக்கிறேன்’ என்றார். 

இனிமேல் பேசினால் கெட்ட வார்த்தையில் திட்டினாலும் திட்டுவார் என்று அடங்கிக் கொண்டேன். என்னுடைய நோக்கம் வேறு. ‘சார் நான் வெளியூர்க்காரன்....கம்முன்னு இருந்த மனுஷனை சாப்பிடப் போலாம்ன்னு நான்தான் கூப்பிட்டேன். ஒன்றரை மணிக்கு மீட்டிங் இருக்குதுன்னு அவசரப்படுத்தினதும் நான்தான்...இந்த ஒரு தடவை மன்னிச்சு விட்டுடுங்க’ என்று பேசலாம் என்றுதான் ஸீட் பெல்ட்டைக் கழட்டினேன். ஆனால் இப்படிச் சிக்கிக் கொள்ளும் போது அசையாமல் அமர வேண்டும் என்று சொன்னால்தானே தெரியும்? அசைந்தால் துப்பாக்கியை எடுத்து தலை மீது வைத்துவிடுவார்கள் என்றார். தனது வண்டியிலிருந்து இறங்கி வந்த மண்டைக்காயன் நம் ஊர்க்காரர்களைப் போலவே வரிசைக்கிரமமாக ஓட்டுநர் உரிமம், காப்பீடு என்று கேட்டான். எல்லாவற்றையும் இம்ரான் எடுத்து நீட்டினார். அடுத்தது எமிஸன் சர்டிபிகேட்டாகத்தான் இருக்கும் என்று முடிவு செய்திருந்தேன். அவனுக்கு வாய் தவறிவிட்டது போலிருக்கிறது. வண்டியின் பதிவு பத்திரத்தைக் கேட்டான். இம்ரான் தேடிப்பார்த்தார். வண்டிக்குள் இல்லை. ‘இப்படித்தான் நம்மூரில் எமிஸன் சர்டிபிகேட் கேட்டார்கள். கடைசியில் பேரம் பேசி காரியத்தை முடித்துவிட்டேன்..இங்கேயும் பேசட்டுமா?’ என்று வார்த்தைகள் வாய் வரைக்கும் வந்துவிட்டது. இம்ரானுக்கு இருக்கும் பதற்றத்தில் ஒரு குத்துவிட்டாலும் விட்டுவிடுவார் போலிருந்தது. எதுவும் பேசாமல் பொறுத்துக் கொண்டேன்.

‘தேடி எடுத்துவிட்டுச் சொல்லுங்கள்’ என்று மண்டைக்காயன் தனது வண்டிக்குத் திரும்பிவிட்டான்.

‘இந்த நெம்பரைக் குறிச்சுக்குங்க...ஏதாச்சும் பிரச்சினைன்னா என் ஃப்ரெண்ட்கிட்ட சொல்லிடுங்க’ என்றார் இம்ரான். பிரச்சினை என்ற வார்த்தையைக் கேட்டவுடன் மெதுவாக படபடக்கத் தொடங்கினேன். 

‘பிரச்சினையா? என்னாகும்?’

முன்பொருமுறை வண்டி பதிவுப் பத்திரம் இல்லாமல் ஓட்டிய போது அவரது நண்பர் ஒருவரை இரண்டு நாட்கள் சிறையில் அமர வைத்திருந்தார்களாம். இதைக் கேட்டவுடன் எனக்கு வியர்க்கத் தொடங்கியிருந்தது. இம்ரானை மட்டும் பிடித்துவிட்டுச் சென்றால் அவரது நண்பருக்குத் தகவல் கொடுத்துவிடலாம். ஒருவேளை நம்மையும் பிடித்துச் சென்றுவிட்டால் என்ன செய்வது என்று மனம் கணக்கு போடத் தொடங்கியிருந்தது. வேணி வேறு காலையில் ஒரு முறை மாலையில் ஒரு முறை ஃபோன் செய்யச் சொல்லியிருக்கிறாள். அக்கறை இரண்டாம்பட்சம். எந்த நேரத்தில் என்ன சேட்டையைச் செய்து கொண்டிருக்கிறானோ என்று கண்காணிப்பதற்கான அழைப்புகள் அவை. இரண்டு நாட்கள் பேசவில்லை என்றால் அவளது கற்பனைக் குதிரை தாறுமாறாக ஓடத் தொடங்கிவிடும். இம்ரானிடமிருந்த பதற்றம் எனக்கு வந்திருந்தது. தோட்டத்து கருப்பராயனை வேண்டிக் கொண்டிருந்தேன். அநேகமாக இம்ரான் அல்லாவை வேண்டிக் கொண்டிருந்திருப்பார். 

மண்டைக்காயன் திரும்ப வந்து ‘இருபத்தஞ்சுலதான் போய் இருக்கணும்...நாற்பதுல போயிருக்க...நான்கு பாய்ண்ட் விதிமுறை மீறல்....நூற்று அறுபத்தொன்பது டாலர் அபராதம்’ என்றான். இந்தப் புள்ளி அதிகரிக்க அதிகரிக்க அபராதத் தொகை அதிகரிக்கும். ஒரு டாலர் அறுபத்தேழு ரூபாய் என்றாலும் கூட பதினோராயிரம் ரூபாய் அபராதம். ரசீதைக் கொடுத்துவிட்டு ‘டேக் கேர்’ என்று சொல்லிவிட்டுச் சென்றுவிட்டான். இதை ஆன்லைனில் கட்டலாம் அல்லது நேரடியாக நீதிமன்றத்திலும் கட்டலாம். ஒரு வேளைச் சாப்பாட்டைக் குறைத்து பத்து டாலரை மிச்சம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தவருக்கு பெரிய இடியை தலை மீது இறக்கிவிட்டேன். இவ்வளவு பெருந்தொகையை பேரம் எதுவும் பேசாமல் போட்டுத் தாளித்தால் அடுத்த முறை எப்படித் தவறு செய்ய மனம் வரும்? அதனால்தான் இந்த ஊரில் போக்குவரத்து அவ்வளவு ஒழுங்குடன் இருக்கிறது. 

‘ஸாரி இம்ரான்...என்னாலதான்...நான் கொடுத்துவிடட்டுமா?’ என்றேன். 

‘அதெல்லாம் பிரச்சினையில்லை...இதெல்லாம் ஒரு பாடம்தானே’ என்றார். பாடம் சரிதான். ஆனால் காஸ்ட்லி பாடம். அதன் பிறகு இம்ரானின் வண்டியின் வேகம் இருபதைத் தாண்டவில்லை. இன்னமும் எப்படியெல்லாம் மிச்சம்பிடித்து இந்த இழப்பை ஈடுகட்டலாம் என்று அவரது மனம் கணக்கு போட்டிருக்கக் கூடும். மிக எளிமையாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு நல்ல மனிதனுக்கு இவ்வளவு பெரிய இழப்பை உருவாக்கிய பாவத்தை எப்படிச் சரி செய்ய முடியும் என்று என் மனம் கணக்குப் போடத் தொடங்கியிருந்தது.